Ἕνας ἀδελφὸς ἔκανε συνεχῶς αὐτὴ τὴν προσευχὴ στὸ Θεό: Κύριε, δὲν ἔχω φόβο Θεοῦ!
Στεῖλε μου λοιπὸν κεραυνὸ ἡ καμιὰ ἄλλη τιμωρία ἢ ἀρρώστια ἢ δαιμόνιο, μήπως κι ἔτσι ἔρθει σὲ φόβο ἢ πωρωμένη μου ψυχή.
Ἄλλοτε πάλι παρακαλοῦσε κι ἔλεγε:
Ξέρω πὼς ἔχω πολὺ ἁμαρτήσει ἐνώπιόν Σου, Δέσποτα, καὶ πὼς ἐΊναι ἀναρίθμητα τὰ σφάλματά μου.
Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τολμῶ νὰ Σοῦ ζητήσω νὰ μὲ συγχωρέσεις. ” Ἂν ὅμως ἐΊναι δυνατόν, συγχώρε¬σε μὲ γιὰ τὴν εὐσπλαχνία Σου.
Ἂν πάλι ἐΊναι ἀδύνατον, τουλάχι¬στον τιμώρησε μὲ στὴ ζωὴ αὐτὴ καὶ μὴ μὲ κολάσεις στὴν ἄλλη.
Κι ἂν εἶναι καὶ τοῦτο ἀκόμη ἀδύνατον, στεῖλε μου ἐδῶ ἕνα μέρος τῆς τιμωρίας κι ἀλάφρωσέ μου ἐκεῖ τὴν κόλαση. Ἄρχισε μόνο ἀπὸ τώ¬ρα νὰ μὲ τιμωρεῖς. ‘Ἀλλὰ τιμώρησε μὲ σπλαχνικά, ὄχι μὲ τὴν ὀργή Σου, Δέσποτα.
Ἔτσι λοιπὸν μετανοοῦσε ἕναν ὁλόκληρο χρόνο κι αὐτὰ ἔλεγε μὲ δάκρυα ἱκετευτικά, ὁλόθερμα κι ὁλόψυχα, λιώνοντας καὶ τσακίζο¬ντας σῶμα καὶ ψυχῆ μὲ νηστεία καὶ ἀγρυπνία καὶ ἄλλες κακουχίες. Read more