Ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ
ΕΝΑΣ γέροντας εἶπε:
Ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νομίζει ὅτι σωπαίνει, μὰ ἡ καρδιὰ του κατακρίνει τοὺς ἄλλους. Αὐτὸς πάντοτε μιλάει. Καὶ ὑπάρχει ἄλλος ποὺ μιλάει ἀπ’ τὸ πρωὶ ὡς τὸ βράδυ, μὰ φυλάει τὴ σιωπή, γιατί δὲν λέει τίποτα ποὺ νὰ μὴν εἶναι ὠφέλιμο.
Ρώτησαν ἕνα γέροντα:
Ποιὰ εἶναι ἡ σημασία τοῦ ρητοῦ, “πᾶν ρῆμα ἄργον ὁ ἐὰν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἄποδωσουσι περὶ αὐτὸν λόγον” (Ματθ. 12: 36);
Καὶ ἀποκρίθηκε:
Κάθε λόγος ποὺ ἀναφέρεται σὲ ὑλικὰ πράγματα, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἀπαραίτητα, εἶναι ἀργολογίας. Μόνο ἡ ὁμιλία γιὰ σωτηρία “ψυχῆς δὲν εἶναι ἀργολογία. Ὡστόσο, καὶ σ’ αὔτη τὴν περίπτωση, εἶναι καλύτερο ν’ ἀποφεύγει κανεὶς τὰ πολλὰ λόγια. Γιατί καθὼς μιλᾶς γιὰ τὸ καλό, ἔρχεται καὶ τὸ κακό. Read more
