Διήγησις περὶ τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Θεομήτορος τῆς λεγομένης «Παραμυθίας» καὶ εὑρισκομένης ἐν τῷ Ἱερῷ τοῦ Βατοπαιδίου Μοναστηρίῳ

Διήγησις εἰς τήν καθαρεύουσαν
Διήγησις  εἰς τήν δημοτικήν

—

Διήγησις εἰς τήν καθαρεύουσαν

Ἐν τοῖς ἀρχαίοις χρόνοις ἦλθέ ποτε εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος συμμορία πειρατῶν, ἐπὶ σκοπῷ τοῦ νὰ εἰσέλθουν ἑντὸς μιᾶς τῶν καλλιτέρων Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους δηλ. τοῦ Βατοπαιδίου, κατὰ τὴν αὐγήν, ἅμα δηλ. τῇ ἀνοίξει τῆς Πύλης τῆς Μονῆς, καὶ οὕτω τοὺς μὲν μοναχοὺς νὰ κατασφάξωσι, τὸν δὲ πλοῦτον τῆς Μονῆς λεηλατήσωσιν· ἐλθόντες οὖν οἱ πειραταὶ ἀπεβιβάσθησαν τὸ ἑσπέρας εἰς τὴν ξηρὰν καὶ ἐκρύβησαν εἰς τοὺς πλησίον θάμνους τῆς Μονῆς.

Ἀλλ᾿ ἡ κοινὴ Ἔφορος παντὸς τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ὑπεραγία Θεοτόκος Παρθένος, δὲν παρεχώρησε τοῦ νὰ ἐκτελεσθῆ ὁ τῶν ἀθέων βαρβαρικὸς σκοπός· καθότι τὴν ἐπιοῦσαν ἡμέραν μετὰ τὴν τοῦ ὄρθρου ἀπόλυσιν, ὁπότε ἅπαντες οἱ ἀδελφοὶ ἀπῆλθον ἕκαστος εἰς τὴν Κέλλαν αὐτοῦ πρὸς παραμικρὰν ἀνάπαυσιν, ὁ Καθηγούμενος διέμεινεν εἰς τὸν Ναόν, ἐξακολουθῶν τὰς ἑωθινὰς αὐτοῦ προσευχάς, καὶ ἐν τῷ ἅμα ἀκούει φωνὴν ἐκ τῆς εἰκόνος τῆς Θεομήτορος, λέγουσαν· Μὴ ἀνοίξητε σήμερον τὰς πύλας τῆς Μονῆς, ἀλλ᾿ ἀναβάντες ἐπὶ τῶν τειχῶν ἀποδιώξατε τοὺς πειρατές· ἐκπλαγεῖς ὅθεν ὁ Ἡγούμενος ἐνητένισε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς Ἁγίας Εἰκόνος, ἐξ ἧς ἠκούσθη ἡ φωνή, καὶ ἀμέσως φανεροῦται αὐτῷ, ἐκπληκτικώτερον θαῦμα· βλέπει ὅτι τὸ τῆς Θεοτόκου πρόσωπον ἐγένετο ζῶν, ὡσαύτως καὶ τοῦ ὑπ᾿ αὐτῆς βασταζομένου βρέφους Ἰησοῦ· τὸ δὲ προαιώνιον βρέφος ἐκτείναν τὴν ἑαυτοῦ δεξιάν, καὶ ἐπικαλύπτον δι᾿ αὐτῆς τὰ χείλη τῆς θείας Μητρὸς αὐτοῦ, ἔστρεψε πρὸς αὐτὴν τὸ θεῖον αὐτοῦ πρόσωπον, καὶ εἶπε: «Μὴ Μῆτερ μου, μὴ εἴπῃς αὐτοῖς τοῦτο, ἀλλὰ τιμωρηθήτωσαν οὗτοι πρεπόντως». Ἀλλ᾿ ἡ Θεομήτωρ ἐπιμελουμένη, ἵνα περικρατήση διὰ τῆς ἑαυτῆς χειρός, τὴν χεῖρα τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ αὐτῆς, καὶ ἐκκλίνουσα δεξιόθεν ἐξ αὐτοῦ τὸ ἑαυτῆς πρόσωπον, ἐξεφώνησεν αὖθις τοὺς αὐτοὺς ἐκείνους λόγους: «Μὴ ἀνοίξητε σήμερον τὰς πύλας τῆς Μονῆς κ.τ.λ.». Παταχθεὶς λοιπὸν φόβῳ διὰ τὸ φρικτὸν τοῦτο θαυμάσιον ὁ Ἡγούμενος, ἐσύναξεν ἀμέσως ἅπασαν τὴν Ἀδελφότητα, διηγήθη αὐτοῖς τὰ συμβάντα, καὶ τοὺς πρὸς αὐτὸν λόγους, οὖς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐξεφράσθη πρὸς αὐτὴν· καὶ πάντες παρετήρησαν μετ᾿ ἄκρου θαυμασμοῦ, ὅτι τὸ τῆς Θεομήτορος πρόσωπον, καὶ τὸ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, καὶ ἐν γένει ἅπασα ἡ περιγραφὴ καὶ ὁ σχηματισμὸς τῆς εἰκόνος ἐκείνης, ἔλαβον ἄλλον σχηματισμόν, ὅλως ἐναντίον τῆς πρώτης αὐτῶν θέας· εἰς ἀπόδειξιν δὲ τῆς ζωηρᾶς αὐτῶν εὐγνωμοσύνης, εὐχαρίστησαν οἱ Μοναχοὶ τὴν πρόνοιαν καὶ προστασίαν, ἣν δεικνύει ὑπὲρ αὐτῶν ἡ Κυρία Θεοτόκος, καὶ ὁ ἐλεῶν αὐτοὺς δι᾿ αὐτῆς Κύριος. Ἔπειτα δὲ ἀνέβησαν εἰς τὰ τείχη, καὶ διὰ τῶν ἐν τῷ Μοναστηρίῳ εὑρισκομένων ὅπλων ἀπέκρουσαν τὴν πειρατῶν ἕφοδον.
Ἔκτοτε λοιπὸν μέχρι τῆς σήμερον ἡ Θαυματουργὸς αὕτη εἰκὼν τῆς Θεομήτορος ὑπάρχει γνωστὴ ὑπὸ τὸ ὄνομα Παραμυθία· ὁ δὲ σχηματισμὸς τῶν προσώπων, τῆς τε Θεομήτορος καὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔμεινεν οὕτω, καθὼς ἐσχηματίσθη ἐν τῇ Τρίτῃ ἐκφωνήσει τῇ ὑπὸ τοῦ καθηγουμένου ἀκουσθείσῃ· ἤγουν ἡ Θεία Μήτηρ ἐκκλίνουσα δεξιόθεν τὸ πρόσωπον αὐτῆς ἐκ τῆς ἐκτεινομένης δεξιᾶς τοῦ προαιωνίου αὐτῆς βρέφους καὶ Κυρίου, σπουδάζει νὰ ἀπομακρύνῃ αὐτὴν ἐκ τοῦ στόματος αὐτῆς, ὅπως ἐλευθέρως ἐκφρασθῆ εἰς τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτῆς δούλους τὸν προκείμενον κίνδυνον.

Ἡ Θαυματουργὸς αὕτη εἰκὼν εὑρίσκεται ἐν τῷ Παρεκκλησίῳ τῆς Θεοτόκου τῆς Παραμυθίας, ἐπὶ τοῦ δεξιοῦ τοίχου τοῦ χοροῦ, καὶ τὸ μὲν πρόσωπον τῆς Θεομήτορος ἐκφράζει συμπαθητικὴν ἀγάπην, τὸ δὲ βλέμμα αὐτῆς πνέει ἐπιείκειαν, πραότητα καὶ εὐσπλαχνίαν· ἐπὶ δὲ τῶν χειλέων αὐτῆς ἐπαναπαύεται μειδίαμα σεμνόν, προσφώνημα καὶ παρηγορία· τὸ δὲ πρόσωπον τοῦ προαιωνίου βρέφους καὶ Θεοῦ δὲν εἶναι τοιοῦτον ἀλλ᾿ εἶναι ἀπειλητικόν, ἡ κίνησις τῆς ὀργῆς παριστάνεται ἐν πάσαις ταῖς γραμμαῖς αὐτοῦ, τὸ δὲ βλέμμα αὐτοῦ εἶναι πλῆρες αὐστηρότητος καὶ ἀδυσωπήτου κρίσεως, τόσον ὥστε ἀληθῶς καὶ ἐν πεποιθήσει δυνάμεθα εἰπεῖν, ὅτι αἱ χαρακτηριστικαὶ αὗται γραμμαὶ τῶν θείων τούτων προσώπων, τοῦτε προαιωνίου βρέφους καὶ Θεοῦ καὶ Κριτοὺ τῶν ἁπάντων ζώντων τε καὶ τεθνεώτων, καὶ τῆς ἀφθονοπαρόχως ἀγαπούσης, προστάτιδος καὶ προστασίας πάντων τῶν μετὰ ἀδιστάκτου πίστεως ἐπιζητούντων τὴν οὐράνιον αὐτῆς Σκέπην καὶ Προστασίαν, ὑπάρχουσι καὶ εἶναι διὰ τὴν γραφίδα τοῦ ζωγράφου ὅλως ἄληπτοι καὶ ἄφικτοι, καὶ μάλιστα αἱ γραμμαὶ τοῦ προσώπου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐν τῇ Βίβλῳ τῇ Ρωσσιστὶ ἐκδιδομένη ὑπὸ τὸν τίτλον Ἐκτύπωσις ἢ ἐξεικόνισις τῶν Εἰκόνων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῶν ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ δοξαμένων ἐν Μόσχᾳ 1848, ἀποδεικνύεται ὅτι τὸ ἀνωτέρω θαῦμα ἐγένετο ἐν ἔτει 807.

«Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ» ΥΠΟ ΙΩΑΝΝΟΥ Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

πηγή

Ἄλλη διήγηση στή δημοτική

Ὀνομάστηκε «Παναγία Παραμυθία», δηλαδὴ Παρηγορήτρια. Καὶ δικαίως? διότι ὅπως λένε οἱ προσκυνητὲς τῆς Μονῆς, ποὺ δὲν χορταίνουν νὰ τὴν βλέπουν, ἡ θέα τῆς γλυκιᾶς ἔκφρασης τοῦ προσώπου τῆς Παναγίας ξεκουράζει, ἀναπαύει, γαληνεύει καὶ παρηγορεῖ τὴ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ἱστορία τῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας Παραμυθίας

Εἶναι τοιχογραφία τοῦ 14ου αἰώνα ποὺ παλαιότερα βρισκόταν στὸν ἐξωνάρθηκα, μπροστὰ ἀπὸ τὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Νικολάου, καὶ ἀργότερα μεταφέρθηκε σὲ προσκυνητάρι στὸ ὁμώνυμο παρεκκλήσιο. Παλιὰ ὑπῆρχε ἡ συνήθεια βγαίνοντας οἱ πατέρες ἀπὸ τὸ καθολικὸ νὰ ἀσπάζονται τὴν εἰκόνα, καὶ ὁ ἡγούμενος νὰ παραδίδει τὰ κλειδιὰ τῆς μονῆς στὸν θυρωρό. Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι μία μέρα, στὰ βυζαντινὰ ἀκόμη χρόνια, δίνοντας ὁ ἡγούμενος τὰ κλειδιὰ στὸ θυρωρό, ἄκουσε τὰ ἑξῆς λόγια ἀπὸ τὴν εἰκόνα:
“Μην ἀνοίξετε σήμερα τὶς πύλες τῆς μονῆς, ἀλλὰ ἀνεβεῖτε στὰ τείχη καὶ διῶξτε τοὺς πειρατές”. Η φωνὴ ἐπανέλαβε γιὰ δεύτερη φορᾶ τὰ ἴδια λόγια. Στρέφοντας τὸ βλέμμα τοῦ ὁ ἡγούμενος πρὸς τὰ ἐκεῖ εἶδε τὸ θεῖο βρέφος νὰ ἁπλώνει τὸ χέρι του γιὰ νὰ σκεπάσει τὸ στόμα τῆς μητέρας τοῦ λέγοντας: “Ἄφησέ τους νὰ τιμωρηθοῦν ἀπὸ τοὺς πειρατὲς ὅπως τοὺς ἀξίζει”. Αλλά ἡ Παναγία, πιάνοντας τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ καὶ στρέφοντας λίγο τὸ κεφάλι, ἐπανέλαβε τὰ ἴδια λόγια. Οἱ μοναχοὶ ἀμέσως ἔτρεξαν στὰ τείχη καὶ πράγματι διαπίστωσαν ὅτι οἱ πειρατὲς εἶχαν περικυκλώσει τὴ μονὴ καὶ περίμεναν τὸ ἄνοιγμα τῆς πύλης γιὰ νὰ τὴν λεηλατήσουν. Ἐξαιτίας ὅμως τῆς θαυματουργικῆς ἐπέμβασης τῆς Θεοτόκου ἡ μονὴ σώθηκε.
Ἡ εἰκόνα πάντως διατήρησε ἔκτοτε τὶς τελευταῖες κινήσεις τῶν θείων προσώπων. Ἀπὸ τότε οἱ μοναχοὶ διατηροῦν ἀκοίμητο τὸ καντήλι μπροστά της, τελοῦν θεία λειτουργία κάθε Παρασκευὴ καὶ ψάλουν καθημερινὰ παράκληση. Παλαιότερα ὑπῆρχε ἡ συνήθεια νὰ γίνονται σ’ αὐτὸ τὸ παρεκκλήσιο οἱ κουρὲς τῶν μοναχῶν. Μὲ αὐτὴν τὴν εἰκόνα συνδέεται καὶ ὁ βίος τοῦ ὁσίου Νεοφύτου ποὺ διατέλεσε «προσμονάριος» στὸ ἴδιο παρεκκλήσιο.
Κάποτε ὁ ὅσιος στάλθηκε ἀπὸ τὴ μονὴ γιὰ νὰ ὑπηρετήσει ἕνα χρονικὸ διάστημα σὲ κάποιο μετόχι στὴν Εὔβοια. Ἐκεῖ ἀσθένησε βαριὰ καὶ παρακάλεσε τὴν Παναγία νὰ τὸν ἀξιώσει νὰ πεθάνει στὴ μονὴ τῆς μετανοίας του. Ἀμέσως τότε ἄκουσε μία φωνὴ νὰ τοῦ λέει: “Νεόφυτε, πήγαινε στὴν μονὴ καὶ μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο νὰ εἶσαι ἔτοιμος”. Ο ὅσιος εὐχαρίστησε τὴν Παναγία γιὰ τὴν παράταση ζωῆς ποὺ τοῦ δόθηκε καὶ διέταξε τὸν ὑποτακτικό του νὰ ἑτοιμάσει τὰ τῆς ἐπιστροφῆς. Πράγματι, μετὰ τὴν παρέλευση ἔτους, ἀφοῦ κοινώνησε τῶν ἀχράντων μυστηρίων, καὶ ἐνῶ ἀνέβαινε τὴ σκάλα, ὁ ὅσιος ἄκουσε πάλι μπροστὰ στὸ παρεκκλήσιο τῆς Παραμυθίας τὴ φωνὴ τῆς Παναγίας:
“Νεόφυτε, ὁ καιρὸς τῆς ἐξόδου σου ἔφτασεν”. Όταν πῆγε στὸ κελί του, ἀδιαθέτησε καί, ἀφοῦ ἔλαβε συγχώρεση ἀπὸ ὅλη τὴν ἀδελφότητα, παρέδωσε τὸ πνεῦμα.
πηγή: http://www.ixnk.gr/