Archive for category: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Ὁ ἅγιος Λουκιανὸς ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ μεγάλου διωγμοῦ (304-312). Καταγόταν ἀπὸ τὴν ᾿Αντιόχεια (κατ’ ἄλλους ἀπὸ τὰ Σαμόσατα). “Οταν πέθαναν οἱ γονεῖς του, μοίρασε ὅλη τὴν περιουσία στοὺς πτωχούς, ἄφησε τὴ γενέτειρά του καὶ πῆγε στὴν Ἔδεσσα τῆς ’Οσροηνὴς γιὰ νὰ παρακολουθήσει τὴν πνευματικὴ διδασκαλία τοῦ Μακαρίου, ἑνὸς φημισμένου διδασκάλου. Ἔλαβε τὸ ἅγιο βάπτισμα καὶ πέρασε κατόπιν ἐκεῖ πολλὰ χρόνια σὲ αὐστηρὴ ἄσκηση. Μοναδικἡ του συναναστροφὴ ἦταν ἡ νηστεία, οί ἀγρυπνίες καὶ τὰ δάκρυα. Ὁ διδάσκαλός του τοῦ εἶχε μεταδώσει μεγάλο πόθο γιὰ τὴ μελέτη τῆς ‘Αγίας Γραφῆς, σὲ βαθμὸ ποὺ ὁ Λουκιανὸς περνοῦσε όλες του τὶς νύκτες χωρὶς σχεδὸν νὰ κοιμηθεῖ’ τόσο πολὺ κοντὰ στὴν ἐπουράνιο καὶ αἰώνια πραγματικότητα τὸν ἔφερνε ὴ ο’ινάγνωση τῶν Γραφῶν καὶ ὴ προσευχή. ”Εχοντας ἐπίγνωση τοῦ θεαρε’στου βίου του, ἡ Ἐκκλησία τῆς ᾿Αντιοχείας τὸν κάλεσε νὰ ἐπιστρέψει καὶ τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. ᾽Εκεῖ, στὴν ᾽Αντιόχεια, ὁ ἅγιος Λουκιανὸς ἵδρυσε τὴν περίφημη «Σχολὴ τῶν ‘Ερμηνευτῶν», ὅπου ὑπὸ τὴν καθοδήγησή του οἱ μαθητὲς διδάσκονταν τὴν ἑρμηνεία τὴς Ἁγίας Γραφῆς κατὰ τὴν ἱστορικὴ καὶ φιλολογικὴ ἔννοιαΙ. Καθὼς δὲ ἦταν γνώστης τῆς ἑβραϊκἣς γλώσσας, ἦταν σὲ θέση νὰ διορθώσει τὰ κείμενα ποὺ εἶχαν φθαρεῖ μὲ τὸν χρόνο ὴ ἀπο τὶς ἐπεμβάσεις τῶν αἱρετικῶν. “Οταν πληροφορἡθηκε ὁ αὐτοκράτορας Μαξιμίνος Δάια γιὰ τὴν ἐπιρροὴ ποὺ ἀσκοῦσε ὁ Λουκιανός, διέταξε νὰ τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τὸν φέρουν στὴ Νικομήδεια, ὅπου διέμενε. Φθάνοντας στὴν πόλη αὐτὴ, ὁ ἅγιος ἄρχισε μὲ μεγάλο ζήλο νὰ ἐνθαρρύνει τοὺς χριστιανούς, ποὺ ἀπο τὸν φόβο τῶν βασανιστηρίων, ἐγκατέλειπαν τὴν πίστη καὶ ἀσπάζονταν τὴν εἰδωλολατρία. Τοὺς ἔδειξε μὲ ἀναφορὲς στὴν Ἁγία Γραφή, ὅτι ἡ αἰώνια τιμωρία ποὺ ἐπιφυλάσσεται στοὺς ἀποστάτες εἶναι κατὰ πολύ φρικτότερη ἀπο τὰ σύντομα βασανιστήρια ποὺ ἐπινόησαν οἱ είδωλολάτρες. Τὰ λόγια του εἶχαν τέτοια δύναμη ὥστε ὅλοι μετανόησαν γιὰ τὴ δειλία τους καὶ ἕτοιμοι ἀνυπομονοῦσαν νὰ δώσουν τὸν ἀγώνα τοῦ μαρτυρίου. Ὁ ἅγιος ἀκτινοβολοῦσε τόσο ὥστε συχνὰ ἀρκοῦσε στούς συνομιλητές του νὰ δοῦν τὸ πρόσωπό του, ποὺ ἔλαμπε ἀπο τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν γιὰ τὴν ἀλήθεια τῶν λόγων του. ’Απὸ φόβο μήπως πέσει καὶ ὁ ἴδιος θύμα αὐτῆς τῆς χάριτος, ὅταν ὁ αὐτοκράτορας κάλεσε τόν ἅγιο νὰ παρουσιασθεῖ ἐνώπιόν του, ἔβαλε ἀνάμεσά  Read more

ΒΙΟΣ

Ἡ Ὁσία γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ἐπιβάται τῆς Θράκης κατὰ τὸ 1023. Ἀπὸ μικρὴ ἀγαποῦσε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἐλεημοσύνη, γιὰ αὐτὸ μοίραζε κρυφὰ ῥοῦχα καὶ τὸ φαγητό της ἀκόμη στὰ πτωχὰ παιδιὰ τοῦ δρόμου.

Σὲ ἡλικία 15 ἐτῶν ἐγκατέλειψε κρυφὰ τὸ πατρικό της σπίτι, ἦλθε στὴν Μικρὰ Ασία, καὶ ἀσκήτευσε ἐπὶ πέντε χρόνια μὲ σκληρὴ ἄσκησι σὲ μία ἐκκλησία τῆς Παναγίας, στὴν Ἡράκλεια τοῦ Πόντου. Κατόπιν ἐπῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα, προσκύνησε τὸν Πανάγιο Τάφο, καὶ ὅλα τὰ ἱερὰ Προσκυνήματα. Τελευταῖα ἐκοινοβίασε σὲ ἕνα γυναικεῖο μοναστήρι εὑρισκόμενο στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου, ὅπου καὶ παρέμεινε μέχρι τὰ 25 χρόνια της, κάνοντας τὴν πιὸ μεγάλη μοναχικὴ ἄσκησι. Read more

27 Δεκεμρίου

Οἱ Ὅσιοι Πατέρες ἠμῶν Θεόδωρος καὶ Θεοφάνης, οἱ ἐπικαλούμενοι Γραπτοί, ἐγεννήθησαν εἰς τὴν Μωαβίτιδα γῆν; ἀνατολικά της Νεκρᾶς Θαλάσσης, κατὰ τὰ ἔτη 775 καὶ 778 ἀντιστοίχως. Ἐξ ἀρχῆς οἱ μακάριοι ἔλαβαν τὴν μεγίστην εὐλογίαν παρὰ Θεοῦ νὰ ἔχωσι γονεῖς ἐνάρετους καὶ εὐλαβεῖς σφόδρα, ἐπιμελουμένους μετὰ σπουδῆς πάσας τὰς ἀρετᾶς, ἑξαιρέτως δὲ αὐτὴν τῆς φιλοξενίας. Ὁ πατὴρ τῶν Ἰωάννης, ἀπαρνησάμενος τὰ τοῦ κόσμου ἐκάρη Μοναχὸς εἰς τὴν τοῦ Ἁγίου Σάββα Λαύραν μετονομασθεῖς Ἰωνάς. Read more

Οὶ ἅγιοι Σέργιος καὶ Βάκχος ζοῦσαν στὴ Ρώμη ἐπὶ Μαξιμιανοῦ. Παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας τους, ὁ αὐτοκράτορας τοὺς εἶχε ἀναθέσει ὐψηλὰ ἀξιώματα στὴ Σχολὴ τῶν Κιντιλίων2: ὁ Σέργιος ἦταν «πριμικἡριος»3 καὶ ὁ Βάκχος «σεκουνδικἡριος»4. Μιὰ μέρα ποὺ ὁ Μαξιμιανὸς διέταξε νὰ τελεσθοῦν δημοσίως θυσίες στοὺς θεοὺς ὡς ἔνδειξη ὑποταγῆς στὴν ἐξουσία του, οἱ δύο νεαροὶ ἀξιωματικοὶ ἦταν οὶ μόνοι ποὺ δὲν παρουσιάσθηκαν καὶ δὲν συμμετεῖχαν. ‘Ο αὐτοκράτορας θεώρησε τὴν πράξη τους ἀνταρσία, διέταξε νὰ τοὺς φέρουν ἐνώπιόν του καὶ ὀργισμένος ζήτησε νὰ μάθει τὴν αἰτία τῆς ἀνυπακοὴς τους. ‘Ο Σέργιος καὶ ὁ Βάκχος τοῦ ἀπάντησαν: «Μόνον εἰς τὴν ἐπίγειον ταύτην στρατείαν εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ σὲ ὐπηρετοῦμε ὡς δοῦλοι εὐγνώμονες, ὦ βασιλεῦ! Κωφοὺς ὅμως καὶ ἀναισθήτους θεοὺς μὴ γένοιτο νὰ προσκυνήσωμεν, ἢ μικρὸν νὰ ἀποχωρισθῶμεν τὸν ἀληθῆ καὶ παντέλειον Θεόν, καὶ ἂν μὲ σίδηρα καὶ πῦρ καταναλώσης τὰς σάρκας μας’ διότι δὲν εὑρίσκεται άλλον τόσον μακάριον εἰς τὸν κόσμον ὅσον νὰ πάθη τις ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας». Ὁ Μαξιμιανὸς διέταξε νὰ τοὺς καθαιρἐσουν ἀπὸ τὰ ἀξιώματά τους, νὰ τοὺς ἀφαιρέσουν ἐπὶ τόπου τὶς ζῶνες καὶ τὰ διάσημα τοῦ βαθμοῦ καὶ νὰ τοὺς φορέσουν ἐνδύματα γυναικεῖα. Ντυμένους μ᾿ ἐνδύματα θηλυπρεπ’ὴ καὶ φορτωμένους βαρεῖς σιδερένιους κλοιοὺς στὸν τράχηλο, περιέφεραν τοὺς μάρτυρες ἀνὰ τὴν πόλη γιὰ νὰ τοὺς χλευάσουν. Read more

 (5 Οκτωβρίου)

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Χαριτίνης. Ἡ ἁγία Χαριτίνη εἶναι ἀπὸ τὶς πολλὲς ἐκεῖνες νεαρὲς γυναῖκες, ποὺ στὸν καιρὸ τῶν ἀρχαίων διωγμῶν, ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε καιρὸ ποὺ διώκεται ἡ πίστη καὶ ἡ Ἐκκλησία, προτίμησαν τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ κόσμου. Αὐτὸ εἶναι περισσότερο ἀνδρεῖο καὶ γενναῖο ἀπ’ ὅ,τι μποροῦμε νὰ σκεφτοῦμε στὸν καιρό μας, ποὺ ὅλοι μας εἴμαστε παραδομένοι στὴν ἀγάπη τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἀπόλαυση τοῦ βίου. Μιὰ νεαρὴ γυναίκα, ποὺ μπορεῖ νὰ προτίμησει τὴν οὐράνια δόξα καὶ νὰ περιφρόνησει τὴν ἀπόλαυση τῶν ἐγκοσμίων, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀντέξει σὲ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια καὶ σὲ σκληρὸ θάνατο, ἀξίζει νὰ τὴ θαυμάσουμε καὶ νὰ τὴν τιμήσουμε κι ὅσο μποροῦμε νὰ τὴν μιμηθοῦμε.

Ἡ ἁγία Χαριτίνη μαρτύρησε στὰ 290 μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ στὰ χρόνια τοῦ βασιλέως στὴν Ἀνατολὴ Διοκλητιανοὺ καὶ τοῦ ἡγεμόνα Δομετίου, στὰ χρόνια δηλαδὴ τοῦ μεγάλου διωγμοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Ὓστερ’ ἀπὸ τὸ Διοκλητιανό, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐξέδωσε τὰ δυὸ διατάγματά του, ποὺ ἄφηναν ἐλεύθερους τούς χριστιανούς, ἂν καὶ μικρότεροι διωγμοὶ ἐδῶ – ἐκεῖ συνεχίζονταν. Ἡ Χαριτίνη ἦταν σκλάβα σὲ κάποιον Κλαύδιο, ποὺ ἂν καὶ δὲν ἦταν χριστιανός, ἀγαποῦσε καὶ σεβότανε τὴ γυναίκα τοῦ σπιτιοῦ του. Θὰ πρέπει νὰ διαβάσουμε τὴν πρὸς Φιλήμονα ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, γιὰ νὰ δοῦμε ποιὰ ἦταν ἡ θέση τῶν δούλων στὰ σπίτια ὄχι μόνο των χριστιανῶν, ἂν εἶχαν οἱ χριστιανοὶ δούλους, ἀλλὰ ὅλων των ἀνθρώπων, ποὺ φοβόντανε τὸ Θεό.

Ὅταν ὁ Δομέτιος ἔμαθε γιὰ τὴ χριστιανὴ Χαριτίνη, ἔγραψε στὸν Κλαύδιο νὰ τοῦ τὴν στείλει γιὰ νὰ τὴν ἀνακρίνει. Εἶναι πολὺ συγκινητικὸς ὁ διάλογος μεταξύ του Κλαυδίου καὶ τῆς σκλάβας του Χαριτίνης. Ὁ Κλαύδιος, ὑποχρεωμένος νὰ ὑπακούσει στὸν ἡγεμόνα Δομέτιο, ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ νὰ θρηνεῖ, ὄχι γιὰ τὴ στέρηση τῆς σκλάβας του, ἀλλὰ γιὰ τὰ σκληρὰ βασανιστήρια ποὺ τὴν περίμεναν. Ἡ Χαριτίνη τότε, μὲ πολλὴ πίστη καὶ θάρρος, ἄρχισε νὰ τὸν καθησυχάζει. «Μὴ λυπεῖσαι, Κύριέ μου, τοῦ εἶπε, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ χαίρεις, γιατί ἐγὼ ἀξιώνομαι νὰ γίνω θυσία εὐάρεστη στὸ Θεό». Κι ὁ Κλαύδιος ἀπάντησε «Γυναίκα τοῦ σπιτιοῦ μου καὶ δούλη τοῦ Θεοῦ, θυμήσου μέ, ὅταν θὰ εἶσαι κοντὰ στὸν ἐπουράνιο Βασιλέα». Δὲν ἦταν ἀκόμα χριστιανὸς ὁ Κλαύδιος, μὰ αἰσθανότανε καὶ ὁμιλοῦσε χριστιανικά.

Ἡ ἁγία Χαριτίνη ὁδηγήθηκε δεμένη μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα Δομέτιο. Γιατί τάχα τὴν ἔδεσαν; Δὲν ἦταν φόβος νὰ φύγει, ἀλλὰ ἡ κακία δὲν εἶναι μόνο ἀπάνθρωπη, ἀλλὰ καὶ δειλή. Χωρὶς δισταγμό, ἡ ἁγία ὁμολόγησε τὴν πίστη της καὶ οἱ βασανιστές της, γιὰ νὰ τὴν ἐξευτελίσουν, τῆς ξύρισαν τὴν κεφαλή, τὴν ἔβαλαν ἐπάνω σ’ ἀναμμένα κάρβουνα κι ἐπάνω στὶς πληγὲς στῆς ἔχυσαν ξύδι καὶ ἁλάτι. Ἔμπηξαν ὑστέρα στὰ στήθια τῆς αἰχμηρὰ σουβλιὰ κι ἔκαψαν τὰ πλευρά της μὲ ἀναμμένες λαμπάδες, καὶ μετὰ ὀλ’ αὐτὰ ἔδεσαν στὸ λαιμὸ της μιὰ βαρεία πέτρα καὶ τὴν ἔριξαν στὴ θάλασσα. Σὲ ὂλ’ αὐτὰ τὴν φύλαξε ὁ Θεός, κι ὅταν τὴν ξανάπιασαν, τὴν ἔσυραν ἐπάνω σε ἀναμμένα κάρβουνα καὶ τῆς ξερίζωσαν ἀπὸ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια τὰ νύχια.

Ἔμενε ὅμως ἀκόμα κάτι, λιγότερο ἀλγεινὸ στὸ σῶμα, ἀλλὰ περισσότερο ὀδυνηρὸ στὴ ψυχή. Αὐτὸ θὰ τὴν πονοῦσε περισσότερο ἀπ’ ὅλα καὶ θὰ ἦταν ὅλο καταισχύνη στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων. Ὅταν ἐξάντλησε ὅλα τα βασανιστήρια κι ὅταν σὲ ὅλα εἶδε πὼς ἡττήθηκε, ὁ ἡγεμόνας εἶπε νὰ κλείσουν τὴν ἁγία σὲ πορνοστάσιο. Ἡ σκοτισμένη του σκέψη κι ἡ πωρωμένη συνείδηση ἦταν ἀκόμα σὲ θέση νὰ καταλάβει πόσο μεγάλο μαρτύριο ἦταν αὐτὸ γιὰ μιὰ χριστιανὴ γυναίκα. Γιὰ κάτι τέτοιο ἔχουνε νὰ μᾶς ποῦν πολλὰ παραδείγματα πολλῶν γυναικών, καὶ στὴν ἀρχαία Ἀντιόχεια μὲ τὴν ἁγία Πελαγία καὶ στὸ Ζάλογγο καὶ τὴν Ἀραπίτσα στὰ νεώτερα χρόνια.

Ἡ ἁγία Χαριτίνη, ὅπως ἦταν στὰ χέρια τῶν δημίων της, δὲν μποροῦσε οὔτε στὸ γκρεμὸ νὰ πέσει οὔτε στὸ ποτάμι, γιὰ νὰ μὴ ντροπιαστεῖ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Προσευχήθηκε λοιπὸν κι ὁ Θεὸς τὴν πῆρε «πρὶν τὸν τῆς παρθενίας ἀπολέση στέφανον». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τὴν ὁμιλία του στὴν ἁγία μάρτυρα Πελαγία τὴν ἀρχίζει μὲ αὐτὰ τὰ λόγια, ποὺ ταιριάζουν καὶ στὴν ἁγία Χαριτίνη «Εὐλογητὸς ὁ Θεός! Καὶ γυναῖκες θανάτου λοιπὸν καταπαίζουσι, καὶ κόραι καταγελῶσι τελευτῆς… Ταῦτα δὴ πάντα διὰ τὸν ἐκ παρθένου Χριστὸν γέγονεν ἠμὶν τὰ ἀγαθά». Ἃς ἔχει δόξα ὁ Θεός! Ὄχι μόνο ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες περιφρονοῦν τὸ θάνατο καὶ κορίτσια τό ἔχουν χαρά τους νὰ πεθάνουν. Κι ὀλ’ αὐτὰ γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν ἁγνὴ παρθένο Θεοτόκο. Ἀμήν.

(+Μητροπ. Σερβίων καὶ Κοζάνης Διονυσίου Λ. Ψαριανοῦ, Εἰκόνες Ἔμψυχοι, σ.273)

1.Ὁ Μάγος
Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς γεννήθηκε τὸ 211μ.Χ. περίπου στὴν Καρχηδόνα. Ἡ Καρχηδόνα ἤτανε παράλια πόλη τῆς Βόρειας Ἀφρικῆς. Ὁ Κυπριανὸς κατήγετο ἀπὸ μεγάλη καὶ πλούσιαν οἰκογένεια Συγκλητικῶν. Ἤτανε καὶ πολὺ ἔξυπνος καὶ ἐπιμελὴς στὰ γράμματα. Πῆρε γι’ αὐτὸ τὸ λόγο σπουδαίαν μόρφοση καὶ εἶχε κάνει λαμπρὲς σπουδές. Διακρίθηκε στὴ φιλοσοφία καὶ τὴ ρητορική. Ἐξάσκησε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ δικανικοῦ ρήτορα καὶ ἀπόκτησε μεγάλη φήμη καὶ πολλὰ χρήματα. Δυστυχῶς ὅμως τὰ χρήματα τὰ πολλὰ τὸν ἔκαμαν νὰ ζῆ ζωὴ ἄνετη, ἐλεύθερη, ἀχαλίνωτη, ἀπολαυστικὴ καὶ ἠθικῶς ἐπιλήψιμη. Ἤτανε εἰδωλολάτρης καὶ μάλιστα πολὺ ἀφοσιωμένος στὴ λατρεία τῶν εἰδώλων. Τὸ εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον τὸν ἔσπρωχνε στὴν ἄτακτη ἐκείνη ζωή. Τὸ χειρότερο ὅμως ἦταν, ὅτι εἶχεν ἐπιδοθῆ καὶ στὴ μαγεία. Ἀσχολεῖτο πολὺ μὲ τὴν μαγικὴ τέχνη, ἡ ὁποία εἶχε πέραση τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, λόγο τῆς εἰδωλολατρίας. Εἶχε καταστῆ διάσημος μάγος τῆς ἐποχῆς του. Πῆγε μάλιστα καὶ στὴ Ἀντιόχεια, ποὺ ἄκμαζε τότε στὰ γράμματα καὶ μὲ τὴν ὀνομασία “Συριάδες Ἀθῆναι”, ἔδειξε τὶς ἱκανότητές του. Πῶς ὅμως ἀπὸ εἰδωλολάτρης καὶ μάγος, ἔφτασε νὰ γίνη Χριστιανὸς καὶ Ἅγιος; Σ’ αὐτὸ συντέλεσε τὸ παρακάτω γεγονός…
Read more

Τὴ αὐτὴ ἡμέρα μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἠμῶν Ρωμανοῦ, τοῦ ποιητοῦ των Κοντακίων.

Καὶ πρὶν μὲν ὕμνει Ρωμανὸς Θεὸν Λόγον,
Ὑμνεῖ δὲ καὶ νῦν, ἀλλὰ σὺν τοῖς Ἀγγέλοις.

 

Οὗτος ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ Ρωμανός, ἐκατάγετο ἀπὸ τὴν Συρίαν, πατρίδα ἔχων τὴν πόλιν Ἔμεσαν, ἡ ὁποία τώρα λέγεται τουρκιστὶ Ἔμς. Ἐχρημάτισε δὲ καὶ Διάκονος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βηρυτοῦ, ἤτοι τοῦ νῦν καλουμένου Βερουτίου. Ἐκεῖθεν δὲ ἀνέβη εἰς Κωνσταντινούπολιν κατὰ τοὺς χρόνους Ἀναστασίου τοῦ βασιλέως, ἐν ἔτει [496]. Καὶ διέτριβεν εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπιλεγομένης Κύρου1, μὲ κάθε εὐλάβειαν καὶ σεμνότητα. Οὗτος λοιπὸν κάμνωντας πολλαῖς φοραῖς ἀγρυπνίαν εἰς τὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου τῆς ἐπιλεγομένης τῶν Βλαχερνῶν, πάλιν ἐγύριζεν εἰς τὸν Ναὸν τῆς αὐτῆς Θεοτόκου τὸν ἐν τοῖς Κύρου. Ὅθεν καὶ ἐκεῖ, εἰς τὸν ἐν τοῖς Κύρου δηλαδὴ Ναόν, διατρίβων ὁ Ὅσιος, ἔλαβε τὸ χάρισμα, τοῦ νὰ συντάξη καὶ νὰ μελουργήση τὰ τοῦ χρόνου ὅλου Κοντάκια. Ἐφάνη γὰρ εἰς αὐτὸν κατ’ ὄναρ ἡ κυρία Θεοτόκος, καὶ δοῦσα εἰς αὐτὸν ἕνα τόμον χάρτου, τὸν ἐπρόσταξε νὰ φάγη ἐκεῖνον. Ἀνοίξας δὲ τὸ στόμα τοῦ ὁ Ὅσιος, ἐφάνη ὅτι τὸν κατέπιε. Καὶ λοιπὸν ἔξυπνος γενόμενος, ἀνέβη ἐπάνω εἰς τὸν ἄμβωνα, καὶ ἄρχισε νὰ ψάλλη τὸ «H παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει». Ἔτυχε γὰρ τότε νὰ ἦναι ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστοῦ Γεννῶν. Ποιήσας οὒν καὶ εἰς τὰς λοιπᾶς ἐορτᾶς, ἀλλὰ δὴ καὶ εἰς τοὺς Ἁγίους, Κοντάκια ὑπὲρ τὰ χίλια, καὶ εὐλαβῶς καὶ ὁσίως διαπεράσας τὴν ζωήν του, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε. (Τὸ ἴδιον τοῦτο Συναξάριον εἶναι μεταφρασμένον καὶ εἰς τὸν Νέον Παράδεισον.) Read more