Μέρος Β΄.
O προφήτης Δανιὴλ στὸ ζ’. καὶ ὁ Θεολόγος Ἰωάννης στὸ κ’. κεφάλαιο τῆς ἀποκαλύψεως λένε: ὅτι τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως ἀνοίγονται βιβλία. Αὐτὰ εἶναι ἐκεῖνα, στὰ ὁποῖα εἶναι γραμμένα ὅσα κάναμε σὲ ὅλη μας τὴν ζωή. Καὶ μοῦ φαίνεται πὼς νὰ εἶναι δυό. Στὸ ἕνα εἶναι ὅσα κάναμε κακά, οἱ ἁμαρτίες μας. Στὸ ἄλλο ὅσα κάναμε καλά, οἱ ἀρετές μας.
Πρῶτο ἀνοίγεται ἐκεῖνο, ὅπου περιέχει τὶς ἁμαρτίες μας. Σὲ ἕνα μέρος τοῦ βιβλίου εἶναι γραμμένη ἡ ἁμαρτία ὅπου κάναμε, μὲ ὅλες τὶς περιστάσεις, του προσώπου, του καιροῦ, του τόπου, καὶ τῶν λοιπῶν. Ἂν καὶ ἴσως ἀντικρυστά, εἶναι σημειωμένο, ὅτι τὴν ἁμαρτία ἐκείνη τὴν ἐξομολογηθήκαμε, ὅτι μετανοήσαμε, ὅτι κάναμε τὴν πρέπουσα πληρωμὴ μὲ προσευχές, με νηστεῖες, μὲ ἐλεημοσύνες, σύμφωνα μὲ τὸν κανόνα, πού μας ἔδωσε ὁ πνευματικὸς καὶ ἢ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ δὲν μᾶς ζητεῖ λογαριασμὸ γιὰ τὴν ἁμαρτία ἐκείνη.
Εἶναι γραμμένο τὸ χρέος, μὰ εἶναι σημειωμένη καὶ ἡ πληρωμή. Γι’ αὐτὸ ὅταν στὴν παροῦσα ζωὴ κάνουμε μία καλῆ ἐξομολόγηση, ἂς μὴ φοβόμαστε στὴν μέλλουσα Κρίση. Ἔτσι μας παρηγορεῖ, τῶν ἁμαρτωλῶν ἡ παρηγορία, ὁ θεῖος Χρυσόστομος: «ὅταν γὰρ ἐν τῇ παρούση ζωῇ, δια τῆς ἐξομολογήσεως, ἀπονίψασθαι τὰ πλημμελημένα δυνηθώμεν, άπιμεν ἐκεῖ καθαροὶ τῶν ἁμαρτημάτων».
Μόνο ποὺ πρέπει, ἡ ἐξομολόγηση ἐκείνη ποὺ κάναμε, νὰ εἶναι καλή. Γιατί ἐγὼ ξέρω, πὼς ἐμεῖς ἐξομολογούμαστε γιὰ συνήθεια, καὶ ὄχι μὲ κατάνυξη. Ἡ μετάνοιά μας νὰ εἶναι ἀληθινή. Γιατί ἐγὼ ξέρω, πὼς ἐκεῖνα ποὺ ἐξομολογούμαστε ἐφέτος, ἐκεῖνα ἐξομολογούμαστε καὶ τοῦ χρόνου, καὶ ἄλλα μεγαλύτερα καὶ χειρότερα.
Καὶ εἶναι λοιπὸν σημάδι, πὼς ἁπλὰ καὶ μόνο τὰ λέμε τοῦ πνευματικοῦ, μὰ δὲν τὰ ἀφήνουμε. Καὶ ἂν εἶναι ἔτσι, ἀλλοίμονο σέ μας! γιατί τότε στὴν μέλλουσα κρίση, τὸ χρέος μας θὰ φανεῖ ἀνοικτό, ἡ ἁμαρτία μας ἀπλήρωτη. Καὶ θὰ δώσουμε λογαριασμό, καὶ γιὰ τὴν ἁμαρτία ὅπου κάναμε, καὶ γιὰ τὴν ἐξομολόγηση τῆς ἁμαρτίας ὅπου δὲν κάναμε καλά.
