Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς ὑποταγῆς, ἡ ὠφέλεια πού προέρχεται ἀπ’ αὐτήν καί πῶς τήν κατορθώνει ὁ ἄνθρωπος…(Ὑπόθεση ιθ’, τόμος α΄). Εὐεργετινός

Ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ
ΕΙΠΕ ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος, ὅτι ἢ ὑπακοὴ μὲ τὴν ἐγκράτεια ἔχει τὴ δύναμη νὰ ὑποτάσσει καὶ τὰ θηρία.
Ὃ ἀββᾶς Ποιμὴν εἶπε, ὅτι μία φορᾶ ρώτησε κάποιος τὸν ἀββᾶ Παισιο:
Τί θὰ κάνω μὲ τὴν ψυχή μου, ποὺ εἶναι ἀναίσθητη καὶ δὲν ἔχει φόβο Θεοῦ;
Πήγαινε, ἀπάντησε ὁ γέροντας, καὶ ὑποτάξου σ’ ἕναν ἄνθρω¬πο ποὺ ἔχει φόβο Θεοῦ. Ἢ ἀναστροφή σου μ’ ἐκεῖνον θὰ σὲ μάθει κι ἐσένα νὰ φοβᾶσαι τὸ Θεό.
Εἶπε ὁ ἀββᾶς Μωυσῆς σ’ ἕναν ἀδελφό:
Ἔλα, ἀδελφέ μου, στὴν ἀληθινὴ ὑπακοή, ὅπου ὑπάρχει τα¬πείνωση ὅπου ὑπάρχει δύναμη, ὅπου ὑπάρχει χαρά, ὅπου ὑπάρχει ὑπομονή, ὅπου ὑπάρχει μακροθυμία, ὅπου ὑπάρχει φιλαδελφία, ὅπου ὑπάρχει κατάνυξη, ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη. Γιατί ὅποιος κάνει καθαρὴ ὑπακοή, ἔχει ἀποκτήσει ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.

Κάποτε τέσσερις σκητιῶτες, ντυμένοι μὲ δέρματα ζώων, ἦρθαν στὸν μεγάλο Παμβῶ.
Ὁ καθένας τοὺς τοῦ φανέρωσε τὴν ἀρετὴ τοῦ ἀλλοῦ: Ὁ πρῶτος ἔκανε μεγάλη νηστεία.
Ὁ δεύτερος εἶχε τέλεια ἀκτημοσύνη.
Ὁ τρίτος- ξεχώριζε γιὰ τὴν πολλή του ἀγάπη. καὶ ὁ τέταρτος ἔκανε ὑπακοὴ σ’ ἕναν γέροντα εἴκοσι δυὸ ὁλόκληρα χρό¬νια. Τοὺς λέει λοιπὸν ὁ ἀββᾶς Παμβῶ:
– Σᾶς βεβαιώνω, πὼς ἢ ἀρετὴ τοῦ τετάρτου εἶναι μεγαλύτερη ἀ¬πὸ τὶς ἀρετὲς τῶν ἄλλων. Γιατί ὁ καθένας σας τὴν κάθε ἀρετή, ποὺ ἀπέκτησε, τὴν κράτησε μὲ τὸ δικό του θέλημα. Αὐτὸς ὅμως ἔκοψε τὸ θέλημά του καὶ κάνει ἀλλοῦ τὸ θέλημα. Γὶ` αὐτὸ εἶναι ἀνώτερός σας. Ὁμολογητὲς εἶναι ὅσοι κάνουν ὑπακοή, ἂν τὴ φυλάξουν ὡς τὸ τέλος.
Ὁ ἀββᾶς Ροῦφος εἶπε, ὅτι αὐτὸς ποὺ κάθεται στὴν ὑποταγὴ πνευματικοῦ πατέρα, ἔχει περισσότερο μισθὸ ἀπὸ τὸν ἀναχωρητή, ποὺ μένει μόνος του στὴν ἔρημο.
Ὁ ἀββᾶς Ποιμὴν εἶπε:
Μὴ μετρᾶς τὶς ἀρετές σου, ἀλλὰ ὑποτάξου καλύτερα σὲ κάποι¬ον ποὺ ζεῖ ἐνάρετα.
Ὁ ἀββᾶς Ἰωσὴφ ὁ Θηβαῖος εἶπε, ὅτι τρία πράγματα εἶναι ποὺ ἐκτιμᾶ περισσότερο ὁ Θεὸς τὸ πρῶτο, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄρρωστος καὶ τοῦ ἔρχονται κι ἄλλοι πειρασμοί, κι αὐτὸς τοὺς δέχεται εὐχαριστώντας τὸν Κύριο.
Τὸ δεύτερο, ὅταν ὅλα τὰ ἔργα γίνονται καθαρὰ ἐνώπιόν του Θεοῦ, χωρὶς νὰ ἔχουν τίποτα τὸ ἀνθρώπινο.
Τὸ τρίτο, ὅταν κανεὶς μένει στὴν ὑποταγὴ πνευματικοῦ πατέρα καὶ ἀπαρνιέται ὅλα τὰ δικά του θελήματα. ὁ τελευταῖος ἔχει ἕνα στεφάνι παραπάνω.
Τοῦ ἀββᾶ Μάρκου
‘Ἐκεῖνος ποὺ βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τῆς ἁμαρτίας, δὲν μπορεῖ μόνος του νὰ νικήσει τὸ σαρκικὸ φρόνημα, γιατί ἔχει τὸν ἐρεθισμὸ ἀκατάπαυστο καὶ ἐγκατεστημένο μέσα στὰ μέλη του.
‘Ὅσοι εἶναι ἐμπαθεῖς, πρέπει νὰ προσεύχονται καὶ νὰ ὑποτάσ¬σονται.
‘Ἐκεῖνος ποὺ ἀγωνίζεται μὲ ὑποταγὴ καὶ προσευχὴ ἐναντίον τοῦ σαρκικοῦ θελήματος, εἶναι ἀγωνιστὴς ποὺ μεταχειρίζεται κα¬λὴ μέθοδο, ἐκδηλώνοντας τὸν νοητὸ πόλεμο μὲ τὴν ἀποχὴ ἀπὸ τὰ αἰσθητά.
Τοῦ ἅγιου Διαδόχου
Ἡ ὑπακοὴ ἔχει ἀναγνωριστεῖ σὰν τὸ πρῶτο καλὸ ἀνάμεσα σ’ ὅλες τὶς βασικὲς ἀρετές, γιατί διώχνει τὴν οἴηση (δηλαδὴ τὴ μεγά¬λη ἰδέα ποὺ ἔχει κανεὶς γιὰ τὸν ἑαυτό του) καὶ γεννάει μέσα μας τὴν ταπεινοφροσύνη. Γι’ αὐτὸ καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ τὴ δέχονται μὲ εὐχα¬ρίστηση, γίνεται θύρα ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Τὴν ὑπακοὴ ἀθέτησε ὁ Ἀδάμ, καὶ κατρακύλησε στὸν ἀβυσσα¬λέο τάρταρο. Τὴν ὑπακοὴ ἀγάπησε ὁ Κύριος, καί, οἰκονομώντας τὴ δική μας σωτηρία, ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ὑπάκουσε στὸν Πατέρα Τοῦ μέχρι θανάτου – κι αὐτό, ἐνῶ δὲν ἦταν καθόλου κατώτερος ἀπὸ τὴ μεγαλοσύνη Ἐκείνου – γιὰ νὰ καταργήσει τὸ ἔγκλημα τῆς ἀνθρώ-πινης παρακοῆς μὲ τὴ δική Του ὑπακοὴ καὶ νὰ ἐπαναφέρει στὴ μακάρια καὶ αἰώνια ζωὴ ἐκείνους ποὺ θὰ ζήσουν μὲ ὑπακοή.
Πρῶτα λοιπὸν γι’ αὐτὴ τὴν ἀρετὴ πρέπει νὰ φροντίζουν, ὅσοι θέλουν νὰ πολεμήσουν τη
διαβολικὴ οἴηση. Καὶ αὐτὴ ἢ ἀρετή, μὲ τὸν καιρό, θὰ μᾶς δείξει ἀλάθητα ὅλους τους δρόμους τῶν ἀρετῶν.
Τοῦ ἀββᾶ Κασσιανοῦ
Ὁ διάβολος μὲ κανένα ἄλλο ἐλάττωμα δὲν ὁδηγεῖ τόσο στὸ βά¬ραθρο τῆς ἀπώλειας τὸν ἄνθρωπο, ὅσο μὲ τὸ νὰ τὸν πείσει νὰ μὴν καταδέχεται νὰ ρυθμίζει τὴ ζωὴ τοῦ σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία καὶ τὶς ὑποδείξεις τῶν Πατέρων, ἀλλὰ ν’ ἀκολουθεῖ τὸ δικό του θέλη¬μα. Γιατί αὐτὸς ποὺ πορεύεται σύμφωνα μὲ τὴ δική του κρίση καὶ γνώμη, ποτὲ δὲν θὰ προχωρήσει μὲ ἀσφάλεια, ἀλλὰ πολλὲς φορὲς θὰ σκοντάψει καὶ θὰ πλανηθεῖ, καί, βαδίζοντας λὲς συνεχῶς μέσα στὸ σκοτάδι, θ’ ἀντιμετωπίσει κινδύνους πολλοὺς καὶ φοβερούς.
Πρέπει νὰ μάθουμε καὶ τοῦτο, παίρνοντας παραδείγματα καὶ ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες τέχνες καὶ ἐπιστῆμες: Ἂν δηλαδὴ ἐκεῖνες, ποὺ ἀφοροῦν πράγματα χειροπιαστά, δὲν μποροῦμε μόνοι μας νὰ τὶς μάθουμε, ἀλλὰ ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ κάποιον, ποὺ θὰ μᾶς τὶς διδά¬ξει σωστὰ καὶ θὰ μᾶς ἀναλύσει κάθε πλευρά τους, δὲν εἶναι ἀφελὲς καὶ ἀνόητο νὰ νομίζουμε, ὅτι τὴν πνευματικὴ τέχνη, ποὺ εἶναι ἀπ’ ὅλες τὶς τέχνες καὶ τὶς ἐπιστῆμες ἢ πιὸ δύσκολη κι ἢ πιὸ ἐπίμοχθη, θὰ κατορθώσουμε νὰ τὴ μάθουμε χωρὶς δάσκαλο; Γιατί δὲν πρόκει¬ται γιὰ τέχνη σωματικὴ καὶ ὁρατή, ὅπως εἶναι οἱ ὑπόλοιπες τέχνες, ποὺ ἀσχολοῦνται μόνο μὲ σωματικὰ ζητήματα. πρόκειται γιὰ τέχνη κρυμμένη καὶ ἀόρατη, καθὼς ἀποβλέπει μόνο στὴν ψυχὴ καὶ ἔχει σκοπὸ νὰ τὴν κάνει θεοειδή. Ἢ ἀποτυχία σ’ αὐτὴ τὴν τέχνη δὲν προκαλεῖ πρόσκαιρη βλάβη, ἀλλ’ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς καὶ αἰώνιο. θάνατο καὶ κόλαση.
Τοῦ ἅγιου Μαξίμου
Ὁ Θεὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Πατέρα βρίσκεται μυστικὰ μέσα σὲ καθεμιὰ ἀπὸ τὶς ἐντολές Του. Ὃ Θεὸς καὶ Πατέρας, πάλι, εἶναι ἐκ φύσεως ὅλος ἀχώριστος σὲ ὄλον τὸ Λόγο Του. Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ δέχεται μία θεία ἐντολὴ καὶ τὴν ἐφαρμόζει, δέχεται τὸ Λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ ὑπάρχει μέσα σ’ αὐτήν. Ἐκεῖνος ποὺ δέχθηκε τὸ Λόγο διαμέσου τῶν ἐντολῶν, δέχθηκε διὰ μέσου Αὐτοῦ καὶ τὸν Πατέρα, ποὺ ὑπάρχει ἐκ φύσεως μέσα σ’ Αὐτόν, ὅπως καὶ τὸ Πνεῦμα, ποὺ ἐπίσης ὑπάρχει ἐκ φύσεως μέσα σ’ Αὐτόν. Γιατί λέει: «Ἀμὴν λέγω ὕμιν, ὁ λαμβάνων ὅντινα πέμψω, ἐμὲ λαμβάνει. ὁ δὲ ἐμὲ λαμβάνων, λαμβάνει τὸν πέμψαντα μὲ» (Ἴω. 13:20). Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ δέχθηκε ἐντολὴ καὶ τὴν τήρησε, δέχθηκε καὶ κρατάει μυστικὰ μέσα του τὴν Ἅγια Τριάδα.
Τοῦ ἅγιου Ἔφραιμ
Ἐπειδὴ δὲν ὑπομένουμε ἐκούσια μικρὴ θλίψη γιὰ τὸν Κύριο, πέφτουμε ἀκούσια σὲ πολλὲς καὶ βαρεῖες θλίψεις. καὶ ἐπειδὴ δὲν θέλουμε ν’ ἀφήσουμε τὸ δικό μας θέλημα γιὰ τὸν Κύριο, προξενού¬με στοὺς ἑαυτούς μας ψυχικὴ βλάβη καὶ καταστροφή. καὶ ἐπειδὴ δὲν ἀνεχόμαστε νὰ ζοῦμε ἢ νὰ μποῦμε σὲ ὑποταγὴ καὶ ἐξουδένωση γιὰ τὸν Κύριο, στεροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ τὴν παρηγοριὰ τῶν δικαίων. καὶ ἐπειδὴ δὲν πειθαρχοῦμε στὶς νουθεσίες ὅσων μας βάζουν νόμους γιὰ τὸν Κύριο, γινόμαστε ἀντικείμενα τῆς χαιρεκακίας τῶν πονηρῶν δαιμόνων. καὶ ἐπειδὴ δὲν ἀνεχόμαστε τὴν αὐστηρὴ τιμωρία, θὰ μᾶς δεχθεῖ τὸ καμίνι τῆς ἄσβηστης φωτιᾶς, ὅπου δὲν θὰ ὑπάρχει πιὰ ποτὲ παρηγοριά.

πηγή