Ἀπὸ τὸ βίο τοῦ ἅγιου Ἀντώνιου

ΑΓΙΟΣ Ἀντώνιος ἔλεγε στοὺς μαθητές του: Γιὰ νὰ μὴν πέφτουμε σὲ ἀμέλεια καὶ ἀφήνουμε τὴν ἄσκηση, καλὸ εἶναι νὰ μελετᾶμε πάντα τὸν ἀποστολικὸ λόγο: «Καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω» (Α’ Κόρ. 15:31).
Γιατί ἂν ἔτσι ζοῦμε κι ἐμεῖς, μὲ καθημερινὴ δηλαδὴ τὴν αἴσθηση τοῦ θανάτου, δὲν θ’ ἁμαρτήσουμε.
Αὐτὸ ποὺ λέω, σημαίνει τοῦτο: Κάθε πρωὶ ποὺ ξυπνᾶμε, (νὰ πιστεύουμε πὼς δὲν θὰ ζήσουμε μέχρι τὸ βράδυ. Καὶ ὅταν πέφτουμε γιὰ ὕπνο,) νὰ πιστεύουμε πὼς δὲν θὰ σηκωθοῦμε. Γιατί εἶναι ἄγνωστη, φυσικά, ἢ διάρκεια τῆς ζωῆς μας καὶ μετριέται καθημερινὰ ἀ¬πὸ τὴ θεία πρόνοια.
Ἂν λοιπὸν εἴμαστε ἔτσι τοποθετημένοι ἐσωτερικά, οὔτε θ’ ἁμαρτήσουμε οὔτε καμιὰ κακὴ ἐπιθυμία θὰ ἔχουμε οὔτε θὰ ὀργιστοῦμε ἐναντίον κανενὸς οὔτε θὰ μαζέψουμε θησαυροὺς πάνω στὴ γῆ.
‘Ἀλλά, περιμένοντας καθημερινὰ τὸ θάνατο, θὰ γίνουμε φτωχοί, καὶ σὲ ὅλους θὰ τὰ συγχωροῦμε ὅλα. Μὰ οὔτε καὶ γυναίκα θὰ ποθήσουμε οὔτε κάποιας ἄλλης αἰσχρῆς ἡδονῆς τὴν ἀπόλαυση θὰ κυνηγήσουμε, ἀλλά, σὰν φευγαλέα ποὺ εἶναι, θὰ τὴ σιχαθοῦμε, ζώντας συνεχῶς μὲ τὴν ἀγωνία (τῆς φρικτῆς ἀπολογίας μας) καὶ ἔχοντας μπροστὰ στὰ μάτια μας τὴν ἥμερά της κρίσεως τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ τὸ γιατί ὁ μεγάλος φόβος καὶ ἢ ταλαιπωρία τῶν βασάνων διαλύει τὴ γλυκύτητα τῆς ἡδονῆς καὶ ἀνασταίνει τὴν ψυχὴ ὅταν ἀρχίσει νὰ πέφτει. Read more