Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἐντελῶς ἀκατανίκητη ἀπό τούς δαίμονες. Πῶς γεννιέται καί ποιά εἶναι ἡ δύναμή της…(Ὑπόθεση μδ’, τόμος α΄). Εὐεργετινός

Ἀπὸ τὸ Βίο τῆς Ἁγίας Συγκλητικῆς
Η ΜΑΚΑΡΙΑ Συγκλητικὴ ἔλεγε, ὅτι ἡ ταπεινοφροσύνη εἴναι τόσο μεγάλη (ἀρετή), ὥστε ὁ διάβολος, ἐνῶ μπορεῖ ὅλες σχεδὸν τὶς ἀρετὲς νὰ τὶς μιμεῖται, αὐτὴν οὔτε ποὺ ξέρει κὰν τί εἶναι. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος, γνωρίζοντας πόση ἀσφάλεια καὶ σταθερότητα ἐξασφαλίζει αὐτὴ (στὴν πνευματικὴ ζωή), μᾶς προτρέπει νὰ δεθοῦμε μαζί της (Βλ. Ἀ’ Πετρ. 5:5), ἔτσι ποὺ νὰ τὴν ἔχουμε, θὰ λέγαμε, ἀναπόσπαστη (ἀπὸ Τὸν ἑαυτό μας), καὶ νὰ δένουμε γερὰ μ’ αὐτὴ καὶ νὰ συγκρατοῦμε ὅλες τὶς ἄλλες ἀρετές. Γιατί ὅπως ἀκριβῶς εἶναι ἀδύνατον νὰ κατασκευαστεῖ πλοῖο χωρὶς καρφιά, ἔτσι εἶναι ἀκατόρθωτο νὰ σωθεῖ κανεὶς χωρὶς ταπεινοφροσύνη. Βλέπεις καὶ Τὸν ὕμνο τῶν Τριῶν Παίδων; Πῶς δηλαδή, ἐνῶ δὲν ἀναφέρθηκαν καὶ πολὺ στὶς ἄλλες ἀρετές, ἐνῶ δὲν ἔκαναν λόγο γιὰ τοὺς Ἁγνοὺς ἡ τοὺς ἀκτήμονες, ἀπαρίθμησαν ὅμως ἀνάμεσα στοὺς ὑμνητὲς (τοῦ Κυρίου) τοὺς ταπεινούς. (Δᾶν., ‘Ὕμνος Τριῶν Παίδων: 64); Ἄλλα καὶ ὁ Κύριος, ἐκπληρώνοντας τὸ προαιώνιο σχέδιό Του γιά μας, αὐτὴν (τὴν ταπεινοφροσύνη) ἐνδύθηκε: «Μάθετε», λέει, «ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πράος εἰμὶ καὶ ταπεινός τη καρδία, καὶ εὐρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαὶς ὑμῶν»(Μάτθ. 11:29). ἀρχὴ καὶ τέλος λοιπὸν (ὅλων) τῶν ἀγαθῶν ἂς εἶναι γιὰ σένα ἡ ταπεινοφροσύνη.

Ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ
Ὁ ἀββᾶς Ἐπιφάνιος ἔλεγε:
Ἡ Χαναναία φωνάζει καὶ ἀκούεται (ἀπὸ τὸ Θεό) (Μάτθ. 15:22-28). Ἡ αἱμορροοῦσα σωπαίνει καὶ μακαρίζεται (Μάρκ. 5:25-34). ὁ τελώνης δὲν ἀνοίγει κὰν τὸ στόμα του καὶ εἰσακούεται. Καὶ ὁ Φαρισαῖος κραυγάζει καὶ κατακρίνεται (Λούκ.18:9-14).
Ρώτησαν Τὸν ἀββᾶ Λογγίνο:
Ποὶα ἀρετὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπ’ ὅλες; καὶ ἀπάντησε:
Σκέφτομαι, ὅτι, ὅπως ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἀπ’ ὅλα τὰ πάθη, ἀφοῦ καὶ ἀπὸ Τὸν οὐρανὸ μπόρεσε νὰ ρίξει κάποιους, (δηλαδὴ Τὸν Ἑωσφόρο καὶ τὸ τάγμα του), ἔτσι καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπ’ ὅλες τὶς ἀρετὲς γιατί κι ἀπ’ αὐτὰ τὰ τάρταρα μπορεῖ ν’ ἀνεβάσει ἕναν ἄνθρωπο, ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἁμαρτωλὸς σὰν δαίμονας. Νὰ γιατί ὁ Κύριος πρὶν ἀπ’ ὅλους μακαρίζει τοὺς «πτωχοὺς τῷ Πνεύματι», (δηλαδὴ τοὺς ταπεινούς) (Μάτθ. 5:3).
Ἕνας γέροντας εἶπε:
Προτιμῶ ἥττα ποὺ θὰ συνοδεύεται ἀπὸ ταπεινοφροσύνη, παρὰ νίκη ποὺ θὰ συνοδεύεται ἀπὸ ὑπερηφάνεια.
Ἕνας (ἄλλος) γέροντας εἶπε:
Πολλὲς φορὲς ἡ ταπείνωση ἔσωσε πολλούς, καὶ μάλιστα ἄκοπα. Κι αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύουν ὁ τελώνης καὶ ὁ ἄσωτος υἱός, ποὺ εἶπαν μόνο λίγα λόγια καὶ σώθηκαν (βλ. Λούκ. 18:13.15:21).
Ὁ ἀββᾶς Ἠσαΐας εἶπε:
Περισσότερο ἀπ’ ὅλα ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ταπεινοφροσύνη. Γι’ αὐτὸ ἂς εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι, σὲ κάθε λόγο ποὺ ἀκοῦμε Τί ἐργασία (ποὺ κάνουμε), νὰ λέμε (στὸν πλησίον) Συγχώρεσε μέ.
Ἕνας γέροντας εἶπε:
Ὅποιος ἔχει ταπείνωση, ταπεινώνει τοὺς δαίμονες καὶ ὅποιος Δὲν ἔχει ταπείνωση, χλευάζεται ἀπὸ τοὺς δαίμονες.
Ρώτησαν ἕνα γέροντα:
Γιατί χτυπιόμαστε τόσο πολὺ ἀπὸ τοὺς δαίμονες;
Ἐπειδὴ πετᾶμε τὰ ὄπλα μας, ἀπάντησε ἐκεῖνος ἐννοῶ τὴν ἀτιμία, τὴν ταπείνωση, τὴν ἀκτημοσύνη καὶ τὴν ὑπομονή.
Μία φορᾶ ἦρθαν κάποιοι στὴ ΘΗΒΑΙΔΑ, σ’ ἕνα γέροντα, καὶ τοῦ ἔφεραν ἕνα δαιμονισμένο γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει. καὶ ὁ γέροντας, (μολονότι ἀρχικὰ δὲν δεχόταν, θεωρώντας τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἀνάξιο, τελικά), ἐπειδὴ πολὺ τὸν παρακάλεσαν, λέει στὸ δαίμονα: Βγὲς ἀπὸ τὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ!
Βγαίνω, ἀποκρίθηκε ὁ δαίμονας. Ἀλλὰ σὲ ρωτάω ἕνα πράγμα, καὶ ἀπάντησέ μου: Ποιοὶ εἶναι τὰ «ἐρίφια» καὶ Ποιοὶ τὰ«πρόβατα» (Μάτθ. 25:31-33); Τὰ «ἐρίφια» εἶμαι ἐγώ, ἀπάντησε ὁ γέροντας. “Ὅσο γιὰ τὰ πρόβατα», ὁ θεὸς τὰ γνωρίζει. Μόλις ἄκουσε (αὐτὰ τὰ λόγια) ὁ δαίμονας, κραύγασε: Νά, γιὰ τὴν ταπείνωσή σου βγαίνω! Καὶ βγῆκε (ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο) τὴν ἴδια ὥρα.

πηγή