Στὸ περιβόλι τῆς Παναγίας μας, ἡ παρουσία τῆς Παναγίας μας εἶναι ἔντονη. Παντοῦ φαίνεται νὰ ὑπάρχει ἡ παρουσία Τῆς. Ἀκόμα καὶ ὁ προσκυνητὴς μπορεῖ νὰ νοιώσει τὴν εὐλογία Της καὶ ὅτι ἡ ἀκούραστη μεσίτριά μας σκεπάζει μὲ στοργὴ τὸ ἁγιώνυμο Ὅρος της. Ἄλλωστε εἶναι ἡ προστάτις τοῦ Μοναχισμοῦ μας καὶ ἡ μητέρα ὅλων τῶν Μοναχῶν. Μία ἀπὸ τὶς ἀμέτρητες διηγήσεις γιὰ τὴν παρουσία τῆς Παναγίας μας στὴ ζωὴ τῶν μοναχῶν εἶναι καὶ ἡ ἑξῆς πού μᾶς διηγήθηκαν καὶ ποὺ γιὰ ἄλλη μία φορᾶ ἀποδεικνύει τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ποὺ κανέναν δὲν ἀποστρέφεται, ἀλλὰ θέλει «πάντας σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθείν».
Κάποτε λοιπόν, λέει ἡ διήγηση, ζοῦσαν σ’ ἕνα μοναστήρι δυὸ ὑποτακτικοί, οἱ ὁποῖοι εἶχαν κυριευθεῖ ἀπὸ τὸ πάθος τῆς «μέθης». Καὶ ἦταν καθημερινὰ μεθυσμένοι. Ὁ Γέροντας καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἀδελφοὶ προσπαθοῦσαν μὲ ἀγάπη νὰ τοὺς νουθετήσουν καὶ νὰ τοὺς συμβουλέψουν. Ἐκεῖνοι ὅμως δὲν ἐθεραπεύοντο καὶ παρέμεναν κυριευμένοι στὸ πάθος τους. Ἐπειδὴ ὅμως ἀποτελοῦσαν σκάνδαλο μὲ τὴν ἀμετανοησία τους καὶ μὲ τὴ συνεχιζόμενη ἀπαράδεκτη συμπεριφορὰ τους λόγω της «μέθης» τους, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἀδελφότητα καὶ ἡ Ἱερὰ Ἐπιστασία ἀπεφάσισε νὰ τοὺς ἐκδιώξει ἀπὸ τὴ Μονή, πρὸς γνώση καὶ συμμόρφωση. Ἕνα χειμωνιάτικο ὅμως βράδυ, ποὺ ὁ καιρὸς εἶχε ἀγριέψει πολὺ καὶ τὸ χιόνι εἶχε σκεπάσει τὰ πάντα καὶ συνέχιζε νὰ πέφτει πυκνό, ὁ Ἡγούμενος βλέπει στὸν ὕπνο τοῦ τὴν Παναγία νὰ τὸν σκουντᾶ καὶ νὰ τοῦ λέει: «Σήκω γρήγορα, γιατί τὰ γουρουνάκια μου κινδυνεύουν».Ὁ ἡγούμενος νόμιζε ὅτι ἡ ἐνέργεια ἦταν ἐκ τοῦ πονηροῦ καὶ δὲν ὑπήκουσε. Ὅποτε ἡ Θεοτόκος ξαναῆλθε γιὰ δεύτερη φορᾶ καὶ τοῦ ἐπανέλαβε τὰ ἴδια λόγια: «Σήκω γρήγορα, γιατί τὰ γουρουνάκια μου κινδυνεύουν». Καὶ ὅταν ὁ ἡγούμενος καὶ πάλι δὲν ὑπήκουσε, ἦλθε πιὸ αὐστηρὴ αὐτὴ τὴ φορὰ καὶ σὲ τόνο ποὺ δὲν σήκωνε πλέον ἀνυπακοὴ τοῦ λέει «Τρέξε τώρα, γιατί σου εἶπα ὅτι τὰ γουρουνάκια μου κινδυνεύουν». Ὅποτε αὐτὴ τὴ φορὰ σηκώθηκε καὶ μαζὶ μὲ ἄλλους πατέρες βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὴν μάνδρα τῆς Μονῆς, ψάχνοντας τὰ γουρουνάκια τῆς Παναγίας.
Σὲ μία στιγμὴ ἀκοῦνε στὰ δεξιά τους καὶ ἀπὸ τὸ βάθος ἑνὸς γκρεμοῦ βογγητᾶ καὶ ἄρχισαν νὰ κατεβαίνουν τὴν ἀπόκρημνη πλαγιὰ καὶ φτάνουν κοντὰ σὲ δυὸ μοναχοὺς ποὺ ἦταν χτυπημένοι ἀπὸ τὸ πέσιμο καὶ κυριολεκτικὰ θαμμένοι μέσα στὸ χιόνι. Τοὺς σηκώνουν καί, ὢ τοῦ θαύματος! Ἀναγνωρίζουν στὰ πρόσωπά τους τοὺς δυὸ μοναχοὺς ποὺ μεθοῦσαν καὶ ἤθελαν ὡς ἐκ τούτου νὰ ἐκδιώξουν ἀπὸ τὸ Μοναστήρι. Μὲ πολὺ κόπο, τοὺς σήκωσαν καὶ τοὺς πῆγαν στὸ Μοναστήρι, ἀλλὰ ὅμως δὲν τοὺς ἔδιωξαν ὅπως εἶχαν ἀποφασίσει, διότι πὼς ἦταν δυνατὸν αὐτοὺς ποὺ ἡ Παναγία τοὺς ἔσωσε τόσο θαυματουργικὰ καὶ νοιάστηκε ἡ ἴδια γιὰ νὰ σωθοῦν τὰ γουρουνάκια της, αὐτοὶ νὰ τοὺς διώξουν; Γι’ αὐτὸ ἀποφάσισαν, ἀφοῦ ἔτσι τὸ θέλει ἡ Παναγία, νὰ κρατήσουν «τὰ γουρουνάκια» στὸ μοναστήρι.Ἀλλά, ὢ τοῦ θαύματος! Ἡ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τῆς Θεοτόκου σωφρόνισε τοὺς δυὸ μοναχοὺς καὶ ἀπὸ τότε ποὺ σώθηκαν μὲ τὴν θαυματουργική της ἐπέμβαση δὲν ξαναέπεσαν στὸ πάθος τῆς «μέθης», ἀλλὰ ἔζησαν πλέον ἐν μετανοίᾳ.Λέγεται δέ, ὅτι ἴσως, τὸ Ἅγιο Ὅρος νὰ ὀνομάζεται «περιβόλι τῆς Παναγίας», διότι περιέχει ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ «λουλούδια», ἁγίους καὶ ἁμαρτωλούς. Κανέναν ὅμως μοναχὸ δὲν ἀπομακρύνουν, ὅσο ἁμαρτωλὸς κι ἂν εἶναι, ἐνθυμούμενοι πάντοτε τὸ περιστατικὸ μὲ τὰ «γουρουνάκια»…
Πηγή: Περιοδικό Ο.Μ. & Xristianos.Gr
Ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ ἱεροῦ Μοναστηρίου τοῦ Δοχειαρίου, εὑρισκομένῃ ἐν τῷ Προσκυνηταρίῳ τοῦ Δοχειαρίου, τυπωθέντι ἐν Βουκουρεστίῳ τῷ 1843, λέγονται περὶ τῆς ἁγίας ταύτης εἰκόνος τὰ ἀκόλουθα:
Ὁ Ὁσιώτατος Πέτρος, ὁ ἀπὸ Σχολαρίων, ἐπειδὴ ἦτο γνωστικὸς καὶ σοφὸς ἀνήρ, ἐστάλη ὑπὸ τοῦ Βασιλέως τῆς Κωνσταντινουπόλεως μὲ στρατεύματα εἰς τὸν πόλεμον, εἰς τὰ μέρη τῆς Συρίας· ὅμως ἐξ ἐπιθυμίας τοῦ Θεοῦ ἐνίκησαν οἱ βάρβαροι καὶ ὁ Πέτρος ὁ Ἀθωνίτης ἠχμαλωτίσθη καὶ ἐρρίφθη εἰς βρωμερὰν φυλακήν. Τότε ἐγένετο μόνος του ἐξεταστὴς εἰς τὸν ἑαυτόν του καὶ ἔλεγε: «Δικαίως ἔπαθα ταύτην τὴν συμφοράν, διότι πολλὰς φορὰς ἔταξα νὰ γίνω Καλόγηρος καὶ δὲν ἐξετέλεσα ὅ,τι ὑπεσχέθην εἰς τὸν Θεόν». Μετὰ παρέλευσιν καιροῦ, ἐνεθυμήθη τὸν Ἅγιον Νικόλαον καὶ ἤρχισε μετὰ δακρύων νὰ λέγῃ: «Ἅγιε Νικόλαε, ἂν καὶ εἶμαι ἀνάξιος νὰ τύχω παρὰ τοῦ Θεοῦ συγχωρήσεως καὶ ἐλευθερίας, διότι ὑποσχέθην νὰ γίνω Καλόγηρος καὶ δὲν ἔγινα, διὰ τοῦτο καὶ δὲ τολμῶ νὰ τὸν παρακαλέσω διὰ νὰ μὴ ὀργισθῆ περισσότερον, δέομαί σοι, πανάγιε Νικόλαε, καὶ βάζω ἐσένα μεσίτην καὶ ἐγγυητήν μου εἰς τὸν Θεόν, ἐὰν ἐλευθερωθῶ, οὐδὲ εἰς τὴν πατρίδα μου τὴν Κωνσταντινούπολιν νὰ ἐπιστρέψω, ἀλλὰ κατ᾿ εὐθεῖαν νὰ ὑπάγω εἰς τὴν Ρώμην καὶ εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου νὰ γίνω Καλόγηρος».
«Ἔστιν Ὄρος ἐπ᾿ Εὐρώπης, κάλλιστον ὁμοῦ καὶ μέγιστον πρὸς Λιβύην τετραμμένον, ἐπὶ πολὺ τῆς θαλάσσης εἴσω προϊόν, τοῦτο τῆς γῆς ἁπάσης ἀπολεξαμένη, τῷ Μοναχικῷ πρέπον καταγώγιον, προσκληρῶσαι διέγνων ἔγωγε… Ἅγιον τούντελυθὲν κεκλήσεται· καὶ τῶν ἐπ᾿ αὐτοῦ δὲ πρὸς τὸν κοινὸν ἀνθρώποις πολέμιον ἀγῶνα ἐπαναιρουμένων, προπολεμήσω διὰ βίου παντός.
Ἡ ἐπωνυμία αὐτὴ ἀπεδόθη τῇ Ἁγίᾳ ταύτῃ εἰκόνι, διὰ τὴν ἑξῆς αἰτίαν:
Ἐπὶ βασιλείας Λέοντος τοῦ Σοφωτάτου Βασιλέως, ἐν ἔτει 919, ἦσαν τρεῖς ἀδελφοὶ γνήσιοι, Μωϋσῆς, Ἀαρὼν καὶ Βασίλειος ὀνομαζόμενοι καὶ καταγόμενοι ἐκ τῆς μεγαλοπόλεως Λυκνίδος, ἥτις ὕστερον ὠνομάσθη Ἀχρὶς (κοινότερον δὲ Ὀχρίδα).
Ὀπότε ὁ Ὅσιος καί Θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ἀθανάσιος ἔκτιζε τήν ἑαυτοῦ Λαύραν, ἔτρεχον πρός αὐτόν πανταχόσε πλήθη Μοναχῶν, τούς ὁποίους ὁ ὅσιος μέ ἄγαπην ἔδεχετο, καί σύν αὐτοῖς ἐκοπίαζεν εἰς πάσας τάς τῆς Μονῆς ὑπηρεσίας. Τότε λοιπόν κατά παραχώρησιν Θεοῦ συνέβη αὐτῷ ἠ τοιαύτη δοκιμή, ἤγουν ἐν ᾦ δέν ἔφθασεν εἰσέτι νά τελειοποιήση τήν κτιζομένην ὑπ’ αὐτοῦ Λαύραν, καί εἶχε καί πολυάνθρωπον ἀδελφότητα, κατέλαβεν αὐτόν ἔνδεια μεγάλη καί στέρησις πάντων τῶν ἀναγκαίων.
Κατά τήν παράδοσιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἡ Παναγία ἦλθε εἰς τό Ἅγιον Ὄρος* διά νά μεταδώση εἰς τους εἰδωλολάτρας ὅπου ζοῦσαν τότε ἐκεί, τόν Χριστιανισμόν. Ὅπως σημειώνεται εἰς χειρόγραφον κώδικα, ὅταν ἡ Θεοτόκος ἔφθασε εἰς τόν ἌΘΩ σύγχυσις καί βοή μεγάλη ἐγένετο ἐκ πάντων τῶν ἐν Ἄθω εἰδώλων καί γενομένης κραυγῆς ταῦτα ἠκούοντο: «Ἄνδρες οἱ τοῦ Ἀπόλλωνος ἅπαντες πορευθέντες εἰς τόν τοῦ Κλήμεντος λιμένα προϋπαντήσατε τήν Μητέρα τοῦ μεγάλου θεοῦ Μαρία». Διά τοῦτο πάντες εἰς τόν λιμένα συνέτρεχον, καί μετά σεβασμοῦ τήν Θεοτόικον σύν τῷ Εὐαγγελιστή Ἰωάννη καί ἄπαντας τούς συνοδοιπόρους ἀπήγαγον εἰς τό Συναγωγείον ἐπερωτῶντες τό μέγα Μυστήριον τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας, καί ἐθαύμαζον, πῶς αὕτη οὖσα Ἑβραία τά πάντα ἐξηγήσατο εἰς τήν Ἑλληνικήν γλώσσαν. Ἡ Θεοτόκος εὐχαριστηθείσα ἐκ τοῦ τόπου, ὁ ὁποίος ἐκληρώθη εἰς αὐτήν,εἶπε τήν κάτοθεν εὐχήν.