Archive for category: ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΕΙΜΕΝΑ

You are here: Home / Άρθρα / ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΕΙΜΕΝΑ

Συμεών Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης: Τά ἄπαντα.

,

Μπορείτε να διαβάσετε ή να αποθηκεύσετε (download) το βιβλίο εδώ:

Συμεών Θεσσαλονίκης. Τα Άπαντα. (έκδ. 1862).

Βίος του συγγραφέως Συμεών Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης κατά τον Μελέτιον και άλλους.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ
ΚΑΤΑ ΑΘΕΩΝ, ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΕ ΚΑΙ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Διάλογοι εκκλησιαστικοί αρχιερέως και κληρικού.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄. Κατά αθέων, και ότι είναι Θεός (ότι υπάρχει δηλαδή Θεός).
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄. Ότι είναι Θεός. Απόδειξις πρώτη από τας Αγίας Γραφάς.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄. Ότι είναι Θεός. Απόδειξις δευτέρα από αυτού του ανθρώπου, όστις νοεί και λέγει και ζητεί περί Θεού.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄. Ότι είναι Θεός. Απόδειξις τρίτη από αυτής της Κτίσεως, απ’ αυτής της παραγωγής των όντων, από της Ευταξίας και Διοικήσεως αυτής της Κτίσεως.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε΄. Κατά των πολυθέων Ελλήνων.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ΄. Εναντίον εκείνων οι οποίοι δοξάζουσιν Ειμαρμένην, Τύχην και Αστρολογίαν.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ΄. Ότι μόνος Θεός η Αγία Τριάς είναι.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η΄. Κατά Ιουδαίων και Σαββελίου και των λοιπών αθέων.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ΄. Τα άνω ειρημένα Ευαγγελικά λόγια κατά Σαββελίου ελέχθησαν, τα δε ακόλουθα εναντίον των Ιουδαίων και των λοιπών αθέων εθνών.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι΄. Περί του Μονογενούς Υιού του Θεού και του Αγίου Πνεύματος.

 

Read more

/0 Comments/by

Περί Κολάσεως. Ηλίας Μηνιάτης

, ,

ΠΕΡΙ ΚΟΛΑΣΕΩΣ. (Κυριακή Δ΄των Νηστειών).

Είναι αδύνατον να μην πέσει, τέλος πάντων, στον γκρεμό της απώλειας, όποιος τρέχει τον δρόμο της κακίας. Το τέλος των πονηρών εγχειρημάτων είναι η συμφορά, και πάντοτε μιαν αμαρτωλή πολιτεία την ακολουθεί μια δυστυχέστατη καταστροφή. Κακή ζωή, κακός θάνατος…

Βάλτε μπροστά στα μάτια της διάνοιας σας, ακροατές, μια υπόγεια ζοφερή φυλακή σκότους εξώτερου, μια βαθύτατη άβυσσο. Ένα τάφο βορβορώδη, άχαρο κατοικητήριο του κλαθμού και της λύπης. Η μια φοβερότατη κάμινο σκοτεινότατου πυρός, άσβεστη στη φλόγα, αμέτρητη στο πλάτος, αφάνταστη στο βάθος.

Read more

/0 Comments/by

Περὶ τοῦ ὅτι ἡ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, κάνει τὴν κατηγορία καὶ τὴν ἀπόφαση. Καὶ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, τὴν κρίση καὶ τὴν ἐκδίκηση. Ἠλίας Μηνιάτης: [Λόγοι καὶ Διδαχές].

,

Μέρος Β΄.

O προφήτης Δανιὴλ στὸ ζ’. καὶ ὁ Θεολόγος Ἰωάννης στὸ κ’. κεφάλαιο τῆς ἀποκαλύψεως λένε: ὅτι τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως ἀνοίγονται βιβλία. Αὐτὰ εἶναι ἐκεῖνα, στὰ ὁποῖα εἶναι γραμμένα ὅσα κάναμε σὲ ὅλη μας τὴν ζωή. Καὶ μοῦ φαίνεται πὼς νὰ εἶναι δυό. Στὸ ἕνα εἶναι ὅσα κάναμε κακά, οἱ ἁμαρτίες μας. Στὸ ἄλλο ὅσα κάναμε καλά, οἱ ἀρετές μας.
Πρῶτο ἀνοίγεται ἐκεῖνο, ὅπου περιέχει τὶς ἁμαρτίες μας. Σὲ ἕνα μέρος τοῦ βιβλίου εἶναι γραμμένη ἡ ἁμαρτία ὅπου κάναμε, μὲ ὅλες τὶς περιστάσεις, του προσώπου, του καιροῦ, του τόπου, καὶ τῶν λοιπῶν. Ἂν καὶ ἴσως ἀντικρυστά, εἶναι σημειωμένο, ὅτι τὴν ἁμαρτία ἐκείνη τὴν ἐξομολογηθήκαμε, ὅτι μετανοήσαμε, ὅτι κάναμε τὴν πρέπουσα πληρωμὴ μὲ προσευχές, με νηστεῖες, μὲ ἐλεημοσύνες, σύμφωνα μὲ τὸν κανόνα, πού μας ἔδωσε ὁ πνευματικὸς καὶ ἢ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ δὲν μᾶς ζητεῖ λογαριασμὸ γιὰ τὴν ἁμαρτία ἐκείνη.
Εἶναι γραμμένο τὸ χρέος, μὰ εἶναι σημειωμένη καὶ ἡ πληρωμή. Γι’ αὐτὸ ὅταν στὴν παροῦσα ζωὴ κάνουμε μία καλῆ ἐξομολόγηση, ἂς μὴ φοβόμαστε στὴν μέλλουσα Κρίση. Ἔτσι μας παρηγορεῖ, τῶν ἁμαρτωλῶν ἡ παρηγορία, ὁ θεῖος Χρυσόστομος: «ὅταν γὰρ ἐν τῇ παρούση ζωῇ, δια τῆς ἐξομολογήσεως, ἀπονίψασθαι τὰ πλημμελημένα δυνηθώμεν, άπιμεν ἐκεῖ καθαροὶ τῶν ἁμαρτημάτων».
Μόνο ποὺ πρέπει, ἡ ἐξομολόγηση ἐκείνη ποὺ κάναμε, νὰ εἶναι καλή. Γιατί ἐγὼ ξέρω, πὼς ἐμεῖς ἐξομολογούμαστε γιὰ συνήθεια, καὶ ὄχι μὲ κατάνυξη. Ἡ μετάνοιά μας νὰ εἶναι ἀληθινή. Γιατί ἐγὼ ξέρω, πὼς ἐκεῖνα ποὺ ἐξομολογούμαστε ἐφέτος, ἐκεῖνα ἐξομολογούμαστε καὶ τοῦ χρόνου, καὶ ἄλλα μεγαλύτερα καὶ χειρότερα.
Καὶ εἶναι λοιπὸν σημάδι, πὼς ἁπλὰ καὶ μόνο τὰ λέμε τοῦ πνευματικοῦ, μὰ δὲν τὰ ἀφήνουμε. Καὶ ἂν εἶναι ἔτσι, ἀλλοίμονο σέ μας! γιατί τότε στὴν μέλλουσα κρίση, τὸ χρέος μας θὰ φανεῖ ἀνοικτό, ἡ ἁμαρτία μας ἀπλήρωτη. Καὶ θὰ δώσουμε λογαριασμό, καὶ γιὰ τὴν ἁμαρτία ὅπου κάναμε, καὶ γιὰ τὴν ἐξομολόγηση τῆς ἁμαρτίας ὅπου δὲν κάναμε καλά.

Read more

/0 Comments/by

Περί Παραδείσου. Ηλίας Μηνιάτης

,

ΔΙΔΑΧΑΙ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ
ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ. ἅ. Ὅτι οὔτε ἄγγελος, οὔτε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ τὸν καταλάβει. β. Ὅτι οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ τὸν κερδίσουν, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τὸν καταλάβουν. (Κυριακὴ Ἔ΄ τῶν Νηστειῶν).
ἅ. Ὅτι οὔτε ἄγγελος, οὔτε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ τὸν καταλάβει.
…Ἡ βασιλεία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δὲν εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Κόσμου τούτου. Εἶναι ἡ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, εἶναι ἡ μακαριότητα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ δόξα ἡ ἀτελείωτη, εἶναι ἡ ζωὴ ἡ ἀθάνατη, εἶναι μὲ ἕνα λόγο ὁ Παράδεισος. Παράδεισος! Μόνο ποὺ τὸν ὀνομάζω, χαίρεται τὸ πνεῦμα μου. Μόνο νὰ τὸν συλλογισθῶ, εὐφραίνεται ἡ ψυχή μου. Παράδεισος, ἡ εὐτυχισμένη πατρίδα τῶν προπατόρων μου, ὁ γλυκὺς λιμένας τῆς ἐλπίδας μου, ὁ μοναδικὸς σκοπὸς τῆς ἐλπίδας μου, ὁ μοναδικὸς σκοπὸς τῆς ἀγάπης μου, τὸ ὕστερο βραβεῖο τῆς πίστεώς μου.
Περὶ Παραδείσου εἶναι σήμερα ὁ λόγος, εὐλογημένοι Χριστιανοί. Ἐγὼ ὁμολογῶ, πὼς αὐτὸ εἶναι ἕνα ζήτημα, ποὺ ὑπερβαίνει κάθε γλώσσα, καὶ κάθε νοῦ. Γιατί οὔτε ἄνθρωπος, οὔτε ἄγγελος, θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ μᾶς ἐξηγήσει τὸν Παράδεισο, πὼς ἀκριβῶς εἶναι. Ἔτσι δὲν σᾶς ὑπόσχομαι νὰ σᾶς ἀποδείξω τί εἶναι ὁ Παράδεισος. Φτάνει μόνο νὰ σᾶς πῶ κάποια πράγματα. Κι ἂν δὲν μπορέσω νὰ κάνω μία τέλεια εἰκόνα, θὰ προσπαθήσω νὰ κάνω μία μικρὴ σκιαγράφηση. Ὢ Παράδεισε! ἔλεγε ἕνας ἅγιος Διδάσκαλος, ἐμεῖς μποροῦμε νὰ σὲ κερδίσουμε, μὰ ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ σὲ καταλάβουμε…
Νὰ ἔχεις ὅλη τὴν εὐτυχία, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιθυμήσει ἡ καρδιά σου, καὶ νὰ μὴν ἔχεις κανένα φόβου θανάτου, ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ σοῦ στερήσει αὐτὴ τὴν εὐτυχία. Τι λογὴς λοιπὸν εἶναι μία τέτοια ζωή; Πάντα εὐτυχισμένος, χωρὶς φόβο νὰ δυστυχήσεις ποτέ. Πάντα πλούσιος, χωρὶς φόβο νὰ φτωχύνεις ποτέ. Ὑγιής, χωρὶς φόβο νὰ ἀρρωστήσεις ποτέ. Δὲν ὑπάρχει φθόνος νὰ σὲ πειράζει, δὲν ὑπάρχει πόθος νὰ σὲ μαραίνει, δὲν ὑπάρχει θάνατος νὰ σὲ πάρει. Παντοτινὰ μακάριος, καὶ παντοτινὰ ζωντανός, ὅλα τὰ καλά, καὶ ζωὴ ἀθάνατη. Τι λογὴς εἶναι τέτοια ζωή; Αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι ὁ Παράδεισος.

Read more

/0 Comments/by

Ἀββᾶς Ζωσιμᾶς Ὅταν σε ἀδικοῦν

Ὅταν σὲ ἀδικοῦν
Ὁ Μακάριος Ζωσιμᾶς, ἀφοῦ σφράγισε πρῶτα τὸ στόμα του μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἄρχισε νὰ διδάσκει:
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τόση χάρη πρόσφερε μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ σ’ ἐκείνους ποὺ πίστεψαν καὶ πιστεύουν σ’ Αὐτὸν -γιατί εἶναι δυνατὸν καὶ τώρα νὰ πιστέψουμε, καὶ ἀπὸ σήμερα νὰ βάλουμε ἀρχή, ἂν θέλουμε-, ὥστε ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ θεωρεῖ ὁλόκληρο τὸν κόσμο σὰν κάτι τιποτένιο. Φτάνει νὰ τὸ ποθεῖ ἡ προαίρεσή μας καὶ νὰ συνεργήσει ἢ θεία χάρη.
Κι ἔπαιρνε ὅτι ἔβρισκε, ἄχυρο ἢ κουρέλι ἢ κάποιο ἄλλο ἀσήμαντο πράγμα, κι ἔλεγε:
Ποιὸς εἲν’ αὐτὸς ποῦ ἀγωνίζεται ἢ τσακώνεται ἢ μνησικακεῖ ἢ θλίβεται γιὰ τοῦτο ’δω, ἂν δὲν ἔχει στ’ ἀλήθεια χάσει τὸ μυαλό του; Λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, προχωρώντας καὶ προκόβοντας πνευματικά, ὅλα τὰ θεωρεῖ σὰν σκουπίδι, ἔστω κι ἂν εἶναι ὁ κόσμος ὁλόκληρος δικὸς του. Γιατί, ὅπως λέω, δὲν βλάπτει τὸ νὰ ἔχεις, ἀλλὰ τὸ νὰ εἶσαι προσκολλημένος σ’ αὐτὰ ποὺ ἔχεις.
Ποιὸς δὲν γνωρίζει ὅτι τὸ σῶμα εἶναι τὸ πολυτιμότερο ἀπ’ ὅλα ὅσα ἔχουμε; Πῶς λοιπόν, ὅταν οἱ περιστάσεις τὸ καλοῦν, ἔχουμε ἐντολὴ νὰ τὸ καταφρονοῦμε; Καὶ ἐφόσον ἔχουμε ἐντολὴ νὰ καταφρονοῦμε ἀκόμα καὶ τὸ σῶμα, πολὺ περισσότερο ὅσα εἶναι ἔξω ἀπ’ αὐτό.
Θυμήθηκε τότε τὴν περίπτωση τοῦ ἀδελφοῦ μὲ τὰ λαχανικὰ καὶ ἀναρωτήθηκε:
Μήπως δὲν ἔσπειρε, δὲν κοπίασε, δὲν τὰ καλλιέργησε; Μήπως τὰ ξερίζωσε καὶ τὰ πέταξε; Ὄχι. Καὶ ὅμως, τὰ εἶχε σὰν νὰ μὴν τὰ εἶχε. Ἀπόδειξη, πώς, ὅταν πῆγε ὁ γέροντας ἐκεῖνος, θέλοντας νὰ τὸν δοκιμάσει, καὶ ἄρχισε νὰ τὰ καταστρέφει, δὲν τὰ λογάριασε καθόλου ὁ ἀδελφός. Ἀλλὰ σὰν ἀπόμεινε μία ρίζα μόνο, του εἶπε:
– Αν θέλεις, πάτερ, ἄφησε τὴν αὐτὴ τὴ ρίζα, γιὰ νὰ σοῦ κάνω τὸ τραπέζι.
Τότε κατάλαβε ὁ γέροντας πὼς ὁ ἀδελφὸς ἦταν γνήσιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τῶν λαχανικῶν, καὶ τοῦ λέει:
– Το Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἀδελφέ, ἔχει ἀναπαυθεῖ ἐπάνω σου!
Ἂν εἶχε προσπάθεια* στὰ λαχανικά, θὰ φανερωνόταν ἀμέσως μὲ τὴ θλίψη καὶ τὴν ταραχή του. Ἐκεῖνος ὅμως ἔδειξε ὅτι τὰ εἶχε σὰν νὰ μὴν τὰ εἶχε.
* Προσπάθεια: Ἀσκητικὸς ὅρος, ποὺ σημαίνει τὴν ἐμπαθῆ προσκόλληση σὲ κάτι. Ἀπροσπάθεια, τὸ ἀντίθετο.
Κάτι τέτοια, ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς, τὰ ἐπισημαίνουν οἱ δαίμονες. Καὶ ἂν δοῦν κάποιον ν’ ἀντιμετωπίζει τὰ πράγματα χωρὶς προσπάθεια, ἀφοῦ οὔτε ταράζεται οὔτε θλίβεται, γνωρίζουν ὅτι αὐτός, μολονότι βρίσκεται στὴ γῆ, δὲν ἔχει μέσα του γήινο φρόνημα.
*

Read more

/0 Comments/by

Ἀββάς Ἀμμωνάς. Διηγήσεις – Ἐπιστολές – Διδασκαλίες.

/0 Comments/by

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ. Πνευματικό αλφάβητο

Ένα πνευματικό πράγματι αλφάβητο, διασκευασμένο από το ομότιτλο έργο του αγίου Δημητρίου, επισκόπου Ροστώφ, του θαυματουργού (1651-1709). Προσαρμοσμένο στα εικοσιτέσσερα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου, καθορίζει τα θεμέλια και τα πλαίσια της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής. Μέσα σ’ αυτό το μικρό βιβλίο, που πληθωρικά χρησιμοποιεί τις θείες Γραφές και την πατερική σοφία, θα βρει πολύτιμες συμβουλές κάθε αγωνιζόμενος πιστός.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Προλεγόμενα

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ
Α   – Πόλεμος λογισμών
Β   – Θείος φωτισμός
Γ   – Συνείδηση και διάκριση
Δ   – Νηστεία και εγκράτεια
Ε   – Θείες και γήινες παρηγοριές
Ζ   – Καύχηση και αυτοέπαινος
Η   – Η ανθρώπινη δόξα
Θ  – Υπερηφάνεια
Ι    – Ταπείνωση
Κ   – Ανθρώπινη μηδαμινότητα και αδυναμία
Λ   – Κατάκριση
Μ  – Γέλιο και αργολογία
Ν   – Μετάνοια
Ξ   – Μνήμη θανάτου και αδιαφορία για τα φθαρτά
Ο   – Ανάπαυση της ψυχής κοντά στον Κύριο
Π   – Φιλαργυρία και ελπίδα στον Θεό
Ρ   – Ζήλεια και φθόνος
Σ   – Οργή και μνησικακία
Τ   – Θλίψεις
Υ   – Υπομονή
Φ   – Οκνηρία στα πνευματικά έργα
Χ   – Μυστική ένωση με τον Κύριο
Ψ  – Προσευχή
Ω   – Αγάπη προς τον Κύριο

Ευχή στην Υπεραγία Θεοτόκο
Η διαθήκη του αγίου Δημητρίου

εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, 1989

/0 Comments/by

Εἰς τήν Πεντηκοστή. Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου

,

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Εἰς την Πεντηκοστή.
Θ΄. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πάντοτε ὑπῆρχε, ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει, δὲν ἔχει οὔτε ἀρχὴ οὔτε τέλος, ἀλλὰ εἶναι πάντοτε ἑνωμένο καὶ ἀριθμεῖται μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό. Διότι δὲν θὰ ἅρμοζε ποτὲ νὰ ἐλλείπει ὁ Υἱὸς ἀπὸ τὸν Πατέρα ἢ τὸ Πνεῦμα ἀπὸ τὸν Υἱό, ἐπειδὴ θὰ ἦταν σὲ μέγιστο βαθμὸ ἄδοξη ἡ θεότητα, σὰν ἀπὸ μεταμέλεια ἀκριβῶς νὰ ἦλθε σὲ συμπλήρωση γιὰ νὰ γίνει τέλεια.
[Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα] λοιπὸν πάντοτε καὶ αἰώνια μεταλαμβάνεται [μὲ τὶς θεῖες ἐνέργειές του], δὲν μεταλαμβάνει• ὁδηγεῖ στὴν τελείωση [τοὺς ἀνθρώπους], δὲν τελειώνεται• παρέχει τὴν πνευματικὴ πλήρωση, δὲν ἔχει ἀνάγκη πληρώσεως• ἁγιάζει, δὲν ἁγιάζεται• κάνει [τοὺς ἀνθρώπους] θεούς, δὲν θεώνεται.
Αὐτὸ πρὸς Ἑαυτό, καὶ πρὸς ἐκείνους μὲ τοὺς ὁποίους εἶναι ἑνωμένο, εἶναι πάντοτε τὸ ἴδιο καὶ ἀπαράλλακτο• ἀόρατο, ἄχρονο, ἀχώρητο, ἀναλλοίωτο, ὑπεράνω ἀπὸ κάθε ἔννοια ποιότητας, ποσότητας καὶ μορφῆς, ἀψηλάφητο, κινούμενο ἀφ’ Ἑαυτοῦ, κινούμενο συνεχῶς, ἔχοντας ἀφ’ Ἑαυτοῦ ἐξουσία, ἔχοντας ἀφ’ Ἑαυτοῦ δύναμη, παντοδύναμο (ἂν καὶ ὡς πρὸς τὴν πρώτη ἀρχή, ὅπως ἀκριβῶς ὅλα τὰ ἀναφερόμενα εἰς τὸν Μονογενῆ Υἱό, ἔτσι καὶ τοῦ Πνεύματος ἀνάγεται [στὸν Θεὸ Πατέρα]).

Read more

/0 Comments/by

Πνευματικά Γυμνάσματα – (Περιεχόμενα) Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

,

ΜΕΛΕΤΗ ΠΡΩΤΗ
Α΄. Συλλογισμὸς. Τί ἔκαμεν ὁ Θεὸς διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου.
Β΄. Τί ἔπαθεν ὁ Ἰησοῦς δι’ αὐτήν.
Γ΄. Τί πρέπει νὰ κάμνη καὶ νὰ παθαίνῃ ὁ ἄνθρωπος δι’ αὐτήν.

ΜΕΛΕΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ
Α΄. Ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη ἀπὸ τὸν Θεόν.
Β΄. Ὅτι ἐπλάσθη διὰ τὸν Θεόν.
Γ΄. Ὅτι ἐπλάσθη διὰ νὰ ἀπολαμβάνῃ αἰωνίως τὸν Θεόν.

Read more

/0 Comments/by

Ἡ δύναμις τῆς ἐντολῆς τοῦ Κυρίου. Εὐργετινός

,

ςὉ ᾿Αββᾶς Δανιὴλ διηγήϑη ὅτι κάποτε ζούσε εἰς τὴν Βαθυλῶνα μία νέα, ϑυγάτηρ ἑνὸς ἄρχοντος τοῦ τόπου, ἡ ὁποία εἶχε μέσα της δαιμόνιον. Ο πατὴρ τῆς κόρης αὐτῆς ἐγνώριζε κάποιον Μοναχόν, τὸν ὁποῖον ἠγάπα καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐζήτει ἐπιμόνως νὰ ϑεραπεύσῃ τὴν κόρην του. Ὁ Μοναχὸς τοῦ ἀπήντησε:

-Κανεὶς δὲν ἠμπορεῖ νὰ ϑεραπεύσῃ τὴν κόρην σου, παρὰ μόνον κάποιοι ἀναχωρηταί, τοὺς ὁποίους γνωρίζω· ἐὰν ὅμως τοὺς παρακαλέσωμεν, δὲν ϑὰ δεχϑοῦν, ἀπὸ μετριοφροσύνην, ἕνα τέτοιο πρᾶγμα. Αὐτὸ εἶναι προτιμότερον νὰ κάνωμεν· ὅταν ϑὰ ἔλθουν εἰς τὴν ἀγορὰν διὰ γὰ πωλήσουν τὰ ἐργόχειρά των, νὰ προσποιηϑῆτε, ὅτι, δῆϑεν, ϑέλετε γὰ ἀγοράσετε ἐργόχειρα καὶ νὰ τοὺς φωνάξετε εἰς τὸ σπίτι σας, διὰ νὰ τοὺς δώσετε τὰ χρήματα. Ὅταν δὲ ἔλθουν, νὰ ἀπαιτήσητε νὰ κάνουν προσευχὴν διὰ τὴν ϑεραπείαν τῆς κόρης, ὁπόταν ἐλπίζω, ὅτι ϑὰ ϑεραπευϑῇ ἡ ϑυγάτηρ σου.

 

Πράγματι λοιπὸν ἐξῆλϑον εἰς τὴν ἀγορὰν καὶ εὗρον τὸν μαϑητὴν ἑνὸς Γέροντος, ὁ ὁποῖος ἐκάϑητο, διὰ νὰ πωλήσῃ τὰ ἐργόχειρά του. Τὸν ἐπῆραν ἀμέσως οἱ ἄνϑρωποι τοῦ ἄρχοντος, μαζὶ μὲ τὰ ζεμπίλια του καὶ τὸν ὡδήγησαν εἰς τὸ σπίτι του, διὰ νὰ παραλάβῃ τὰ χρήματα τῆς ἀξίας τῶν ἐργοχείρων.

 

Μόλις ὅμως εἰσήργετο, τὸν συνάντησεν ἡ δαιμονιζομένη καὶ τὸν ἐρράπισεν. Ὁ Μοναχὸς τότε ἐγύρισε καὶ τὴν ἄλλην σιαγόνα, ἐφαρμόζων τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου, ποὺ λέγει· «ἐὰν κάποιος σὲ κτυπήσῃ εἰς τὸ ἕνα μάγουλο, νὰ γυρίσῃς πρὸς αὐτὸν καὶ τὸ ἄλλο». Ἡ συμπεριφορὰ αὐτὴ ἐβασάνισε τὸν δαίμονα, ὁ ὁποῖος εἶπε μὲ ἀπαισίας κραυγάς· «Ὦ βία! ἡ ἐντολὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ μὲ ἐκδιώκει», ἀμέσως δὲ ἔφυγεν ἀπὸ τὴν γυναῖκα, ἡ ὁποία ἀπὸ τὴν στιγμὴν ἐκείνην κατέστη ὑγιὴς καὶ ἐσωφρονίσϑη.

Τὸ περιστατικὸν αὐτὸ τὸ ἐγνωστοποίησαν εἰς τοὺς Γέροντας, οἱ ὁποῖοι ἐδόξασαν τὸν Θεὸν καὶ εἶπαν, ὅτι τίποτε ἄλλο δὲν ἐκμηδενίζει τόσον τὴν ὑπερηφάνειαν τοῦ διαβόλον, ὅσον ἡ ταπείνωσις, τὴν ὁποίαν ἐμπνέει ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ.

Γεροντικόν

/0 Comments/by

Ἐκεῖνος ποὺ παρακαλεῖ κάποιον ἐκ τῶν πατέρων διὰ νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ λογισμούς, πρέπει νὰ τὸ ζητῇ μὲ ὅλην του τὴν καρδίαν. Γεροντικόν

,

ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΟΙ, οἱ ὁποῖοι κατοικοῦσαν χωριστά, ἐπεσκέφθησαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Καἱ λέγει ὁ εἷς ἐξ αὐτῶν εἰς τὸν ἄλλον:

– Θέλω νὰ ὑπάγω πρὸς τὸν ᾿Αββᾶν Ζήνωνα, νὰ τοῦ ἔμπιστευθῶ κάποιον λογισμόν µου.

-Καὶ ἐγὼ τὸ ἴδιον θέλω: ἀπήντησεν ὁ ἕτερος.

Ὁ καθένας δὲ ἰδιαιτέρως ἐξωμολογήθησαν εἰς τὸν ᾿Αββᾶν Ζήνωνα τοὺς λογισμούς των.

Ὁ πρῶτος, καθὼς ἐξωμολογεῖτο, ἔπεσεν εἰς τὰ πόδια τοῦ Γέροντος καὶ μὲ πολλὰ δάκρυα τὸν παρεκάλει νὰ προσευχηθῇ εἰς τὸν Θεὸν δι’ αὐτόν,

Ὁ Γέρων εἶπεν εἰς αὐτόν:

-Πήγαινε, μὴ προδώσις τὸν ἑαυτόν σου, καὶ μὴ κατηγορήσῃς κανένα καὶ μὴ παραµελήσῃς τὴν εὐχήν σου.
᾿Αναχωρήσας ἀπὸ τὸν ᾿Αββᾶν Ζήνωνα ὁ ἀδελφὸς αὐτὸς ἐθεραπεύθη.

Ὁ ἄλλος ἀδελφός, ἀφοῦ εἶπε τὸν λογισµόν του εἰς τὸν Γέροντα, προσέθεσε μὲ ἀδιαφορίαν καὶ χωρὶς ὄρεξιν διορθώσεως· εὐχήσου, πάτερ δι ἐμένα, δὲν τὸ ἐζήτησεν ὅμως μὲ ἐπιμονὴν καὶ ψυχικὴν ἀγωνίαν,

Read more

/0 Comments/by

Ἡ ἀξία τῶν μοναχῶν. Εὐεργετινός

,

Ἕνας Γέρων ἀπὸ τὴν Θηβαΐδα διηγεῖτο τὰ ἑξῆς, “ἐγὼ ἤμουν παιδὶ ἑνὸς ἱερέως τῶν εἰδώλων. Ὅταν λοιπὸν ἀκόμη ἤμουν μικρός, καϑὼς εἶδον μίαν ἡμέραν τὸν πατέρα μου νὰ εἰσέρχεται εἰς τὸν εἰδωλολατρικὸν ναόν, διὰ νὰ τελέσῃ ϑυσίαν, εἰσῆλθον καὶ ἐγὼ μετὰ ἀπὸ αὐτόν. Καὶ εἶδον νὰ κάϑεται ὁ Σατανᾶς καὶ ὁλόγυρά του νὰ στέκεται ὁλόκληρη ἡ στρατιά του. Εἰς μίαν στιγμὴν προχωρεῖ κοντά του ἕνας ἀπὸ τοὺς ἄρχοντάς του καὶ τὸν προσκυνοῦσε. Ὁ Σατανᾶς τοῦ λέγει:

-Απὸ ποῦ ἔρχεσαι σύ;

-Ἤμουν εἰς αὐτὴν τὴν χώραν – ἀπήντησε – καὶ ἐξήγειρα μεταξὺ τῶν κατοίκων πολέμους καὶ προεκάλεσα πολλὴν αἱματοχυσίαν, καὶ τώρα ἦλϑα νὰ σοῦ τὸ ἀναφέρω.

-Εἰς πόσον χρόνον τὸ ἐπέτυχες αὐτό; ἐρωτᾷ πάλιν ὁ Σατανᾶς.

-Εἰς διάστημα τριάκοντα ἡμερῶν.

Μόλις ἤκουσε τὴν ἀπάντησιν αὐτὴν ὁ Σατανᾶς διέταξε νὰ μαστιγωϑῇ λέγων συγχρόνως:

-Εἰς τόσον χρόνον αὐτὸ μόνον κατώρϑωσες;

Μετὰ ἀπὸ αὐτὸν ἐπλησίασε μὲ τὸν ἴδιον τρόπον τὸν Σατανᾶν καὶ ἄλλος καὶ τοῦ εἶπεν:

– Ἐγὼ εὑρισκόμουν εἰς τὴν ϑάλασσαν καὶ ἐσήκωσα ἀνέμους, κατεπόντισα πλοῖα καὶ ἐθανάτωσα πολλοὺς ἀνθρώπους, ἦλϑα λοιπὸν νὰ σοῦ τὸ ἀναφέρω.

Ὅταν τὸν ἠρώτησεν εις πόσον χρόνον ἐπέτυχεν αὐτὸ καὶ ἔμαϑεν ὅτι τὸ ἐπέτυχεν εἰς εἴκοσιν ἡμέρας, διέταξε νὰ μαστιγωϑῇ καὶ αὐτός, ὅπως καὶ ὁ πρῶτος, διότι τίποτε ἄλλο δὲν κατώρϑωσεν εἰς τόσον διάστήμα,

Ἔν συνεχείᾳ προσῆλϑε καὶ ἄλλος, ὅστις ἀνέφερεν, ὅτι εἰς μίαν πόλιν, ἐνῷ ἐγίνετο γάμος, προεκάλεσε μάχην μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, μὲ πολλὴν αἱματοχυσίαν, ἐπιτυχὼν μάλιστα νὰ φονευϑοῦν καὶ ὁ γαμπρός μὲ τὴν νύμφην. ἔλεγε δὲ ὅτι αὐτὸ τὸ κατώρϑωσεν εἰς δέκα ἡμέρας. Καὶ αὐτὸς ὅμως, ὅπως καὶ οἱ προηγούμενοι, εὑρέϑη ἔνοχος διὰ χρονοτριβὴν καὶ ἐμαστιγώϑη.

Ἔπειτα ἀπὸ αὐτούς, ποὺ ἐμαστιγώϑησαν, προσῆλϑεν εἰς τὸ μέσον καὶ ἕνας ἄλλος διάβολος. Τὸν ἐρωτᾷ τότε ὁ Σατανᾶς”

-Καὶ σὺ ἀπὸ ποῦ μᾶς ἔρχεσαι;

-᾽ Ἐγὼ εὑρισκόμουν εἰς τὴν ἔρημον -ἀπήντησεν ἐκεῖνος – καὶ σαράντα ὁλόκληρα χρόνια ἐπολέμουν ἕνα Μοναχόν, μόλις δὲ αὐτὴν τὴν νύχτα τὸν ἐνίκησα καὶ ἔπεσεν εἰς τὴν ἁμαρτίαν τῆς πορνείας.

Μόλις ὁ Σατανᾶς ἤκουσεν αὐτὸ τὸ κατόρϑωμα, ἐσηκώϑη, τὸν κατεφίλησεν, ἀφήρεσε τὸ στεφάνι ἀπὸ τὸ κεφάλι του καὶ τὸ ἐφόρεσεν εἰς τὸν νικητὴν τοῦ Μοναχοῦ, ἀφοῦ δὲ ἔφεραν ἕνα ϑρόνον καὶ τὸν ἐτοποϑέτησαν πλησίον του, τὸν ἔβαλε νὰ καϑήσῃ δίπλα του καὶ τοῦ ἔλεγεν εὐχαριστημένος:

-Μπράβο! πῶς τόσον μεγάλο ἔργον ἠμπόρεσες νὰ κάμῃς;

Ὅταν ἐγὼ εἶδον ὅλα αὐτὰ – εἶπεν ὁ Γέρων ἀπὸ τὴν Θηθαΐδα – ἀντελήφϑην πόσον μεγάλο εἶναι, εἰς ἀξίαν, τὸ τάγμα τῶν Μοναχῶν καὶ πόσον φοβίζει τοὺς δαίμονας.

 

Read more

/0 Comments/by

«Τοῖς ἐρημικοῖς ζωή μακαρίᾳ ἐστι, θεϊκῶ ἔρωτι πτερουμένοις». Γεροντικόν

,

Τρεις φίλοι, αγαπούσαν πολύ την πνευματική εργασία, με αποτέλεσμα να γίνουν και οι τρεις μοναχοί. Απ’ αυτούς, ο πρώτος, διάλεξε γιά μόνιμο έργο του, να ειρηνεύει όσους έχουν διαμάχη μεταξύ τους. Ο δεύτερος διάλεξε γιά έργο του, να επισκέπτεται τους αρρώστους και ο τρίτος έφυγε στην έρημο, για να βρει την πραγματική ησυχία.

Read more

/0 Comments/by

Πρέπει νά ὑπακοῦμε μέχρι θανάτου σέ αὐτούς πού μᾶς καθοδηγοῦν στό ὄνομα τοῦ Κυρίου, καί νά τούς ἀγαποῦμε καί νά τούς σεβόμαστε. ἁ

,

Κάποτε πού ὁ ἅγιος Βενέδικτος ἡσύχαζε στό κελλί του, ὁ μαθητής του Πλάκιδος πῆγε στόν λεγόμενο Λάκκο γιά νά πάρει νερό. Ἡ στάμνα ὅμως, μέ τήν ὁποία πῆγε νά πάρει νερό, τοῦ ἔπεσε ἀπό τό χέρι, καί τήν πῆρε τό ρεῦμα. Θέλοντας ὁ ἀδελφός νά ἁρπάξει τή στάμνα ἀπό τό νερό, γλίστρησε καί ἔπεσε καί ὁ ἴδιος στά νερά, καί παρασύρθηκε ἀπό τό δυνατό ρεῦμα στό ἐσωτερικό τοῦ Λάκκου σέ ἀπόσταση περίπου ὅσο πάει ἕνα βέλος.

Τό γεγονός αὐτό φανερώθηκε στόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ πού ἡσύχαζε, ὅπως εἴπαμε,στό κελλί του.Φώναξε τότε τόν μαθητή του Μαῦρο καί τοῦ εἶπε:«Ἀδελφέ Μαῦρε,τρέξε,γιατί ὁ ἀδελφός Πλάκιδος ἔπεσε μέσα στό Λάκκο καί τό ρεῦμα τόν παρέσυρε σέ ἀρκετή ἀπόσταση». Ὁ Μαῦρος, ἀκούγοντας τήν προσταγή τοῦ πατέρα, ἔφυγε τρέχοντας, καί ὅταν ἔφτασε στόν τόπο, εἴδε τόν Πλάκιδο νά ἔχει παρασυρθεῖ ἀπό τό ρεῦμα μακριά. Μέ ἀδίστακτη πίστη λοιπόν, ἔχοντας τό θάρρος του στίς εὐχές τοῦ πατέρα, πάτησε στά νερά καί βάδιζε ἐπάνω τους σάν στή στεριά, ὥσπου ἔφτασε τόν Πλάκιδο πού παρασυρόταν ἀπό τό ρεῦμα. Τόν ἄρπαξε τότε ἀπό τά μαλλιά καί τόν τραβοῦσε βαδίζοντας πάλι ἐπάνω στά νερά, ὥσπου ἔφτασαν στή στεριά.

Συνῆλθε λοιπόν τότε ὁ Μαῦρος καί κατάλαβε ὅτι περπάτησε ἐπάνω στά νερά καί ὅτι αὐτό ὁπωσδήποτε θά ἦταν ἀδύνατο, ἄν δέν τόν εἶχε ἐνισχήσει ἡ εὐχή τοῦ θαυματουργοῦ πατέρα. Θαύμασε καί τρόμαξε γιά τό γεγονός καί, ἀφοῦ γύρισε στόν πατέρα, τοῦ διηγήθηκε τό θεϊκό θαῦμα πού ἔγινε. Ὁ ἅγιος ὅμως ἀπέδιδε τό θαῦμα αὐτό ὄχι στή δική του ἁγιότητα, ἀλλά στήν ὑπακοή τοῦ Μαύρου. Ἐκεῖνος πάλι ἔλεγε ὅτι ἡ ἐντολή τοῦ ἁγίου ἦταν πού τό ἔκανε, καί πρόσθετε ὅτι δέν ἔνιωθε πλέον τόν ἑαυτό του σέ ἐκείνη τή δύναμη πού ἦταν ὅταν περπάτησε στά νερά.

Read more

/0 Comments/by

Ὀπτασία Κοσμᾶ Μοναχοῦ φοβερὰ καὶ ὠφέλιμος γιὰ τὴν ἔξοδο τῆς ψυχῆς καὶ τὰ ἐναέρια τελώνια

,

[5 Ὀκτωβρίου]

Πενθῶ κολάσεις τᾶς ξένας ὧδε βλέπων.
Χαίρω δὲ αὔθις τᾶς ἀναπαύσεις βλέπων.

Κατὰ τὸν δέκατον τρίτον χρόνον τῆς βασιλείας Ρωμανοῦ τοῦ Λεκαπηνοῦ, ἤτοι ἐν ἔτει [932], ἦτον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἕνας ἄνθρωπος, ὁ πλέον οἰκειότερος ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτας ὀποῦ ἐπαράστεκαν εἰς τὸν βασιλικὸν κοιτώνα τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὅστις ἐβασίλευσεν ὀλίγον προτίτερα ἀπὸ τὸν Ρωμανόν. Ἤτοι ὁ υἱὸς μὲν Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος, ἀδελφὸς δὲ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ. Οὗτος λοιπὸν ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος ἀφήσας τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ, ἠγάπησε τὴν μοναχικὴν πολιτείαν.

Κατὰ τὸν δέκατον τρίτον χρόνον τῆς βασιλείας Ρωμανοῦ τοῦ Λεκαπηνοῦ, ἤτοι ἐν ἔτει ?λβ’ [932], ἦτον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἕνας ἄνθρωπος, ὁ πλέον οἰκειότερος ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτας ὀποῦ ἐπαράστεκαν εἰς τὸν βασιλικὸν κοιτώνα τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὅστις ἐβασίλευσεν ὀλίγον προτίτερα ἀπὸ τὸν Ρωμανόν. Ἤτοι ὁ υἱὸς μὲν Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος, ἀδελφὸς δὲ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ. Οὗτος λοιπὸν ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος ἀφήσας τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ, ἠγάπησε τὴν μοναχικὴν πολιτείαν. Καὶ μετονομασθεῖς Κοσμᾶς διὰ τοῦ Ἀγγελικοῦ σχήματος, κατεστάθη ὕστερον καὶ Ἡγούμενος τοῦ σεβασμίου Μοναστηρῖου τοῦ εὐρισκομένου κατὰ τὸν ποταμὸν Σάγαριν. Ἀφ’ οὐ δὲ ἐπέρασαν μερικοὶ χρόνοι, ἠκολούθησε νὰ περιπέση ὁ θεῖος οὗτος Κοσμᾶς εἰς δεινὴν καὶ βαρυτάτην ἀσθένειαν, καὶ νὰ διαρκέση εἰς αὐτὴν καιρὸν πολύν. Ὅταν δὲ ἐπέρασαν πέντε μῆνες, ἀνέλαβεν ὁ Ὅσιος κάποιον τί ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν, καὶ σηκωθεῖς ὀλίγον ἀπὸ τὴν κλίνην του, ἐκάθισε, βασταζόμενος ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο, παρὰ τῶν ὑπηρετούντων αὐτὸν ἀδελφῶν. Εὐθὺς λοιπὸν ἔγινεν ἔξω ἑαυτοῦ του, καὶ ἔμεινεν εἰς τὴν ἔκστασιν ταύτην, ἀπὸ τὴν τρίτην ὥραν τῆς ἡμέρας ἕως τὴν ἐνάτην. Καὶ τὰ μὲν ὀμμάτιά του εἶχεν ἀνοικτά, καὶ προσέχοντα εἰς τὴν στέγην τοῦ οἴκου του. Τὸ δὲ στόμα του, ἐκρυφομίλει κάποια τινὰ λόγια, πάντη ἄναρθρα καὶ ἀκατανόητα. Ἐλθῶν λοιπὸν εἰς τὸν ἑαυτὸν τοῦ ὀλίγον, ἔλεγεν εἰς τοὺς ἐκεῖ παρόντας. Δότε μοὶ τᾶς δύω μερίδας τοῦ ἄρτου, τᾶς ὁποίας ἔλαβον τώρα πρὸ ὀλίγου ἀπὸ τὸν τίμιον Γέροντα. Λέγωντας δὲ ταῦτα, ἔβαλεν εἰς τὸν κόλπον τοῦ τᾶς χείρας του, ἐρευνώντας διὰ νὰ εὕρη τὰ ζητούμενα. Μερικοὶ δὲ ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ παρόντας, στοχαζόμενοι ὅτι θεία ἔκστασις ἠκολούθησεν εἰς τὸν Γέροντα, παρεκάλουν αὐτὸν νὰ φανερώση εἰς αὐτοὺς τὸ μέγα τοῦτο μυστήριον, εἰπέ, λέγοντες, ὢ Πάτερ. Εἰπὲ χωρὶς νὰ φθονήσης ἠμᾶς, διὰ τὴν μεγάλην ὠφέλειαν, ὀποῦ ἔχομεν ἐκ τούτου νὰ λάβωμεν. Εἰπὲ καὶ διηγήσου, ποῦ εἴσουν εἰς τᾶς τόσας ὥρας; καὶ εἰς ποὶαν θεωρίαν ἀνεβίβαζες τὴν διάνοιάν σου; μὲ ποῖον δὲ ἐσυνωμίλεις, κινῶν τὰ χείλη σου; Ὁ δὲ Ὅσιος βλέπωντας αὐτοὺς θρηνούντας πολλὰ καὶ παρακαλοῦντας, παύσατε, ἔλεγεν, ὢ τέκνα, παύσατε. Καὶ ὅταν ὁ Κύριος θελήση, καὶ ἔλθω εἰς τὸν ἑαυτόν μου, τότε βέβαια θέλω τελειώσω τὴν δέησίν σας.

Read more

/0 Comments/by

Τὰ εἴδη τῶν ἁμαρτιῶν, οἱ ἐπιπτώσεις καὶ τὰ προφυλακτικὰ τῶν ἀνταρτῶν. Ἐξομολογητάτιον τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

,

ΤΑ 7 ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ- ΟΙ 12 ΒΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ – ΟΙ 3 ΒΑΘΜΟΙ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΩΝ

ΤΑ 7 ΚΑΚΑ ΤΗΣ ΘΑΝΑΣΙΜΟΥ ΑΜΑΡΤΙΑΣ – ΟΙ 7 ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ – 6 ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ

ΟΙ 3 ΠΑΙΔΕΙΕΣ ΟΠΟΥ ΕΛΑΒΕ Η ΑΜΑΡΤΙΑ

ΤΑ 7 ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ

ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑ Ἀνυποταξία, Καταγέλασις, Ὑποκρισία, Πεῖσμα, Φιλοτιμία, Οἴησις, Καύχησις, Κενοδοξία.

ΦΘΟΝΟΣ Καταλαλιὰ, Λύπη ἐπὶ τῶν καλῶν τοῦ φθονουμένου, Χαιρεκακία, Ἐπιβουλὴ, Ἀπάτη, Προδοσία, Ἔχθρα, Φιλονικεία, Ἀχαριστία, Φόνος.

ΘΥΜΟΣ Φιλονικεία – Ὕβρις – Βλασφημία – Ἐπιορκία – Κατάρα – Μῖσος – Μνησικακία – Ἐκδίκησις – Διαπληκτισμὸς – Μάχη – Φόνος.

ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ Πλεονεξία – Ἀνελεημοσύνη – Σκληρότης – Κλεψιὰ – Ἁρπαγὴ – Ἀδικία – Τοκογλυφία – Ψεῦδος – Ἐπιορκία – Δολιότις – Σιμωνία – Ἱεροσυλία – Ἀπιστία.

ΑΣΕΛΓΕΙΑ Ἀναίδεια – Αὐνανισμὸς – Συγκυλισμὸς – Παρθενοφθορία – Πορνεία – Μοιχεία – Παιδοφθορία – Ἀρσενοκοιτία – Αἱμομιξία -Κτηνοβατία – Τύφλωσις τοῦ νόος – Αθεοφοβία.

ΑΚΗΔΙΑ Θηλυπρέπεια – Μικροψυχία – Προφάσεις ἐν ἁμαρτίες – Νοθρώτις – Ἔλλειψις καλῶν ἔργων – Ἀπόγνωσις – Ἀπιστία.

ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΑ Λαιμαργία – Μέθη – Καρηβαρία – Ἀκηδία – Ἀσωτία – Λαγνεία. Ἐξομολογητάριον Ἁγίου Νικοδήμου σελ. 15

Read more

/0 Comments/by

Ὁ Θεομητορικός ὕμνος πού ἔβγαινε ἀπό τήν καρδιά ἑνός εὐλαβούς μοναχοῦ. Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία

,

Εἰς τὴν πόλιν τῆς Ρώμης ἦτον εἶς ἄνθρωπος ὀνόματι ᾿Ιωάννης, κατὰ πολλὰ εὐλαβὴς καὶ πλούσιος ἀμὴ εἶχε τὸν νοῦν δύσκολον τόσον, ὁποῦ δὲν ἐδύνετὸ νὰ μάθῃ γράμματα, οὔτε κἂν μίαν Προσευχήν, νὰ τὴν λέγη κατὰ τὴν τάξιν τῶν Χριστιανῶν. Διὰ τοῦτο ἀπῆλθεν εἰς Μοναστήριον, καὶ ἀφιερώσας εἰς αὐτὸ ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα ἐκουρεύθη, διὰ νὰ τὸν μανθάνουν οἱ ᾿Αδελφοὶ γράμματα· οἱ ὁποῖοι τὸν ὑποδέχθησαν ἀσπασίως διὰ τὸν πολὺν πλοῦτον, ὁποῦ τούς ἔδωκε καὶ ὅλοι τοῦ ἑρμήνευσαν Ψαλμούς, καὶ Εὐχάς ἀλλά δὲν ἐδύνετο νὰ μάθῃ τίποτα.

Read more

/0 Comments/by

Λόγος εγκωμιαστικός του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, εις την ανακομιδή και κατάθεση του τιμίου σώματος του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου (Μέρος)

, , ,

Λόγος εγκωμιαστικός του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, εις την ανακομιδή και κατάθεση του τιμίου σώματος του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρο εν τω εις την Λύδδα αυτού ναό εορταζομένη την 3η Νοεμβρίου.

Read more

/0 Comments/by

Ποιὰ εἶναι τὰ θανάσιμα καὶ ποιὰ τὰ συγγνωστὰ ἁμαρτήματα. Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ

,

Κάθε θανάσιμο ἁμάρτημα ποὺ διαπράττει ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός, ἂν δὲν θεραπευθεῖ μὲ τὴν πρέπουσα μετάνοια, γίνεται αἰτία αἰώνιου κολασμοῦ του. Θανάσιμα ἁμαρτήματα γιὰ τὸν χριστιανὸ εἶναι ἡ αἵρεση, τὸ σχίσμα, ἡ βλασφημία, ἡ ἐξωμοσία, ἡ ἀπόγνωση, ἡ αὐτοκτονία, ἡ μοιχεία, κάθε παρὰ φύση σαρκικὴ ἁμαρτία, ἡ αἱμομειξία, ἡ μέθη, ἡ ἱεροσυλία, ὁ φόνος, ἡ ληστεία καὶ κάθε μεγάλη, σκληρὴ καὶ ἀπάνθρωπη ἀδικία. Ἀπ’ αὐτὲς μόνο μία, ἡ αὐτοκτονία, δὲν μπορεῖ νὰ θεραπευθεῖ μὲ τὴ μετάνοια.
Ὅλες, πάντως, θανατώνουν τὴν ψυχή, καθιστώντας τὴν ἀνίκανη νὰ κληρονομήσει τὴν αἰώνια μακαριότητα, ὡς τὴν κάθαρσή της μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια. Καὶ μία φορᾶ μόνο νὰ πέσει ὁ ἄνθρωπος σὲ κάποια θανάσιμη ἁμαρτία, πεθαίνει ψυχικά. «Γιατί ὅποιος τηρήσει ὅλες τὶς διατάξεις τοῦ θείου νόμου καὶ παραβεῖ μία, θεωρεῖται παραβάτης ὄλου τοῦ νόμου. Ἐκεῖνος, βλέπετε, ποὺ εἶπε «Μὴ μοιχεύσεις», εἶπε καὶ «Μὴ φονεύσεις». Ἄν, λοιπόν, δὲν μοιχεύσεις, ἀλλὰ φονεύσεις, εἶσαι παραβάτης τοῦ νόμου» (Ἰακ. 2:10-11).
Ὅποιος ἁμάρτησε θανάσιμα, ἂς μὴν ἀπελπίζεται. Ἂς καταφύγει στὴ θεραπευτικὴ μετάνοια. Σ’ αὐτὴν τὸν καλεῖ ὡς τὴν τελευταία στιγμὴ τῆς ζωῆς τοῦ ὁ Σωτήρας, ποὺ διακηρύσσει μέσ’ ἀπὸ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο: «Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει σ’ ἐμένα, καὶ ἂν πεθάνει θὰ ζήσει» (Ἰω. 11:26).

Read more

/0 Comments/by

Περί ἐλεημοσύνης. Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης

,

«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται»

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς λέει: «Παντὶ τῷ αἰτοῦντι σοι δίδου». Αὐτὸ σημαίνει πὼς πρέπει νὰ εὐεργετοῦμε καὶ νὰ ἐλεοῦμε ὅλους, χωρὶς νὰ διακρίνουμε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν κατάστασή τους, τὸ κοινωνικὸ παρελθόν τους ἢ τὴ θρησκεία τους. Πρέπει νὰ δίνουμε τὴν ἐλεημοσύνη μας στὸν καθένα ποὺ τὴν ἔχει πραγματικὰ ἀνάγκη.

Read more

/0 Comments/by