Ἡ ἁμαρτία καί ἡ θεραπεία της. Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνοφ

Ἡ ἁμαρτία, μετά τήν πτώση τοῦ πρωτόπλαστου ἀνθρώπου, κυρίεψε καί τό σῶμα καί τήν ψυχή καί τίς δυνάμεις του ὅλες. Αὐτήν ὀνόμασε ὁ Θεός θάνατο, ὅταν, ἀπαγορεύοντας στόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα νά φᾶνε από τό δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, τοὺς εἶπε: «Τῇ μέρα πού θά φᾶτε ἀπ’ αὐτό, θά βρεῖτε τόν θάνατο» Γεν. 2:17. Μά ἐκεῖνοι γεύτηκαν τόν ἀπαγορευμένο καρπό. Τή γεύσῃ του ἀκολούθησε ἀμέσως ἡ αἴσθηση τοῦ αἰώνιου θανάτου. Οἱ πρωτόπλαστοι ἀπέκτησαν αἴσθηση τῆς σάρκας καί εἶδαν πώς ἦταν γυμνοί. Ἀντανακλαστική συνέπεια τῆς γνώσεως τῆς σωματικῆς γυμνότητας ἦταν ἡ γύμνωση τῆς ψυχῆς. Ἔχασε ἡ ψυχή τήν ὀμορφιά τῆς ἁγνότητας, στήν ὁποία ἀναπαυὁταν τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἀπό τότε στά μάτια ἐνεργεῖ ἡ σαρκική αἴσθηση καί στήν ψυχή ἡ ντροπή, στήν ὁποία συνοψίζονται ὅλα τά ἁμαρτωλά αἰσθήματα -καί τῆς ὑπερηφάνειας καί τῆς πορνείας καί τῆς λύπης καί τῆς ἀκηδίας καί τῆς ἀπελπισίας! ‘Η μεγάλη πληγή, ὁ ψυχικός θάνατος! ‘Η ἀδιόρθωτη ἁμαρτωλότητα, τό ἀποτέλεσμα τῆς ἁπώλειας τῆς θείας καθομοιώσεως! Τή μεγάλη αὐτή πληγή τήν ὀνομαζει ὁ ἀπόστολος «νόμο τῆς ἁμαρτίας» καί «σῶμα τοῦ θανάτου», ἐπειδή ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά, πού θανατώθηκαν, στράφηκαν ἐξολοκλήρου στή γῆ, ἀμαυρώθηκαν, Βάρυναν, ἄρχισαν να ὑπηρετοῦν δουλικά τίς φθαρτές ἐπιθυμίες τῆς σάρκας, ἔγιναν σάρκα! Αὐτή ἡ σάρκα δὲν εἶναι ἱκανή νά ἐπικοινωνεῖ μέ τόν Θεό. Αὐτή ἡ σάρκα δὲν εἶναι ἱκανή νά κληρονομήσει τήν αἰώνια μακαριότητα, τήν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ μεγάλη πληγή ἁπλώθηκε σ’ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος. Κάθε ἄνθρωπος ἔγινε, δυστυχῶς, μέτοχός της.

Κοιτάζοντας τή μεγάλη πληγή μου, ἀντικρίζοντας τή θανατωσή μου, γεμίζω από πίκρα καί θλίψη! Βρίσκομαι σέ ἁπορία τί νά κάνω; Ν’ ἁκολουθήσω, ἄραγε, τό παράδειγμα τοῦ προπάτορά μου Ἀδάμ, πού, βλέποντας τή γυμνότητό του, ἔτρεξε νά κρυφτεῖ ἀπό τόν Θεό; Νά γίνω, ἄραγε, σάν κι αὐτόν, καταφεύγοντας σέ προφάσεις καί ἑνοχοποιώντας τήν ἁμαρτία; Εἶναι μάταια νά κρύβομαι ἀπό τόν Παντογνώστη, εἷναι μάταια νά ἐπινοῶ δικαιολογίες μπροστά σ’ Αὐτόν πού «πάντα Βγαίνει νικητής στήν κρίση Του». Ἀντί για τά φύλλα τῆς συκιᾶς θα ντυθῶ τα δάκρυα τῆς μετανοίας. Ἀντί για τίς δικαιολογίες θα προσφέρω τήν εἰλικρινῆ συναίσθηση. Ἔτσι, ντυμένος μέ τή μετάνοια καί τά δάκρυα, Θά παρουσιαστῶ στόν Θεό μου. Καί ποῦ θά Τόν βρῶ; Στόν παράδεισο; Μά διώχτηκα από κεῖ, καί τό ΧερουΒείμ, πού στέκεται στήν εἴσοδο, δέν θά μ’ ἀφήσει νά περάσω! Μ’ ὅλο τό Βάρος τῆς σάρκας μου, λοιπόν, εἶμαι καρφωμένος στή γῆ, στή φυλακή μου!

Ἀμαρτωλέ ἀπόγονε τοῦ Ἀδάμ, πάρε θάρρος! Ἔλαμψε τό Φῶς στή φυλακή σου! Ὁ Θεός κατέθηκε στή μακρινή χώρα τῆς ἐξορίας σου, γιά νά σέ ἀνεβάσει στήν οὐράνια πατρίδα σου, πού τήν ἔχασες θεληματικά. Ἤθελες νά γνωρίσεις τό καλό καί τό κακό. Σοῦ ἀφήνει αὐτή τή γνώση. ”Ηθελες νά γίνεις σάν τόν Θεό, καί ἀντί γι’ αὐτό ἔγινες στήν ψυχή ὅμοιος μέ τόν διάβολο καί στό σῶμα ὅμοιος μέ τό κτήνη καί τό θηρία. Ὁ Θεός τώρα σέ ἑνώνει μέ τόν ἑαυτό Του καί σέ κόνει θεό χαρισματικό, συγχωρῶντας τό ἁμαρτήματα σου. Εἶναι λίγο αὐτό; Βγάζει ἀπό τήν ψυχή σου τή ρίζα τοῦ κακοῦ, τό μίασμα τῆς ἁμαρτίας, τό δηλητήριο τοῦ διαβόλου, καί σοῦ δίνει τό φόρμακο πού θά σέ θεραπεύει ὁπό τήν ἁμαρτία, ὅσες φορές κι ἄν μολυνθεῖς ἀπ’ αὐτήν στή διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς σου, ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας σου. Τό φάρμακο εἶναι ἡ ’Εξομολόγηση.

Θέλεις, λοιπόν, νά πετάξεις ἀπό πάνω σου τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, τόν παλαιό Ἀδάμ, ἐσύ, πού μέ τό ἅγιο Βαπτισμα ντύθηκες τόν Χριστό, τόν νέο Ἀδάμ, ἀλλά μέ τίς ἁνομίες σου ἔδωσες πάλι ζωή μέσα σου στόν πρῶτο, ἀφαιρώντας σχεδόν τή ζωή ἀπό τήν ψυχή σου καί ἁφήνοντας ταν μισοπεθαμένη; Θέλεις ἐσύ, πού ὑποδουλώθηκες στήν ἁμαρτία ἀναγκασμένος από τή συνήθεια, να ξαναδώσεις στόν ἑαυτό σου τήν ἐλευθερία καί τή δικαιοσύνη; Ἄν ναί, βυθίσου στήν ταπείνωση! Νίκησε τήν κενόδοξη ντροπή, πού σέ κάνει νά προσποιεῖσαι ὑποκριτικά καί πονηρά τόν δίκαιο, συντῃρώντας καί ἐνισχύοντας ἔτσι μέσα σου τόν ψυχικό θάνατο. Κήρυξε τόν πόλεμο στήν ἁμαρτία μέ τήν εἰλικρινῆ ’Εξομολόγηση. Αὐτό εἶναι τό φαρμακο πού πρέπει να πάρεις πρίν ἀπ’ ὅλα τ’ ἄλλα. Γ ιατί, δίχως τήν ’Εξομολόγῃση, τό ὑπόλοιπα θεραπευτικό μέσα, ὅπως ἡ προσευχή, τά δάκρυα καί ἡ νηστεία, δέν ἐνεργοῦν ἀποτελεσματικά, ἰκανοποιῃτικό καί σταθερά. Πήγαινε, ὑπερήφανε, στόν ἐπίγειο πνευματικό πατέρα, καί στό πόδια του θά βρεῖς τήν εὐσπλαχνία τοῦ οὐράνιου Πατέρα! Μόνο ἡ εἰλικρινής καί συχνή ’Εξομολόγησῃ, μόνο αὐτή μπορεῖ νό σέ ἐλευθερώσει ἀπό τίς ἁμαρτωλές συνόθειες, νά κάνει τή μετάνοια σου καρποφόρα καί τή διόρθωσή σου γνήσια καί σταθερή.