[5 Ὀκτωβρίου]
Πενθῶ κολάσεις τᾶς ξένας ὧδε βλέπων.
Χαίρω δὲ αὔθις τᾶς ἀναπαύσεις βλέπων.
Κατὰ τὸν δέκατον τρίτον χρόνον τῆς βασιλείας Ρωμανοῦ τοῦ Λεκαπηνοῦ, ἤτοι ἐν ἔτει [932], ἦτον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἕνας ἄνθρωπος, ὁ πλέον οἰκειότερος ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτας ὀποῦ ἐπαράστεκαν εἰς τὸν βασιλικὸν κοιτώνα τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὅστις ἐβασίλευσεν ὀλίγον προτίτερα ἀπὸ τὸν Ρωμανόν. Ἤτοι ὁ υἱὸς μὲν Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος, ἀδελφὸς δὲ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ. Οὗτος λοιπὸν ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος ἀφήσας τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ, ἠγάπησε τὴν μοναχικὴν πολιτείαν.
Κατὰ τὸν δέκατον τρίτον χρόνον τῆς βασιλείας Ρωμανοῦ τοῦ Λεκαπηνοῦ, ἤτοι ἐν ἔτει ?λβ’ [932], ἦτον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἕνας ἄνθρωπος, ὁ πλέον οἰκειότερος ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτας ὀποῦ ἐπαράστεκαν εἰς τὸν βασιλικὸν κοιτώνα τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὅστις ἐβασίλευσεν ὀλίγον προτίτερα ἀπὸ τὸν Ρωμανόν. Ἤτοι ὁ υἱὸς μὲν Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος, ἀδελφὸς δὲ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ. Οὗτος λοιπὸν ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος ἀφήσας τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ, ἠγάπησε τὴν μοναχικὴν πολιτείαν. Καὶ μετονομασθεῖς Κοσμᾶς διὰ τοῦ Ἀγγελικοῦ σχήματος, κατεστάθη ὕστερον καὶ Ἡγούμενος τοῦ σεβασμίου Μοναστηρῖου τοῦ εὐρισκομένου κατὰ τὸν ποταμὸν Σάγαριν. Ἀφ’ οὐ δὲ ἐπέρασαν μερικοὶ χρόνοι, ἠκολούθησε νὰ περιπέση ὁ θεῖος οὗτος Κοσμᾶς εἰς δεινὴν καὶ βαρυτάτην ἀσθένειαν, καὶ νὰ διαρκέση εἰς αὐτὴν καιρὸν πολύν. Ὅταν δὲ ἐπέρασαν πέντε μῆνες, ἀνέλαβεν ὁ Ὅσιος κάποιον τί ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν, καὶ σηκωθεῖς ὀλίγον ἀπὸ τὴν κλίνην του, ἐκάθισε, βασταζόμενος ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο, παρὰ τῶν ὑπηρετούντων αὐτὸν ἀδελφῶν. Εὐθὺς λοιπὸν ἔγινεν ἔξω ἑαυτοῦ του, καὶ ἔμεινεν εἰς τὴν ἔκστασιν ταύτην, ἀπὸ τὴν τρίτην ὥραν τῆς ἡμέρας ἕως τὴν ἐνάτην. Καὶ τὰ μὲν ὀμμάτιά του εἶχεν ἀνοικτά, καὶ προσέχοντα εἰς τὴν στέγην τοῦ οἴκου του. Τὸ δὲ στόμα του, ἐκρυφομίλει κάποια τινὰ λόγια, πάντη ἄναρθρα καὶ ἀκατανόητα. Ἐλθῶν λοιπὸν εἰς τὸν ἑαυτὸν τοῦ ὀλίγον, ἔλεγεν εἰς τοὺς ἐκεῖ παρόντας. Δότε μοὶ τᾶς δύω μερίδας τοῦ ἄρτου, τᾶς ὁποίας ἔλαβον τώρα πρὸ ὀλίγου ἀπὸ τὸν τίμιον Γέροντα. Λέγωντας δὲ ταῦτα, ἔβαλεν εἰς τὸν κόλπον τοῦ τᾶς χείρας του, ἐρευνώντας διὰ νὰ εὕρη τὰ ζητούμενα. Μερικοὶ δὲ ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ παρόντας, στοχαζόμενοι ὅτι θεία ἔκστασις ἠκολούθησεν εἰς τὸν Γέροντα, παρεκάλουν αὐτὸν νὰ φανερώση εἰς αὐτοὺς τὸ μέγα τοῦτο μυστήριον, εἰπέ, λέγοντες, ὢ Πάτερ. Εἰπὲ χωρὶς νὰ φθονήσης ἠμᾶς, διὰ τὴν μεγάλην ὠφέλειαν, ὀποῦ ἔχομεν ἐκ τούτου νὰ λάβωμεν. Εἰπὲ καὶ διηγήσου, ποῦ εἴσουν εἰς τᾶς τόσας ὥρας; καὶ εἰς ποὶαν θεωρίαν ἀνεβίβαζες τὴν διάνοιάν σου; μὲ ποῖον δὲ ἐσυνωμίλεις, κινῶν τὰ χείλη σου; Ὁ δὲ Ὅσιος βλέπωντας αὐτοὺς θρηνούντας πολλὰ καὶ παρακαλοῦντας, παύσατε, ἔλεγεν, ὢ τέκνα, παύσατε. Καὶ ὅταν ὁ Κύριος θελήση, καὶ ἔλθω εἰς τὸν ἑαυτόν μου, τότε βέβαια θέλω τελειώσω τὴν δέησίν σας.
ΤΑ 7 ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ- ΟΙ 12 ΒΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ – ΟΙ 3 ΒΑΘΜΟΙ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΩΝ
Εἰς τὴν πόλιν τῆς Ρώμης ἦτον εἶς ἄνθρωπος ὀνόματι ᾿Ιωάννης, κατὰ πολλὰ εὐλαβὴς καὶ πλούσιος ἀμὴ εἶχε τὸν νοῦν δύσκολον τόσον, ὁποῦ δὲν ἐδύνετὸ νὰ μάθῃ γράμματα, οὔτε κἂν μίαν Προσευχήν, νὰ τὴν λέγη κατὰ τὴν τάξιν τῶν Χριστιανῶν. Διὰ τοῦτο ἀπῆλθεν εἰς Μοναστήριον, καὶ ἀφιερώσας εἰς αὐτὸ ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα ἐκουρεύθη, διὰ νὰ τὸν μανθάνουν οἱ ᾿Αδελφοὶ γράμματα· οἱ ὁποῖοι τὸν ὑποδέχθησαν ἀσπασίως διὰ τὸν πολὺν πλοῦτον, ὁποῦ τούς ἔδωκε καὶ ὅλοι τοῦ ἑρμήνευσαν Ψαλμούς, καὶ Εὐχάς ἀλλά δὲν ἐδύνετο νὰ μάθῃ τίποτα. 
Λόγος εγκωμιαστικός του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, εις την ανακομιδή και κατάθεση του τιμίου σώματος του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρο εν τω εις την Λύδδα αυτού ναό εορταζομένη την 3η Νοεμβρίου.
«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται»
(Λουκ. ιγ΄ 10- 17)
Οἱ ἀμυντικοὶ πόλεμοι εἶναι οἱ μόνοι δίκαιοι καὶ νόμιμοι καὶ μόνο σ’ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ ἐπιτραπεῖ στὸν στρατιώτη νὰ σκοτώσει, ὅταν δὲν μπορεῖ διαφορετικὰ νὰ προστατέψει τὴν πατρίδα του καὶ τὰ ἀδέρφια του. (Ἱερὸς Αὐγουστίνος)
“ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ”
Ἡ ἁμαρτία, μετά τήν πτώση τοῦ πρωτόπλαστου ἀνθρώπου, κυρίεψε καί τό σῶμα καί τήν ψυχή καί τίς δυνάμεις του ὅλες. Αὐτήν ὀνόμασε ὁ Θεός θάνατο, ὅταν, ἀπαγορεύοντας στόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα νά φᾶνε από τό δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, τοὺς εἶπε: «Τῇ μέρα πού θά φᾶτε ἀπ’ αὐτό, θά βρεῖτε τόν θάνατο» Γεν. 2:17. Μά ἐκεῖνοι γεύτηκαν τόν ἀπαγορευμένο καρπό. Τή γεύσῃ του ἀκολούθησε ἀμέσως ἡ αἴσθηση τοῦ αἰώνιου θανάτου. Οἱ πρωτόπλαστοι ἀπέκτησαν αἴσθηση τῆς σάρκας καί εἶδαν πώς ἦταν γυμνοί. Ἀντανακλαστική συνέπεια τῆς γνώσεως τῆς σωματικῆς γυμνότητας ἦταν ἡ γύμνωση τῆς ψυχῆς. Ἔχασε ἡ ψυχή τήν ὀμορφιά τῆς ἁγνότητας, στήν ὁποία ἀναπαυὁταν τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἐπιστολή πρός τόν μοναχό κληρικό
Ἐπιστολὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου του Χρυσοστόμου
Πότε πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε τὴ Θεία Κοινωνία – Θεία Μετάληψη καὶ πὼς πρέπει νὰ προσερχόμεθα στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. 
Ἐάν μας δεῖ ὁ Θεὸς νὰ δεχόμαστε τὰ παρόντα δυσάρεστα μὲ εὐγνωμοσύνη, ἢ θὰ ἀπομακρύνει τὰ λυπηρά, ἢ θὰ μᾶς ἀμοίψει μὲ τὰ μεγάλα στεφάνια τῆς ὑπομονῆς. (Μέγας Βασίλειος)
Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν δυὸ ὑμῶν συμφωνήσωσιν ἐπὶ τῆς γῆς περὶ παντὸς πράγματος οὐ ἐὰν αἰτήσωνται, γενήσεται αὐτοὶς παρὰ τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοίς. Οὐ γὰρ εἴσι δυὸ ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἴμι ἐν μέσῳ αὐτῶν. [Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι, ἐὰν δυὸ ἀπὸ ἐσᾶς συμφωνήσουν στὴ γῆ γιὰ κάθε καλὸ πράγμα, ποὺ ἤθελαν ζητήσει διὰ τῆς προσευχῆς τους, θὰ τὸ λάβουν ἀπὸ τὸν Οὐράνιο Πατέρα Μου. Διότι ὅπου δυὸ ἢ τρεῖς εἶναι συγκεντρωμένοι στὸ Ὄνομά Μου καὶ γιὰ σκοπὸ σύμφωνο μὲ τὸ θέλημά Μου, ἐκεῖ εἶμαι καὶ Ἐγὼ ἐν μέσῳ αὐτῶν, γιὰ νὰ τοὺς φωτίζω, νὰ τοὺς εὐλογῶ καὶ νὰ τοὺς ἐνισχύω.] (Κατὰ Ματθαίον 18,19-20)
Καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεὸς τὴν ἡμέραν τὴν ἑβδόμην (Κυριακή) καὶ ἡγίασεν αὐτήν· ὅτι ἐν αὐτῇ κατέπαυσεν ἀπὸ πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ, ὧν ἤρξατο ὁ Θεὸς ποιῆσαι. (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β)
