(Ἀποσπάσματα ἐκ τῆς Ὁμιλίας ΛΗ´)
«Εἰς τά Θεοφάνεια, ἤτουν Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος»
ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε. “῎Ασατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ”· καί, ἵν᾿ ἀμφότερα συνελών εἴπω, εὐφραινέσθωσαν οἱ οὐρανοί, καί ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ, διά τόν ἐπουράνιον, εἶτα ἐπίγειον. Χριστός ἐν σαρκί, τρόμῳ καί χαρᾷ ἀγαλλιᾶσθε. Τρόμῳ, διά τήν ἁμαρτίαν· χαρᾷ, διά τήν ἐλπίδα….
῎Ω τῆς καινῆς μίξεως! ὤ τῆς παραδόξου κράσεως! ὁ ὤν γίνεται καί ὁ ἄκτιστος κτίζεται καί ὁ ἀχώρητος χωρεῖται, διά μέσης ψυχῆς νοερᾶς μεσιτευούσης Θεότητι καί σαρκός παχύτητι. Καί ὁ πλουτίζων πτωχεύει· πτωχεύει γάρ τήν ἐμήν σάρκα, ἵν᾿ ἐγώ πλουτήσω τήν αὐτοῦ Θεότητα. Καί ὁ πλήρης κενοῦται· κενοῦται γάρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπί μικρόν, ἵν᾿ ἐγώ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως. Read more
Προοίμιον Ι 
1. Μέ ὠθεῖ νά μιλήσω ὁ ἐνυπόστατος Λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτός πού δέν ἀπομακρύνθηκε ἀπό τούς πατρικούς κόλπους καί κυοφορήθηκε ἀπερίγραπτα στά σπλάχνα τῆς Παρθένου. 
Ἐπειδὴ μὲ τὴ νηστεία τῶν σαράντα ἡμερῶν καὶ ἐμεῖς κατὰ κάποιο τρόπο σταυρωνόμαστε καὶ γινόμαστε νεκροὶ ἀπὸ τὰ πάθη καὶ αἰσθανόμαστε πικρία, μὲ τὸ νὰ πέφτουμε σὲ ἀκηδία καὶ νὰ ἀπογοητευόμαστε, γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τοποθετεῖται μπροστὰ μας ὁ τίμιος καὶ ζωοποιὸς Σταυρός, γιὰ νὰ μᾶς ἐνισχύσει καὶ νὰ μᾶς στηρίξει καὶ νὰ μᾶς θυμίσει τὸ πάθος τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ κατὰ κάποιο τρόπο μᾶς παρηγορεῖ καὶ μᾶς λέει ὅτι, ἂν ὁ Θεὸς μᾶς σταυρώθηκε γιὰ μᾶς, τί πρέπει ἐμεῖς νὰ κάνουμε γι’ αὐτόν;
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐξῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ. ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. τότε ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης
Τῷ καιρῶ ἐκείνω, εἰσερχομένου τοῦ Ἰησοῦ εἷς τινὰ κώμην ἀπήντησαν αὐτῶ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἠμᾶς. Καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεύσι. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, καὶ ἐπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῶ· καὶ αὐτὸς ἣν Σαμαρείτης. Ἀποκριθεῖς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὒχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῶ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; Καὶ εἶπεν αὐτῶ· Ἀναστᾶς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.
Ἡ διήγηση ποὺ ἀκολουθεῖ, ἂν καὶ θυμίζει ἀρχαῖο παγανιστικὸ παραμύθι, ἀπαντάει ὡστόσο σὲ πολλὰ ἐρωτήματα ποὺ ἐκκρεμοῦν σχετικὰ μὲ τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν ὁδοιπορία τῶν Τριῶν Μάγων ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Περσίας. Ποιοὶ ἦταν οἱ Μάγοι; Ποιὰ τὰ ὀνόματά τους; Τί τοὺς ἔκανε στ’ ἀλήθεια νὰ ξεκινήσουν τὸ δίχρονο ταξίδι τους πρὸς τὴν ἄσημη Βηθλεέμ; Τί ἀκριβῶς συνέβηκε στὴ χώρα τους; Πῶς ἔλαβαν τὴν πληροφορία γιὰ τὴ Γέννηση τοῦ Μεσσία;
Οἱ Μάγοι στὴν Περσικὴ κοινωνία ἦταν ἀρχοντικὰ πρόσωπα ποὺ ἐμφοροῦνταν ἀπὸ μεγάλη γνώση καὶ σοφία. Βαθύτατα μυημένοι στὶς ἐπιστῆμες τῆς ἐποχῆς, καταρτισμένοι ἰδιαίτερα στὰ κεφάλαια τῆς φυσικῆς λειτουργίας τοῦ σύμπαντος, ἀπὸ τὴ συνεχῆ παρακολούθηση τῶν οὐράνιων καὶ ἀστρικῶν φαινομένων, συγκέντρωναν τὴν ὑπόληψη καὶ τὴν τιμὴ τῶν βασιλέων καὶ εὐρύτερά του λαοῦ τῆς Περσίας σὲ μεγάλο βαθμό. 
