Διακεκριμένος γιὰ τὴ λογιότητα καὶ σοφία του, ὁ ἅγιος Πέτρος διηύθυνε τὴν περίφημη Κατηχητικὴ Σχολὴ τῆς ᾽Αλεξαναρείας, πρὶν διαδεχθεῖ στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῆς μητροπόλεως Αἰγύπτου, τὸ 500, τὸν ἅγιο Θεωνᾶ. Τρία χρόνια ἀργότερα, ἡ ἔκδοση τῶν διαταγμάτων τοῦ Διοκλητιανοῦ γιὰ τὸν διωγμὸ καὶ τὴ φυλάκιση ὅλων τῶν χριστιανῶν τὸν ἀνάγκασε νὰ φύγει γιὰ νὰ μπορέσει, κρυφά, νὰ ἐνθαρρύνει τοὺς πιστοὺς νὰ κρατήσουν τὴν πίστη τους. ᾽Επωφελούμενος τῆς ἀπουσίας του ὅμως, ὁ Μελέτιος, ἐπίσκοπος Λυκοπόλεως, κατέλαβε τὴν ἐπισκοπικὴ ἕδρα τῆς ᾽Αλεξανδρείας μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι ὁ Πέτρος τὴν εἴχε ἐγκαταλείψει ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ διωγμοῦ. Περιεβλήθη τὶς ἐκκλησιαστικὲς δικαιοδοσίες καὶ χειροτόνησε τοὺς ὀπαδούς του πρεσβυτέρους σὲ διάφορες περιοχὲς τῆς Αἰγύπτου, συγκροτώντας ἔτσι μιὰ σχισματιχὴ ᾽Εκκλησία, ἡ ὁποία θὰ σταθεῖ ἡ αἰτία γιὰ ὀδυνηρὲς διχοστασίες ποὺ θὰ διαρκέσουν ἕναν αἰώνα σχεδόν. ῾Ο σφετεριστής, διαπνεόμενος ἀπὸ φανατισμό, κατηγοροῦσε τὸν ἅγιο Πέτρο γιὰ τὴν ἤπια στάση του ἀπέναντι σὲ ὅσους εἴχαν λυγίσει κατὰ τὸν δίωγμό (οἱ ἐκπεσόντες), οἱ ὁποῖοι ὅμῳς, ἔχοντας μετανοήσει, ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἐπανενταχθοῦν στὴν ἐκκλησιαστιχὴ κοινωνία. Λίγα χρόνια ἀργότερα βέβαια, ὅταν ὁδηγήθηχε ὁ ἴδιος, μὲ τὴ σειρά του, μπροστὰ στὴν ἔσχατη δοκιμασία τῆς πίστεως, ἐνέδωσε στὴν ἀπειλὴ τῶν βασανιστηρίων καὶ θυσίασε στὰ εἴδωλα. Read more
