Στὸ περιβόλι τῆς Παναγίας μας, ἡ παρουσία τῆς Παναγίας μας εἶναι ἔντονη. Παντοῦ φαίνεται νὰ ὑπάρχει ἡ παρουσία Τῆς. Ἀκόμα καὶ ὁ προσκυνητὴς μπορεῖ νὰ νοιώσει τὴν εὐλογία Της καὶ ὅτι ἡ ἀκούραστη μεσίτριά μας σκεπάζει μὲ στοργὴ τὸ ἁγιώνυμο Ὅρος της. Ἄλλωστε εἶναι ἡ προστάτις τοῦ Μοναχισμοῦ μας καὶ ἡ μητέρα ὅλων τῶν Μοναχῶν. Μία ἀπὸ τὶς ἀμέτρητες διηγήσεις γιὰ τὴν παρουσία τῆς Παναγίας μας στὴ ζωὴ τῶν μοναχῶν εἶναι καὶ ἡ ἑξῆς πού μᾶς διηγήθηκαν καὶ ποὺ γιὰ ἄλλη μία φορᾶ ἀποδεικνύει τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ποὺ κανέναν δὲν ἀποστρέφεται, ἀλλὰ θέλει «πάντας σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθείν».
Κάποτε λοιπόν, λέει ἡ διήγηση, ζοῦσαν σ’ ἕνα μοναστήρι δυὸ ὑποτακτικοί, οἱ ὁποῖοι εἶχαν κυριευθεῖ ἀπὸ τὸ πάθος τῆς «μέθης». Καὶ ἦταν καθημερινὰ μεθυσμένοι. Ὁ Γέροντας καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἀδελφοὶ προσπαθοῦσαν μὲ ἀγάπη νὰ τοὺς νουθετήσουν καὶ νὰ τοὺς συμβουλέψουν. Ἐκεῖνοι ὅμως δὲν ἐθεραπεύοντο καὶ παρέμεναν κυριευμένοι στὸ πάθος τους. Ἐπειδὴ ὅμως ἀποτελοῦσαν σκάνδαλο μὲ τὴν ἀμετανοησία τους καὶ μὲ τὴ συνεχιζόμενη ἀπαράδεκτη συμπεριφορὰ τους λόγω της «μέθης» τους, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἀδελφότητα καὶ ἡ Ἱερὰ Ἐπιστασία ἀπεφάσισε νὰ τοὺς ἐκδιώξει ἀπὸ τὴ Μονή, πρὸς γνώση καὶ συμμόρφωση. Ἕνα χειμωνιάτικο ὅμως βράδυ, ποὺ ὁ καιρὸς εἶχε ἀγριέψει πολὺ καὶ τὸ χιόνι εἶχε σκεπάσει τὰ πάντα καὶ συνέχιζε νὰ πέφτει πυκνό, ὁ Ἡγούμενος βλέπει στὸν ὕπνο τοῦ τὴν Παναγία νὰ τὸν σκουντᾶ καὶ νὰ τοῦ λέει: «Σήκω γρήγορα, γιατί τὰ γουρουνάκια μου κινδυνεύουν».Ὁ ἡγούμενος νόμιζε ὅτι ἡ ἐνέργεια ἦταν ἐκ τοῦ πονηροῦ καὶ δὲν ὑπήκουσε. Ὅποτε ἡ Θεοτόκος ξαναῆλθε γιὰ δεύτερη φορᾶ καὶ τοῦ ἐπανέλαβε τὰ ἴδια λόγια: «Σήκω γρήγορα, γιατί τὰ γουρουνάκια μου κινδυνεύουν». Καὶ ὅταν ὁ ἡγούμενος καὶ πάλι δὲν ὑπήκουσε, ἦλθε πιὸ αὐστηρὴ αὐτὴ τὴ φορὰ καὶ σὲ τόνο ποὺ δὲν σήκωνε πλέον ἀνυπακοὴ τοῦ λέει «Τρέξε τώρα, γιατί σου εἶπα ὅτι τὰ γουρουνάκια μου κινδυνεύουν». Ὅποτε αὐτὴ τὴ φορὰ σηκώθηκε καὶ μαζὶ μὲ ἄλλους πατέρες βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὴν μάνδρα τῆς Μονῆς, ψάχνοντας τὰ γουρουνάκια τῆς Παναγίας.
Σὲ μία στιγμὴ ἀκοῦνε στὰ δεξιά τους καὶ ἀπὸ τὸ βάθος ἑνὸς γκρεμοῦ βογγητᾶ καὶ ἄρχισαν νὰ κατεβαίνουν τὴν ἀπόκρημνη πλαγιὰ καὶ φτάνουν κοντὰ σὲ δυὸ μοναχοὺς ποὺ ἦταν χτυπημένοι ἀπὸ τὸ πέσιμο καὶ κυριολεκτικὰ θαμμένοι μέσα στὸ χιόνι. Τοὺς σηκώνουν καί, ὢ τοῦ θαύματος! Ἀναγνωρίζουν στὰ πρόσωπά τους τοὺς δυὸ μοναχοὺς ποὺ μεθοῦσαν καὶ ἤθελαν ὡς ἐκ τούτου νὰ ἐκδιώξουν ἀπὸ τὸ Μοναστήρι. Μὲ πολὺ κόπο, τοὺς σήκωσαν καὶ τοὺς πῆγαν στὸ Μοναστήρι, ἀλλὰ ὅμως δὲν τοὺς ἔδιωξαν ὅπως εἶχαν ἀποφασίσει, διότι πὼς ἦταν δυνατὸν αὐτοὺς ποὺ ἡ Παναγία τοὺς ἔσωσε τόσο θαυματουργικὰ καὶ νοιάστηκε ἡ ἴδια γιὰ νὰ σωθοῦν τὰ γουρουνάκια της, αὐτοὶ νὰ τοὺς διώξουν; Γι’ αὐτὸ ἀποφάσισαν, ἀφοῦ ἔτσι τὸ θέλει ἡ Παναγία, νὰ κρατήσουν «τὰ γουρουνάκια» στὸ μοναστήρι.Ἀλλά, ὢ τοῦ θαύματος! Ἡ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τῆς Θεοτόκου σωφρόνισε τοὺς δυὸ μοναχοὺς καὶ ἀπὸ τότε ποὺ σώθηκαν μὲ τὴν θαυματουργική της ἐπέμβαση δὲν ξαναέπεσαν στὸ πάθος τῆς «μέθης», ἀλλὰ ἔζησαν πλέον ἐν μετανοίᾳ.Λέγεται δέ, ὅτι ἴσως, τὸ Ἅγιο Ὅρος νὰ ὀνομάζεται «περιβόλι τῆς Παναγίας», διότι περιέχει ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ «λουλούδια», ἁγίους καὶ ἁμαρτωλούς. Κανέναν ὅμως μοναχὸ δὲν ἀπομακρύνουν, ὅσο ἁμαρτωλὸς κι ἂν εἶναι, ἐνθυμούμενοι πάντοτε τὸ περιστατικὸ μὲ τὰ «γουρουνάκια»…
Πηγή: Περιοδικό Ο.Μ. & Xristianos.Gr
Ἕνα δεῖγμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῶν χριστιανῶν εἶναι ὅτι μετατρέψαμε τὴν νύχτα σὲ ἡμέρα. Ὡς γνωστόν, οἱ ἅγιοί μας τονίζουν τὴν σημασία τῆς ἀγρυπνίας, τῆς ἐν μέσῳ τῆς νυκτὸς προσευχῆς. Κύριο δὲ χαρακτηριστικὸ τῆς νύχτας εἶναι τὸ σκότος. Ἀνάβοντας τὰ φῶτα καταργοῦμε τὸ σκότος, «καταργοῦμε» τὴν νύχτα…
…Πρέπει νὰ προφυλάττης τὰ αὐτιά σου. Πρῶτα γιὰ νὰ µἢν ἀκοῦς τὰ αἰσχρὰ καὶ ἐρωτικὰ λόγια, τὰ τραγούδια καὶ τὰ µουσικὰ ὄργανα, ἀπὸ τὰ ὁποία γλυκαίνεται ἡ ψυχή σου καὶ ἡ καρδιά σου ἀνάβει ἀπὸ τὴν σαρκικὴ ἐπιθυµία…
Γιὰ τὴ συκοφαντία διαβάζουμε στὰ Γεροντικὰ καὶ στὰ Συναξάρια τῶν Ἁγίων τὰ ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα:
Ἐν τοῖς χρόνοις οἷς περ ἐμαρτύρησεν ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Μερκούριος 
Τὸν καιρὸ τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἤσαν στη Λαύρα του πολλοὶ καὶ ἐνάρετοι μοναχοί.
Κάποια ἐνάρετη γυναίκα εἶχε δυὸ ὄμορφες κόρες, τὶς ὁποῖες δίδασκε νὰ πορεύονται τὴν ἐν Θεῶ ζωὴ καὶ νὰ τρέφουν τὴν ἴδια εὐλάβεια στὴν Παναγία, ὅπως ἔκανε καὶ ἡ ἴδια μέχρι τότε.
Ἀλλὰ ἐπειδὴ μονάχα ἡ κατάνυξη καὶ τὰ δάκρυα δὲν εἶναι ἀρκετὰ γιὰ νὰ πείσουν τὸν Θεὸ νὰ μᾶς δώσει αὐτὰ ποὺ τοῦ ζητοῦμε στὶς προσευχὲς μᾶς αὐτές, πρέπει νὰ προσθέσουμε καὶ κάποια ἄλλα στοιχεῖα ποὺ χρειάζονται ἀκόμη, γιὰ νὰ ἔχουν θετικὸ ἀποτέλεσμα οἱ προσευχές μας. Ἰδοὺ μερικὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις στὴ συνέχεια, ἕξι τὸν ἀριθμό.
Ὅταν μᾶς εἰρωνεύονται οἱ ἄλλοι, ὄχι γιὰ λάθη ποὺ κάναμε, ἀλλὰ γιατὶ ἐκκλησιαζόμαστε ἀνελλιπῶς, γιατὶ ἔχουμε πολλὰ παιδιά, γιατὶ «πηγαίνουμε μὲ τὸ σταυρὸ στὸ χέρι», γιατὶ νηστεύουμε καὶ τὰ ὅμοια, δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ λυπούμαστε.