(21 Μαΐου) Ἡ Ἁγία Ἑλένη γεννήθηκε τὸ 249 μ.Χ. στὸ Δρέπανο (σημερινὴ Γιάλοβα) τῆς Βιθυνίας. Ἀργότερα, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος μετονόμασε τὸ Δρέπανο σὲ Ἐλενόπολις, γιὰ νὰ τιμήσει τὴ μητέρα του. Τὴ χρονολογία γέννησης τὴν συμπεραίνουμε ἀπὸ τὴν πληροφορία ποὺ μᾶς δίνει ὁ Εὐσέβιος (VC., 3.46) ὅτι ἡ Ἁγία Ἑλένη πέθανε σὲ ἡλικία 80 χρονῶν σὲ […]
Συνήθειαν ἔχουν οἱ βασιλείς, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ὅταν μέλλωσι νὰ ὑπάγωσιν εἰς πόλεμον, πρώτα στέλλουσιν ἀνθρώπους ἰδικούς τους, νὰ ὐπάγωσιν εἰς τὰ κάστρα, ὅπου μέλλουν νὰ περάσουν, διὰ νὰ εἰποῦν εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὅπου κατοικοῦσι μέσα, νὰ εὔγουν να τοὺς προϋπαντήσουν, καὶ νὰ τοὺς δεχθούν. Τοιουτοτρόπως ἐποίησε καὶ ὁ Μέγας Βασιλεύς τῶν βασιλέων ὅλων ἐπειδὴ ἔμελλε […]
ΑΓΑΠΗΤΟΙ μου ἀδελφοί, ἀκοῦστε γιὰ τὴ δεύτερη καὶ φοβερὴ παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔφερα στὸ νοῦ μου τὴν ὥρα ἐκείνη καί, καθὼς ἀναλογίστηκα ὅσα πρόκειται τότε νὰ συμβοῦν, κατατρόμαξα. Ποιὸς μπορεῖ νὰ τὰ διηγηθεῖ; Ποιὰ γλώσσα μπορεῖ νὰ τὰ περιγράψει; Ποιὰ αὐτιὰ μποροῦν νὰ τ’ ἀκούσουν; Τότε ὁ Βασιλιὰς τῆς οἰκουμένης θὰ σηκωθεῖ […]
Ἀπὸ τὸ βίο τοῦ ἁγίου Παχωμίου Ο ΜΕΓΑΣ Παλαμῶν, ὁ δάσκαλος τοῦ ὁσίου Παχωμίου, γερασμένος ἤδη καὶ ὑποφέροντας ἀπὸ τὴ σπλήνα του, λόγω τῶν ὑπερβολικῶν ἀσκήσεων, εἶχε καταβληθεῖ σωματικά. Γιατί ἄλλοτε ἔτρωγε χωρὶς νὰ πίνει νερό, καὶ ἄλλοτε ἔπινε χωρὶς νὰ τρώει καθόλου. Ἐπειδὴ λοιπὸν τὸν ἐπισκέφθηκαν μερικοὶ ἀδελφοὶ καὶ τὸν παρακάλεσαν νὰ μὴν καταπονεῖ […]
Κάποτε ἕνας ἅγιος γέροντας προσευχόταν στὸ Θεὸ νὰ τοῦ ἀποκαλύψει γιατί ἄνθρωποι δίκαιοι καὶ εὐσεβεῖς εἶναι φτωχοί, δυστυχοῦν καὶ ἀδικοῦνται, ἐνῶ πολλοί, ἄδικοι καὶ ἁμαρτωλοί, εἶναι πλούσιοι καὶ ἀναπαύονται, καὶ πὼς ἑρμηνεύονται οἱ κρίσεις τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός, θέλοντας νὰ τὸν πληροφορήσει, τοῦ ἔβαλε στὴν καρδιὰ λογισμὸ νὰ φύγει καὶ […]
Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 17 Μαΐου (Τρίτου Μιχαήλ: Ὁ Μετσοβίτης Νεομάρτυς Νικόλαος, Ἔκδοση Λαογραφικοῦ-Μορφωτικοῦ Συλλόγου Μετσόβου «Ὁ Νικόλαος Τζαρτζούλης», Ἰωάννινα, 2005) Α) Ἡ ζωή, καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ Νεομάρτυρος Νικολάου. Ὁ Νεομάρτυς Νικόλαος Μπασδάνης ἢ Βλαχονικόλας[1] ἢ Ἑξηντατρίχης[2], ὅπως ἀλλιῶς ὀνομάζεται, γεννήθηκε στὸ Μέτσοβο[3] τῆς Ἠπείρου ἀπὸ φτωχούς, ἀλλὰ πολὺ πιστοὺς γονεῖς. Ἔζησε σὲ […]
Τῆ δεκάτη ἕκτῃ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Θεοδώρου τοῦ Ἠγιασμένου, μαθητοῦ τοῦ Ὁσίου Παχωμίου ᾽Απὸ οἰκογένεια ἐπιφανῶν χριστιανῶν τῆς ῎Ανω Αἰγύπτου, ὁ ὅσιος Θεόδωρος διῆγε παιδιόθεν βίο εὐσεβῆ. Σὲ ἡλικία δώδεκα ἐτῶν, βλέποντας τὶς ἑτοιμασίες τῆς οἰκογένειάς του γιὰ τὴν ἑορτὴ τῶ Θεοφανείων, καταλήφθηκε ἀπὸ βαθύτατη κατάνυξη καὶ εἶπε στὸν ἑαυτό […]
Ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Παχώμιος γεννήθηκε περὶ τὸ 292 στὴν ῎Ανω Θηβάιδα ἀπὸ γονέις ἐθνικούς, ἀλλὰ ἀπὸ παιδὶ ἀκόμη ἔνιωθε ἔντονη ἀποστροφὴ γιὰ τὴν εἰδωλολατρία καὶ ἐπέδειξε ἔμφυτη κλίση πρὸς τὸ ἀγαθό. Στρατολογήθηκε διὰ τῆς βιας κατὰ τὴν ἐκστρατεία τοῦ Μαξιμίνου Δάια ἑαντίον τοῦ Λικινίου (312) ὅπου συγκινήθηκε βαθιὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔδεξαν οἱ […]
Δεν θὰ πρέπει νὰ λησμονεῖται ὅτι αὐτὸς ποὺ πρῶτος εἰσήγαγε τὸ μοναχισμὸ στὴ Λατινικὴ Δύση ἦταν ὁ Ἄγ. Ἀθανάσιος. Κατὰ τὴν ἐξορία τοῦ τὸ 340, ὁ Ἄγ. Ἀθανάσιος ἔφερε μαζί του στὴ Ρώμη δυὸ μοναχοὺς ἀπὸ τὴν Αἰγυπτιακὴ ἔρημο, ἐκ τῶν ὁποίων ἕνας ἦταν ὁ Ἀμμώνιος ὁ ἄλλος ἦταν ὁ Ἰσίδωρος. Ἡ Ρώμη ἔνιωσε ἀμηχανία. […]
Α´.Μεταβολήν τοῦ νοῦ. Β´. Μεταβολήν τῆς καρδίας. Γ´. Μεταβολήν τῆς γλώσσης. Συλλογίσου ἀγαπητέ, πῶς τό Πανάγιον Πνεῦμα ὅταν κατέβη εἰς τό ὑπερῷον ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ὡσάν ἕνας σφοδρότατος ἄνεμος καί βροντή, ἐγέμισεν ὅλον τόν οἶκον, εἰς τόν ὁποῖον ἦσαν καθήμενοι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι καί ἐπροσηύχοντο· «καί ἐπλήρωσε τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι» […]
Ὅταν συμπληρωνόταν ἡ πεντηκοστὴ ἡμέρα μετὰ τὴν Ἀνάσταση, τῆς ὁποίας ἔφθασε τώρα ἡ μνήμη, ἐνῶ ὅλοι οἱ μαθητὲς ἤσαν συγκεντρωμένοι μαζὶ καὶ εὑρίσκονταν ὁμόψυχοι στὸ ὑπερῶο (οἶκος) ἐκείνου τοῦ ἱεροῦ, ἀλλὰ καὶ στὸ προσωπικό του ὑπερῶο, στὸ νοῦ του, συναγμένος ὁ καθένας τοὺς (διότι ἤσαν σὲ ἡσυχία καὶ ἀφιερωμένοι στὴ δέηση καὶ στοὺς ὕμνους πρὸς […]
Ὁ Δαβὶδ κάνει πιὸ χαρμόσυνό το νόημα κάθε ἑορτῆς, προσαρμόζοντας πάντοτε κατάλληλα στὴν ἀπαίτηση τῆς ἑορτῆς τὴν παναρμόνια ἐκείνη κιθάρα του. Ἃς μᾶς φαιδρύνει λοιπὸν ὁ ἴδιος προφήτης καὶ τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς, ἀνακρούοντας μὲ τὸ πλῆκτρο τοῦ Πνεύματος στὶς χορδὲς τοῦ τὴ μελωδία τῆς σοφίας. Ἃς μᾶς πεῖ ἀπὸ τὴν ἔνθεη ἐκείνη μελωδία, […]
Μέσα στὴ σεπτὴ χορεία τῶν πολυάριθμων ἁγίων, ποὺ γεννήθηκαν, ἔζησαν ἢ τέλειωσαν τὴν ἐπίγεια βιοτή τους στὸ μυροβόλο καὶ εὐλογημένο νησὶ τῆς Χίου, ξεχωριστὴ θέση κατέχει ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος, ὁ πρωτομάρτυς τοῦ ἁγιοτόκου αὐτοῦ νησιοῦ τοῦ Αἰγαίου, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ἔνδοξο μαρτύριο τοῦ κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν τοῦ αὐτοκράτορος Δεκίου (249 – 251μ.Χ.) […]
(12 Μαΐου) Πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας. Θιασώτης τοῦ ἀσκητισμοῦ. Ἀντιαιρετικὸς συγγραφέας μὲ ἁγιότητα βίου καὶ ἀγωνιστικὸ φρόνημα ἀσυνήθιστο. Νὰ τί χαρακτηρίζει τὴ ζωὴ τοῦ μεγάλου τούτου πατέρα τῆς Κυπριακῆς Ἐκκλησίας, ποὺ σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Ἱερώνυμο εἶναι «τὸ τελευταῖο λείψανο τῆς ἀρχαίας εὐσέβειας».
Ὁ Ἅγιος Χριστοφόρος γεννήθηκε περὶ τὸ 200 μ.Χ. σὲ μιὰ βάρβαρη χώρα τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Ἀσίας. Γεννήθηκε ἀπὸ μιὰ φυλὴ ἀνθρωποφάγων. Ἦταν γιγαντόσωμος ἀλλὰ ὅμως καὶ πολὺ ἄσχημος. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ὀνόμασαν Ρέπροβο, ποὺ σημαίνει, κακομούτρης δὴλ σκυλομούρης «κυνοπρόσωπος». Ἀλλὰ εἶχε καλὴ καρδιὰ καὶ ὁ Θεὸς τὸν καθοδήγησε ὥστε νὰ τὸν γνωρίσει.
(9 Μαΐου) Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Νεος γεννήθηκε στὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους. Ὅταν ἐνηλικιώθηκε κατατάχθηκε στὸν Αὐτοκρατορικὸ Στρατό, μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ Δούκα… γυμνάζοντας τοὺς στρατιῶτες του, στὸ νὰ εἶναι γενναῖοι καὶ ἀτρόμητοι πολεμιστές, κυρίως ὅμως τοὺς νουθετοῦσε καὶ τοὺς δίδασκε νὰ πιστεύουν στὸν Θεό, νὰ προσεύχονται, νὰ μὴν ἀδικοῦν […]
Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι παρεκάλεσαν τὸν Χριστό: «Κύριε, δίδαξον ἡμᾶς προσεύχεσθαι, καθώς Ἰωάννης ἐδίδαξε τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ» (Λουκ. ια´, 1). Τότε ὁ Κύριος τοὺς παρέδωσε τὴν Κυριακὴ προσευχή (Ματθ. στ´, 9-13). Πάτερ ἡμῶν Ἡ πρώτη λέξι, πόσο εἶναι γλυκειά! Μέχρι τώρα δὲν τολμούσαμε νὰ στρέψωμε τὸ βλέμμα πρὸς τὸν οὐρανό. Χαμηλώναμε τὰ μάτια […]
Κεφάλαιον Β’ Δὲν εἶναι ἀξιόμεμπτον τὸ ὅτι εἰς τὸν παράδεισον ἦταν τὸ δένδρον τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, καὶ ὅτι στὸ ἴδιο μέρος ὑπῆρξεν τὸ φίδι. Καὶ ὅτι μερικοὶ κατάλαβαν ὑπὸ τὸ φίδι τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔαν. 7. Ἦταν δὲ τὸ δένδρον τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ. […]
Ἀδελφοἱ καὶ πατέρες, σὲ κάθε πράγμα ποὺ θὰ ἐπιχειρήσει κανείς προϋπάρχει κάποια αἰτία καί κάποιος σκοπὸς σύμφωνα μὲ τὸν ὀποῖο αὐτὸ γίνεται. Καὶ αἰτία τῆς δικῆς μας φυγῆς ἀπὸ τὸν κόσμο δὲν θά λέγαμε καμία ἄλλη παρὰ τὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς καὶ τὴ σωτηρία της ποὺ ἐπακολουθεῖ. Ἄς ἀγωνιστοῦμε λοιπὸν μέ ὅση δύναμη ἔχουμε νὰ καθαρίσουμε […]
