Βιός Ἁγίων Ἀναργύρων Κύρου καί Ἰωάννου καί τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀθανασίας & καί τῶν θυγατέρων αὐτῆς

Κύρος καί Ἰωάννης οἱ θαυματουργοὶ ᾽Αγιοι ᾿Ανάργυροι ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ άσεβεστάτου βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει (292) καὶ ὁ μὲν περιφανὴς καὶ λαμπρότατος ἀστὴρ Κῦρος ἐγεννήθη εἰς τὴν περιφανεστάτην πόλιν τῆς Αἰγύπτου Ἀλεξάνδρειαν, τὴν ὁποίαν ᾠκοδόμησεν ὁ Μέγας ᾿Αλέξανδρος καὶ τὴν ὠνόμασεν οὕτω πρὸς τιμήν του, ὁ δὲ Ἰωάννης ἧτο ἐκ τῆς Ἐδέσσης τῆς Μεσοποταμίας ἥτις ὀνομάζεται τώρα κοινῶς Οὐρφά. ᾿Ητο δὲ ὁ Κῦρος πιστὸς Χριστιανὸς ἀπὸ τοὺς γονεῖς του, εἰς τὴν πολιτείαν ἐνάρετος καὶ τὴν τέχνην ἰατρὸς ἐμπειρότατος, τὸ δὲ ἐργαστήριόν του φαίνεται ἕως τὴν σήμερον, γνωστὸν εἰς ἅπαντας, διότι ἔκτισαν εἰς αὐτὸ μετέπειτα ἱερὰν Ἐκκλησίαν τῶν ‘Αγίων Τριῶν Παίδων, εἰς τὴν ὁποίαν τελοῦνται καδ’ ἑκάστην θαυμάσια καὶ αἱ ἀσθένειαι θεραπεύονται μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ, ἀντὶ τῶν ἰατρικῶν θεραπειῶν, αἵτινες ἐγίνοντο τότε μὲ βότανα τῆς τέχνης καὶ φάρμακα διάφορα. Αὐτὴ δὲ ἡ μεταβολὴ ἐγινε διὰ τοῦ ἑξῆς τρόπου.

Τὸν καιρὸν κατὰ τὸν ὁποῖον ἧτο Πατριάρχης εἰς τὴν ᾿Αλεξάνδρειαν ὁ θαυμάσιος καὶ μέγας ᾿Απολλινάριος, ὄχι ὁ αἱρετικὸς ὅστις ἐσύγχυσε τὴν Λαοδίκειαν καταχεών τὴν αἰσχύνην αὐτοῦ, ὁ τρισάθλιος, ἀλλὰ ἕτερος εὐσεβέστατος καὶ τῆς ἀληθείας ἐραστὴς διάπυρος, οὗτος εἶχεν ἀνεψιόν τινα, τὸν ὁποῖον ἀνέθρεψε καὶ τὸν ἐδίδασκε τὴν ᾿Ορθοδοξίαν καὶ τὴν θεάρεστον πολιτείαν, διὰ νὰ τὸν κάμῃ τῆς ἀρετῆς του διάδοχον. Ὄθεν ὁ νέος, τοιούτως παιδευθείς, ἐπορεύετο φρόνιμα’ ὅτε δὲ ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν νόμιμον, εἶπε πρὸς τὸν θεῖόν του νὰ τὸν ὑπανδρεύσῃ’ ὁ δὲ ᾽Αρχιερεὺς εὗρε πρόφασιν, λέγων’ «᾿Εγώ, τέκνον μου, θέλω νὰ κτίσω Ἐκκλησίαν τῶν Τριῶν Παίδων καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ εἶσαι ἐπιστάτης εἰς τὴν οἰκοδομὴν ταύτην καὶ ὕστερον θέλω σὲ ὑπανδρεύσει». ᾽’Ηρχισαν λοιπὸν τὸ ἔργον μὲ μεγάλην σπουδὴν καὶ ἔκτισαν τὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὸ ἄνωθεν τοῦ Κύρου ἐργαστήριον, κάμνοντες εἰς τὴν αὐλὴν τὸ νοσοκομεῖον καὶ κατεστάθη τὸ ἰατρεῖον Ναὸς περίφημος, ὅστις εἰς ὀλίγον καιρὸν ἐτελείωσε. Κατόπιν ἔστειλεν ὁ ’Απολλινάριος εἰς Βαβυλῶνα ἐνάρετόν τινα ᾽Ηγούμενον ἑνὸς Μοναστηρίου, δίδων εἰς αὐτὸν καὶ ἐπιστολήν, εἰς τὴν ὁποίαν ἔγραφεν ἰκετευτικῶς, ὡς προσευχόμενος εἰς τοὺς ᾿Αγίους Τρεῖς Παῖδας καὶ παρακαλῶν αὐτοὺς νὰ στέρξουν νὰ πάρῃ μέρος ἐκ τῶν ἁγίων των λειψάνων νὰ τὸ βάλῃ εἰς τὸν Ναόν, τὸν ὁποῖον ἔκτισεν ἐκεῖ εἰς τὴν ᾿Αλεξάνὃρειαν’ διότι εἶχεν εἰς αὐτοὺς τοὺς ΄Αγίους πολλὴν εὐλάβειαν καὶ ἔχων πίστιν εἰς αὐτούς, τοὺς ἔγραφε τὴν ἐπιστολὴν ὡσὰν νὰ ἔζων σωματικῶς νὰ τὴν ἀνεγίνωσκον.

᾿Απελθὼν λοιπὸν μὲ πολλὴν σπουδὴν εἰς τὴν Βαβυλῶνα ὁ εὐλαβὴς Ἡγούμενος, ἐγονάτισεν ἔμπροσθεν τῶν ἁγίων λειψάνων μετὰ δακρύων καὶ πίστεως καὶ ἐδέετο αὐτῶν νὰ δεχθοῦν τὴν ἐπιστολὴν καὶ νὰ κάμουν, καθὼς ὁ εὐλαβὴς Πατριάρχης ἔγραφεν. Τότε ἠγέρθη ὁ εἰς ᾿Αγιος, ὅστις ἧτο εἰς τὸ μέσον τῶν ἄλλων, ὥσπερ νὰ ἐκοιμᾶτο (ὢ θείας οἰκονομίας, ὢ φρικτοῦ διηγήματος!) καὶ ἁπλώσας τὴν χεῖρα ἔλαβε τὴν ἐπιστολὴν καὶ πάλιν ἀνεπαύθη χωρὶς νὰ ὁμιλήσῃ ὁλοτελῶς. Ὅ ᾿Ηγούμενος ἐθαύμασε μὲν εἰς τοιοῦτον ἐξαίσιον θέαμα, ἐλυπεῖτο ὅμως διότι δὲν ἐπέτυχε τῆς αἰτήσεως καὶ ἔμεινε μίαν ἑβδομάδα εἰς τὸν Ναὸν προσευχόμενος· βλέπων δὲ ὅτι δὲν τοῦ ἔδιδον τίποτε, ἐπέστρεψε περίλυπος, φέρων δάκρυα εἰς τὸν Πατριάρχην ἀντὶ ἁγίων λειψάνων, ὅστις τὸν ἔστειλε πάλιν λέγων’ «’Ὑπαγε ἐκ δευτέρου καὶ παρακάλεσον τοὺς ΄Αγίους θερμότερα καὶ ἐλπίζω εἰς τὸν Θεὸν νὰ μὴ ἔλθῃς ἄπρακτος’ ἐὰν δὲ πάλιν δὲν σοῦ δώσουν, φέρε μου τὴν ἐπιστολήν, ἥτις ἔλαβεν ἀγιασμὸν ἀπ᾿ ἐκείνους καὶ θὰ τὴν ἔχω ὡς παραμυθίαν». Ὁ καλὸς λοιπὸν ἐκεῖνος Ἡγούμενος, ὡς ταπεινὸς καὶ ὑπήκοος, ἐπῆγεν εἰς τὴν Βαβυλῶνα μὲ πολὺν κόπον καὶ κακοπάθειαν καὶ προσελθὼν εἰς τοὺς Ἁγίους ἐδέετο μετὰ δακρύων νὰ λυπηθῶσι τὸν κόπον του, νὰ συγκαταβοῦν εἰς τὴν εὐλαβῆ τοῦ Πατριάρχου αἴτησιν. Ταῦτα καὶ πλεῖστα ἕτερα πολλὰς ἡμέρας εὐχόμενος, δὲν εἶδε κανὲν σημεῖον’ ὅθεν ἀπελπισθεὶς τοῦ ποθουμένου, ἔσκυψε νὰ πάρῃ κἂν τὴν ἐπιστολὴν κατὰ τὴν πρόσταξιν καὶ καθὼς ἔσυρε τὴν ἐπιστολήν, ἐξεκόλλησεν, ὢ τοῦ θαύματος! ἡ χείρ, ἥτις τὴν ἐκράτει, ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ τὴν ἐπῆρεν εἰς τὰς χεῖράς του χαίρων καὶ ἔστρεψεν ἡ προτέρα θλῖψις εἰς ἀγαλλίασιν. Φθάσαντος τούτου εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, ἐτέλεσαν ὅλοι οἱ πιστοὶ μεγάλην έορτὴν καὶ πανήγυριν καὶ μάλιστα ὁ ᾽Ἀρχιεπίσκοπος, ὅστις ἐνεκαινίασε τὸν ἱερὸν Ναόν, εἰς τὸν ὁποῖον ἔδεσαν τὴν ἁγίαν ἐκείνην δεξιὰν μὲ τὴν ἐπιστολήν, εὐχαριστοῦντες τὸν Κύριον’ ἔπειτα ἐχειροτόνησε τὸν ἀνεψιόν του Ἱερέα, ἀντὶ νὰ τὸν ὑπανδρεύσῃ, καθὼς τοῦ ἔταξε, λέγων πρὸς αὐτόν” «Μὲ ταύτην τὴν Ἐκκλησίαν σὲ ἐνύμφευσα, τέκνον μου, καὶ ὅσην ἀγάπην ἥθελες ἔχει εἰς τὴν γυναῖκά σου, ἔχε την εἰς τὴν Ἐκκλησίαν νὰ εὕρῃς τὴν σωτηρίαν σου». Καὶ ταῦτα μὲν περὶ τῆς οἰκοδομῆς τοῦ Ναοῦ ἐκεῖ ὅπου ἦτο τὸ ἐργαστήριον τοῦ Κύρου ἐπὶ τὸ προκείμενον ὅμως ἐπανέλθωμεν.

Ὅ φιλόχριστος Κῦρος, ὁ συμπαθὴς καὶ εὔσπλαγχνος, τόσον ἦτο σπουδαῖος καὶ ἐπιμελὴς νὰ δεραπεύῃ ψυχὰς καὶ σώματα, ὥστε ἔγινε πολλῶν σωτηρίας αἴτιος’ διότι μὲ τὴν πρόφασιν τῆς ἰατρικῆς ἐδίδασκε τὴν εὐσέβειαν λέγων’ «’Ὅστις ἀγαπᾷ νὰ μὴ ἀρρωστήσῃ, ἂς φυλάγεται ἀναμάρτητος, ἐπειδὴ ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἔρχεται πολλάκις ἡ ἀσθένεια». Τοὺς δὲ ἀρρώστους ἰάτρευεν ὁ Κῦρος ὄχι μὲ βιβλία τῶν ἰατρῶν Γαληνοῦ καὶ Ἱπποκράτους, οὐδὲ μὲ βότανα καὶ χορτάρια, ἀλλὰ μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τὸ παντοδύναμον καὶ σωτήριον, καὶ μὲ τάς ἱερὰς βίβλους τῆς Παλαιᾶς καὶ Νέας Διαθήκης: ἀπὸ τὰς ρήσεις τον, τῶν ὁποίων τοὺς ἐδίδασκε’ καὶ οὕτω τοὺς μὲν Ἕλληνας εἰς θεογνωσίαν ἐπέστρεφε, τοὺς δὲ πιστοὺς ἐστερέωνε καλύτερα. Ὅθεν, μὴ ὑποφέρων νὰ βλέπῃ τὸ καλὸν ὁ μισόκαλος, ἐπαρακίνησέ τινας καὶ τὸν ἐπρόδωσαν ὡς Χριστιανὸν εἰς τὸν ἄρχοντα τῆς πόλεως, ὁ ὁποῖος ἧτο σκληρότατος καὶ ἀπάνθρωπος ἄνθρωπος, καθὼς ἦτο καὶ ὁ αὐθέντης του ὁ Διοκλητιανός, ὁ δυσσεβὴς καὶ παράνομος.

Προσέταξε λοιπὸν ὁ ἄρχων νὰ φέρουν τὸν Κῦρον εἰς τὸ κριτήριον· οὗτος ὅμως ἔφυγεν εἰς τὴν Ἀραβίαν, ὄχι διὰ μικροψυχίαν ἢ δειλίαν, ἀλλὰ διὰ νὰ πληρώσῃ τοῦ Κυρίου τὸν λόγον λέγοντος’ «Ὅταν σᾶς διώκωσιν ἀπὸ τὴν μίαν πόλιν, φεύγετε εἰς τὴν ἄλλην»’ ἢ καὶ ἀπὸ θείαν οἰκονομίαν ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἀραβίαν διὰ νὰ ἐπιστρέψῃ καὶ ἐκεῖ πολλοὺς Ἕλληνας. Φθάσας ὁ Κῦρος εἰς τὴν ἀλλοτρίαν γῆν, ἀλλάσσει τὸ σχῆμα, τὸν βίον, τὸ ἐπιτήδευμα· κουρεύει τὴν κεφαλὴν καὶ γενόμενος Μοναχὸς ἀναβαίνει εἰς ὑψηλοτέραν θεωρίαν, τελῶν ἄπειρα θαυμάσια, ἰατρεύων μόνον μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πᾶσαν ἀσθένειαν. Ὅθεν ἐξῆλθε πανταχοῦ ἡ φήμη, ὅτι ὁ θαυματουργὸς Κῦρος θεραπεύει τοὺς ἀρρώστους μὲ ἕνα λόγον, χωρὶς βότανον. Ταῦτα ἀκούσας ὁ εὐλαβὴς Ἰωάννης, ὅστις ἦτο τότε στρατιώτης, ἔβαλε κατὰ νοῦν ὁ πάνσοφος νὰ γίνῃ στρατιώτης ἀντὶ τοῦ ἐπιγείου βασιλέως, τοῦ οὐρανίου καὶ νὰ πολεμῇ μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ καλύτερα. Ὅθεν ἀπορρίψας πλοῦτον, δόξαν, εὐημερίαν καὶ πᾶσαν ἄλλην σωματικὴν ἡδυπἀθειαν, ἐπῆγεν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Μετὰ ταῦτα ἦλθε πάλιν εἰς τὴν Αἴγυπτον, διὰ νὰ γίνῃ τοῦ Κύρου σύντροφος, ἴνα κηρύττουν ὁμοῦ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὑρὼν αὐτόν, ἔμεινεν εἰς τὴν συνοδείαν του καὶ ἐμιμεῖτο ὅλας τὰς πράξεις καὶ τοὺς ἐνθέους ἀγῶνάς του.

Αὐξηθέντος ἔτι περισσότερον τοῦ διωγμοῦ, ἧτο σκληρός τις ἡγεμὼν τῆς Συρίας, Συριανὸς τὸ ὄνομα, ὅστις προσέταξε καὶ ἐφυλάκισαν τρεῖς κορασίδας μὲ τὴν μητέρα των, ᾿Αθανασίαν ὀνόματι, διότι ἐκήρυττον τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθῆ καὶ τὰ εἴδωλα ὕβριζον. Ταῦτα μαἱ θόντες οἱ ᾽Ἅγιοι Κῦρος καὶ Ἰωάννης, ἐφοβήθησαν μήπως αἱ τρυφεραὶ αὗται κορασίδες δειλιάσωσι τὰ κολαστήρια καὶ προδώσουν τὴν εὐσέβειαν. Ὄθεν ἐπῆγαν εἰς τὴν φυλακὴν καὶ τὰς ἐνουθέτησαν νὰ σταθοῦν ἀνδρεῖαι εἰς τὸν πόλεμον, ἵνα νικήσουν τὸν ἀντίπαλον. Ἤσαν δὲ ἡ μὲν πρώτη, Θεοκτίστη ὀνόματι, χρόνων δεκαπέντε, ἡ δευτέρα, ὀνόματι Θεοδότη, χρόνων δεκατριῶν καὶ ἡ τρίτη, ὀνόματι Εὐδοξία, ἐτῶν ἕνδεκα· διὰ τοῦτο ἐφοβεῖτο ὁ Κῦρος μήπως διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς γυναικείας φύσεως φοβηθῶσι τὰς βασάνους καὶ χάσουν τὸν στέφανον. Ὄθεν, διὰ τὴν αἰτίαν αὐτήν, ἐπῆγαν οἱ πάνσοφοι διὰ νὰ στερεώσουν τὰς γυναῖκας καὶ νὰ λάβουν καὶ αὐτοὶ τὸ μαρτύριον, καθὼς καὶ ἐγένετο, συνεργούσης τῆς θείας χάριτος, διότι βλέποντες αὐτοὺς τινὲς ἄπιστοι τοὺς ἐνεκάλεσαν εἰς τὸν τύραννον, ὅτι συνεβούλευον τὰς γυναῖκας εἰς τὴν εὐσέβειαν καὶ παρεκίνουν αὐτὰς νὰ μὴ φοβηθὤσι τὸν θάνατον ἀλλὰ νὰ καταφρονήσουν ἀνδρείως τὰ προστάγματα τοῦ Καίσαρος.

Θυμωθεὶς δι᾿ αὐτὰ ὁ Συριανὸς προσέταξε νὰ φέρουν ἐνώπιόν του τοὺς ‘Αγίους καὶ τούτου γενομένου λέγει εἰς αὐτούς: «Σεῖς εἰσθε οἱ ἐχθροὶ τῶν μακαρίων θεῶν, ταλαίπωροι, οἵτινες ὑβρίζετε τὸν Καίσαρα καὶ τὸν Χριστὸν εὐφημίζετε; σπεύσατε παρευθὺς νὰ ἀρνηθῆτε τὴν πίστιν σας καὶ νὰ θυσιάσητε εἰς τοὺς μεγάλους θεούς, διὰ νὰ λυτρωθῆτε ἀπὸ διάφορα κολαστήρια καὶ νὰ τιμηθῆτε ὡς φίλοι μου, εἰδ’ ἄλλως δὰ σᾶς κάμω νὰ γνωρίσητε τίς εἶμαι ἐγὼ καὶ ὁ βασιλεὺς Διοκλητιανὸς καὶ οἱ θεοὶ τοὺς ὁποίους ὀνειδίζετε». Οἱ δὲ Ἅγιοι ἀπεκρίθησαν’ «Ἤξευρε, ὦ ἡγεμών, ὅτι ἡμεῖς δὲν ἔχομεν χρείαν τιμῆς οὔτε κολάσεις φοβούμεθα, οὔτε τοὺς λίθους καὶ τὰ ξύλα σεβόμεθα, ἀλλὰ τὸν Χριστὸν ὁμολογοῦμεν Θεὸν ἀληθέστατον». Ταῦτα ἀκούσας ὁ τύραννος ἐθυμώθη τόσον, ὥστε ἔτριζε τοὺς ὀδόντας λέγων’ «Ἔπρεπε νὰ μετανοήσητε πρότερον, ἂν εἴχετε ὀλίγην γνῶσιν, ἀλαζόνες καὶ ὑπερήφανοι· ἀλλὰ ἐπειδὴ προτιμᾶτε βασάνους καὶ κολαστήρια καὶ καταφρονεῖτε τὴν φιλίαν μας, ἐγὼ νὰ σᾶς δώσω ὅσα σᾶς πρέπουσι». Τότε προστάσσει νὰ φέρωσι τὰς γυναῖκας ἐκεῖ διὰ νὰ βλέπωσι τὰ κολαστήρια, τὰ ὁποῖα θὰ ἔδιδεν εἰς τοὺς Μάρτυρας.

Δέρων λοιπὸν καὶ μαστιγώνων τοὺς ᾽Αγίους ἀσπλάγχνως συνέτριψε καὶ κατέκαυσε καὶ ὅλα τὰ μέλη των· ἔπειτα τοὺς ἤλειψε μὲ ὄξος καὶ ἅλας διὰ νὰ αἰσθάνωνται πόνον δριμύτερον, ὕστερον τοὺς ἔτριψαν εἰς ὅλην τὴν σάρκα μὲ σάκκον τρίχινον καὶ ἔχρισε μὲ πίσσαν βρασμένην τοὺς πόδας των καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, δὲν ἀφῆκεν ἀνενέργητον κανὲν κολαστήριον, ὁ ἀκόλαστος, εἰς τοὺς σώφρονας, ἀλλὰ τοὺς ἔδωκε κάθε εἴδους βάσανον διὰ νὰ φοβηθῶσι καὶ αἱ γυναῖκες νὰ ὑπακούσουν εἰς τὸ παράνομον αὐτοῦ πρόσταγμα. Ἀλλ’ οἱ μὲν παρόντες, διὰ τὸ πλῆθος τῶν κολάσεων, ἔπασχον μόνον μὲ τὴν ὅρασιν, οἱ δὲ “Αγιοι, ὑποφέροντες ἀνδρείως ταῦτα, ἔχαιρον, ἐνδυμούμενοι τὴν αἰώνιον ἀντίδοσιν. Τότε προσέταξεν ὁ ἀπάνθρωπος τύραννος νὰ δείρουν ἀσπλάγχνως καὶ τὰς γυναῖκας, αἵτινες ὁμοίως ἐλάμβανον τοὺς ραβδισμοὺς μὲ πολλὴν ἀνδρείαν καὶ γενναιότητα. Βλέπων ταῦτα ὁ τύραννος ἀπηλπίσθη τελείως καὶ προστάσσει νὰ κόψουν τὰς κεφαλὰς αὐτῶν. Ὄθεν ἔφερον αὐτὰς οἱ στρατιῶται εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ἐκεῖναι ὅμως αἱ μακάριαι δὲν ἔδειξαν σχῆμα δειλίας ὁλότελα, ἀλλὰ μετὰ χαρᾶς ἔκλινον τὸν αὐχένα καὶ ἐδέχθησαν τὸ μακαριώτατον τέλος.

Μετὰ ταῦτα ἐδοκίμασε πάλιν τοὺς Μάρτυρας ποικιλοτρόπως ὁ ἀλιτήριος τύραννος, πρῶτον μὲ κολακείας καὶ πανουργεύματα καὶ ὕστερον μὲ ἀπειλάς· βλέπων ὅμως ὅλα του τὰ μηχανήματα ἄπρακτα, ἔδωκε τέλος καὶ κατ’ αὐτῶν τὴν διὰ ξίφους ἀπόφασιν καὶ ὁδηγηθέντων ὡς κακούργων τῶν ‘Αγίων εἰς τὸν ἅνωθεν τόπον ἔκοψαν καὶ αὐτῶν τὰς κεφαλὰς τὴν λα’ (31) τοῦ Ἰανουαρίου μηνός· καὶ αἱ μὲν ἅγιαι καὶ μακάριαι αὐτῶν ψυχαὶ ἀπῆλθον εἰς τὰ οὐράνια, τὰ δὲ σεπτὰ καὶ τίμια λείψανα ἔλαβον κρυφίως οί εὐσεβεῖς καὶ φιλόχριστοι καὶ τὰ ἐνεταφίασαν ἐντίμως εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου. Ἄφοῦ δὲ παρῆλθον χρόνοι πολλοὶ καὶ ἐξέλιπε τελείως ἢ εἰδωλολατρίαι ἐβασίλευε δὲ ὁ Ἀρκάδιος ἐν ἔτει υ’ (400) ἐφανερώθησαν διὰ τρόπου θαυμασίου τὰ ἅγια αὐτῶν λείψανα καὶ ἀνακομισθέντα πλεῖστα ὅσα θαύματα ἐπετέλεσαν καὶ ἐπιτελοῦν εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ τιμὴν τῶν Ἁγίων, ᾧν ταῖς ἁγίαις πρεσβείαις λυτρωθείημεν καὶ ἡμεῖς ἀπὸ πάσης συνεχουσης ἡμᾶς ἀσθενείας καὶ ἀξιωθείημεν τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν. 

Μέγας συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόδου Ἐκκλησίας.