Ἡ ἁμαρτία, μετά τήν πτώση τοῦ πρωτόπλαστου ἀνθρώπου, κυρίεψε καί τό σῶμα καί τήν ψυχή καί τίς δυνάμεις του ὅλες. Αὐτήν ὀνόμασε ὁ Θεός θάνατο, ὅταν, ἀπαγορεύοντας στόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα νά φᾶνε από τό δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, τοὺς εἶπε: «Τῇ μέρα πού θά φᾶτε ἀπ’ αὐτό, θά βρεῖτε τόν θάνατο» Γεν. 2:17. Μά ἐκεῖνοι γεύτηκαν τόν ἀπαγορευμένο καρπό. Τή γεύσῃ του ἀκολούθησε ἀμέσως ἡ αἴσθηση τοῦ αἰώνιου θανάτου. Οἱ πρωτόπλαστοι ἀπέκτησαν αἴσθηση τῆς σάρκας καί εἶδαν πώς ἦταν γυμνοί. Ἀντανακλαστική συνέπεια τῆς γνώσεως τῆς σωματικῆς γυμνότητας ἦταν ἡ γύμνωση τῆς ψυχῆς. Ἔχασε ἡ ψυχή τήν ὀμορφιά τῆς ἁγνότητας, στήν ὁποία ἀναπαυὁταν τό Ἅγιο Πνεῦμα.
