Ὤφθης Μιχαήλ, Νῶε σῷ ναῷ νέος,
Χώνῃ ποταμῶν τὸν κατακλυσμὸν λύων.
Ῥοῦν Μιχαὴλ ποταμῶν χώνευσε νόων ἀγὸς ἕκτῃ.
Ὁ μέγας Ἀρχιστράτηγος τοῦ Θεοῦ Μιχαήλ, καὶ παλαιὰ μὲν πρὸ τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας, εἶχεν εὐσπλαγχνίαν καὶ κηδεμονίαν πρὸς τὸ ἀνθρώπινον γένος, καὶ πολλὰς εὐεργεσίας ἔδειξεν εἰς αὐτό. Μετὰ δὲ τὴν ἐπὶ γῆς ἔνσαρκον παρουσίαν τοῦ Θεοῦ Λόγου, πολλὰ μεγαλιτέραν εὐσπλαγχνίαν καὶ ἀγάπην ἔδειξεν εἰς ἡμᾶς τοὺς Χριστιανούς, τοὺς καυχωμένους εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ὅθεν ἀπὸ τότε καὶ ὕστερον, τρέχωντας νοερῶς εἰς ὅλα τὰ μέρη τῆς οἰκουμένης, καὶ δίδωντας πλουσίας τὰς εὐεργεσίας του, ἐκατοίκησε καὶ εἰς ἕνα τόπον τῆς Φρυγίας ὀνομαζόμενον Χερέτωπα. Read more
Σ’ ἕνα μικρὸ χωριὸ τῆς ὀρεινῆς Ἰουδαίας, τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἡρώδη βασιλιὰ τῆς Ἰουδαίας, ἔζησαν ὁ ἱερέας Ζαχαρίας καὶ ἡ Ἐλισάβετ. Τὸ ὄνομα Ζαχαρίας στὰ ἑβραϊκὰ σημαίνει “ἐκεῖνος ποὺ θυμᾶται τὸν Κύριο καὶ κεῖνον ποὺ τὸν θυμᾶται ὁ Κύριος” καὶ Ἐλισάβετ σημαίνει “ἡ εὐσεβὴς πρὸς τὸ Θεό”.
Ὄντας γέροντας στὴν ἡλικία, θεωρῶ καλὸ καὶ συνετό, Καισάριε, νὰ ὑποχωρήσω στὶς ἀπαιτήσεις τῆς φιλομαθοῦς σου νεότητας καὶ νὰ περιγράψω τὸν τέλειο βίο σύμφωνα μὲ ἕνα βιβλικὸ ἁγιογραφικὸ πρότυπο.
Ὁ Ὅσιος Συμεὼν ὁ στυλίτης (ὁ πρεσβύτερος ἢ «ὁ ἐν τῇ μάνδρᾳ»), ποὺ τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας τὴν 1η Σεπτεμβρίου, εἶναι ὁ πρῶτος γνωστὸς μοναχὸς ποὺ ἀσκήτεψε πάνω σὲ στῦλο.
Οἱ Ἅγιες αὐτές γυναῖκες ἔζησαν τήν ἐποχή τοῦ βασιλέως Λικινίου (307-324) στήν Ἀδριανούπολη τῆς Θράκης. Ὁ ἡγεμών τῆς περιοχῆς Βάβδος τίς συνέλαβε ὡς χριστιανές καί τίς προέτρεπε νά προσκυνήσουν τά εἴδωλα. Ἡ Κελσίνα, μία ἐξ αὐτῶν καί ἡ πρώτη τῆς πόλεως, μετά τή θαρραλέα ὁμολογία τῆς πίστεώς της τίς ἐσύναξε ὅλες στήν οἰκία της μαζί μέ τόν διδάσκαλό τους, διάκονο ἅγιο Ἀμμούν, γιά νά ἐνισχυθοῦν πρός τό μαρτύριο. Ὁ Ἀμμούν πῆρε τό χαρτί μέ τά ὀνόματά τους καί τά διάβασε δυνατά ἕνα-ἕνα. Ὕστερα εἶπε: «Ἀγωνισθῆτε ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ διά τοῦ μαρτυρίου, διότι ἔτσι θά καθίσει καί ὁ Δεσπότης Χριστός στήν πύλη τῆς οὐρανίου βασιλείας καί θά σᾶς προσκαλεῖ μία-μία κατ’ ὄνομα, γιά νά σᾶς ἀποδώσει τόν στέφανο τῆς αἰωνίου ζωῆς».
Εἰς τὸν Ἀλέξανδρον.
Ἀφ’ οὐ δὲ ἡ Σύνοδος ἐτελείωσε, παρεκάλεσεν ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ὅλους τους θεοφόρους ἐκείνους Πατέρας, καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν διὰ νὰ εὐλογήσουν αὐτήν, ἥτις ἦτον νεόκτιστος. Τότε Ἄγγελος Κυρίου ἐφάνη εἰς τὸν Ἅγιον Μητροφάνη, καὶ εἶπεν αὐτῶ. Ἐπειδὴ καὶ σὺ πρεπόντως εὐηρέστησας εἰς τὸν Θεόν, διὰ τοῦτο ὕστερα ἀπὸ δέκα ἡμέρας ἀναχωρεῖς ἀπὸ τὴν ζωὴν ταύτην, καὶ πηγαίνεις διὰ νὰ λάβης τὸν στέφανον ἀπὸ τὸν Θεόν. Τὸν δὲ θρόνον τῆς Ἐκκλησίας θέλει λάβη ἀντί σου, καὶ θέλει στολίσει αὐτὸν Ἀλέξανδρος ὁ συλλειτουργός σου. Ὅθεν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τοῦτο μαθόντες, εὐφράνθησαν μαζὶ μὲ τὸν μακάριον Μητροφάνη, τὸν ὁποῖον ἀποθανόντα ἐνταφιάσαντες, ἐχειροτόνησαν Πατριάρχην τὸν ἀοίδιμον τοῦτον Ἀλέξανδρον. 
(27 Αὐγούστου)
Ἰωάσαφ τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν ἡ ἅθλησις και οἱ κατὰ τῶν δαιμόνων ἀγῶνες ὑπερβάλλουσι πάντας τινά τῶν Ἁγίων τοὺς βίους καὶ ὁ βίος αὐτοῦ τόσον εἰναι ἡδὺς καὶ γλυκύτατος, ὥστε ὑπέρκειται τῆς ἀμβροσίας καὶ τοῦ νέκταρος, καὶ δύναται νὰ ἀπαλύνη καὶ τὴν σκληροτέραν καρδίαν καὶ νὰ παρακινήσῃ τοὺς ὀφθαλμοὺς νὰ σταλάξωσι πολλὰ δάκρυα. Πλήν, ἐπειδὴ οἱ περισσότεροι ἀγαποῦν τὴν βραχυλογίαν, ἐσμικρύναμεν τὴν διήγησιν, μὴ ἀφήσαντες ἢ τὰ ἀναγκαιότατα, καθὼς ἔγραψε ταῦτα ὁ Θεῖος πατὴρ ἡμῶν Δαμασκηνὸς Ἰωάννης.
Αὐτός ὁ τή ἀληθεία ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, διδάσκαλος καί κῆρυξ τοῦ θείου Εὐαγγελίου Κοσμᾶς, ἦταν ἀπό τήν Αἰτωλίαν, ἀπό ἕνα μικρόν χωρίον ὀνομαζόμενον Μέγα Δένδρον• γονέων εὐσεβῶν υἱός, παρά τῶν ὁποίων ἀνατραφεῖς καί παιδευθεῖς ἐν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου, κατά τόν Ἀπόστολον, ὅταν ἦτον χρόνων εἴκοσιν, ἴσως καί ἐπέκεινα, ἄρχισε νά διδάσκεται τά γραμματικά ὑποκάτω εἰς τόν ἱεροδιάκονον Ἀνανίαν τόν καλούμενον Δερβισάνον. Ἐπειδή δέ κατά τούς χρόνους ἐκείνους ἄρχισε μέ φήμην μεγάλην καί τό σχολεῖον τοῦ Βατοπεδίου εἰς τό Ἅγιον Ὅρος, μετέβη εἰς ἐκεῖνο μέ ἄλλους ἔδικούς του συμμαθητᾶς οὐκ ὀλίγους. Ἐκεῖ ἐτελείωσε τά γραμματικά ὑποκάτω εἰς τόν διδάσκαλον Παναγιώτην Παλαμάν• μετά δέ ταῦτα παρέλαβε καί τήν Λογικήν ἀπό τόν διδάσκαλον Νικόλαον Τζαρτζούλιον τόν ἐκ Μετζόβου, ὅστις ἐκεῖ ἐσχολάρχησε μετά τόν σοφώτατον Εὐγένιον. Ἦταν δέ ἀκόμα λαϊκός Κώνστας καλούμενος, πλήν καί εἰς τό σχῆμα ὄντας τῶν λαϊκῶν ἐφαίνετο ἐστολισμένος μέ τήν σεμνότητα τοῦ μοναδικοῦ σχήματος καί κατά πάντα ἠγωνίζετο καί τόν ἐαυτόν τοῦ ἐγύμναζε πρός τελείαν ἄσκησιν• ἐπειδή δέ πάλιν ἡ περίφημος ἐκείνη σχολή, ἀναχωρησάντων τῶν διδασκάλων, ἐρημώθη καί κατήντησε νά γένη ὡς τό ἀπ’ ἀρχῆς, τότε δή ὁ καλός Κώνστας ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν ἐπῆγεν εἰς τήν ἱεράν μονήν τοῦ Φιλοθέου, καί ἐκεῖ πρώτον μέν ἐκουρεύθη μοναχός καί εἰς τούς πόνους τῆς μοναδικῆς ζωῆς ἐχώρησε προθυμότατα. 
20 Αὐγούστου