Ὁ ὅσιος Χαρίτων γεννήθηκε καὶ ἀνατράφηκε στὸ Ἰκόνιο τῆς Μ. Ἀσίας τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορος Αὐρηλιανοῦ (270- 276). Ἀρχικὰ ὁ Αὔρηλιανος δὲν φάνηκε ἐχθρικὸς πρὸς τοὺς χριστιανούς. Ἀργότερα ὅμως, ὠθούμενος ἀπὸ τὸν διάβολο, κίνησε βίαιον διωγμὸ ἐναντίον τους. Ὅταν τὸ αὐτοκρατορικὸ διάταγμα ἔφθασε στὸ Ἰκόνιο, ὁ Χαρίτων, περιβόητος γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ τὸν ζῆλο του […]
Ἡ μνήμη της τιμᾶται στὶς 27 Σεπτεμβρίου
Συνηθίσαμε -γράφει κάποιος θρησκευτικὸς συγγραφεύς- κάθε φορά, ποὺ μιλοῦμε γιὰ τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἡ σκέψη μας νὰ τρέχει πολὺ πίσω, στὰ πρῶτα χριστιανικὰ χρόνια, στὰ χρόνια τῶν κατακομβῶν, καὶ τῶν ἀμφιθεάτρων.
Ὅμως οἱ Μάρτυρες δὲν εἶναι μόνο στολίδι τῆς ἀρχαίας μας Ἐκκλησίας. Κάθε ἐποχὴ καὶ κάθε τόπος, ἔχει νὰ παρουσιάσει μορφὲς Μαρτύρων ποὺ πρόσφεραν τὴν ζωή τους θυσία, γιὰ νὰ μὴν ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους.
Στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, ἕνα ἀνυπολόγιστο πλῆθος Νεομαρτύρων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ξεπήδησε μέσα ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τοῦ σκλαβωμένου Ἑλληνισμοῦ, ποῦ βασανίσθηκε, ἀπαγχνονίσθηκε, πέθανε μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους καὶ τρομερὰ μαρτύρια, γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Read more
Γίνεται λόγος καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον.
Σήμερα τελοῦμε τὴν ἑορτὴ ἑνὸς ἀπὸ τοὺς προκρίτους Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐπευφημοῦμε αὐτὸν ὡς πατέρα ὅλων ἐκείνων ποὺ φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἢ καλύτερα ὡς πατριάρχη ἐκείνων «ποὺ γεννήθηκαν ὄχι ἀπὸ αἵματα οὔτε ἀπὸ θέλημα σαρκικό, οὔτε ἀπὸ θέλημα ἄνδρα, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Θεό».
Γιατί, ὅπως ὁ Ἰακὼβ προέβαλε δώδεκα πατριάρχες κατὰ σάρκα, ἀπὸ τοὺς ὁποίους προῆλθαν οἱ δώδεκα φυλὲς τοῦ Ἰσραήλ, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς προέβαλε πνευματικά τους δώδεκα μύστες· γιατί τὸν ἀριθμὸ ἐκείνου ποὺ ἐλεεινὰ ἐξέπεσε τὸν συμπλήρωσε ὁ Παῦλος, πρὸς τὸν ὁποῖο ἔσκυψε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ὁ Χριστός. Ἂν ὅμως δὲν ὑπάρχουν καὶ ἐδῶ φανερὰ φυλὲς ἰσάριθμες δὲν εἶναι καθόλου ἀξιοθαύμαστο· γιατί τὰ πνευματικὰ διαιροῦνται ἀδιαίρετα· γι’ αὐτὸ καί, ἐνῶ οἱ φαινόμενες σωματικὲς αἰσθήσεις εἶναι πέντε, μία εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς ψυχῆς διαιρούμενη ἀδιαίρετα. Read more
Ὁ βίος τῆς ἁγίας Εὐφροσύνης εἶναι θαυμαστὸς καὶ ὁ τρόπος τῆς ζωῆς της ἀσυνήθιστος. Ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα πνευματικῆς ἀνδρείας, ἁγνείας καὶ σωφροσύνης.
Γεννήθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια τὸν 5ο αἰώνα μ. Χ. Ἦταν μοναχοκόρη καὶ πολὺ πλούσια. Ὁ ὑλικὸς πλοῦτος, εὐτυχῶς, δὲν κατόρθωσε νὰ τῆς σκληρύνῃ τὴν ψυχή, ὥστε νὰ γίνῃ φίλαυτη καὶ φιλάργυρη, ὅπως συμβαίνει τὶς περισσότερες φορές, ἀλλὰ ἦταν καὶ παρέμεινε φιλάνθρωπη καὶ ἐλεήμων. Οἱ γονεῖς της, ἄνθρωποι φιλόθεοι καὶ φιλάνθρωποι, κατάφεραν νὰ τῆς μεταδώσουν τὸν ἀληθινὸ πλοῦτο τῆς καρδιᾶς, δηλαδὴ νὰ τῆς ἐμπνεύσουν τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Read more
(24 Σεπτεμβρίου)
Εὐλόγησον Πάτερ.
Εὑρισκόμενος εἰς ταύτην, τὴν νῆσον τῶν Κυθήρων ἕνας ἐρημότοπος, λεγόμενος Μυρτίδια, (διατὶ ὅλος δασωμένος ἀπὸ μυρτίαις, καὶ ἀκατοίκητος, μόνον τὰ ζῶα τῶν ἀγροίκων ἐκεῖ ἔβοσκαν), ἔπραττεν ἐκεῖ κάποιος εὐλαβὴς Χριστιανός, καὶ αὐτὸς ὁδηγηθεὶς ἀπὸ κάποιαν θεωρίαν ὁποῦ εἶδεν εἰς τὸν ὕπνον του, ἔχωντας περισσὴν εὐλάβειαν εἰς τὴν κυρίαν Θεοτόκον, ἐπήγαινε συχνότερα εἰς αὐτὸν τὸν τόπον· καὶ στέκωντας ἐκεῖ, στοχαζόμενος τοῦ τόπου τὴν ἀγριότητα, ἤκουσε φωνὴν ἀοράτως ὁποῦ τοῦ ἔλεγεν· ἂν μὲ γυρεύσῃς ἐδῶ σιμὰ εὑρίσκεις τὴν εἰκόνα μου, καὶ εἶναι καιρὸς ὁποῦ ἦλθα, καὶ εὑρίσκομαι ἐδῶ, διὰ νὰ δώσω βοήθειαν ἐτούτου τοῦ τόπου. Read more
24 Σεπτεμβρίου
Ἡ Ἁγία Θέκλα ἔζησε στοὺς Ἀποστολικοὺς χρόνους, στοὺς πρώτους δήλ. χρόνους τοῦ Χριστιανισμοῦ. Πρόκειται περὶ μεγάλης Ἁγίας.
Ἡ Ἐκκλησία τὴν ὀνόμασε Ἰσαπόστολο. Ἰσαποστόλους δὲ γυναίκας ἔχουμε ἐλάχιστες. Δὲν μετριοῦνται οὔτε εἰς τὰ δάκτυλα τῆς μίας χειρός. Ἐν τούτοις δὲν γνωρίζουμε πολλὰ γιὰ τὴ ζωή της.
Ἡ Ἁγία Θέκλα καταγόταν ἀπὸ τὸ Ἰκόνιον τῆς Μ. Ἀσίας. Ἡ μητέρα της ἦταν ἐπιφανὴς Ἑλληνίδα. Τὴν λέγανε Θεόκλεια. Ἦταν ὅμως φανατικὴ εἰδωλολάτρισσα καὶ αὐταρχικοῦ χαρακτήρα.
Ἡ Θέκλα ἦταν νέα δεκαοκτὼ χρονῶν καὶ Ἀρραβωνιασμένη μὲ ἕνα ἐπίσημό της περιοχῆς, ποὺ τὸν λέγανε Θάμυριν. Ἐπρόκειτο μάλιστα νὰ τελέσει τοὺς γάμους της. Ἐν τῷ μεταξὺ ὅμως συνέβη κάποιο γεγονὸς ποὺ ἄλλαξε τελείως τὴν ζωή της. Ζοῦσε, ὅπως εἴπαμε κατὰ τοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους, τότε δηλαδὴ ποὺ οἱ Ἀπόστολοι περιόδευαν κάθε χώρα, πόλη καὶ χωριό, κηρύττοντας τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.
Γνωρίζει τὸν Ἀπ. Παῦλο
Τὴν ἐποχὴ ἐκείνην, εἰς τὸ Ἰκόνιον, ἦλθε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Κατέλυσε δὲ στὸ σπίτι τοῦ εὐσεβοῦς Ὀνησιφόρου. Τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, ποὺ μὲ τόση δίψα ἔτρεχαν κάθε βράδυ γιὰ νὰ μάθουν τὴν πρωτάκουστη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, προσείλκυσε καὶ τὴν προσοχὴ τῆς Θέκλας. Τὴν ἡμέρα δὲν εἶχε τὸ θάρρος νὰ μεταβεῖ στὸ σπίτι τοῦ Ὀνησιφόρου. Διότι οἱ γυναῖκες τότε ἔμεναν στὸ γυναικωνίτη. Ἄλλωστε καὶ ἡ μητέρα τῆς ἦταν εἰδωλολάτρης, θὰ μάθαινε καὶ θὰ τὴν ἐμπόδιζε. Γι’ αὐτὸ ἐκμεταλλεύτηκε τὸ σκοτάδι. Πῆγε .κρυφὰ καὶ στεκότανε στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τοῦ Ὀνησιφόρου, χωρὶς νὰ τὴν προσέχουν, ἀλλὰ καὶ χωρὶς νὰ βλέπει κι αὐτὴ τὸν Ἀπόστολο, ποὺ κήρυττε. Μόνον ἄκουε. Τὰ θεόπνευστα ὅμως ἐκεῖνα λόγια, πού. βγαίνανε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ἀποστόλου, ἔκαμαν βαθύτατη ἐντύπωση στὴ Θέκλα καὶ τὴν βάλανε σὲ σοβαρὲς σκέψεις γιὰ τὴν σωτηρία της.
Τὸ ὕψος τῆς παρθενίας
Μέσα στὶς ἄλλες πρωτάκουστες διδασκαλίες τῆς Χριστιανικῆς πίστεως ἄκουσε καὶ διὰ τὸ ὕψος τῆς Παρθενίας. Ἄκουσε, ὅτι καλός, εἶναι ὁ γάμος καὶ εὐλογημένος, ἀλλὰ καλύτερη εἶναι ἡ Παρθενία. Ἀπέχει ἡ Παρθενία ὅσο ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τὴ γῆ.
Ἔλεγε ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ὅτι καλὸ εἶναι καὶ πολὺ ἀνώτερο στὸν ἄνθρωπο νὰ μὴ παντρεύεται. Ἐπειδὴ ὅμως εἶναι ἀδύνατο καὶ γιὰ νὰ μὴ πέσει στὴν ἁμαρτία, ἂς παντρεύεται.
Ἡ μητέρα της τὴν εἶχε κατασκοπεύσει καὶ γνώριζε ποὺ βρισκότανε. Ἄλλα καὶ ἡ ἴδια δὲν τῆς Ἀπέκρυψε τὴν ἀλήθεια.
Ἡ Θέκλα μὲ ἀξιοθαύμαστο Θάρρος εἶπε, ὅτι πιστεύει κι’ αὐτὴ στὸ Χριστὸ καὶ ὅτι εἶναι πιὰ Χριστιανή, διότι αὐτὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς Θεός.
Ἡ μητέρα της σκέφθηκε. Καὶ τέλος πῆρε τὴν ἀπόφαση: Κάλεσε τὸν μνηστήρα της, τὸν Θάμυριν καὶ τοῦ εἶπε, ὅτι εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνουν τὸ συντομότερο οἱ γάμοι του μὲ τὴν κόρη της.
Ὁ Θάμυρις κατόπιν πλησιάζει τὴν Θέκλα καὶ ἄρχισε μὲ τὰ συνηθισμένα συναισθηματικὰ καὶ ἐρωτικὰ λόγια νὰ τῆς ἀλλάξει τὶς ἰδέες. Ἀλλὰ κάποιος ἄλλος ΝΥΜΦΙΟΣ ὑπῆρχε γι’ αὐτήν. Ἦταν «Ωραίος κάλλει παρὰ πάντας βροτούς»: Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τὸν ὅποιον κήρυττε ὁ Ἀπ. Παῦλος. Ἡ περὶ παρθενίας διδασκαλία τοῦ Ἄπ. Παύλου τὴν εἶχε καταγοητεύσει καὶ εἶχε πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ μείνει παρθένος. Νύμφη τοῦ Χριστοῦ.
Κατηγορεῖται ὁ Ἀπ. Παῦλος.
Κατήγγειλε ὁ Θάμυρις τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ὅτι ἐπιβάλλει τὴν ἀγαμία, ὅτι διαλύει τὸν γάμο, ὅτι ἀνατρέπει τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογενείας καὶ ὅτι καταδικάζει τὸ ἀνθρώπινο γένος σὲ ἀφανισμό.
Ὁ ἡγεμόνας Καστίλλιος ἀνέλαβε νὰ ἐξετάσει τὸν Παῦλο. Τὸν περιόρισε ἐν τῷ μεταξὺ στὴ φυλακή, δεμένο, γιὰ νὰ τὸν ἀνακρίνει μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἡ μέρες.
Ἡ Θέκλα κατηχεῖται στὴ φυλακή.
Στὴν φυλακὴ πήγαιναν πολλοὶ νὰ δοῦν τὸν Ἀπόστολο. Μόλις τὸ ἔμαθε ἡ Θέκλα, πῆρε τὴν ἡρωικὴ ἀπόφαση νὰ πεθάνει καὶ αὐτὴ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἐπῆγε λοιπὸν καὶ αὐτὴ στὴν φυλακή. Ἐπῆρε δὲ μαζί της ὅλα τὰ στολίδια της καὶ τὰ μαργαριτάρια της, ποὺ εἶχε. Τὰ ἔδωσε στὸν δεσμοφύλακα Ἐκεῖνος τὴν ἄφησε, καὶ ἔτσι ἦλθε στὸ δέσμιο Παῦλο. Ἐκεῖ στὴν φυλακὴ συμπλήρωσε τὴν κατήχηση στὴ νεαρὰ Θέκλα. Ἡ Θέκλα, ποὺ γνώρισε τώρα καλὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν διδασκαλία του καὶ βρῆκε ἀνεκτίμητο θησαυρό.
Ὁ ἡγεμόνας Καστίλλιος ἀνέκρινε κατόπιν τὸν Παῦλο, ἀλλὰ δὲν βρῆκε ἀληθινὴ καμία κατηγορία. Ἀπεναντίας ἔνοιωθε μεγάλη εὐχαρίστηση ν’ ἀκούει τὰ λόγια του. Οἱ ἄλλοι ἄρχοντες ὅμως εἶχαν ἕνα μίσος ἐναντίον του, διότι τοὺς ὑποκινοῦσε ὁ Θάμυρις. Τότε ὁ Καστίλλιος, θέλοντας νὰ σώσει καὶ τὸν Παῦλο καὶ τὸν ὄχλο νὰ ἱκανοποιήσει, διέταξε νὰ τὸν μαστιγώσουν καὶ ὕστερα ἀπὸ λίγες ἡμέρες τὸν ἐδίωξε ἀπὸ τὴν πόλη τοῦ Ἰκονίου.
Ἡ ψυχὴ τῆς εἶχε ἀναφλεγεῖ ἀπὸ τὸν ἔρωτα νὰ ὑπηρετήσει τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ποθοῦσε νὰ γίνει καὶ αὐτὴ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, νὰ μεταδώσει αὐτὰ ποὺ ἔμαθε καὶ στοὺς ἄλλους, ποὺ βρίσκονταν στὸ σκοτάδι τῆς ἄγνοιας. Ἀφοῦ τὰ διδάχθηκε, δὲν μποροῦσε νὰ σωπάσει. Θὰ τὸ διαλαλοῦσε κι αὐτὴ παντοῦ καὶ θὰ τὸ κήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς της.
Ἡ μάνα της, ἀφοῦ μπῆκε ὁ Σατανᾶς μέσα της καὶ δίωξε κάθε ἴχνος μητρικῆς στοργῆς καὶ ἀγάπης, φώναζε νὰ κάψουν τὴν κόρη τῆς ζωντανὴ στὴ μέση στὸ θέατρο, γιὰ νὰ φοβηθοῦν οἱ ἄλλες γυναῖκες καὶ νὰ μὴν ἀφήνουν τοὺς ἄνδρες τους γιὰ Ἕναν πεθαμένο Χριστό. Ἤθελε νὰ τὴν δεῖ νεκρὴ καὶ ὄχι Χριστιανή!
Στὸ θέατρο νὰ τὴν κάψουν.
Ὁ ἄρχοντας τότε ἔβγαλε ἀπόφαση νὰ θανατωθεῖ καὶ ἔδωσε διαταγὴ νὰ τὴν κάψουν ζωντανὴ μέσα στὸ θέατρο, μπροστὰ σ’ ὅλον τὸν κόσμο.
Τὴν ἐνθαρρύνει στὴν κρίσιμη στιγμή.
Ἡ Θέκλα βλέπει νὰ ἐμφανίζεται ὁ Χριστός, μὲ τὴν μορφὴ τοῦ Παύλου, στὴ μέση του ὄχλου καὶ μετὰ ἀνῆλθε πρὸς τοὺς Οὐρανούς. Τότε κατάλαβε ἡ Θέκλα ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ὅτι ἦλθε νὰ τὴν ἐνισχύσει στὸν μεγάλο της ἀγώνα, εἰς τὸν ὅποιον θὰ ἔμπαινε.
Βροχὴ καταρρακτώδης σβήνει τὴ φωτιὰ
Ἡ καρτερόψυχη κόρη ποὺ εἶχε μέσα τῆς τὸν θεϊκὸ ἔρωτα, ποὺ τῆς κατέκαιε τὴν καρδιά, δὲν δείλιασε τὸ ὑλικὸ πῦρ, ἀλλὰ στάθηκε στὸ μέσον της φωτιᾶς μὲ σηκωμένα τὰ χέρια καὶ τὰ μάτια στὸν οὐρανὸ καὶ ἀπὸ κεῖ περίμενε βοήθεια. Ἡ φωτιὰ ὄχι μόνο δὲν τὴν ἔκαιγε, ἀλλὰ τὴ δρόσιζε. Καὶ ἄλλο θαῦμα παράδοξο ἐπακολούθησε.
Τότε ἀμέσως καὶ ἀπότομα σύννεφα βαριὰ σκεπάσανε τὸν οὐρανὸ ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον. Ἡ φωτιὰ ἔσβησε ἀπὸ τὴν βροχή. Οἱ βροντὲς καὶ οἱ ἀστραπὲς συνέχιζαν νὰ συγκλονίζουν τὸν τόπο. Χαλάζι ἔπεσε στὸ θέατρο καὶ πολλοὺς σκότωσε. Κατάπληκτος καὶ τρομαγμένος ὁ ὄχλος πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ ἐκείνου ἀφήνει τὴν Θέκλα καὶ φεύγει νὰ κρυφή. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἡ Ἁγία ψάχνει νὰ βρεῖ τὸν Ἄπ. Παῦλο, τὸν ὁποῖο τὸν βρίσκει μέσα σὲ ἕνα μνημεῖο, τάφο μαζὶ μὲ τὸν Ὀνησιφόρο καὶ τὴν οἰκογένειά του. Ἀπὸ ἐκεῖ λίγο ἀργότερα, ὁ Ὀνησιφόρος ἐπέστρεψε πίσω στὸ σπίτι του καὶ ὁ Παῦλος μὲ τὴ Θέκλα ἀναχώρησαν, γιὰ τὴν Ἀντιόχεια.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐπισήμους εἰδωλολάτρες τῆς πόλεως, ὀνόματι Ἀλέξανδρος, ποὺ καταγότανε ἀπὸ τὴν Συρία, τόσο πολὺ τὴν ἀγάπησε, μόλις τὴν εἶδε, τὴν φίλησε στὸ δρόμο. Ἐκείνη φώναξε, καὶ τὸν ἔφτυσε. Ἐκεῖνος τῆς πρότεινε νὰ τὴν νυμφευτεῖ. Ἡ Θέκλα ὅμως ἀπέρριψε χωρὶς καμία σκέψη. Τὸ πάθος, ὅμως, τόσο πολὺ κυρίεψε τὸν Ἀλέξανδρο, ὥστε αὐτὴν τὴν χειρονομία τὴν ἐπανέλαβε καὶ σὲ ἄλλη τυχαία συνάντηση. Ἡ Ἁγία μὴ ἀνεχόμενη αὐτά, τοῦ ξέσχισε τὴν χλαμύδα καὶ τὸν ἄφησε γυμνό. ‘Ἡ πράξη αὐτὴ τῆς Ἅγιας θεωρήθηκε ὕβρις καὶ βλασφημία. Ἐπρόκειτο, λοιπόν, νὰ δικαστεῖ.
Στὰ θηρία
Στὸ δικαστήριο τὴν καταδίκασαν σὲ θάνατο. Ἔπρεπε τώρα νὰ τὴν ρίξουν στὰ Θηρία νὰ τὴν φάνε. Ἡ καταδίκη ὅμως αὐτὴ ἦταν ἄδικη. Γὶ αὐτὸ ἡ κραυγὴ τοῦ πλήθους ἀντηχοῦσε: Εἶναι ἄδικη ἡ καταδίκη. Φώναζε βεβαίως ὁ κόσμος. Ἀλλ’ εἰς μάτην. Κανεὶς δὲν τοὺς ἄκουγε. Οἱ δήμιοι ἐν συνέχειᾳ ἀπέλυσαν νηστικὰ κι’ ἐξαγριωμένα λιοντάρια καὶ Ἀρκοῦδες ἐναντίον της, γιὰ νὰ τὴν κατασπαράξουν, θαῦμα ὅμως καταπληκτικὸ ἐπακολούθησε. Μόλις τὰ ἄγρια θηρία πλησίασαν τὴν Ἁγία, σὰν μία ἀόρατη δύναμη νὰ τὰ κρατοῦσε καὶ νὰ τὰ τιθάσευε, δὲν τὴν πείραξαν καθόλου. Μετὰ τὴν ξαναέριξαν στὰ θηρία, σὲ λιοντάρια καὶ ἀρκοῦδες φοβερές. Μία πολὺ ἄγρια λέαινα στεκόταν κοντὰ στὴν Ἅγια καὶ δὲν ἄφηνε κανένα θηρίο νὰ τὴν πλησιάσει.
Μετὰ ταῦτα ἀφοῦ πιὰ εἶδαν ὅτι δὲν μποροῦσαν μὲ τὰ θηρία νὰ τῆς κάμουν τίποτε, πετάξανε τὴν Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ σὲ λίμνη. Ἀλλὰ καὶ πάλι ἡ δύναμις τοῦ θεοῦ τὴν προστάτεψε μὲ ἀλλεπάλληλα θαύματα.
Τέλος ὁ Ἀλέξανδρος εἶπε στὸν Ἀνθύπατο.
—Έχω δυὸ φοβεροὺς καὶ πολὺ ἄγριους ταύρους. θὰ τὴ ρίξω σ αὐτοὺς νὰ τὴν σκοτώσουν.
— Ὅτι θέλεις κάνε τὴν, τοῦ εἶπε. Ἐγὼ πιὰ παραιτοῦμαι.
Πράγματι! τὴν ἔδεσαν τὴν Μάρτυρα καὶ τὴν ἔβαλαν μέσα ποὺ ἦταν οἱ ταῦροι. Ἡ Ἅγια σήκωσε τὰ μάτια της στὸν οὐρανὸ καὶ προσευχόταν. Ἐν τῷ μεταξὺ κεντοῦσαν καὶ ἐξωθοῦσαν τοὺς ταύρους γιὰ νὰ τοὺς ἐξαγριώσουν ἐναντίον της. Ἀλλὰ οἱ ταῦροι ἔμειναν ἀκίνητοι. Ἡ προσευχὴ τῆς Μάρτυρος τοὺς ἡμέρεψε. Γὶ αὐτὸ λέγει τὸ τροπάριό της: «Τὸ? ταύρου τὸν θυμὸν προσευχή σου ἠμέρωσας».
Τὴν ἑπομένη ἡμέρα ὁδήγησαν καὶ πάλι τὴν Ἁγία στὸ στάδιο. Ματαίως ἐξαγρίωναν τὰ θηρία. Ἐκεῖνα δὲν κινοῦνταν ἐναντίον της. Ὁ Θεὸς τὴν φύλαγε μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἀπ’ ὅλους τους κινδύνους. Αὐτὸ ἔκαμε μεγάλη ἐντύπωση στὸ λαό. Πολλοὶ μάλιστα πίστεψαν στὸ Χριστό.
Ὁ Ἀλέξανδρος ἔπειτα ἀπὸ αὐτὰ φοβήθηκε, διότι ἡ Τρύφαινα ἦταν συγγενὴς τοῦ Καίσαρος. Διέταξε; λοιπόν, νὰ ντύσουν τὴν Θέκλα, καὶ τὴν κάλεσε ἰδιαιτέρως, ζητώντας νὰ μάθη ποιὰ εἶναι καὶ πὼς κανένα μαρτύριο καὶ καμιὰ βάσανος δὲν τὴν πειράζει. .
Ἡ Θέκλα ὁμολόγησε τότε, ὅτι εἶναι Χριστιανὴ κι ὁ Θεός, ποὺ Τὸν πιστεύει, εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός. Οἱ ἄλλοι θεοὶ εἶναι ψεύτικοι. Τέλος ὁ Ἀλέξανδρος τῆς ἔδωσε τὴν ἐλευθερία κι ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἀντιοχεία.
Ζητοῦσε τότε παντοῦ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καὶ τὸν βρῆκε ἐπιτέλους στὰ Μύρα τῆς Λυκίας, ὅπου κήρυττε. Τῆς ἐξήγησε, ὅτι τὴν ἄφησε μόνη, γιὰ νὰ μὴν ἐλπίζει σὲ αὐτόν, ἀλλὰ μόνο εἰς τὸν Χριστὸ τὸν Σωτήρα μας. Ἀκολούθως τῆς συμβούλευσε νὰ ἀναχωρήσει, γιὰ τὴν πατρίδα της, ἐκεῖ νὰ ἐργαστεῖ γιὰ σωτηρία τῆς ψυχῆς της καὶ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἄλλων. Θὰ ἀγωνιστεῖ ἐκεῖ νὰ διαδώσει τὸ Εὐαγγέλιο.
πηγη xristianos.gr
Ἃς μιλήσουμε γιὰ τὴ θαυμαστὴ σύλληψη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἀφοῦ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀρχὴ τῆς ὅλης διηγήσεως καὶ νὰ βάλει σὲ σειρὰ ὅσα πρόκειται πανηγυρικὰ νὰ ἀναφέρουμε, ἔτσι ὅπως θὰ εὐδοκήσει νὰ μᾶς χαρίσει τὴ δύναμη τοῦ λόγου αὐτὸς ποὺ σήμερα ἐγκωμιάζεται. Ἀλλὰ δὲν θὰ ἦταν ἀσύμφορο νὰ ἀρχίσουμε τὴν ὁμιλία μας ἀπὸ γεγονότα ποὺ προηγοῦνται. Ἔτσι θὰ δείχναμε ὅτι καὶ πρὶν ἀπὸ τὴ σύλληψή του, αὐτὸς φανερώθηκε πὼς θὰ γίνει μέγας καὶ τρανὸς καὶ πὼς θὰ ὑπηρετήσει τὴν προσδοκία τῶν ἀνθρώπων γιὰ πολὺ πιὸ μεγάλες καὶ σωτήριες ὑποθέσεις, ἐφόσον δὲν θὰ ἔμενε ἄσχετος ἀπὸ τὶς συνέπειες ποὺ εἶχε γιὰ ὅλο το ἀνθρώπινο γένος ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων. Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς πτώσεως εἴχαμε φτάσει στὸ σημεῖο νὰ ζοῦμε πάνω στὴ γῆ μὲ ἀθλιότητα καὶ νὰ καταλήγουμε στὴ φθορά, σὰν γενικοὶ κληρονόμοι τῆς ἀποφάσεως τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶπε: «Χῶμα εἶσαι καὶ στὸ χῶμα θὰ ξαναγυρίσεις» (Γέν. 3, 19). Read more
Τὴ Κ΄ (20η) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ καὶ τῆς συνοδείας αὐτοῦ, ΘΕΟΠΙΣΤΗΣ τῆς αὐτοῦ συζύγου, ΑΓΑΠΙΟΥ τε καὶ ΘΕΟΠΙΣΤΟΥ τῶν υἱῶν αὐτῶν.
Εὐστάθιον βοὺς παγγενὴ χαλκοὺς φλέγει,
Καὶ παγγένη σὺ τοῦ Θεοῦ σώζεις, Λόγε.
Εἰκάδι Εὐστάθιος γενεὴ ἅμα ἐν βοΐ καύθη.
ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ὁ καλλίνικος τοῦ Χριστοῦ Μεγαλομάρτυς ἦτο Στρατηλάτης ἐν Ρώμη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Τραϊανοῦ τοῦ ἐν Ρώμη βασιλεύσαντος κατὰ τὸ ἔτος 98 μ.Χ. Ἦτο δὲ οὗτος ὀνομαστὸς καὶ περιφανέστατος διὰ τὰς ἐπιτυχεῖς νίκας τοῦ ἐν πολέμοις καὶ διὰ τὰ ἔξοχα καὶ μεγάλα ἀνδραγαθήματά του. Καὶ πλοῦτον δὲ εἶχεν οὐκ ὀλίγον καὶ ἐξ εὐγενῶν κατήγετο γονέων, καὶ ἀνδρειότατος ἦτο καὶ πολὺ ἐμβριθὴς εἰς τὰς σκέψεις καὶ πράξεις του. Ὠνομάζετο δὲ Πλακίδας πρὶν βαπτισθῆ καὶ γίνη ὀπαδὸς τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ’ ἐκτός των στρατιωτικῶν προτερημάτων τοῦ εἶχε καὶ πολλᾶς ἄλλας ἀρετᾶς: ἦτο ἐγκρατὴς εἰς τὰς ὀρέξεις καὶ ἐπιθυμίας τῆς σαρκός, σώφρων, φιλοδίκαιος, φιλελεήμων καὶ μὲ ἕναν λόγον ἐνάρετος. Εἶχε δύο ἄρρενα τέκνα, τὰ ὁποῖα καθ’ ὅλα ὠμοίαζον μὲ αὐτόν, καὶ εἰς τὰ σωματικὰ καὶ εἰς τὰ πνευματικὰ χαρίσματα καὶ ἡ σύζυγός του δέ, ἥτις ὠνομάζετο Τατιανή, εἰς ὄλας τὰς ἐνάρετους πράξεις ὠμοίαζε πρὸς αὐτόν. Ἐν καιρῶ δὲ εἰρήνης, ἴνα μὴ μένη ὁ στρατὸς ἄεργος καὶ συνηθίζη εἰς τὴν ἀνανδρίαν καὶ ὀκνηρίαν, ἐγύμναζε τοὺς στρατιώτας εἰς τὸ κυνήγιον διαφόρων ζώων, συναγωνιζόμενος ὁ ἴδιος μετ’ αὐτῶν καὶ διαγωνιζόμενος περὶ τὴν κυνηγετικὴν τέχνην.
Read more
17 Σεπτεμβρίου
Χήρα μὲ τρεῖς θυγατέρες στὴ Ρώμη
Στὰ χρόνια πού βασίλευε στὴν κοσμοκράτειρα Ρώμη ὁ Ἀδριανός, σὲ μιὰ πόλη τῆς Ἰταλίας, ζοῦσε ἡ εὐσεβὴς καὶ πιστὴ στὸν Θεὸ Σοφία. Καταγόταν ἀπὸ σπουδαία οἰκογένεια, ἀλλὰ σχετικὰ νωρὶς ἔμεινε χῆρα μὲ τρεῖς θυγατέρες. Γιὰ λόγους πού δὲν εἶναι γνωστοί, ἀργότερα ἡ Σοφία πῆρε τὶς τρεῖς κόρες της καὶ πῆγε στὴ Ρώμη, ὅπου συνέχισαν τὴν ἐνάρετη ζωή τους.
Δὲν ἐπέλεξε συμπτωματικὰ καὶ τὰ ὀνόματα τῶν τριῶν θυγατέρων της, ἀφοῦ τοὺς ἔδωσε τὰ ὀνόματα πού συνοψίζουν τὶς τρεῖς βασικὲς ἀρετὲς τοῦ χριστιανοῦ, τὶς ὁποῖες ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στόν «ὕμνο τῆς ἀγάπης»(Α’ 7 Κορ. 13,13): νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη. Καὶ τόσο μὲ τὸ παράδειγμά της ὅσο καὶ μὲ τὴν ἀνατροφὴ πού τοὺς ἔδωσε, οἱ τρεῖς θυγατέρες της ἐπιβεβαίωναν στὴν πράξη ὅτι ὄντως βίωναν καὶ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀγάπη. Ἦταν ἀντάξια πρὸς τὴ ρίζα καὶ τὸν κορμὸ κλαδιά!
Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 15 Σεπτεμβρίου.
Ὁ ἔνδοξος μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Νικήτας ἔζησε τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ ἦταν Γότθος στὴν καταγωγή. Οἱ Γότθοι ἦταν ἕνα γερμανικὸ ἔθνος, ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Βαλτικῆς καὶ ἐγκαταστάθηκε τὸν 3ο αἰώνα μ.Χ. σ’ ἕνα τμῆμα τῆς Κριμαίας, ποὺ ἀπὸ τότε μετονομάστηκε Γοτθία. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰώνα μ.Χ. διείσδυσαν στὴ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία καὶ ἐγκαταστάθηκαν στὴ Θράκη καὶ στὸν χῶρο τῆς σημερινῆς Βουλγαρίας καὶ Ρουμανίας, δεξιὰ ἀπὸ τὸ Δέλτα τοῦ Δούναβη ποταμοῦ. Ἀπὸ τότε ἄρχισαν σταδιακὰ νὰ ἐκχριστιανίζονται. Read more
Ὁ ἅγιος Πορφύριος ἔζησε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Αὐρηλιανοῦ (270-275 μ.Χ.). Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἔφεσο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ ἀπὸ μικρὴ ἡλικία εἶχε ἀνατραφεῖ μαζὶ μὲ τοὺς μίμους στὰ θέατρα.
Κάποτε ποὺ ὁ Πορφύριος ἐμφανιζόταν στὸ θέατρο τῆς Ἐφέσου, ἔτυχε νὰ παρακολουθήσει τὶς παραστάσεις τοῦ ὁ κόμης τῆς Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας Ἀλέξανδρος καί, ἐπειδὴ θαύμασε τὶς ὑποκριτικές του ἱκανότητες, τὸν πῆρε μαζί του στὴν Καισάρεια γιὰ νὰ δώσει καὶ ἐκεῖ παραστάσεις καὶ νὰ ψυχαγωγήσει τὸ λαό. Μόλις ἔφτασαν στὴν Καισάρεια, ὁ Πορφύριος ἄρχισε τὶς παραστάσεις τους στὸ θέατρο. Σὲ μιὰ δὲ ἀπὸ τὶς παραστάσεις τοῦ αὐτὲς ἐμφανίστηκε νὰ βαπτίζεται, ἀκριβῶς κατὰ τὸν τύπο τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ ἕναν ἄλλο μίμο, ὁ ὁποῖος ὑποκρινόταν τὸν ἐπίσκοπο, ἐμπαίζοντας ἔτσι καὶ γελοιοποιώντας τὰ ἅγια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Read more
Ζωῆς ἀπίστου Κορνήλιον ἐξάγεις,
Πιστῶν ἀπαρχὴν τῶν ἀπ’ ἐθνῶν Χριστέ μου.
Οὗτος ὁ θεῖος Κορνήλιος δὲν ἦτον Ἰουδαῖος, οὐδὲ ἀπὸ τοὺς ὑποκειμένους εἰς τὸν παλαιὸν Νόμον. Ἀλλ’ ἦτον, ἐθνικὸς μὲν καὶ ἀπερίτμητος, κατὰ τὴν ἀξίαν ἑκατόνταρχος, ἀπὸ τὴν σπεῖραν, ἤγουν τάξιν, τὴν καλουμένην ἰταλικήν, εὐσεβὴς δὲ καὶ φοβούμενος τὸν Θεὸν μὲ ὅλον τὸν οἶκόν του, μεταχειριζόμενος τὴν τῶν Χριστιανῶν πολιτείαν, ἀγκαλὰ καὶ ἀκόμη δὲν εἶχεν ἀξιωθῆ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, οὐδὲ τοῦ θείου Βαπτίσματος (1). Read more
11 Σεπτεμβρίου.
Σὲ κάποιο κοινόβιο ἦταν ἕνας ἀδελφὸς νέος στὴν ἡλικία, στὸ ὄνομα Εὐφρόσυνος, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσε τοὺς ἀδελφοὺς στὸ μαγειρεῖο καὶ σχεδὸν κανεὶς δὲν τὸν πρόσεχε, γιατί ἔκρυβε τὴ λαμπρὴ ἀρετή του μὲ τὸ νὰ εἶναι συνεχῶς μέσα στὶς στάχτες καὶ στὴ μουτζούρα. Καθὼς δηλαδὴ ἦταν πάντοτε γεμάτος κάπνα καὶ βρώμικος, ὅσοι ἀδελφοὶ ἦταν ἀμελεῖς γελοῦσαν μαζί του καὶ τὸν κορόιδευαν λούζοντας τὸν συνεχῶς μὲ προσβολὲς καὶ βρισιὲς καὶ χλευασμούς, γιατί, πέρα ἀπὸ τὴν εὐτελῆ του ἐνδυμασία, ἔπαιρναν ἀφορμὴ καὶ ἀπὸ τὴν πραότητα, τὴ σιωπὴ καὶ τὴν ἀνεξικακία του, γιὰ νὰ τὸν μυκτηρίζουν χωρὶς φόβο καὶ νὰ τὸν ἐξευτελίζουν, συχνὰ μάλιστα καὶ νὰ τὸν χτυποῦν. Ἐκεῖνος ὅμως, ἐνῶ τέτοια ἄκουγε καὶ πάθαινε κάθε ὥρα ἀπὸ πολλούς, ὑπέμενε μὲ γενναιότητα, χωρὶς ποτὲ νὰ ἀντιμιλήσει ἢ νὰ κατηγορήσει κανέναν ἢ ἔστω νὰ κατσουφιάσει γιὰ τὸ ὅτι τὸν ἔβριζαν ἄδικα ἢ καὶ τὸν χτυποῦσαν. Read more
Ἑορτάζει στίς 11 Σεπτεμβρίου
Ὁ βίος της
Ἡ Θεοδώρα, ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ Ζήνωνος τὸ ἔτος 474 μ.Χ. Γεννήθηκε καὶ ἀνατράφηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ὅταν μεγάλωσε οἱ γονεῖς της τὴν παντρεψαν στήν ἴδια πόλη, μὲ ἕνα νέον εὐγενῆ, σοβαρὸ καὶ ἠθικό. Σ’ αὐτὸν τὸν σύζυγο ἡ κόρη ἐφύλαττε κάθε ὑποταγὴ καὶ ὅσα ἄλλα ἐπιβάλλεται νὰ φυλάττουν οἱ τίμιες καὶ σοβαρὲς γυναίκες στούς δικούς τους ἄνδρες, νόμιμα καὶ καθαρά. Γι αὐτὸ ὁ ἄνδρας της, φρόνιμος ἐκ φύσεως, βλέποντας τὴν ἐνάρετη διαγωγὴ τῆς συζύγου του, ἀκολουθοῦσε καὶ ἐκεῖνος, ὄσο μπορουσε τὴ χρηστοήθεια ἐκείνης, ὥστε καὶ οἱ δυὸ ζοῦσαν θεάρεστα, μὲ πολλὴ κοσμιότητα χριστιανική. Read more
10 Σεπτεμβρίου.
Ἡγοῦντο Μηνοδώρα καὶ Μητροδώρα,
Καὶ Νυμφοδώρα, δῶρα σαρκὸς αἰκίας.
Θεινόμεναι (ἤτοι τυπτόμεναι καὶ παιδευόμεναι)
δεκάτῃ δωρώνυμοι ἔκθανον αἱ τρεῖς.
Αὗται αἱ Ἅγιαι γυναῖκες ἦτον εἰς τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ ἐν ἔτει τδ΄ [304], ἀδελφαὶ μὲν κατὰ σάρκα, πατρίδα δὲ ἔχουσαι τὴν Βιθυνίαν, καὶ διαλάμπουσαι μὲ παρθενίαν καὶ κάλλος ψυχῆς καὶ σώματος. Διὰ δὲ τὴν τοῦ Χριστοῦ ἀγάπην, ἄφησαν μὲν τὴν πατρίδα των, ἐπῆγαν δὲ καὶ ἐκατοίκησαν εἰς ἕνα ὑψηλὸν τόπον, εὑρισκόμενον κοντὰ εἰς τὰ θερμὰ νερά, τὰ ἐπονομαζόμενα Πύθια. Καὶ ἐκεῖ ἐπολιτεύοντο μὲ σωφροσύνην καὶ κάθε ἄλλην ἄσκησιν. Διὰ τοῦτο ἠξιώθησαν νὰ λάβουν ἐγκάτοικον εἰς τὴν ψυχὴν αὑτῶν τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅθεν καὶ φανερωθεῖσαι εἰς πολλούς, ὅτι εἶναι τοιαῦται πνευματοφόροι καὶ κεχαριτωμέναι ὑπὸ Θεοῦ, ἐλευθέροναν τοὺς πάσχοντας ἀπὸ διαφόρους ἀσθενείας, καὶ ἀπὸ τὴν ἐνέργειαν τῶν πονηρῶν δαιμόνων. Read more
Σεβηριανὸς καν λίθων ἀλγὴ βάρει,
Χαίρει κρεμασθεῖς, ὡς ἀποσπῶν γῆς πόδας.
Οὗτος ὁ Ἅγιος ἑκατοίκει εἰς τὴν Σεβάστειαν κατὰ τοὺς χρόνους Λικινίου τοῦ βασιλέως καὶ Λυσίου τοῦ δουκὸς ἐν ἔτει τιε’ [315], περιβόητος μὲν ὧν πανταχοῦ διὰ τὴν ἀρετήν, καὶ τὴν πρὸς Χριστὸν πίστιν αὐτοῦ, ἐκ τοῦ τάγματος δὲ ὑπάρχων τῶν λεγομένων σενατόρων: ἤτοι τῶν βασιλικῶν συμβούλων καὶ συγκλητικῶν. Ὅταν οὒν ἦλθεν εἰς τὴν Σεβάστειαν ὁ δοὺξ Λυσίας, ὅστις καὶ τοὺς Ἁγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας ἐθανάτωσε μὲ πικρὸν θάνατον, τότε ἐμηνύθη εἰς αὐτὸν καὶ διὰ τὸν Ἅγιον τοῦτον Σεβηριανόν: ὅτι δηλαδὴ αὐτὸς διδάσκει πολλοὺς Ἕλληνας νὰ γίνωνται Χριστιανοί. Καὶ ὅτι αὐτὸς ἐστάθη ὁ αἴτιος διὰ τῆς διδασκαλίας του, νὰ δείξουν εἰς τὸ μαρτύριον τόσην γενναιότητα οἱ πρὸ ὀλίγου ἀθλήσαντες Τεσσαράκοντα Μάρτυρες. Καὶ ὅτι αὐτός, μὲ τὸ νὰ ἦναι πλούσιος, περιποιεῖται τοὺς ἐν φυλακαῖς εὑρισκομένους Χριστιανοὺς μὲ πλουσίας δεξιώσεις, καὶ ἔτζι τοὺς κατασταίνει πλέον ἀπειθεῖς εἰς τοὺς βασιλικοὺς ὁρισμούς. Ὅθεν παρευθὺς ἀποστέλλονται ἄνθρωποι διὰ νὰ τὸν φέρουν. Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος ἐπρόφθασε πρὸ τοῦ νὰ ὑπάγουν οἱ ἄνθρωποι, καὶ παρεστάθη μόνος του εἰς τὸν Λυσίαν. Καὶ εἰς αὐτὸν παρρησιάζει τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν μὲ θάρρος μεγάλον.
Read more
(9 Σεπτεμβρίου)
Ἡ Ἁγία Ἄννα εἶναι ἡ μητέρα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Κατάγεται ἀπὸ γένος ἐπίσημο ἀπὸ ἱερατικὴ γενιά. Εἶναι κόρη τοῦ ἱερέα Ματθᾶν καὶ τῆς γυναίκας τοῦ Μαρίας. Ἡ ἐνάρετη Ἄννα παντρεύτηκε στὴν Γαλιλαία τὸν Θεοσεβῆ Ἰωακείμ. Δὲν εἶχε παιδιὰ καὶ ἦταν ἤδη προχωρημένης ἡλικίας. Οἱ Ἅγιοι Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα κοσμοῦνται ἀπὸ ἀρετές. Εἶναι γεμάτοι ἀπὸ καλοσύνη, πραότητα καὶ ὑπομονή. Ζοῦν μὲ εὐλάβεια καὶ φόβο Θεοῦ. Τηροῦν τὸν νόμο. Ἔχουν ταπείνωση, σωφροσύνη, ἁγιότητα ζωῆς. Πιστεύουν στὸ Θεὸ μὲ θέρμη καὶ προσεύχονται. Προσεύχονται ὁλόψυχα. Καὶ γι’ αὐτὸ ἀξιώνονται νὰ γίνουν Πρόγονοι τοῦ Βασιλέως τῶν βασιλευόντων Χριστοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ του οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Read more
Γενέσιον τῆς Θεοτόκου: Ἡ ἀπαρχὴ τῆς σωτηρίας μας
Σήμερα ἡ Παρθένος μητέρα γεννιέται ἀπὸ στείρα μητέρα καὶ εὐτρεπίζεται τὸ παλάτι τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Σήμερα σπάζουν τὰ δεσμὰ τῆς στειρότητας καὶ σφραγίζονται τὰ κλεῖθρα τῆς Παρθένου. Γιατί ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα ἡ ἄγονη μήτρα καὶ τὰ νεκρὰ σπλάχνα γιὰ παιδοποιΐα ἔδωσαν παρ’ ἐλπίδα ὡραῖο καρπό, μὲ αὐτὰ μνηστεύεται καὶ τὸ ἀδιάφθορό της παρθενίας καὶ μὲ ὁλοφάνερα ἔργα προαγγέλλεται τὸ θαῦμα τῆς κυοφορίας. Γιατί εἶναι ὑπερφυσικὸ θαῦμα γέννηση χωρὶς μεσολάβηση ἄνδρα καὶ διατήρηση τῆς παρθενίας μετὰ τὴ γέννηση. Ἐπίσης νικᾶ τοὺς νόμους τῆς φύσης καὶ ἡ στείρα ποὺ συλλαμβάνει μετὰ τὰ γηρατειά της καὶ γεννᾶ καὶ μὲ ὅσα θαυμαστὰ ἔργα γίνονται προοιμιάζεται ἡ γέννηση τῆς Παρθένου. Read more
Ἐλᾶτε ὅλα τὰ ἔθνη, κάθε ἀνθρώπινη γενιά, καὶ κάθε γλῶσσα, καὶ κάθε ἡλικία, καὶ κάθε ἀξίωμα, νὰ γιορτάσουμε μὲ ἀγαλλίαση τὴν γέννηση τῆς παγκόσμιας χαρᾶς. Γιατὶ ἂν οἱ εἰδωλολάτρες, μὲ ψεύτικα δαιμονικὰ παραμύθια ποὺ ξεγελοῦν τὸ μυαλὸ καὶ σκοτεινιάζουν τὴν ἀλήθεια, κι᾿ ἂν ἀκόμα προσφέροντας ὅ,τι εἶχαν καὶ δὲν εἶχαν τιμοῦσαν γενέθλια βασιλιάδων, ποὺ τοὺς τυραννοῦσαν σ᾿ ὅλη τους τὴ ζωή, πόσο περισσότερο πρέπει ἐμεῖς νὰ τιμοῦμε τὴν γέννηση τῆς Θεοτόκου, ποὺ ἀνώρθωσε ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ποὺ ἄλλαξε τὴν λύπη τῆς πρώτης μας μητέρας, τῆς Εὔας, σὲ χαρά; Ἐκείνη ἄκουσε τὴν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ: «Μὲ πόνους νὰ γεννᾷς τὰ παιδιά σου». Αὐτή: «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη». Ἐκείνη: «Στὸν ἄνδρα σου ἡ ὑποταγή σου». Αὐτή: «Ὁ Κύριος εἶναι μαζί σου». Τί ἄλλο λοιπὸν ἀπὸ λόγο νὰ προσφέρουμε στὴν Μητέρα τοῦ Λόγου; Ὅλη ἡ κτίση ἂς γιορτάσει μαζί μας κι᾿ ἂς ὑμνήσει τὸν ἁγιασμένο καρπὸ τῆς ἁγίας Ἄννας. Γιατὶ γέννησε στὸν κόσμο παντοτινὸ θησαυρὸ ἀγαθῶν, δηλ. τὴν Παναγία. Read more
Ὁ ἅγιος Σώζων κατήγετο ἀπὸ τὴν Λυκαονία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Διοκλητιανοῦ (284-305). Τὸ ὄνομά του προτοῦ βαπτισθῆ ἦτο Ταράσιος. Νεαρὸς στὴν ἡλικία καὶ ποιμὴν προβάτων, σὲ ὅποιον τόπο ὁδηγοῦσε τὸ κοπάδι του γιὰ βοσκὴ δίδασκε στοὺς κατοίκους τὸν λόγο τῆς εὐσεβείας καὶ ἔφερνε πολλοὺς εἰδωλολάτρες στὴν μάνδρα τοῦ Θεοῦ.
Κάποια ἡμέρα, τὸν καιρὸ ποὺ ξέσπασε ὁ μεγάλος διωγμός, ἐνῶ ἔβοσκε τὸ ποίμνιό του σὲ χλοερὸ λιβάδι, ἀποκοιμήθηκε ἐλαφρὰ καὶ εἶδε θεία ὀπτασία, ἡ ὁποία τὸν ἐθέρμανε στὴν πίστι. Κυριευμένος ἀπὸ ἱερὸ ζῆλο κατέβηκε στὴν Πομπηιούπολη τῆς Κιλικίας καὶ εἰσῆλθε στὸ ναὸ τῶν εἰδώλων, ὅπου λατρευόταν τὸ χρυσὸ ἄγαλμα τῆς θεᾶς Ἀρτέμιδος. Ἔκοψε τὸ δεξὶ χέρι τοῦ ἀγάλματος, τὸ κατατεμάχισε, πούλησε τὰ τεμάχια καὶ διεμοίρασε τὰ χρήματα στοὺς πτωχούς. Μεγάλη ἦταν ἡ ἀγανάκτησις τῶν εἰδωλολατρῶν. Ἀκόμη μεγαλύτερη ὅμως ἦταν ἡ ἔκπληξίς τους, ὅταν εἶδαν τῶν Σώζοντα νὰ προλαμβάνη τὶς ὑποψίες τους καὶ νὰ παραδίδεται μόνος του στοὺς νεωκόρους τοῦ εἰδωλείου. Τὸν συνέλαβαν ἀμέσως καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἡγεμόνα τῆς Κιλικίας Μαξιμιανό, ποὺ βρισκόταν τότε στὴν Πομπηιούπολη, γιὰ νὰ ἀποδώση τιμὲς στὸ χρυσὸ αὐτὸ ξόανοι. Ὁ ἡγεμὼν τὸν προέτρεψε νὰ θυσιάση στοὺς θεούς, γιὰ νὰ ἐξιλεωθῆ καὶ νὰ ἐλευθερωθῆ. Ἀλλὰ ὁ μάρτυς, ἀντὶ νὰ ἀπαντήση, περιέπαιζε τὰ εἴδωλα καὶ τὰ ὀνόμαζε «ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων». Ἔτσι, παραδόθηκε στοὺς δημίους μὲ τὴν διαταγὴ νὰ τοῦ ξεσκίσουν τὶς σάρκες μὲ σιδερένια νύχια. Κατόπιν τοῦ φόρεσαν στὰ πόδια σιδερένια σανδάλια μὲ αἰχμηρὰ καρφιὰ καὶ τὸν ἀνάγκασαν νὰ βαδίζη.
Ἐπισκεψιμότητα
