ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ὁ Μακάριος καὶ ὁ Ἰωάννης ὑπέφεραν πολύ. Τοὺς καταδίωκε ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης* (361-363 μ.Χ.) γιὰ τὴν Πίστη τους, καὶ ἀπὸ ὅ,τι ἀναφέρει ὁ Μ. Βασίλειος γιὰ νὰ τοὺς στηρίξει, καὶ τὸ αὐτοκρατορικὸ περιβάλλον – «οἱ κρατοῦντες» ἀνώτεροι ὑπάλληλοι – καὶ οἱ δικοί τους – «οἱ γνώριμοι», ἴσως οἰκογενειακοὶ – πρόσθεταν τὶς ἀπειλές τους καὶ τὶς κολακεῖες τους.
Ὁ Μέγας Βασίλειος θέλοντας νὰ τονώσει τὸ ἠθικό τους, ἀντιπαραβάλλει τοὺς κόπους ποὺ ἔχουν οἱ γήινες ἐπιδιώξεις μὲ τὶς θλίψεις, ποὺ ὁ πιστὸς Χριστιανὸς σηκώνει χάριν τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τὸ πιὸ ἰσχυρὸ ἀντίβαρο, ἡ συμμαχία στὸν ἀγώνα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ? καὶ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ποὺ εἶναι τὸ τέρμα τῶν κόπων καὶ τῶν πόνων μας.
