ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ (Ἐπιλογές εἰς τήν νεοελληνικήν) Συναγωγὴ τῶν θεοφθόγγων ῥημάτων καὶ διδασκαλιῶν τῶν θεοφόρων καὶ ἁγίων Πατέρων» τοῦ μοναχοῦ Παύλου Εὐεργετινοῦ. (Περιεχόμενα)

Περιγραφή
Μιά μικρή ἀλλ’ ἀνεπανάληπτη ἐγκυκλοπαίδεια τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἐκλεκτά κείμενα, σέ νεοελληνική ἀπόδοση, ἀπό τή «Συναγωγὴ τῶν θεοφθόγγων ῥημάτων καὶ διδασκαλιῶν τῶν θεοφόρων καὶ ἁγίων Πατέρων» τοῦ μοναχοῦ Παύλου Εὐεργετινοῦ (†).

Τά θέματα ποικίλα καί ἐνδιαφέροντα: Ἡ μετάνοια, ἡ ἀπελπισία, ὁ θάνατος, ὁ τελωνισμός τῶν ψυχῶν, ἡ μέλλουσα κρίση, ὁ παράδεισος, ἡ κόλαση, οἱ πειρασμοί, οἱ ἀρετές καί τά πάθη, ἡ πνευματική καθοδήγηση, ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτεια, ὁ σαρκικός πόλεμος, ἡ ὑποταγή καί ἡ ὑπομονή, οἱ λογισμοί, ἡ προσευχή, ἡ θεία κοινωνία κ.α. Ὁ τόμος εἶναι ἐμπλουτισμένος α) μέ γλωσσάρι – ἑρμηνευτικά σχόλια, β) μέ σύντομους βίους τῶν ἁγίων, ἀπό τή ζωή καί τά ἔργα τῶν ὁποίων σταχυολογήθηκε τό ἔργο, γ) μέ εὑρετήριο ὀνομάτων καί θεμάτων, δ) μέ πίνακα ἁγιογραφικῶν χωρίων.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εἰσαγωγή…
α΄. Κανείς ποτέ δέν πρέπει ν᾿ ἀπελπίζεται, ἔστω κι ἄν ἔκανε πολλές ἁμαρτίες, ἀλλά νά ἐλπίζει ὅτι θά σωθεῖ μέ τή μετάνοια…(Ὑπόθεση α’, τόμος α΄)
β΄. Πῶς πρέπει νά μετανοοῦμε. Νά μήν ἀναβάλλουμε τή μετάνοια γιά τό μέλλον. Μετά τό θάνατο δέν ὑπάρχει διόρθωση…(Ὑπόθεση γ’, τόμος α΄)
γ΄. Πρέπει πάντοτε νά θυμόμαστε τό θάνατο καί τή μέλλουσα κρίση, γιατί ἐκεῖνοι πού δέν τά περιμένουν, εὔκολα κυριεύονται ἀπό τά πάθη…(Ὑπόθεση ε’, τόμος α΄)
δ΄. Ἀνέκφραστη εἶναι ἡ χαρά καί ἡ δόξα πού περιμένον τούς ἁγίους στόν οὐρανό, γι’ αὐτό καί πρέπει νά τίς ποθοῦμε ὁλόψυχα…(Ὑπόθεση στ’, τόμος α΄)
ε΄. Πολλές φορές τήν ὥρα τοῦ θανάτου τους οἱ ἐνάρετοι ἐνθαρρύνονται ἀπό κάποια θεϊκή ἐπισκίαση, ἐνῶ οἱ ἁμαρτωλοί κυριεύονται ἀπό τρόμο. Γι’ αὐτούς πού ἐπανέρχονται στή ζωή μετά τό θάνατό τους…(Ὑπόθεση ζ’, τόμος α΄)
ϛ΄. Ποῦ πηγαίνει ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου μετά τό θάνατό του. Ἡ ἐξέταση πού δέχεται ἀπό τά πονηρά πνεύματα… (Ὑπόθεση θ’, τόμος α΄)
ζ΄. Οἱ θεοφιλεῖς γονεῖς ὄχι μόνο χαίρονται, ἀλλά καί προτρέπουν τά παιδιά τους νά ὑπομένουν πειρασμούς γιά τόν Κύριο καί κινδύνους γιά τήν ἀρετή…(Ὑπόθεση ιβ’, τόμος α΄)
η΄. Ὅποιος θέλει νά σωθεῖ, πρέπει νά ἐπιδιώκει τίς συναναστροφές μέ ἐναρέτους ἀνθρώπους…  (Ὑπόθεση ιη’, τόμος α΄) & (Ἐδώ)
θ΄. Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς ὑποταγῆς, ἡ ὠφέλεια πού προέρχεται ἀπ’ αὐτήν καί πῶς τήν κατορθώνει ὁ ἄνθρωπος…(Ὑπόθεση ιθ’, τόμος α΄)
ι΄. Νά μήν ἐμπιστεύεται κανείς τόν ἑαυτό του σέ τίποτε, ἀλλά γιά ὅλα νά συμβουλεύεται τούς διακριτικούς πατέρες καί νά ἐξομολογεῖται καθαρά τά μυστικά τῆς καρδιᾶς του…(Ὑπόθεση κ’, τόμος α΄)
ια΄. Ἄς ἀποφεύγουμε ὅσους μᾶς βλάπτουν, ἔστω κι ἄν εἶναι φίλοι ἤ γιά ὁποιοδήποτε λόγο ἀπαραίτητοι. Σάν πρότυπα νά ἔχουμε αὐτούς πού ἀσκοῦν τήν ἀρετή…(Ὑπόθεση κγ’, τόμος α΄)
ιβ΄. Ἀπό ποῦ ν’ ἀρχίζουμε τήν ἄσκηση. Οἱ ἀρχάριοι ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ὑπομονή καί ἐπιμονή, γιατί ἡ ἀρετή στήν ἀρχή φαίνεται δύσκολη, ὕστερα ὅμως ἀποδεικνύεται εὔκολη…(Ὑπόθεση κη’, τόμος α΄)
ιγ΄. Οἱ δαίμονες πολεμοῦν τούς σθεναρούς ἀγωνιστές, ἐνῶ ἀδιαφοροῦν γιά τούς ἀμελεῖς. Ὅσοι ἀγωνίζονται, βρίσκουν συνεργό τό Θεό στούς πολέμους πού παραχωροῦνται γιά τό πνευματικό τους συμφέρον…(Ὑπόθεση κθ’, τόμος α΄)

–Πρέπει νά ὑπακοῦμε μέχρι θανάτου σέ αὐτούς πού μᾶς καθοδηγοῦν στό ὄνομα τοῦ Κυρίου, καί νά τούς ἀγαποῦμε καί νά τούς σεβόμαστε. (Ὑπόθεση ΛΔ΄τόμος α’)

ιδ΄. Συχνά ἡ θεία χάρη διδάσκει, μέσω ἁπλῶν ἀνθρώπων, αὐτά πού πρέπει, σέ ὅσους ἐμπιστεύονται τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Οἱ ταπεινοί καταδέχονται νά διδάσκονται καί ἀπό τούς τυχαίους…(Ὑπόθεση λη’, τόμος α΄)

-Ὁ πιστός δέν πρέπει νά ἔχει θάρρος στόν ἑαυτό του, ἀλλά νά πιστεύει ὅτι μέσω τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα σώζεται καί δυναμώνεται γιά κάθε καλό, καί ζητᾶ τίς εὐχές του, γιατί ἔχουν μεγάλη δύναμη. (Ὑπόθεση λη’, τόμος α΄)

ιε΄. Νά μήν ἀντιλέγουμε ἐριστικά οὔτε καί ὅταν πιστεύουμε πώς ἔχουμε δίκιο, ἀλλά, γιά χάρη τοῦ Θεοῦ, σέ ὅλα νά ὑποχωροῦμε ἀπέναντι στόν πλησίον…(Ὑπόθεση μβ’, τόμος α΄)
ιϛ΄. Ὅλα προέρχονται ἀπό τή δικαιοσύνη καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ· γι’ αὐτό ὁ πιστός νά μήν ἐπιδιώκει τήν ἐκπλήρωση τοῦ δικοῦ του, ἀλλά τοῦ θείου θελήματος…(Ὑπόθεση μγ’, τόμος α΄)
ιζ΄. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἐντελῶς ἀκατανίκητη ἀπό τούς δαίμονες. Πῶς γεννιέται καί ποιά εἶναι ἡ δύναμή της…(Ὑπόθεση μδ’, τόμος α΄)
ιη΄. Γνώρισμα τοῦ ταπεινοῦ εἶναι τό νά κατακρίνει τόν ἑαυτό του καί νά θεωρεῖ πώς δέν ἀξίζουν τίποτε τά καλά πού κάνει. Ποιοί εἶναι οἱ καρποί τῆς ταπεινοφροσύνης…(Ὑπόθεση με’, τόμος α΄)
ιθ΄. Δέν πρέπει νά ζητᾶμε τιμές ἤ νά θέλουμε πρωτεῖα. Ἡ ταπεινολογία ὄχι μόνο δέν ὠφελεῖ ἀλλά καί βλάπτει, ἐνῶ οἱ ἔπαινοι δέν βλάπτουν αὐτόν πού προσέχει…(Ὑπόθεση μζ’, τόμος α΄)
κ΄. Ν᾿ ἀγαπᾶμε στά ἐνδύματα τήν ἁπλότητα, τήν ὁποία προτιμοῦσαν καί οἱ Πατέρες…(Ὑπόθεση μθ’, τόμος α΄)
κα΄. Ὅσοι ταπεινώνουν τόν ἑαυτό τους, δοξάζονται ἀπό τό Θεό…(Ὑπόθεση α’, τόμος β΄) & (Ἐδώ)
κβ΄. Γιά τήν κοινή προσευχή καί ψαλμωδία. Πῶς πρέπει νά συμμετέχουμε στίς ἱερές ἀκολουθίες…(Ὑπόθεση ια’, τόμος β΄)
κγ΄. Γιά τή φιλαυτία, τή μητέρα ὅλων τῶν κακῶν…(Ὑπόθεση ιδ’, τόμος β΄)
κδ΄. Ποιά εἶναι ἡ ὠφέλεια ἀπό τήν ἐγκράτεια καί ποιά ἡ βλάβη ἀπό τήν καλοπέραση καί τήν ἄμετρη οἰνοποσία…(Ὑπόθεση ιε’, τόμος β΄)
κε΄. Πῶς νά φροντίζουμε γιά τό σῶμα μας, καί ποιά εἶναι ἡ συνετή ἄσκηση καί ἐγκράτεια…(Ὑπόθεση ιη’, τόμος β΄)
κϛ΄. Νά μήν τρῶμε γιά τήν ἀπόλαυση, ἀλλά γιά τήν ἀνάγκη τοῦ σώματος. Πῶς πρέπει νά τρῶμε…(Ὑπόθεση κβ’, τόμος β΄)
κζ΄. Γιά τά φαγητά καί τά ποτά. Ποιά καί πότε πρέπει ν᾿ ἀποφεύγονται…(Ὑπόθεση κδ’, τόμος β΄)
κη΄. Πῶς ἐκδηλώνεται ὁ σαρκικός πόλεμος καί πῶς πρέπει ν’ ἀγωνιζόμαστε ἐναντίον του…(Ὑπόθεση κε’, τόμος β΄)
κθ΄. Ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τόν σαρκικό πόλεμο εἶναι δυνατή μόνο μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀξία τῆς ἁγνείας καί ὁ κίνδυνος τῆς πορνείας…(Ὑπόθεση κστ’, τόμος β΄)
λ΄. Νά μή δεχόμαστε τούς αἰσχρούς λογισμούς, ἀλλά νά τούς διώχνουμε ἀμέσως. Νά μήν κοιτάζουμε περίεργα οὔτε νά λέμε ἤ ν’ ἀκοῦμε αἰσχρά λόγια. Ἡ συγκατάθεση στούς λογισμούς εἶναι τόσο ἔνοχη ὅσο καί ἡ πράξη…(Ὑπόθεση κη’, τόμος β΄)
λα΄. Ἡ κατάνυξη, τό πένθος καί τά δάκρυα. Πόσα εἶναι τά εἴδη τους καί ποιές οἱ διαφορές τους…(Ὑπόθεση λβ’, τόμος β΄)
λβ΄. Δέν πρέπει ποτέ νά θυμώνει κανείς ἤ νά φωνάζει. Πῶς γεννιέται ὁ θυμός καί πῶς θεραπεύεται…(Ὑπόθεση λε’, τόμος β΄)
λγ΄. Ὅταν μᾶς ἀδικοῦν ἤ μᾶς προσβάλλουν, νά μήν ἀνταποδίδουμε τό κακό, ἀλλά νά μακροθυμοῦμε. Οἱ τέλειοι θεωροῦν ἔνοχη ἀκόμα καί τήν ἁπλή ταραχή τῆς καρδιᾶς τους…(Ὑπόθεση λη’, τόμος β΄)
λδ΄. Ὁ χριστιανός δέν πρέπει ν᾿ ἀντιμάχεται ὅσους τόν ἀδικοῦν, ἀλλά νά ὑπομένει μέ μακροθυμία τήν ἀδικία καί νά τούς συνετίζει μέ τήν ἀνεξικακία του…(Ὑπόθεση λθ’, τόμος β΄)
λε΄. Ν’ ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς μας, ἐπειδή μᾶς ὠφελοῦν πολύ. Ἐπίσης, νά τούς εὐεργετοῦμε καί νά εὐχόμαστε τή σωτηρία τους…(Ὑπόθεση μ’, τόμος β΄)
λϛ΄. Τό μίσος καί ἡ μνησικακία εἶναι ὀλέθρια πάθη, ὄχι μόνο γιατί ἀχρηστεύουν κάθε πνευματικό ἔργο, ἀλλά καί γιατί ἀπομακρύνουν τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ…(Ὑπόθεση μβ’, τόμος β΄)
λζ΄. Ὄχι μόνο νά μή βρίζουμε κανέναν, ἀλλά μέ τόν καλό μας λόγο νά καταπραΰνουμε τό θυμό ἐκείνων πού μᾶς βρίζουν…(Ὑπόθεση μδ’, τόμος β΄)
λη΄. Νά μή λέμε ψέματα, ἀλλά τήν ἀλήθεια. Πότε ἐπιτρέπεται συγκαταβατικά τό ψέμα…(Ὑπόθεση με’, τόμος β΄)
λθ΄. Ἡ συκοφαντία εἶναι μεγάλη ἁμαρτία. Ὅσοι τήν ὑπομένουν ἀγόγγυστα, τελικά δοξάζονται, ἐνῶ οἱ συκοφάντες τιμωροῦνται συχνά καί στήν παρούσα ζωή…(Ὑπόθεση μστ’, τόμος β΄)
μ΄. Πῶς καί πότε πρέπει νά μιλᾶμε ἤ νά κρατᾶμε τή σιωπή. Ἡ ἀργολογία εἶναι ἁμαρτία…(Ὑπόθεση μζ’, τόμος β΄)
μα΄. Ὁ ὅρκος εἶναι ἁμαρτία· πολύ περισσότερο ἡ ἐπιορκία, πού ἀναπόφευκτα τιμωρεῖται. Ἄν δώσουμε ἐπιπόλαια ὅρκο, πού ἔχει σάν συνέπεια παράβαση ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, νά τόν ἀνακαλοῦμε…(Ὑπόθεση μη’, τόμος β΄)
μβ΄. Νά μήν κατηγοροῦμε κανέναν εἴτε κρυφά εἴτε φανερά, μά οὔτε καί τόν φιλοκατήγορο ν’ ἀνεχόμαστε…(Ὑπόθεση μθ’, τόμος β΄)
μγ΄. Ὄχι μόνο δέν πρέπει νά κατακρίνει κανείς ἀπό ὑπόνοιες, μά οὔτε κάν νά δίνει πίστη σ᾿ αὐτές…(Ὑπόθεση α’, τόμος γ΄)
μδ΄. Νά μήν κατακρίνουμε καί νά μήν ἐξευτελίζουμε κανέναν, οὔτε κι ἐκεῖνον πού ἁμαρτάνει φανερά· ἀλλά νά κοιτάζουμε τόν ἑαυτό μας…(Ὑπόθεση β’, τόμος γ΄)
με΄. Νά μή σκανδαλίζουμε, ἀλλ᾿ οὔτε καί νά σκανδαλιζόμαστε. Τί μπορεῖ νά κάνει τό σκάνδαλο καί πῶς πρέπει ν’ ἀντιμετωπίζουμε αὐτούς πού σκανδαλίζονται…(Ὑπόθεση γ’, τόμος γ΄)
μϛ΄. Γιά τή δολιότητα, τήν πονηρία καί τό φθόνο. Βαριά ἁμαρτάνουν ἐκεῖνοι πού περιφρονοῦν καί εἰρωνεύονται τούς ἀπονήρευτους καί ταπεινούς ἀνθρώπους…(Ὑπόθεση ε’, τόμος γ΄)
μζ΄. Ὁ Θεός κρίνει τίς πράξεις μας ὄχι ἀπό τά ἐξωτερικά τους στοιχεῖα, ἀλλ’ ἀπό τήν προαίρεσή μας. Μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ συνείδηση καί βοηθάει πολύ ἐκεῖνον πού τήν ἀκούει…(Ὑπόθεση ζ’, τόμος γ΄)
μη΄. Νά περιφρουροῦμε πάντοτε τούς ἑαυτούς μας καί ἀπό παντοῦ, γιατί ὁ ἐχθρός μᾶς ἐπιτίθεται ἀπ’ ὅλα τά σημεῖα καί μέ ὅλα τά μέσα…(Ὑπόθεση θ’, τόμος γ΄)
μθ΄. Νά ἐξετάζουμε μέ προσοχή τούς ἑαυτούς μας, ὥστε νά διορθώνουμε τά σφάλματα καί νά πολλαπλασιάζουμε τά καλά…(Ὑπόθεση ι’, τόμος γ΄)
ν΄. Εἶναι ἐπικίνδυνη ἡ παράβαση καί μιᾶς μόνο ἐντολῆς, ἐπειδή ἔχουμε λάβει ἀπό τό Θεό τή δύναμη νά τίς ἐκτελοῦμε ὅλες. Ἀκόμα καί ἡ μικρή κακία βλάπτει πολύ…(Ὑπόθεση ια’, τόμος γ΄)
να΄. Ν’ ἀντιστεκόμαστε μέ γενναιότητα στήν ἀκηδία καί τή λύπη πού μᾶς προξενοῦν οἱ δαίμονες…(Ὑπόθεση ιγ’, τόμος γ΄)
νβ΄. Ὅταν εἴμαστε ἄρρωστοι, νά μήν καταργοῦμε τήν ἄσκηση ζητώντας τίς ἀπολαύσεις. Οὔτε νά ἐλπίζουμε στή θεραπεία τῶν γιατρῶν, ἀλλά στό Θεό. Πῶς καί πότε νά χρησιμοποιοῦμε τά ἰατρικά μέσα…(Ὑπόθεση ιδ’, τόμος γ΄)
νγ΄. Νά δείχνουμε ὑπομονή στίς ἀρρώστιες. Σέ μερικούς ἐναρέτους ἀνθρώπους παραχωροῦνται, κατά θεία οἰκονομία, δοκιμασίες γιά τήν τέλεια κάθαρσή τους…(Ὑπόθεση ιη’, τόμος γ΄)
νδ΄. Μέ σκληρό θάνατο πεθαίνουν πολλές φορές καί οἱ ἐνάρετοι γιά τό συμφέρον τῆς ψυχῆς τους. Νά μήν παραξενευόμαστε, ὅταν βλέπουμε νά συμβαίνουν στή ζωή τους δυσάρεστα περιστατικά…(Ὑπόθεση ιθ’, τόμος γ΄)
νε΄. Ἀκόμα κι ὅταν στερούμαστε τά ἀναγκαῖα νά μή λιποψυχοῦμε, ἀλλά νά κάνουμε ὑπομονή εὐχαριστώντας τόν Κύριο καί ἐλπίζοντας ὅτι θά φροντίσει ὁπωσδήποτε γιά μᾶς…(Ὑπόθεση κα’, τόμος γ΄)
νϛ΄. Πότε ἡ ἐλπίδα στό Θεό εἶναι παράλογη…(Ὑπόθεση κβ’, τόμος γ΄)
νζ΄. Νά μήν παραβαίνουμε καί τήν παραμικρή ἐντολή τοῦ Θεοῦ ἀπό φόβο ἀνθρώπινο ἤ μεγάλη ὑλική ἀνάγκη. Ἐπίσης, νά μή λογαριάζουμε τίς τιμές ἤ τούς ἐξευτελισμούς πού μᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι…(Ὑπόθεση κγ’, τόμος γ΄)
νη΄. Τήν ἀρετή πρέπει νά τήν ἀσκοῦμε κρυφά, χωρίς ἐπίδειξη ἤ καύχηση. Τί εἶναι κενοδοξία καί τί ἀνθρωπαρέσκεια. Ἀπό ποῦ γεννιέται ἡ κενοδοξία, ποιά κακά προκαλεῖ καί πῶς νικιέται…(Ὑπόθεση κστ’, τόμος γ΄)
νθ΄. Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἱκανή νά μᾶς καταστρέψει ἀπό μόνη της. Ἐκεῖνοι πού φουσκώνουν γιά τά κατορθώματά τους, ἐγκαταλείπονται ἀπό τή θεία χάρη καί πέφτουν…(Ὑπόθεση κθ, τόμος γ΄)

– Ἀπό πού γεννιέται ἡ βλασφημία καί πῶς θεραπεύεται. (Ὑπόθεση λ, τόμος γ΄)

ξ΄. Ἡ μεγαλύτερη ἀρετή εἶναι ἡ διάκριση· γι’ αὐτό πρέπει ὁ πιστός νά τήν ἔχει σάν ὁδηγό σέ ὅ,τι κάνει…(Ὑπόθεση λα’, τόμος γ΄)
ξα΄. Χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ δέν μποροῦμε οὔτε ἀπό τήν κακία ν᾿ ἀπαλλαγοῦμε οὔτε τήν ἀρετή ν᾿ ἀποκτήσουμε. Ἡ υἱοθεσία δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν ἔργων μας, ἀλλά τῆς θείας χάριτος…(Ὑπόθεση λβ’, τόμος γ΄)
ξβ΄. Ποιά εἶναι ἡ αἰτία τῶν πειρασμῶν, ποιά ἡ ὠφέλεια καί ποιά ἡ διαφορά τους…(Ὑπόθεση λγ’, τόμος γ΄)
ξγ΄. Πῶς νά ἀντιμετωπίζουμε τούς πειρασμούς, χωρίς νά ἐκθέτουμε τόν ἑαυτό μας σ’ αὐτούς. Σέ ποιές περιπτώσεις πρέπει νά τούς ἀποφεύγουμε ἤ, ἀντίθετα, νά τούς ὑπομένουμε…(Ὑπόθεση λδ’, τόμος γ΄)
ξδ΄. Νά μήν ἐντυπωσιαζόμαστε ἀπό τό χάρισμα τῶν θαυμάτων, οὔτε νά τό ἐπιδιώκουμε. Ὅσοι ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, δέν ὑστεροῦν σέ τίποτε ἀπ’ αὐτούς πού θαυματουργοῦν…(Ὑπόθεση λε’, τόμος γ΄)
ξε΄. Μεγαλύτερη ἀπ’ ὅλες τίς ἀρετές εἶναι ἡ ἀγάπη. Αὐτός πού ἀγαπάει ὅπως θέλει ὁ Θεός, σέ κάθε περίπτωση προτιμάει τήν ὠφέλεια τοῦ πλησίον ἀπό τό δικό του συμφέρον…
ξϛ΄. Ὅποιος ἔχει ἀγάπη καί ταπείνωση, προσέχει ὄχι μόνο νά μήν προξενεῖ λύπη στόν πλησίον, ἀλλά καί νά τόν ἐξυπηρετεῖ μέ κάθε τρόπο καί νά συμπάσχει μαζί του…(Ὑπόθεση λστ’, τόμος γ΄)
ξζ΄. Ὅποιος ἀγαπάει τόν πλησίον ὅπως θέλει ὁ Θεός, φροντίζει νά τόν εὐεργετεῖ ἀκόμα καί χωρίς ἐκεῖνος νά τό γνωρίζει…(Ὑπόθεση λθ’, τόμος γ΄)
ξη΄. Ὅταν πουλᾶμε ἤ ἀγοράζουμε ἤ κάνουμε κάτι παρόμοιο, πρέπει νά ἔχουμε μπροστά μας τό Θεό καί νά μήν καταδεχόμαστε νά ζημιώνεται ὁ πλησίον, ἔστω κι ἄν ἐκεῖνος λέει ὅτι δέν ἀδικεῖται…(Ὑπόθεση μ’, τόμος γ΄)
ξθ΄. Νά μή διώχνουμε μέ ἄδεια χέρια ὅποιον μᾶς ζητάει ἐλεημοσύνη, ἀλλά νά τόν δεχόμαστε μέ ἀγάπη, σάν ἀπό τό Θεό σταλμένο, καί νά τοῦ δίνουμε ὅ,τι ἔχουμε…(Ὑπόθεση μστ’, τόμος γ΄)
ο΄. Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἀναγκαία καί πολλαπλά εὐεργετική, ἐνῶ ἡ φιλαργυρία εἶναι ἡ καταστροφικότερη ἀπ’ ὅλα τά πάθη…(Ὑπόθεση β’, τόμος δ΄)
οα΄. Πῶς γεννιέται ἡ ἀγάπη στό Θεό, πῶς ἐκδηλώνεται καί τί ἀποτελέσματα ἔχει…(Ὑπόθεση δ’, τόμος δ΄)
οβ΄. Πῶς νικάει κανείς τούς λογισμούς καί πότε δέν εἶναι ὑπεύθυνος γι’ αὐτούς…(Ὑπόθεση στ’, τόμος δ΄)
ογ΄. Ἡ ἄσκοπη περιπλάνηση τοῦ νοῦ καί ἡ λήθη εἶναι θάνατος γιά τόν πιστό. Ἀπεναντίας, ἡ συνεχής μνήμη καί θεωρία τοῦ Θεοῦ εἶναι γι’ αὐτόν ζωή καί ἀφανισμός κάθε κακίας…(Ὑπόθεση ζ’, τόμος δ΄)
οδ΄. Πρέπει νά προσευχόμαστε ἀδιάλειπτα. Τί εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή, πῶς κατορθώνεται καί ποιά ἡ ὠφέλειά της…(Ὑπόθεση η’, τόμος δ΄)
οε΄. Ποιά εἶναι ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς. Ὅποιος προσεύχεται, δέν πρέπει νά ζητάει ἀπό τό Θεό αὐτό πού τοῦ ἀρέσει, ἀλλά αὐτό πού τόν συμφέρει σύμφωνα μέ τήν κρίση τοῦ Θεοῦ…(Ὑπόθεση ι’, τόμος δ΄)
οϛ΄. Ἡ προσευχή μας πρέπει νά συνοδεύεται καί ἀπό καλά ἔργα. Δέν εἶναι εὐπρόσδεκτη ἡ προσευχή ἐκείνου πού διατηρεῖ τήν ἔχθρα καί δέν συμφιλιώνεται μέ τόν ἐχθρό του…(Ὑπόθεση ιγ’, τόμος δ΄)
οζ΄. Ἡ ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν εἶναι ἀναγκαία καί πολύ ὠφέλιμη, ἐάνἐφαρμόζουμε αὐτά πού διαβάζουμε. Νά μήν περιοριζόμαστε στόγράμμα τῶν ἱερῶν κειμένων, ἀλλά νά εἰσχωροῦμε στό πνεῦμα τους…(Ὑπόθεση ιε’, τόμος δ΄)
οη΄. Νά μήν πολυεξετάζουμε ἀπό ὑπερηφάνεια τά ὑψηλά νοήματα τῆς Γραφῆς, οὔτε νά προσπαθοῦμε νά κατανοήσουμετά κρίματα τοῦ Θεοῦ…(Ὑπόθεση ιζ’, τόμος δ΄)
οθ΄. Ὁ πιστός πρέπει ν᾿ ἀπέχει τελείως ἀπό τήν ψευδώνυμη γνώση καί ἀπό τή συναναστροφή μέ αἱρετικούς. Ποιά εἶναι ἡ κατά Θεόν σοφία…(Ὑπόθεση ιη’, τόμος δ΄)
π΄. Εἶναι ἀσφαλέστερο νά μήν πιστεύουμε στά ὄνειρα. Τίποτε μελλοντικό δέν γνωρίζουν οἱ δαίμονες, ἄν καί προσποιοῦνται ὅτι τό γνωρίζουν καί τό λένε δῆθεν ἀπό πρίν…(Ὑπόθεση κ’, τόμος δ΄)
πα΄. Οἱ δαίμονες καθόλου δέν γνωρίζουν τί ἔχει ὁ ἄνθρωπος στήν καρδιά του οὔτε ἀπό ποιά πάθη νικιέται· αὐτά τά μαθαίνουν ἀπ’ ὅσα λέμε ἤ κάνουμε…(Ὑπόθεση κα’, τόμος δ΄)
πβ΄. Πῶς ὁ νοῦς γίνεται μέτοχος τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, φτάνει στή θεωρία καί διατηρεῖται σ’ αὐτή τήν κατάσταση…(Ὑπόθεση κδ’, τόμος δ΄)
πγ΄. Μέ πόσους τρόπους μᾶς ἐγκαταλείπει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, καί τί πρέπει νά κάνουμε τότε, ὥστε νά μᾶς ἐπισκέπτεται πάλι…(Ὑπόθεση κε’, τόμος δ΄)
πδ΄. Μετά τό θάνατο δέν ὑπάρχει συγχώρηση παρά μόνο τῶν πολύ ἐλαφρῶν ἁμαρτημάτων. Ὅποιος πάει στήν κόλαση, δέν μπορεῖ ποτέ νά βγεῖ ἀπ’ αὐτήν…(Ὑπόθεση λα’, τόμος δ΄)
πε΄. Πῶς, πότε καί μέ ποιά συνείδηση πρέπει νά προσερχόμαστε στή μετάληψη τῶν τιμίων Δώρων. Ἡ συχνή θεία κοινωνία εἶναι πολύ ὠφέλιμη…(Ὑπόθεση λγ’, τόμος δ΄)

Πηγή