• Κάποιος ἱερομόναχος εἶχε φήμη εὐλαβοῦς καὶ πολλοὶ τὸν θεωροῦσαν σεβαστὸ λόγω τοῦ ἐξωτερικοῦ του σχήματος, μέσα του ὅμως κρυφὰ μολυνόταν ἀπὸ λογισμοὺς λαγνείας. Κάποτε ποὺ ἐπιτελοῦσε τὴ θεία καὶ ἱερὴ λατρεία, ὅταν ἔφτασε ἡ ὥρα τοῦ χερουβικοῦ ὕμνου καὶ αὐτὸς ἔσκυψε ὡς συνήθως διαβάζοντας τὴν εὐχὴ «Οὐδεὶς ἄξιος…», πέθανε ξαφνικὰ καὶ ἡ ψυχή του, τὸν ἄφησε σ’ αὐτὴ τὴ στάση. (Ὅσιος Θεόγνωστος)
• Σοφότεροι ἀπὸ τοὺς πολλοὺς εἶναι, ὅσοι ἀποχωρίστηκαν ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἀφιερώθηκαν στὸν Θεό. (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
• Ἐὰν κανεὶς δὲν ἀπαρνηθεῖ ὅλα τὰ ἐγκόσμια, δὲν μπορεῖ νὰ γίνει μοναχός. Τὸν μοναχὸ δὲν τὸν κάνει ἡ κουρά, οὔτε τὸ ράσο, ἀλλὰ ὁ οὐράνιος πόθος ποὺ τὸν κατέχει. (Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος)
