30 Δεκεμβρίου
Ἡ ὀσιομάρτυς Ἀ
νυσία γεννήθηκε στὴν ἁγιοτόκο πόλη τῆς Θεσσαλονίκης, τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ. Οἱ γονεῖς της, εὐγενεῖς στὴν καταγωγὴ καὶ τὴν ἀνέθρεψαν γαλουχώντας τὴν μὲ τὰ νάματα τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Γι’ αὐτοὺς μεγαλύτερος πλοῦτος ἦταν ἡ εὐγένεια τῆς ψυχῆς καὶ τὸ ὄνομα τοῦ χριστιανοῦ, ποὺ μὲ μεγάλο καμάρι ἔφεραν. Τοὺς διέκρινε ἡ μεγάλη ταπείνωση, ἡ σφραγίδα τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ πάντοτε κατοικοῦσε μέσα τους καὶ τὸ μεγάλο κεφαλαιῶδες γιὰ τοὺς χριστιανοὺς χάρισμα τῆς ἐλεημοσύνης. Ὁ μεγάλος πλοῦτος δὲν ἔγινε γι’ αὐτοὺς τὸ ἀξεπέραστο ἐμπόδιο, ὅπως στὸν πλούσιό της γνωστῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀλλὰ τὸ μέσον καὶ ἡ ὁδός, γιὰ νὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια βασιλεία. Read more
Ὁ Ἅγιος Στέφανος, ὁ ἀρχιδιάκονος τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐκκλησίας καὶ πρωτομάρτυρας τοῦ Χριστοῦ, ἦταν Ἰουδαῖος, μαθητὴς τοῦ ξακουσμένου τότε νομοδιδασκάλου Γαμαλιὴλ. Αὐτὸν τὸν εὐλογημένο διάλεξε ὁ πιστὸς λαὸς τῶν Ἱεροσολύμων γιὰ διάκονο, πρῶτο μεταξὺ ἑπτὰ.
H ἐν Αἰγύπτω φυγὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου1.
Εἰς καιρὸν ὁπού ὁ Ἡρώδης ἔδωκεν ὁρισμὸν διὰ νὰ θανατωθοῦν ὅλα τα παιδία, ὁπού ἦτον εἰς τὴν Βηθλεέμ, Ἄγγελος Κυρίου ἐφάνη κατ’ ὄναρ εἰς τὸν Ἰωσὴφ λέγων. Σηκώσου καὶ ἔπαρε τὸ Παιδίον καὶ τὴν Μητέρα του, καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, ἤγουν εἰς τὸ Μισήρι. Φεύγει λοιπὸν εἰς τὸ Μισήρι ἡ Θεοτόκος ὁμοὺ μὲ τὸ Βρέφος διὰ δύω αἴτια, ἕνα μέν, ἴνα πληρωθῆ τὸ ρηθὲν διὰ τοῦ Προφήτου Ὠσηὲ λέγοντος• «Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου» (Ὡσ. ια΄, 2). Καὶ ἄλλο δέ, διὰ νὰ ἐμφραγῆ κάθε στόμα τῶν αἱρετικῶν. Διατὶ ἀνίσως δὲν ἔφευγεν ὁ Κύριος, ἀλλὰ ἤθελε πιασθῆ ἀπὸ τὸν Ἡρώδην, εἰ μὲν καὶ ἐφονεύετο ἀπὸ ἐκεῖνον, βέβαια ἤθελεν ἐμποδισθῆ ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Εἰ δὲ καὶ δὲν ἐφονεύετο διὰ νὰ τελειώση τὴν οἰκονομίαν, βέβαια ἤθελε φανῆ εἰς τοὺς πολλούς, ὅτι δὲν ἐφόρεσε τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν πραγματικῶς καὶ κατὰ ἀλήθειαν. Ἀλλὰ μόνον κατὰ δόκησιν καὶ φαντασίαν. Ἐπειδὴ ἂν ἐφόρει σάρκα ἀληθῆ, βέβαια ἤθελε κοπὴ ἀπὸ τὸ σπαθί. Ἀνίσως λοιπὸν οἱ ἄθλιοι αἱρετικοὶ ἐτόλμησαν νὰ εἰποῦν τοῦτο, ὅτι δηλαδὴ κατὰ φαντασίαν ὁ Κύριος ἐγεννήθη, ὡς ὁ θεομάχος Μάνης, καὶ οἱ τούτου ὀπαδοὶ Μανιχαίοι• καὶ μόλον ὁπού δὲν ἔλαβον εἰς τοῦτο, καμμίαν αἰτίαν καὶ ἀφορμήν• πόσω μᾶλλον ἤθελαν εἰποῦν τοῦτο, καὶ ἐὰν εὕρισκον αἰτίαν; Διὰ τοῦτο λοιπὸν φεύγει ὁ Κύριος εἰς τὴν Αἴγυπτον διὰ τὰς ρηθείσας δύω αἰτίας. Καὶ πρὸς τούτοις, ἴνα συντρίψη καὶ τὰ ἐν Αἰγύπτω εὑρισκόμενα εἴδωλα.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ
«Ἡ ἁγία Ἰουλιανὴ ἔζησε ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Μαξιμιανοῦ καὶ ἦταν κόρη πλουσίων γονέων, οἱ ὁποῖοι τὴν μνήστευσαν μὲ κάποιο συγκλητικό, ὀνόματι Ἐλεύσιο. Ἐνῶ ὁ Ἐλεύσιος ἤθελε νὰ τὴν νυμφευθεῖ, δὲν δέχτηκε ἡ ἁγία, ἡ ὁποία τοῦ εἶπε: Ἐὰν δὲν ἀποκτήσεις πρῶτα τὴν ἐξουσία τῆς πόλεως, δὲν συνέρχομαι σὲ γάμο μαζί σου. Αὐτὸς πράγματι καταστάθηκε στὸ ἀξίωμα τοῦ ἐπάρχου, ἀλλὰ αὐτὴ τοῦ εἶπε πάλι: Ἐὰν δὲν μεταστραφεῖς στὴν πίστη τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τὴ θρησκεία τῶν εἰδώλων, δὲν καταδέχομαι τὴν κοινωνία σὲ γάμο μὲ ἐσένα. 
Ὄταν βασίλευε ὁ Τραϊανός, ἐπίσκοπος στὴν Ἀντιόχεια ἦταν ὁ Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος (αὐτὸς ποὺ φέρει μέσα του τὸν Θεό). Λένε κάποιοι ὅτι τὸν Ἰγνάτιο τὸν πῆρε στὰ ἅγια χέρια του ὁ Δεσπότης Χριστός, ὅταν ἦταν ἀκόμη μικρὸ βρέφος, κατὰ τὴν ὥρα τῆς διδασκαλίας του. Σὲ μιὰ στιγμή, ἐνῶ δίδασκε στὰ Ἱεροσόλυμα, εἶπε στὸν λαό:
῾Ο ἅγιος Βονιφάτιος ἦταν δοῦλος στὴν ὑπηρεσία τῆς ᾽Αγλαίας, πλούσιας Ρωμαίας ἀρχόντισσας, κόρης τοῦ ἀνθύπατου τῆς πρωτεύουσας τὴν ἐποχὴ τοῦ Διοκλητιανοῦ (284-305). ῏Ηταν ὑπεύθυνος γιὰ τὴν διαχείριση τῆς περιουσίας τῆς ἀφέντρας του καὶ ζοῦσε βίο ἀκόλαστο, σύμφωνο μὲ τὰ ἔκλυτα ἤθη τῶν Ρωμαίων τῆς ἐποχῆς του, Παραδομένος στὴν κραιπάλη καὶ τὴν πορνεία, εἶχε μοιχευθεῖ μὲ τὴν ᾽Αγλαία καὶ δὲν ἔδειχνε νὰ διακατέχεται ἀπὸ τύψεις. ῏Ηταν πάντως καλὸς καὶ γενναιόδωρος, προσέφερε ἀφειδῶς φιλοξενία στοὺς ξένους καὶ μοίραζε μὲ συμπόνια ἐλεημοσύνη στοὺς πτωχούς.
Ἀξιοδάκρυτος εἶναι ἡ πλάνη εἰς τὴν ὁποίαν πλανᾶται ὁ δυστυχὴς ἄνθρωπος, ξεπεσμένος διὰ τὴν παράβασιν ἀπὸ τὴν πρώτην του δόξαν καὶ ἀθανασίαν, εἰς τὸν θάνατον καὶ φθοράν, διωγμένος ἀπὸ τὴν ἰδίαν του πατρίδα καὶ οὐράνιον μακαριότητα, εἰς τὴν κοιλάδα ταύτην τοῦ κλαυθμῶνος, δηλονότι ἐκ τοῦ ψεύδους καὶ προσκαίρου τούτου κόσμου τῆς ἀθλιότητος· δὲν κλαίει τοιαύτην ἐξορίαν δυστυχεστάτην, ἀλλὰ προσηλωμένος ἐκ τοῦ κόσμου τὸ μάταιον, ἐλησμόνησε τελείως τὰς πρώτας τιμὰς καὶ ἀγαθά, καὶ ὡσὰν νὰ μὴν εἶχε νοῦν, δὲν ψηφᾷ ὁλότελα τοιοῦτον χαϊμόν, ἀλλὰ χαίρεται εἰς τῆς ἐξορίας τὴν δυστυχίαν καὶ βάσανα, καὶ ὡς ἄλογον ζῶον ἀφήνει νὰ σύρεται εἰς τὰς ὀρέξεις τῆς ἰδίας του ἐπιθυμίας ἀπὸ τὰ πάθη τόσον ὁποὺ κατὰ τὴν προφητικὴν φωνὴν «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς».
Ὁ προφήτης Δανιὴλ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς τέσσερις μεγάλους προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Γεννήθηκε στὴν Ἄνω Βηθαρὰ καὶ ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 7ου μὲ τὶς ἀρχὲς 6ου π.Χ. αἰώνα. Ἀνῆκε στὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴ βασιλικὴ οἰκογένεια τοῦ Δαβὶδ (Δανιὴλ 1,3-6). Τὸ ὄνομά του σημαίνει “ὁ Κύριος εἶναι ὁ κριτής μου”.
Βρισκόμαστε στὰ μέσα του Β΄ αἰῶνος. Στὴ Ρώμη, τὴν πρωτεύουσα τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐξαπλώνεται ραγδαία. Μπαίνει σ’ ὅλα τα κοινωνικὰ στρώματα καὶ γίνεται δεκτὸ μὲ ἐνθουσιασμὸ ἀπὸ τὰ πιὸ χαμηλὰ καὶ φτωχὰ μέχρι τὰ πιὸ μεγάλα καὶ τὰ πιὸ πλούσια, ἀπὸ τὶς φτωχογειτονιὲς τῆς Ρώμης μέχρι καὶ αὐτὸ ἀκόμα τὸ Παλάτι τῶν αὐτοκρατόρων.
Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ
Ὅταν στὴν ᾽Ανατολικὴ αὐτοκρατορία, βασίλευε ὁ Μαξιμίνος, ἡ πόλη τῆς ᾽Αλεξανδρείας ἦταν ἀνάστατη απὸ πολιτικὲς ἔριδες καὶ ἀπὸ τὴν ὅλο καὶ μεγαλύτερη διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου ἔναντι τῆς λατρείας τῶν ματαίων εἰδώλων. ᾽Απεσταλμένοι τῆς πόλεως παρουσιάσθηκαν στὸν αὐτοκράτορα καὶ τοῦ ζήτησαν νὰ ἐπέμβει γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ τάξη. ῾Ο αὐτοκράτορας ὅρισε ἕναν σύμβουλό του, τὸν Μηνᾶ, γιὰ συμφιλιώσει τὶς ἀντίπαλες παρατάξεις.
Τί σου ἐπαινέσειεν Ἄννα τις πλέον;
