(P.G. 151, 364-376)

Ὅσοι ἁμαρτήσαμε ἔχουμε ἀνάγκη πάλι ἀπὸ τὴ λύπη καὶ τὸν πόνο τῆς μετάνοιας γιὰ τὰ ἁμαρτήματα ποὺ ἔχουμε διαπράξει. Πρέπει νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ πέσουμε στὰ γόνατα, γιὰ νὰ ἀκούσει καθένας μᾶς μυστικὰ μέσα στὴν καρδιά του, ὅπως ὁ Παράλυτός τοῦ Εὐαγγελίου, «ἔχε θάρρος, τέκνο». Και ἔτσι, ἀφοῦ πληροφορηθεῖ ἡ καρδιά μας ὅτι ἔχουμε λάβει τὴ συγχώρηση, νὰ μεταστρέψουμε τὴ λύπη σὲ χαρά. Διότι αὐτὴ εἶναι ἡ λύπη, τὸ μέλι τὸ πνευματικό, ποὺ θηλάζουμε ἐμεῖς ἀπὸ τὴ στερεὰ πέτρα, σύμφωνα μὲ τὸ ἀποστολικὸ ρητό: «Ἐθήλασαν μελὶ ἀπὸ πέτρα» (Δευτ. 32, 13) «ἡ δὲ πέτρα εἶναι ὁ Χριστὸς» (Α’ Κορ. 10, 4). Νά μὴ σᾶς κάνει ὅμως ἐντύπωση ποὺ ἀποκάλεσα τὴ λύπη «μέλι». Γιατί αὐτὴ εἶναι ἡ λύπη γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει: «Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη προκαλεῖ ἀμεταμέλητη μετάνοια για τη σωτηρία» (Β’ Κορ. 7, 10). Όπως δηλαδὴ σ’ αὐτὸν ποὺ ἔχει τραυματισμένη γλώσσα τὸ μέλι θὰ τοῦ φανεῖ πικρὸ -ἀλλὰ ὅταν θὰ θεραπευθεῖ θὰ ἀλλάξει γνώμη,- ἔτσι καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ προκαλεῖ λύπη στὶς ψυχὲς ποὺ εἶναι δεκτικές του Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Ὅσο καιρὸ οἱ ψυχὲς αὐτὲς ἔχουν ἀνοικτά τα τραύματα τῶν ἁμαρτιῶν τους, αἰσθάνονται λύπη. Ὅταν ὅμως ἐλευθερωθοῦν ἀπ’ αὐτὰ διὰ τῆς μετανοίας, νιώθουν ἐκείνη τὴ χαρά, τὴν ὁποία ἐννοεῖ ὁ Κύριος ὅταν λέει: «ἡ λύπη σας θὰ μεταβληθεῖ σὲ χαρὰ» (Ἰωάν. 16, 20). Ποιὰ λύπη; Ἀσφαλῶς ἐκείνη ποὺ αἰσθάνονταν οἱ Μαθητὲς στὸ ἄκουσμα ὅτι θὰ στεροῦνταν τὸν Κύριο καὶ Διδάσκαλό τους. Τὴ λύπη ἐκείνη ποὺ αἰσθάνθηκε ὁ Πέτρος ὅταν Τὸν ἀρνήθηκε. Δηλαδὴ τὴ λύπη ποὺ αἰσθάνεται ὁ κάθε πιστὸς ὅταν μετανοεῖ γιὰ τὶς ἁμαρτίες, γιὰ τὶς ἐλλείψεις του στὴν ἀρετή, πράγμα ποὺ ὀφείλεται στὴ ραθυμία του. Read more