Ἐπὶ βασιλείας Λέοντος τοῦ Σοφωτάτου Βασιλέως, ἐν ἔτει 919, ἦσαν τρεῖς ἀδελφοὶ γνήσιοι, Μωϋσῆς, Ἀαρὼν καὶ Βασίλειος ὀνομαζόμενοι καὶ καταγόμενοι ἐκ τῆς μεγαλοπόλεως Λυκνίδος, ἥτις ὕστερον ὠνομάσθη Ἀχρὶς (κοινότερον δὲ Ὀχρίδα).
Οὗτοι δι᾿ἃ τὴν πρὸς Θεὸν ἀγάπην καὶ εὐλάβειαν, ἣν εἶχον, ἀπεφάσισαν ἵνα ἀφήσωσι τὸν κόσμον καὶ πλοῦτον καὶ δόξαν γένους καὶ ἀναλάβωσι τὸ Ἀγγελικὸν σχῆμα. Ὅπως δὲ θερμότερον καὶ ἀνδρειότερον ἀντιπολεμήσωσι τὰς τοῦ ἐχθροῦ μηχανάς, καὶ νεκρώσωσι τέλεον τὰς ἡδονὰς τῆς ἰδίας αὐτῶν σαρκὸς διὰ τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, ἐξελέξαντο ἑαυτοῖς τελείαν ἀναχώρησιν καὶ ἦλθον εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος τοῦ Ἄθω, ἔνθα εὑρόντες τόπον ἥσυχον εἰς τὰ πέριξ τῆς νῦν ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ζωγράφου, ἐποίησαν ἑαυτοῖς τρεῖς σκηνὰς καὶ κατῴκησαν διὰ μακροῦ διαστήματος ἀλλήλων διαχωριζόμενοι, μόνῃ δὲ τῇ Κυριακῇ συνήρχοντο ἐπὶ τὸ αὐτό.
Ἐξῆλθε λοιπὸν ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς αὐτῶν, καὶ συνήχθησαν καὶ ἕτεροι καὶ προσεκολλήθησαν αὐτοῖς οἵτινες καὶ νεύσει Θεοῦ ᾠκοδόμησαν Μοναστήριον εὑρόντες τόπον ἐπιτήδειον, καὶ Ναόν, ὃν καὶ ἠθέλησαν ἐπονομᾶσαι· καὶ οἱ μὲν ἔλεγον τοῦ Ἁγίου Νικολάου, οἱ δὲ τοῦ ἁγίου Κλήμεντος Ἀρχιεπισκόπου Ἀχριδῶν, ὡς συμπατριώτου αὐτῶν, ἕκαστος δηλαδὴ αὐτῶν, πρὸς ὃν εἶχε περισσοτέραν εὐλάβειαν, καὶ οὕτω διετέλουν ἀσύμφωνοι· ἵνα δὲ συστείλωσι τὰς διαφωνίας καὶ φιλονεικίας ἐκ τῆς ἀδελφικῆς αὐτῶν ἀγάπης, ἀπεφάσισαν ἐπὶ τέλους, ἵνα διὰ προσευχῆς προσδράμωσι πρὸς Θεὸν καὶ δεηθῶσιν αὐτῷ θερμῶς, ἵν᾿ αὐτὸς μόνος διατάξῃ καὶ ἀποφασίσῃ, τίνι ἐκ τῶν Ἁγίων αὐτοῦ νὰ καθιερώσωσι τὸν Ναόν, καὶ τίνος εἰκόνα νὰ ζωγραφίσωσιν ἐπὶ τῆς ἑτοιμασθείσης σανίδος.
Ὅθεν ἅπαντες καὶ οἱ τρεῖς ἐστάθησαν εἰς προσευχήν, ἀπὸ αὐτῆς τῆς ἑσπέρας, ἕκαστος ἐν τῷ ἰδίῳ ἡσυχαστηρίῳ, καὶ οὕτω προσευχωμένων αὐτῶν, φῶς ἀσύνηθες λαμπρότερον τῷ τοῦ ἡλίου ἀκτίνων, διεχύθη ἐκ τῆς νεοδμήτου ἐκκλησίας ἐπὶ τῶν πέριξ ὑψωμάτων τῶν κελλῶν αὐτῶν καὶ οὕτως ἀπορίᾳ καὶ φόβῳ συσχεθέντες, διέμειναν καθ᾿ ὅλην τὴν νύχτα εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς προσευχῆς· κατὰ δὲ τὴν ἐπιοῦσαν πρωίαν κατελθόντες τῇ ἐκκλησίᾳ, εἶδον μετ᾿ ἄκρου θαυμασμοῦ, ὅτι ἐπὶ τῆς προετοιμασθείσης σανίδος ἐζωγραφίσθη ἡ εἰκὼν τοῦ Μεγαλομάρτυρος καὶ Τροπαιοφόρου Γεωργίου, ἔνθα κατὰ τὴν παρελθοῦσαν νύκτα ἐξήρχετο ἡ οὐράνιος λάμψις, καὶ κατεφώτιζε τὰ ταπεινὰ ἐκεῖνα ἡσυχαστήρια.
Οὕτω λοιπὸν ἐπλήρωσεν ὁ Κύριος τὴν αἴτησιν αὐτῶν καὶ θαυμασίως ἐφανέρωσεν ἐπί τινος ὀνόματος νὰ καθιερωθῇ ὁ ἱερὸς Ναός.
Ἕνεκα λοιπὸν τῆς ἁγίας ταύτης Εἰκόνος, ὁ μὲν Ναὸς ἐπωνομάσθη τοῦ ἁγίου Γεωργίου, τὸ δὲ Μοναστήριον τοῦ Ζωγράφου, ὑπὸ τῶν ρηθέντων εὐλαβεστάτων τριῶν Ἀδελφῶν, καθότι αὕτη τῇ θείᾳ νεύσει, ἀοράτως ἐζωγραφίσθη δυνάμει καὶ χειρί.
Περὶ δὲ τῆς Ἁγίας ταύτης Εἰκόνος διηγοῦνται τὰ ἑξῆς: ὅτι δηλαδὴ αὕτη ὑπῆρχεν ἐν τῷ Μοναστηρίῳ τῷ καλουμένῳ Φανουὴλ τῷ εὑρισκομένῳ εἰς τὴν Συρίαν πλησίον τῆς Λύδδης, τῆς Πατρίδος τοῦ Μεγαλομάρτυρος, θαυματουργοῦσα ἐξαίσια· καὶ κατὰ τοὺς λόγους τοῦ Καθηγουμένου τῆς ρηθείσης Μονῆς τοῦ Φανουήλ, Εὐστρατίου ὀνόματι, ὅτε ἐπλησίασεν καιρὸς καθ᾿ ὃν ὁ πανάγαθος Θεὸς τῇ δικαίᾳ αὐτοῦ ὀργῇ, ἠθέλησε νὰ παραδώση πᾶσαν τη Συρίαν καὶ σὺν αὐτῇ καὶ τὴν τοῦ Φανουὴλ ταύτην Μονὴν τοῖς Σαρακηνοῖς εἰς ἀφανισμόν, ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν ἡ ζωγραφία τῆς ἁγίας Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὁρώντων τῶν Ἀδελφῶν, ἀπεχωρίσθη ἐκ τῆς σανίδος αὐτομάτως καὶ ἀνυψώθη ἐκ τοῦ τόπου καὶ ἐκρύβη εἰς μέρος ὅλως ἄγνωστον· οἱ δὲ λυπηθέντες καὶ φοβηθέντες ἀδελφοὶ ἐκ τοῦ τοιούτου θαύματος, ἔπεσον μετὰ δακρύων καὶ παρεκάλουν τὸν Θεὸν ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Μεγαλομάρτυρος αὐτοῦ Γεωργίου, ἵνα φανερώσῃ αὐτοῖς ποῦ ἐκρύβη ἀπ᾿ αὐτῶν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ τοῦ ἀθλοφόρου· καὶ ὁ μὲν Θεὸς εἰσήκουσε τῆς δεήσεως αὐτῶν, ὁ δὲ τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτὴς Μεγαλομάρτυς Γεώργιος παρηγόρησε τὸν ρηθέντα Καθηγούμενόν του Φανουὴλ διὰ τῆς παρουσίας αὐτοῦ καὶ «μὴ λυπεῖσθε δι᾿ ἐμέ», εἰπὼν αὐτῷ ὁ φανεὶς Τροπαιοφόρος, «ἐγὼ εὗρον ἐμαυτῷ Μονὴν ἐν τῷ κλήρῳ τῆς Θεοτόκου ἐν τῷ Ἄθωνι καὶ ἂν θέλητε σπεύσατε καὶ ὑμεῖς ἐκεῖ, καθότι ἡ ὀργὴ τοῦ Κυρίου ἑτοίμως ἔχει ἐξαφθῆναι, ἐπὶ τῆς διεφθαρμένης Παλαιστίνης καὶ ἐφ᾿ ἁπάσης σχεδὸν τῆς Οἰκουμένης διὰ τὰς ἁμαρτίας τῶν Χριστιανῶν»!
Ὁ δὲ Καθηγούμενος συναθροίσας τοὺς Μοναχοὺς ἀνήγγειλεν αὐτοῖς τὰ παρὰ τοῦ Ἁγίου λαληθέντα· εἶτα προσκαλεσάμενος καὶ τοὺς ἐγκρίτους τῆς πόλεως Λύδδης καὶ εἰπὼν τὰ περὶ τῆς ἁγίας εἰκόνος, παρήγγειλεν αὐτοῖς λέγων: «παρακατέχετε ὑμεῖς τὴν Μονὴν καὶ φυλάξατε αὐτὴν· ἡμεῖς δὲ ἀπερχόμεθα εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ, ἵνα προσκυνήσωμεν τὸν Ἅγιον Τάφον τοῦ Κυρίου, καὶ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου γενέσθω»· καὶ εὐθέως μετὰ δακρύων καὶ ὀδυρμῶν ἀνεχώρησαν καὶ μετέβησαν εἰς Ἰόππην, καὶ ἐν πλοίῳ ἀναβάντες καὶ ἰκανὰς ἡμέρας πλεύσαντες ἔφθασαν Θεοῦ ὁδηγίᾳ εἰς τὸ ποθούμενον τοῦ Ἄθωνος Ὄρος, καὶ περιήρχοντο ἐν αὐτῷ· καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν Μονὴν ταύτην, δηλαδὴ τοῦ Ζωγράφου, καὶ εἰσελθόντες εἰς τὸν Ναόν, πρὸς ἄρρητον αὐτῶν χαρὰ καὶ μέγαν θαυμασμόν, εὗρον τὸ ἐγκαταλειπὸν αὐτοὺς πρόσωπον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὑπὸ θαυμαστῆς ἐνεργείας καὶ θείας πρόνοιας προσκοληθὲν ἐπὶ νέας σανίδος, καὶ γνωρίσαντες αὐτὸ ὅλως ἄτρεπτον καὶ ἀναλλοίωτον, καθὼς ἦν καὶ ἐν τῇ τοῦ Φανουὴλ Μονῇ τὸ πρότερον, προσέπεσον ἔμπροσθεν τῆς ἁγίας εἰκόνος καὶ τὸ ἔδαφος τοῖς δάκρυσι καταβρέχοντες ἔλεγον: «Τί τοσαύτη λύπη περιέβαλες ἡμᾶς, μεταναστεύσας ἐνθάδε, ὦ Μεγαλομάρτυς Γεώργιε»! οἱ δὲ Μοναχοὶ τῆς Μονῆς μόλις κατέπαυσον τοῦ δακρύειν ἐπηρώτουν αὐτοὺς τίς εἶναι ἡ αἰτία τοῦ τοσούτου αὐτῶν κοπετοῦ (καθότι δὲν ἐγίνωσκον εἰσέτι τὰ παρὰ τοῦ ἁγίου πραχθέντα)· οἱ δὲ ἐδιηγήθησαν αὐτοῖς ἅπαντα, ὅσα εἰς αὐτοὺς διεπράξατο ὁ Ἅγιος· κἀκείνοι δὲ πάλιν ἐδιηγήθησαν τοῖς ἐλθοῦσιν, ὅσα καὶ ἐνταῦθα ἐνήργησεν ὁ αὐτὸς Μεγαλομάρτυς Γεώργιος· ὅθεν ἀμφότεροι ἐδόξασαν ὁλοψύχως τὸν Κύριον καὶ τὸν αὐτοῦ θεράποντα μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, τὸν δὲ ρυθέντα Ἡγούμενον τῆς τοῦ Φανουὴλ Μονῆς Εὐστράτιον καὶ ἐνταῦθα κατέστησαν Ἡγούμενον.
Ἔκτοτε λοιπὸν ἀφθόνως, ἤρξαντο νὰ ἐκτελῶνται θαύματα ἐκ τῆς τοῦ Μεγαλομάρτυρος Εἰκόνος, τοσοῦτον ὥστε ὁ λαὸς εἰς πλῆθος συνέτρεχεν εἰς τὴν τοῦ Ζωγράφου, εἰς προσκύνησιν τοῦ Τροπαιοφόρου καὶ ἡ τούτων φήμη ἔφθασε καὶ εἰς τὴν Κων/πολιν καὶ μέχρι τοῦ Παλατίου τοῦ Βασιλέως Λέοντος τοῦ Σοφοῦ, καὶ εἰς ἔνδειξιν τῆς κατανυκτικῆς αὐτοῦ εὐλαβείας καὶ ζήλου θερμοῦ, ἀπεφάσισεν ὁ Αὐτοκράτωρ αὐτός, ἵνα μεταβῆ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπως ἰδῇ καὶ ἀσπασθῇ τὴν θαυματουργὸν εἰκόνα, καὶ εὐφρανθῇ πνευματικῶς τῇ συνεντεύξει τῶν ἀσκητῶν Μωϋσέως, Ἀαρὼν καὶ Βασιλείου, τοὺς ὁποίους ἅπαντες καὶ πανταχοῦ ἐγκωμίαζον. Μετὰ ταῦτα ἐπισκέφθη τὴν τοῦ Ζωγράφου Μονὴν καὶ ὁ τῶν Βουλγάρων Βασιλεὺς Ἰωάννης ἐκ Τουρνόβου· καὶ διὰ τῆς πλουσίας αὐτῶν συνδρομῆς καὶ χρηματικῆς καταθέσεως ἤρξατο νὰ ἀνεγείρηται καὶ ἀνηγέρθη τὸ λαμπρὸν καὶ μεγαλοπρεπές του Ζωγράφου Μοναστήριον, ἀλλὰ μετὰ ταῦτα κατεδαφίσθη ὑπὸ τῶν βαρβάρων καὶ πειρατῶν. Τὸ δὲ νῦν ἱστάμενον Μοναστήριον ἀνωκοδομήθη ἐπὶ τῶν ἀρχαίων ἐρειπίων, ὑπὸ τοῦ Ἡγεμόνος τῆς Μολδαυΐας Στεφάνου.
Ἡ ἁγία αὕτη Εἰκὼν ὑπάρχει πρὸς τούτοις ἐπίσημος, καθότι ἐν αὐτῇ μέχρι σήμερον διαμένει τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου, δι᾿ οὗ ἀνευλαβῶς καὶ τολμηρῶς ἤψατο τὸ τοῦ Τροπαιοφόρου πρόσωπον εἰς ὀλιγόπιστος Ἐπίσκοπος περιερχόμενος τὸ Ἅγιον Ὄρος· διότι ἐκχυθείσης μακράν της φήμης τῶν θαυμάτων τῆς ἁγίας ταύτης Εἰκόνος, εὐθέως μετὰ τὴν αὐτῆς ἐνταῦθα φανέρωσιν, ἦλθε μετὰ τῶν ἄλλων τῶν ἀκουσάντων τὰ τοιαῦτα θαυμάσια καὶ ὁ Ἐπίσκοπος ἐκ τῶν πλησιοχώρων ἐπαρχιῶν (κατὰ παράδοσιν λέγεται ὅτι ἦν ὁ Βοδενῶν), ὅστις τὰ ταιαῦτα θαυμάσια ἀπέδιδεν εἰς ἐφευρέσεις τῆς τῶν Μοναχῶν φιλοχρηματίας, καὶ οὐχὶ εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐνδεικνυομένην ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ καὶ οὐδόλως ἐπείθετο πιστεῦσαι τὴν τούτων γνησιότητα καὶ βεβαιότητα.
Ὅθεν ἵνα πιστεύσῃ τῇ ἰδίᾳ ἑαυτοῦ δοκιμῇ καὶ ἴδῃ τοῖς ἰδίοις ὄμμασιν ὁ ἀμφιβάλλων Ἐπίσκοπος, μετέβη εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ζωγράφου, οἱ δὲ Μοναχοὶ ὑπεδέχθησαν αὐτὸν μετὰ τῆς πρεπούσης τιμῆς, καὶ λίαν εὐτάκτως ὡδήγησαν αὐτὸν εἰς τὸν Καθολικὸν Ναόν, εἰς προσκύνησιν τοῦ Μεγαλομάρτυρος καὶ Τροπαιοφόρου Γεωργίου· ἀλλ᾿ ὁ Ἐπίσκοπος ἀντὶ τοῦ δεικνύειν αἴσθημα ταπεινόν, καὶ πιστεύων εἰς τὰ τοῦ Τροπαιοφόρου θαύματα, νὰ πλησιάση μὲ σεβασμὸν πρὸς τὸ θεῖον αὐτοῦ πρόσωπον, ἀντὶ λέγω τοῦ νὰ πράξῃ οὕτως, ὡς ἔδει, ὁ Ἐπίσκοπος αὐτὸς περιῆλθεν ἀδιαφόρως πῶς τὸν Ναὸν καὶ ἄνευ τῆς ὀφειλομένης σεμνότητος καὶ σεβασμοῦ ἔστι ἐνώπιον τῆς τοῦ ἁγίου εἰκόνος, καὶ μετὰ ἀδιαφορίας ἠρώτησε τοὺς Μοναχοὺς λέγων: «αὕτη εἶναι ἄρα ἡ παρ᾿ ὑμῖν θαυματουργὸς εἰκών;» καὶ μὲ τὸν λόγον ἤψατο, διὰ τοῦ δεικτικοῦ αὐτοῦ δακτύλου τῆς παρειᾶς τοῦ Τροπαιοφόρου· ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς δὲν ὑπέφερε τὴν τοιαύτην τόλμην τοῦ Ἐπισκόπου, καὶ ὁ ἅγιος Γεώργιος ἐπαίδευεν ἀμέσως ἐπὶ μέρους τῆς αὐτοῦ ἀδιακρισίας· μόλις ὁ Ἐπίσκοπος ἤγγισε τὸν ἑαυτοῦ δάκτυλον πρὸς τὴν τοῦ Μεγαλομάρτυρος παρειάν, καὶ ὁ δάκτυλος, ὢ τοῦ θαύματος! προσεκολλήθη καλῶς ὥσπερ τις παραφυὰς εἰς τὴν παρειάν.
Μάτην ὁ ὑπὸ τοῦ φόβου καὶ τοῦ θάμβους παταχθεὶς ἐπίσκοπος ἐδοκίμασεν ὅλαις δυνάμεσι νὰ ἀποχωρίση τὸν ἑαυτοῦ δάκτυλον ἐκ τῆς εἰκόνος, καθότι ὁ δάκτυλος προσεκολλήθη ἐν αὐτῇ καὶ κατέθλιβεν αὐτὸν μὲ πόνους μαρτυρικοὺς· ὅθεν ἐπὶ τέλους, ὤφειλεν ὁ δυστυχὴς Ἐπίσκοπος, νὰ ὑπομείνη καὶ ἄκων ἀνατομίαν πικρὰν καὶ ὀδυνηράν, διότι ἔκοψαν τὸν τοῦ ἐπισκόπου δάκτυλον, καὶ ἑπομένως ἐκ τούτου ἐπληροφορήθη ἐντελῶς καὶ διὰ τῆς πείρας τὴν γνησιότητα καὶ τὸ ἀληθὲς καὶ τὴν ἐνέργειαν τῶν θαυμάτων τοῦ Τροπαιοφόρου καὶ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου.
Ἡ Εἰκὼν αὕτη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ὑπάρχει κεκοσμημένη δι᾿ ἐνδύματος ἀργυροῦ.
«Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ»
ΥΠΟ ΙΩΑΝΝΟΥ Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Leave a Reply
Want to join the discussion?Feel free to contribute!