Διήγηση τοῦ Ὁσίου Παῦλου του ἁπλοῦ, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου

Ἑορτάζει στις 7 Μαρτίου

Ὁ μακάριος Ἀββᾶς Παῦλος ὁ ἁπλός, ὁ μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, διηγήθηκε στοὺς Πατέρες τὰ παρὰ κάτω:
Ὅτι πῆγε κάποτε σ΄ ἕνα Μοναστήρι γιὰ νὰ προσκυνήση καὶ νὰ ἀποκομίση ὠφέλεια γιὰ τοὺς ἀδελφούς. Καὶ ἀφοῦ συνωμίλησαν γύρω ἀπὸ τὰ συνηθισμένα, εἰσῆλθαν στὴν Ἁγία τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ κάμουν τὴν τακτικὴ λατρεία.
Ὁ δὲ μακάριος Παῦλος, -λέγει-, πρόσεχε τὸν καθένα ὀποῦ ἔμπαινε στὴν ἐκκλησία, γιὰ νὰ δὴ μὲ τί ἄρα ψυχῆ ἔμπαιναν στὴν σύναξη. Γιατί τοῦ ἦταν δοσμένο καὶ αὐτὸ τὸ χάρισμα ἀπὸ τὸν Κύριο, νὰ βλέπη τὸν καθένα ὅπως ἦταν στὴν ψυχή, καθὼς ἐμεῖς βλέπουμε ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τὸ πρόσωπο.

Ἔμπαιναν λοιπὸν ὅλοι μὲ λαμπρὴ τὴν ὄψη καὶ ἀστραφτερὸ τὸ πρόσωπο καὶ ὁ καθένας εἶχε τὸν Ἄγγελό του χαρωπὸ κοντά του. Ἀλλά, -λέγει-, βλέπει καὶ ἕναν μαῦρο καὶ ζοφερὸ καὶ ὅλο τὸ σῶμα καὶ γύρω του συνωστισμένοι νὰ τὸν τραβοῦν ἀπὸ παντοῦ δαίμονες καὶ νὰ τοῦ βάζουν καπίστρι, ἐνῶ ὁ ἅγιος Ἄγγελός του ἀκολουθοῦσε ἀπὸ μακριά, σκυθρωπὸς καὶ ὅλο κατήφεια. Ὁ δὲ Παῦλος, δακρύζοντας καὶ χτυπώντας τὸ χέρι στὸ στῆθος του, καθόταν μπροστὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, κλαίοντας πικρὰ αὐτὸν ὀποῦ εἶδε σὲ τέτοιο κατάντημα.
Οἱ ἄλλοι τότε μοναχοί, βλέποντας τὸ παράδοξο φέρσιμο τοῦ Ἀββᾶ Παύλου, τὸ πὼς ἄλλαξε ἀπότομα καὶ ἔπεσε σὲ δάκρυα καὶ πένθος, τὸν ρωτοῦσαν καὶ τὸν παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς πῆ γιατί ἔκλαιε, θαρρώντας ὅτι τὸ ἔκανε ἔχοντας κάτι ἐναντίον ὅλων τους. Καὶ τοῦ ζητοῦσαν νὰ εἰσέλθη μαζί τους στὴν ἐκκλησία. Ἀλλὰ ὁ Παῦλος, ἀποτινάζοντάς τους, καθόταν ἔξω, θρηνώντας μὲ ὅλη του τὴν ψυχὴ ἐκεῖνον ὅπου εἶχε δὴ ἔτσι.
Ὕστερα δὲ ἀπὸ λίγο, ἀφοῦ ἡ ἀκολουθία τελείωσε καὶ ὅλοι ἔβγαιναν, πάλι κοίταζε ὁ Παῦλος τὸν καθένα, θέλοντας νὰ μάθη πὼς βγαίνουν. Καὶ βλέπει ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπο, ὀποῦ πρὶν εἶχε ὅλο τὸ σῶμα του μαῦρο καὶ ζοφερό, νὰ βγαίνει ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μὲ λαμπρὸ πρόσωπο, μὲ λευκὸ τὸ σῶμα καὶ οἱ δαίμονες νὰ τὸν ἀκολουθοῦν ἀπὸ πολὺ μακριά, ἐνῶ ὁ ἅγιος Ἄγγελος, δίπλα του, τὸν συνώδευε, ἱλαρὸς καὶ πρόθυμος καὶ χαίροντας γι΄ αὐτὸν πολύ.
Τότε ὁ Παῦλος ἀνεπήδησε μὲ χαρὰ καὶ φώναζε, εὐλογώντας τὸν Θεὸ καὶ λέγοντας:
“Ὦ ἀνείπωτη φιλανθρωπία καὶ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ !”
Καὶ ὕστερα ἔτρεξε, ἀνέβηκε σ΄ἕνα ψηλὸ σκαλοπάτι καὶ ἔλεγε μὲ δυνατὴ φωνή:
“Ἐλάτε νὰ δεῖτε τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, τί φοβερὰ καὶ ἄξια κάθε καταπλήξεως εἶναι.
Ἐλᾶτε νὰ δεῖτε Αὐτὸν ὀποῦ θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθείν. Δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν αὐτῶ καὶ ἂς ποῦμε: Σὺ μόνος μπορεῖ νὰ ἀφαιρῆς ἁμαρτίες”.
Συνέρρεαν δὲ ὅλοι μὲ προθυμία, θέλοντας νὰ ἀκούσουν τὰ λεγόμενα. Καὶ ἀφοῦ συνάχθηκαν ὅλοι, ἱστοροῦσε ὁ Παῦλος τί εἶχε δεῖ πρὶν εἰσέλθουν στὴν Ἐκκλησία καὶ τί ἀκολούθησε μὲ τὴν ἔξοδό τους. Καὶ ζήτησε ἐπίμονα ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπο νὰ πῆ πὼς ὁ Θεὸς τοῦ χάρισε τέτοια ξαφνικὴ μεταβολή.
Καὶ αὐτός, ἔχοντας ἐλεγχθῆ ἀπὸ τὸν Παῦλο, μπροστὰ σὲ ὅλους, χωρὶς νὰ ντρέπεται, ἱστοροῦσε τὰ σχετικὰ μὲ τὸν ἑαυτό του, λέγοντας:
“Ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς καὶ πολὺν καιρὸ τώρα ζοῦσα μὲ σαρκικὲς ἁμαρτίες. Μπαίνοντας δὲ σήμερα στὴν ἁγία τοῦ Θεοῦ ἐκκλησία, ἄκουσα τὸν προφήτη Ἠσαΐα, ὀποῦ μία περικοπῆ του ἀναγνώσθηκε, ἢ μᾶλλον τὸν ἴδιον τὸν Θεὸ νὰ μιλᾶ μὲ τὸ στόμα ἐκείνου:
”Λούσασθε, καθαροὶ γένεσθε, ἀφέλετε τᾶς πονηρῖας ὑμῶν ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν, ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, μάθετε καλὸν ποιείν, καὶ ἐὰν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, καὶ ἐὰν θέλητε καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθά τῆς γῆς φάγεσθε.”(Ἡσ. 1, 16 – 19)
Καὶ ἐγὼ τότε -λέγει-, ὁ σαρκολάτρης, ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ προφήτου κατανύχθηκα στὴν ψυχὴ καὶ στέναξα μέσα μου καὶ εἶπα στὸν Θεό:
Σὺ εἶσαι ὁ Θεός, ὁ ἐλθῶν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι. Αὐτὰ ὀποῦ τώρα μὲ τὸν προφήτη ὑποσχέθηκες (Πρβ. Α’ Τιμ. 1, 15), ἐκπλήρωσέ τα καὶ σ΄ ἐμένα τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ ἀνάξιο. Γιατί, νά, ἀπὸ τώρα σοῦ δίνω τὸ λόγο μου, ἔρχομαι δὲ μαζί σου καί ἀπὸ τὴν καρδιά μου σοῦ ἐξομολογοῦμαι, ὅτι πλέον δὲν θὰ πράξω τίποτε τὸ κακό. Ἀλλά ἀποτάσσομαι κάθε παρανομία καὶ θὰ σὲ ὑπηρετῶ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα μὲ καθαρὴ συνείδηση. Σήμερα, Κύριε, καὶ ἀπὸ τὴν ὥρα αὐτή, δέξου με μετανοημένο, πεσμένον στὰ πόδια σου, μὲ τὴν ἀπόφαση νὰ ἀπέχω πλέον ἀπὸ κάθε ἁμαρτία. Γιατί, μὲ αὐτὴ τὴν ἀπόφαση -λέγει- βγῆκα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἔχοντας ὁριστικὰ στρέψει τὴν ψυχή μου, ὥστε τίποτε τὸ φαῦλο πλέον νὰ μὴν πράξω ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ”.
Καί, ἀκούοντάς τον, φώναξαν ὅλοι μαζὶ στὸν Θεό:
“Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας!” (Ψαλμ. 103, 24).
Γνωρίζοντας λοιπόν, ὢ χριστιανοί, ἀπὸ τὶς Θεῖες Γραφὲς καὶ τὶς ἅγιες ἀποκαλύψεις, πόση ἀγαθότητα ἔχει ὁ Θεὸς σ΄ αὐτοὺς ὀποῦ γνήσια τοῦ καταφεύγουν καὶ μὲ τὴ μετάνοια διορθώνουν τὸν προηγούμενο ἔνοχο βίο τους καὶ ὅτι ἀποδίδει πάλι τὰ ἀγαθὰ ὀποῦ ὑποσχέθηκε, μὴ τιμωρώντας τὶς προηγούμενες ἁμαρτίες, ἂς μὴν ἀπελπισθοῦμε γιὰ τὴ σωτηρία μας.
Γιατί, ὅπως μὲ τὸν προφήτη Ἠσαΐα ὑποσχέθηκε, ὅτι τοὺς βορβορωμένους στὶς ἁμαρτίες θὰ ξεπλύνη καὶ σὰν μαλλὶ καὶ σὰν χιόνι θὰ τοὺς λευκάνη καὶ θὰ τοὺς ἀξιώση νὰ ἀπολαύσουν τὰ ἀγαθὰ τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἔτσι πάλι μὲ τὸν ἅγιο προφήτη Ἰεζεκιὴλ βεβαιώνει ἀναντίρρητα, ὅτι δὲν θὰ μᾶς ἀφήση νὰ χαθοῦμε. Ζῶ γάρ, λέγει Κύριος, ὅτι οὐ βούλομαι τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῆν αὐτόν“.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Εἶπε Γέρων”, (Ἐκδόσεις “Ἀστήρ” Ἀλ.& Ε.Παπαδημητρίου)
Τοῦ ἀββᾶ Παύλου τοῦ ἁπλοῦ, σ.235

Ἀπὸ τὸν Ἀββᾶ Κρόνιο, τὸν μαθητὴ τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ἄκουσα τὴν ἱστορία τοῦ Παύλου, ποὺ γιὰ τὴν ἀκακία καὶ τὴν ἁπλότητα τοῦ χαρακτήρα του ὀνομάστηκε «Ἁπλούς», γράφει στὰ ἀπομνημονεύματά του ὁ Παλλάδιος.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
Πάντων ἔτεμες, παθῶν τᾶς ρίζας, ταπεινώσει τέ, καὶ τὴ ἀσκήσει, καὶ τὴ χάριτι τοῦ Πνεύματος ἔνδοξε· διὸ δαιμόνων τὰ στίφη κατήσχυνας, καὶ τὸν Χριστὸν ἐν καρδίᾳ ἐδόξασας· Παῦλε Ὅσιε, Αὐτὸν καθικέτευε, φωτίσαι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαίροις, ὁ τὴν καρδίαν τὴν σήν, ὡς οὐρανὸν κατασκευάσας θεόσοφε, τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ, προετοιμάσας αὐτήν, ἀρετᾶς ὥσπερ ἄστρα θέμενος· ὡς σελήνην δὲ Ὅσιε, τὴν ἁγίαν ταπείνωσιν, ἥλιον δ’ ὥσπερ, τοῦ Σωτῆρος τὸ ὄνομα, καὶ τὸν ἔρωτα, πρὸς Αὐτὸν τὸν θερμότατον· Οὗτινος τὴν ἐνέργειαν, καὶ ἄφραστον ἔλλαμψιν, ἐπαπολαύσας ἁπάντων, τῶν ἐπιγείων ἠλόγησας· Χριστὸν ἐκδυσώπει, ταὶς ψυχαὶς ἠμῶν δοθῆναι, τὸ μέγα ἔλεος.

πηγή