Βίος Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Κόνωνος τοῦ Ἰσαύρου

Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυς ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καταγόμενος ἐκ κώμης τινὸς ὀνομαζομένης Βυδανῆς, ἥτις ἀπεῖχε τῆς Μητροπόλεως τῶν Ἱσαύρων  δεκαοκτὼ στάδια, ἥτοι τρία καὶ πλέον χιλιόμετρα, υἰὸς ὑπάρχων γονέων, Νέστορος καὶ Νάδας καλουμένων.

Ὅταν δὲ ὁ ᾿Αγιος ἔφθασεν εἰς ἀνδρικὴν ἡλικίαν, παρακινηθεὶς ὑπὸ τῶν γονέων του ἔλαβε διὰ γάμου γυναῖκα ὀνόματι Ἄνναν, οὗτος ὅμως ἔπεισε καὶ τὴν μακαρίαν ἐκείνην νὰ προτιμήσῃ τὴν παρθενίαν μᾶλλον ἀπὸ τὸν γάμον. Ὅθεν συνέζων ἀμφότεροι ὄχι ὡς σύζυγοι, ἀλλ’ ὡς ἀδελφοὶ ἐργάται τῆς παρθενίας καὶ τῆς καθαρότητος. Διότι οὕτω ὡδηγήθη ὁ Ἅγιος ὑπὸ τοῦ ᾿Αρχαγγέλου καὶ ᾿Αρχιστρατήγου Μιχαήλ, ὅστις, καθὼς λέγεται, ἐμφανισθεὶς εἰς αὐτὸν μὲ λαμπρὸν ἔνδυμα τὸν ἐδίδαξε τὴν εἰς Χριστὸν Πίστιν καὶ βαπτίσας αὑτὸν εἰς τὸ ὅνομα τῆς ᾿Αγίας καὶ Ζωαρχικῆς Τριάδος τὸν ἐκοινώνησε τὰ “Αχραντα Μυστήρια. ᾿Αλλὰ καὶ μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τοῦ ᾿Αγίου δὲν ἔπαυεν ὁ ᾽Αρχάγγελος ἀπὸ τοῦ νὰ συμπαρίσταται εἰς αὑτὸν ἀοράτως καὶ νὰ τοῦ χαρίζῃ τὴν ἐνέργειαν τῶν παραδόξων θαυμάτων, διὰ τῶν ὁποίων ό ᾿Αγιος καὶ τὴν σύζυγόν του ”Ανναν ἔπεισε νὰ παρθενεὑῃ καὶ τοὺς γονεῖς του ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ.

Λέγεται δέ, ὅτι ὁ Νέστωρ, ὁ πατὴρ τοῦ ΄Αγίου τούτου, ἐκρατήθη ὑπὸ τῶν εἰδωλολατρῶν, διότι ὡμολόγει Θεὸν τὸν Χριστὸν καὶ ἠξιὠθη μαρτυρικοῦ τέλους. Ἐπειδὴ δὲ ἔλαβε χώραν συζήτησις καὶ φιλονεικία μεταξὺ τοῦ ΄Αγίου Κόνωνος καὶ τῶν εἰδωλολατρῶν, περὶ τοῦ ποῖος Θεὸς εἶναι μεγαλύτερος, ὁ ὑπὸ τοῦ ᾿Αγίου δηλαδὴ δοξαζόμενος ἀληθὴς Θεὸς ἢ οἱ ὑπὸ τῶν εἰδωλολατρῶν πιστευόμενοι καὶ ἐπειδὴ οἱ εἰδωλολάτραι ἔμελλον νὰ ὑπάγωσι μακρὰν εἰς σκοτεινόν τι σπήλαιον διὰ νὰ ἑορτάσωσιν ἐκεῖ ἕνα ἀπὸ τοὺς ψευδωνύμους θεούς των, συνεφώνησαν ὅτι ἐκεῖνος ποὺ θὰ φθάσῃ πρῶτος εἰς τὸ σπήλαιον, ἐκείνου ὁ Θεὸς θὰ εἶναι μεγαλύτερος. Καὶ οἱ μὲν εἰδωλολάτραι ἔτρεχον ἔφιπποι ἵνα φθάσωσιν, ὃ δὲ ᾿Αγιος ἐπορεύετο πεζός. Παρὰ ταῦτα ὅμως ἔφθασε πρῶτος ὁ ‘Αγιος, τόσον δὲ τοὺς ὑπερέβαλεν εἷς τὸν δρόμον, ὥστε ὅταν οὗτος ἐπανήρχετο ἐκ τοῦ σπηλαίου, τότε συνήντησεν ἐκείνους, οἵτινες ἔτρεχον κάθιδροι καὶ ἀσθμαίνοντες. Τὸ παράδοξον τοῦτο ἰδόντες οἱ εἰδωλολάτραι ἐθαύμασαν μὲν δι᾽ αὑτό, σκληροὶ ὅμως καὶ πάλιν μένοντες, ἐζήτησαν νὰ μάθωσι καὶ ἐξ αὐτοῦ τοῦ εἰδώλου τοῦ δαίμονος, ποῖος θεὸς εἶναι μεγαλύτερος.

Τότε ὁ Ἅγιος διέταξε τὸ εἴδωλον νὰ καταβῇ κάτω ὁμοῦ μετὰ τοῦ ἐν τῷ εἰδώλῳ δαιμονίου, κατέβη δὲ τὸ δαιμόνιον καὶ πλησιάσαν εἰς τοὺς πόδας τοῦ ΄Αγίου ἐφώναζεν’ «Εἷς εἶναι ὁ Θεός, ὁ ὑπὸ σοῦ κηρυττόμενος Χριστός». Τότε οἱ εἰδωλολάτραι ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἐφώναξαν καὶ αὐτοί’ «Εἷς εἶναι Θεὸς ἀληθινός, ὁ Θεὸς τοῦ Κόνωνος. ΄Ο Θεὸς τοῦ Κόνωνος ἐνίκησεν». “Οθεν αἱ τοιαῦται φωναὶ ἐκηρύττοντο μεγαλοφώνως ὑπὸ τῶν ‘Ισαύρων ὁσάκις ἐτελεῖτο ἡ μνήμη τοῦ ᾽Αγίου τούτου Κόνωνος. Λέγεται δέ, ὅτι ὁ θεῖος Κόνων τοιαύτην δύναμιν καὶ ἐξουσίαν ἔλαβε παρὰ Θεοῦ κατὰ τῶν δαιμόνων, ὥστε ἄλλους μὲν δαίμονας ἀπέστελλεν ἵνα καλλιεργοῦν τὴν γῆν, ἄλλους δὲ πρὸς φύλαξιν τῶν καρπῶν καὶ ἄλλους ἔκλεισεν ἐντὸς πηλίνων ἀγγείων, τὰ ὁποῖα σφραγίσας ἔκρυψε καὶ κατέχωσεν εἰς τὰ θεμέλια τοῦ οἴκου του. “Ο δὲ τρόπος τοῦ Μαρτυρίου αὐτοῦ οὕτως ἐγένετο.

‘Οταν ὁ ἡγεμὼν Μάγνος ἔχων βασιλικὰς προσταγὰς ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἱσαυρίαν, τότε καὶ ὁ Ἅγιος Κόνων συνελήφθη καὶ ὡδηγήθη πρὸς αὐτόν. Ὅθεν ὁμολογήσας τὸν Χριστὸν καὶ μὴ πεισθεὶς νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, ἐδάρη δυνατὰ καὶ ἐδέθη. Τοῦτο δὲ μαθὸν τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ, ἔτρεξεν ὅπως διασώσῃ μὲν αὐτόν, φονεύσῃ δὲ τὸν ἡγεμόνα, ἐπειδὴ ὅλοι εἶχον φωτισθῆ ὑπὸ τοῦ ‘Αγίου καὶ ἔλαβον τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, πιστεύσαντες εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀλλ᾿ ὁ μὲν ἡγεμών, τοῦτο μαθὼν ἔφυγε, τὸν δὲ ᾿Αγιον λύσαντες ἐκ τῶν δεσμῶν καὶ σπογγίσαντες τὸ αἱμοστάζον σῶμά του τὸν μετέφεραν εἰς τὸν οἶκόν του, ἐνθα ὁ “Αγιος ζήσας δύο ἔτη ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.

Λέγεται δὲ καὶ τοῦτο ὅτι, ἀφ’ οὗ ὁ Ἅγιος ἐτελεύτησεν, ἠθέλησαν οἱ Χριστιανοὶ νὰ μετατρέψωσιν εἰς Ἐκκλησίαν τὸν οἶκον του καὶ σκάπτοντες εὗρον τὰ πήλινα ἐκεῖνα ἀγγεῖα, εἰς τὰ ὁποῖα ἦσαν κεκλεισμένα τὰ πονηρὰ πνεύματα. Ἐπειδὴ δὲ ἠνοίχθη ἓν ἐξ ἐκείνων, καθ’ ὅσον ἐκ τοῦ βάρους ἐνόμισαν οἵ κατασκευάζοντες τὴν Ἐκκλησίαν, ὅτι αὐτὸ περιεῖχε χρυσόν, τὰ δαιμόνια ἐξῆλθον ἐν εἴδει πυρὸς καὶ οἱ μὲν κτίζοντες τὴν Ἐκκλησίαν ἔπεσαν κατὰ γῆς, τὸ κτίριον τῆς Ἐκκλησίας ἐκρημνίσθη, τὰ δὲ ξύλα καὶ τὰ σχοινία ἐκάησαν καὶ οὐδεὶς ἠδύνατο νὰ πλησιάσῃ εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον μετὰ τὴν τοῦ ἡλίου δύσιν. Πλήν, μετ᾿ ὀλίγον καιρὸν ἀπηλλάγη ὁ τόπος ἐκεῖνος τῆς ἐνοχλήσεως τῶν δαιμόνων διὰ πρεσβειῶν τοῦ ΄Αγίου καὶ διὰ νηστείας καὶ προσευχῆς τῶν ἐκεῖ Χριστιανῶν

Μέγας Συναξαριστής, Ματθαίου Λαγγή