Γιατί μὲ βάπτισαν χωρὶς νὰ μὲ ρωτήσουν;

Πολλοί φοβοῦνται μὴν πνιγεῖ τὸ παιδὶ στὴν κολυμβήθρα…

ἀλλὰ θεωροῦν πολὺ χαριτωμένο νὰ βουτοῦν τὰ παιδιὰ σὲ πισίνες καὶ θάλασσες.

Τὸ σίγουρο πάντως εἶναι ὅτι τὸ βάπτισμα τὸ φοβᾶται ὁ διάβολος.

Γιατί δὲν ἀποφασίζουμε μόνοι μας, ἂν θέλουμε νὰ βαπτιστοῦμε καὶ νὰ γίνουμε Χριστιανοί;
Γιατί μας βαπτίζουν νήπια καταστρατηγώντας τὴν ἐλευθερία μας;

Ἐρωτήματα ποὺ ἀκούγονται συχνὰ καὶ μᾶς προκαλοῦν, μὲ τὴ σειρά μας, νὰ ρωτήσουμε:
Ὅταν τὸ νήπιο εἶναι ἄρρωστο καὶ χρειάζεται γιατρό, μήπως πρέπει πρῶτα νὰ τὸ ρωτήσουμε γιὰ νὰ τὸν φωνάξουμε;
Μήπως τὸ φάρμακο πού τοῦ δίνουμε τοῦ στερεῖ τὴν ἐλευθερία νὰ ἐπιλέξει ἂν θὰ γιατρευτεῖ;

Ζητᾶμε προηγουμένως τὴ συγκατάθεσή του, ὅταν τὸ ἐμβολιάσουμε;
Καταστρατηγοῦμε τὴν ἐλευθερία του, ὅταν τοῦ δίνουμε φαγητὸ ἢ τὸ ντύνουμε;
Τὸ ρωτᾶμε ποιὰ γλώσσα ἐπιθυμεῖ νὰ μιλάει;
Τὸ ρωτᾶμε ἂν θέλει νὰ πάει στὸ σχολεῖο;
Τὴ σωματικὴ καὶ νοητικὴ ὑγεία καὶ ἀνάπτυξη τοῦ παιδιοῦ τὴ φροντίζουμε, χωρὶς νὰ τὸ ρωτήσουμε. Τὴν πνευματικὴ ὑγεία καὶ ἀνάπτυξή του δὲν πρέπει νὰ τὴ φροντίσουμε; Μὲ βάσει ποιὸ αὐθαίρετο θεώρημα, κρίνουμε ὅτι εἶναι μικρότερης σημασίας ἡ πνευματική του ὑγεία;
Σὲ ὅλους τους τομεῖς τῆς ζωῆς οἱ γονεῖς προσφέρουν στὰ παιδιὰ τοὺς ὅ,τι καλύτερο μποροῦν ἀπὸ κάθε ἄποψη. Ἔτσι εἶναι φυσικό, γιὰ τοὺς γονεῖς, ποὺ εἶναι πιστοὶ οἱ ἴδιοι, νὰ νιώθουν τὴν ἀνάγκη τὸ παιδί τους νὰ γίνει σύντομα μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Νὰ γεμίσει ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἔστω καὶ ἂν ἡ ὥρα τῆς Βάπτισης δὲν εἶναι συνειδητὴ γι’ αὐτό. Μὲ τὸ βάπτισμα τὸ παιδὶ «ἐγκεντρίζεται» (μπολιάζεται) κατὰ κάποιον τρόπο, ἐνσωματώνεται μυστικὰ στὸ ἄχραντο σῶμα τοῦ Χριστοῦ, γίνεται ἐπίσημα μέλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔχει τὸ δικαίωμα συμμετοχῆς καὶ στὰ ὑπόλοιπα μυστήρια. Ὅλα αὐτὰ μποροῦν νὰ τὰ πιστοποιήσουν ἄνθρωποι ποὺ βαπτίστηκαν σὲ μεγαλύτερη ἡλικία καὶ ἔζησαν τὸ συγκλονισμὸ τῶν θείων ἐνεργειῶν στὴν ψυχή τους.
Ἄν, τώρα, μᾶς πεῖτε ὅτι δὲν πιστεύετε στὴν ὕπαρξη αὐτῶν τῶν ἐνεργειῶν, τότε γίνεστε ἀντιφατικός, ἐπειδὴ ἀρνεῖστε στοὺς γονεῖς τὸ δικαίωμα νὰ δώσουν στὰ παιδιὰ τοὺς κάτι ποὺ ἐσεῖς δὲν παραδέχεστε. Δηλαδὴ τί ἀρνεῖστε; Αὐτὸ ποῦ εἶναι ἀνύπαρκτο γιὰ σᾶς; Ἂν εἶναι ἀνύπαρκτο, δὲν μπορεῖ καθόλου νὰ βλάψει τὸν ἄνθρωπο. Ἂν πάλι εἶναι ὑπαρκτό, τότε πρέπει νὰ τὸ δεχτεῖτε.
Τὴ σωτήρια καὶ ὑπέροχη σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ παίρνει ὁ Χριστιανὸς μὲ τὸ Βάπτισμα, τὴ γνωρίζουν οἱ ἄγγελοι καὶ τὴν τρέμουν οἱ δαίμονες. Μπορείτε νὰ ἀμφισβητήσετε τὴν ὕπαρξη καὶ δράση αὐτοῦ τοῦ ἀόρατου κόσμου; Ἂν ὄχι, σᾶς ξαναλέμε ὅτι τὸ βάπτισμα τὸ κάνουμε στὰ νήπια γιὰ νὰ περιφρουρήσουμε τὴν ἐλευθερία τους ἀπὸ τὶς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου. Γι’ αὐτό, οἱ δαίμονες φεύγουν τρέχοντας ἀπὸ τὸ βαπτισμένο καὶ οἱ ἄγγελοι τὸν φρουροῦν σὰν γνώριμο καὶ παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Δὲν δίνονται ἁπλῶς κάποια χαρίσματα στὸν πιστό, ἀλλὰ ὅλο τὸ πλήρωμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκχύνεται σ’ αὐτόν, μορφώνει μέσα τοῦ τὴ μορφὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν κάνει παιδὶ τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Επομένως, ὁ νηπιοβαπτισμὸς δὲν ἐμποδίζει, ἀλλὰ ἐξασφαλίζει καὶ διασφαλίζει τὴν οὐσιαστικὴ ἐλευθερία τοῦ προσώπου. Τὴ δυνατότητά του γιὰ μία ζωντανὴ καὶ ἀγαπητικὴ σχέση μὲ τὸ Θεό.
Γιατί, λοιπόν, πρέπει νὰ ἀρνούμαστε στὰ παιδιὰ τὸ ΔΙΚΑΙΩΜΑ νὰ ἔχουν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς τοὺς τὴν πανσθενουργὸ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Αν καθὼς μεγαλώνουν ἀποφασίσουν ὅτι δὲν θέλουν πιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἂς τὸ ἀρνηθοῦν. Καὶ ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν κίνηση τὴν σέβεται καὶ ἀφήνει αὐτὸν ποὺ Τὸν ἀρνεῖται. Ἡ Βάπτισή μας καὶ γενικὰ ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ δέ μας δεσμεύει. Οὕτως ἢ ἄλλως διαλέγουμε. Ἂν κανεὶς θέλει νὰ ἀλλάξει πίστη, δὲ δεσμεύεται ἀπὸ τὸ βάπτισμα. Τὸ βάπτισμα σώζει τελικὰ ὅσους μὲ τὸν καθημερινό τους ἀγώνα ἐνεργοποιοῦν τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀλλιῶς αὐτὴ μένει ἀνενέργητη στὴν ψυχή του. Ὅπως δηλαδὴ τὸ μολύβι ποὺ γράφουμε ἢ τὸ βέλος γιὰ νὰ κινηθοῦν χρειάζονται τὸ ἀνθρώπινο χέρι, ἔτσι καὶ ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπαιτεῖ τὴν προαίρεση τῶν ἀνθρώπων ποὺ πιστεύουν γιὰ νὰ ἐνεργήσει. Τὸ βάπτισμα δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τον προσωπικὸ ἀγώνα γιὰ τὴ διατήρηση καὶ τὴν καρποφορία τοῦ πνευματικοῦ δώρου.
Τὰ λόγια του ἁγίου Κυρίλλου, Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων, τὸν 4ο αιώνα, «πρὸς τοὺς φωτιζόμενους» μποροῦν νὰ λειτουργήσουν ἀφυπνιστικὰ καὶ στὴν ἐποχή μας:
«Δὲν παίρνεις λοιπὸν ὅπλο φθαρτό, ἀλλὰ πνευματικό. Φυτεύεσαι στὸ νοητὸ Παράδεισο. Παίρνεις καινούργιο ὄνομα ποὺ δὲν τὸ εἶχες πρίν. Πρὶν ἀπὸ τὸ βάπτισμα ἤσουνα κατηχούμενος, ἐνῶ τώρα θὰ ὀνομαστεῖς πιστός. Ἀπὸ τὴν ἁμαρτία μετατίθεσαι καὶ περνᾶς στὴ δικαιοσύνη, ἀπὸ τὸ μολυσμὸ στὴν καθαρότητα. Αὐτὸ ὅμως δὲ φτάνει… Ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ φύτεμα καὶ τὸ πότισμα, καὶ δικό σου ἡ καρποφορία. Ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι νὰ σοῦ δώσει τὴ χάρη Του, ἐνῶ δικό σου νὰ τὴ δεχτεῖς καὶ νὰ τὴ διατηρήσεις. Μην καταφρονεῖς τὴ Χάρη, ἐπειδή σου δίνεται δωρεάν, ἀλλὰ δέξου τη καὶ συντήρησε τὴν, λειτουργώντας τὴν μέσα στὴν ὕπαρξή σου μὲ πραγματικὴ εὐλάβεια».

πηγή