Ὁ ἅγιος Λουκιανὸς ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ μεγάλου διωγμοῦ (304-312). Καταγόταν ἀπὸ τὴν ᾿Αντιόχεια (κατ’ ἄλλους ἀπὸ τὰ Σαμόσατα). “Οταν πέθαναν οἱ γονεῖς του, μοίρασε ὅλη τὴν περιουσία στοὺς πτωχούς, ἄφησε τὴ γενέτειρά του καὶ πῆγε στὴν Ἔδεσσα τῆς ’Οσροηνὴς γιὰ νὰ παρακολουθήσει τὴν πνευματικὴ διδασκαλία τοῦ Μακαρίου, ἑνὸς φημισμένου διδασκάλου. Ἔλαβε τὸ ἅγιο βάπτισμα καὶ πέρασε κατόπιν ἐκεῖ πολλὰ χρόνια σὲ αὐστηρὴ ἄσκηση. Μοναδικἡ του συναναστροφὴ ἦταν ἡ νηστεία, οί ἀγρυπνίες καὶ τὰ δάκρυα. Ὁ διδάσκαλός του τοῦ εἶχε μεταδώσει μεγάλο πόθο γιὰ τὴ μελέτη τῆς ‘Αγίας Γραφῆς, σὲ βαθμὸ ποὺ ὁ Λουκιανὸς περνοῦσε όλες του τὶς νύκτες χωρὶς σχεδὸν νὰ κοιμηθεῖ’ τόσο πολὺ κοντὰ στὴν ἐπουράνιο καὶ αἰώνια πραγματικότητα τὸν ἔφερνε ὴ ο’ινάγνωση τῶν Γραφῶν καὶ ὴ προσευχή. ”Εχοντας ἐπίγνωση τοῦ θεαρε’στου βίου του, ἡ Ἐκκλησία τῆς ᾿Αντιοχείας τὸν κάλεσε νὰ ἐπιστρέψει καὶ τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. ᾽Εκεῖ, στὴν ᾽Αντιόχεια, ὁ ἅγιος Λουκιανὸς ἵδρυσε τὴν περίφημη «Σχολὴ τῶν ‘Ερμηνευτῶν», ὅπου ὑπὸ τὴν καθοδήγησή του οἱ μαθητὲς διδάσκονταν τὴν ἑρμηνεία τὴς Ἁγίας Γραφῆς κατὰ τὴν ἱστορικὴ καὶ φιλολογικὴ ἔννοιαΙ. Καθὼς δὲ ἦταν γνώστης τῆς ἑβραϊκἣς γλώσσας, ἦταν σὲ θέση νὰ διορθώσει τὰ κείμενα ποὺ εἶχαν φθαρεῖ μὲ τὸν χρόνο ὴ ἀπο τὶς ἐπεμβάσεις τῶν αἱρετικῶν. “Οταν πληροφορἡθηκε ὁ αὐτοκράτορας Μαξιμίνος Δάια γιὰ τὴν ἐπιρροὴ ποὺ ἀσκοῦσε ὁ Λουκιανός, διέταξε νὰ τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τὸν φέρουν στὴ Νικομήδεια, ὅπου διέμενε. Φθάνοντας στὴν πόλη αὐτὴ, ὁ ἅγιος ἄρχισε μὲ μεγάλο ζήλο νὰ ἐνθαρρύνει τοὺς χριστιανούς, ποὺ ἀπο τὸν φόβο τῶν βασανιστηρίων, ἐγκατέλειπαν τὴν πίστη καὶ ἀσπάζονταν τὴν εἰδωλολατρία. Τοὺς ἔδειξε μὲ ἀναφορὲς στὴν Ἁγία Γραφή, ὅτι ἡ αἰώνια τιμωρία ποὺ ἐπιφυλάσσεται στοὺς ἀποστάτες εἶναι κατὰ πολύ φρικτότερη ἀπο τὰ σύντομα βασανιστήρια ποὺ ἐπινόησαν οἱ είδωλολάτρες. Τὰ λόγια του εἶχαν τέτοια δύναμη ὥστε ὅλοι μετανόησαν γιὰ τὴ δειλία τους καὶ ἕτοιμοι ἀνυπομονοῦσαν νὰ δώσουν τὸν ἀγώνα τοῦ μαρτυρίου. Ὁ ἅγιος ἀκτινοβολοῦσε τόσο ὥστε συχνὰ ἀρκοῦσε στούς συνομιλητές του νὰ δοῦν τὸ πρόσωπό του, ποὺ ἔλαμπε ἀπο τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν γιὰ τὴν ἀλήθεια τῶν λόγων του. ’Απὸ φόβο μήπως πέσει καὶ ὁ ἴδιος θύμα αὐτῆς τῆς χάριτος, ὅταν ὁ αὐτοκράτορας κάλεσε τόν ἅγιο νὰ παρουσιασθεῖ ἐνώπιόν του, ἔβαλε ἀνάμεσά  Read more