Ἐπειδὴ ὁ Κύριος ἄλλοτε μὲν λέγει: «Μὴν κατακρίνετε καὶ δὲν θὰ κατακριθεῖτε ἀπὸ τὸ Θεό», ἄλλοτε δὲ προστάζει νὰ κρίνουμε δίκαια «Μὴ κρίνετε κατ’ ὄψιν, ἀλλὰ τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνετε» (Ἰω. 7,24), συνάγεται ὅτι δὲν ἀπαγορεύεται ἐξολοκλήρου νὰ κρίνουμε, ἀλλὰ διδασκόμαστε ὅτι ἡ μία κρίση ἀπὸ τὴν ἄλλη εἶναι διαφορετική.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἔδειξε καθαρὰ σὲ ποιὲς περιπτώσεις πρέπει νὰ κρίνουμε καὶ σὲ ποιὲς ὄχι.
Γιατί ὡς πρὸς ἐκεῖνα μὲν ποὺ ἀνήκουν στὴ διάκριση τοῦ καθενὸς καὶ δὲν διατάσσονται ἀπὸ τὴ Γραφὴ εἶπε: «Σὺ λοιπὸν γιατί κατακρίνεις τὸν ἀδελφό σου;» (Ρvμ. 14,10), καὶ «Ἂς μὴν κατακρίνουμε πλέον ὁ ἕνας τὸν ἄλλον» (Ρvμ. 14,13).
