Σ’ ἕνα μικρὸ χωριὸ τῆς ὀρεινῆς Ἰουδαίας, τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἡρώδη βασιλιὰ τῆς Ἰουδαίας, ἔζησαν ὁ ἱερέας Ζαχαρίας καὶ ἡ Ἐλισάβετ. Τὸ ὄνομα Ζαχαρίας στὰ ἑβραϊκὰ σημαίνει “ἐκεῖνος ποὺ θυμᾶται τὸν Κύριο καὶ κεῖνον ποὺ τὸν θυμᾶται ὁ Κύριος” καὶ Ἐλισάβετ σημαίνει “ἡ εὐσεβὴς πρὸς τὸ Θεό”.
Ἦταν δίκαιοι, ἄτεκνοι καὶ ἀγαποῦσαν πολὺ τὸν Θεό. Τὸν παρακαλοῦσαν καθημερινὰ νὰ τοὺς ἀξιώσει νὰ ἀποκτήσουν ἕνα παιδί, ἐπειδὴ ἡ ἀτεκνία τὴν ἐποχὴ ἐκείνη θεωροῦνταν ντροπή. Ὁ Θεὸς ἀπάντησε στὶς προσευχές τους, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ χρόνια, ὅταν εἶχαν πιὰ γεράσει καὶ ἀνθρωπίνως ἦταν ἀδύνατο νὰ τεκνοποιήσουν.
Κατὰ τὴ γνώμη τοῦ Χρυσοστόμου, καθὼς καὶ ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ζαχαρίας δὲν ἦταν ἁπλὸς ἱερέας, ἀλλὰ ἀρχιερέας ποὺ ἔμπαινε στὰ ἅγια των ἁγίων. Κάποια μέρα λοιπὸν ὁ Ζαχαρίας κατέβηκε στὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ προσφέρει τὶς ὑπηρεσίες του στὸ Ναό. Ἦταν ἡ ἐφημερία του, ποὺ διαρκοῦσε ἑφτὰ μέρες. Τότε ἔπεσε ὁ κλῆρος σ’ αὐτὸν νὰ προσφέρει τὴ θυσία τοῦ θυμιάματος, πράγμα ποὺ γέμισε τὴν ψυχή του μὲ συγκίνηση καὶ δέος.
Καθὼς λοιπὸν ὁ Ζαχαρίας ἑτοιμαζόταν νὰ προσφέρει τὸ θυμίαμα, φῶς δυνατὸ τὸν θάμπωσε καὶ ἕνας Ἄγγελος Κυρίου τοῦ ἔφερε τὸ μεγάλο μήνυμα: “Ὁ Θεὸς ἄκουσε τὶς προσευχὲς καὶ τὶς δεήσεις τους καὶ ἡ Ἐλισάβετ θὰ φέρει στὸν κόσμο παιδί, ποὺ θὰ ὀνομαστεῖ Ἰωάννης… Τὸ παιδὶ αὐτὸ θὰ ἔχει τὴ μεγάλη ἀποστολή, μὲ τὴ δύναμη καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ προφήτη Ἠλία, νὰ ἀνοίξει τὸ δρόμο καὶ νὰ προετοιμάσει τὸ λαὸ γιὰ νὰ δεχτεῖ τὸ Μεσσία. Ἡ γέννησή του θὰ γίνει αἰτία χαρᾶς, ὄχι μόνο γιὰ τοὺς γονεῖς του, ἀλλὰ καὶ γι’ ἄλλους πολλοὺς στὴ γῆ, ἀφοῦ αὐτὸς θὰ φέρει τὸ μήνυμα ὅτι ἔφτασε ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Πραγματικά, θ’ ἀποδειχτεῖ μεγάλος μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ τοῦ δοθοῦν ἄφθονά τα χαρίσματα του Ἁγίου Πνεύματος, ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ θὰ ‘ναι ἀκόμα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του”.
Ὁ Ζαχαρίας δυσπίστησε στα πρωτάκουστα αὐτά λογια του Ἀγγέλου, ἐπειδὴ τοῦ φάνηκαν παράδοξα καὶ ζητοῦσε ἐξηγήσεις γιὰ τὸ πῶς θὰ γινόταν αὐτό, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ἦταν γέρος καὶ ἡ σύζυγός του γριὰ καὶ στείρα. Ο Ἄγγελος τοῦ λέει τότε ὄτι “τὸ ὄνομα τοῦ εἶναι Γα6ριὴλ καὶ ὅτι εἶναι σταλμένος ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ νὰ τοῦ φέρει τὸ χαρούμενο ἄγγελμα, ποῦ θὰ πραγματοποιηθεῖ στὸν καιρό του. Ἀλλὰ ὡς τότε, δηλαδὴ ὡς τὴ γέννηση τοῦ παιδιοῦ, ὁ Ζαχαρίας δὲ θὰ μποροῦσε νὰ μιλήσει”. Αὐτὰ εἶπε ὁ Ἄγγελος καὶ χάθηκε. Καὶ στὸ λαὸ ποῦ περιμένει τὴν εὐλογία, προσπαθοῦσε ὁ Ζαχαρίας νὰ ἐξηγήσει μὲ νοήματα τί συνέβη, γιατί πραγματικὰ οὔτε νὰ μιλήσει μποροῦσε, οὔτε νὰ ἀκούσει.
Κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο “ὁ πειρασμὸς τῆς λογικῆς θέτει σὲ δοκιμασία, κάποιες φορές, ἀκόμα καὶ τὴν πίστη τῶν εὐλαβῶν καὶ τῶν ἐνάρετων. Ὁ ἱερέας Ζαχαρίας λόγω τῆς μεγάλης του πίστης, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐσωτερικῆς του καθαρότητος, ἀξιώθηκε νὰ δεῖ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριὴλ καὶ νὰ συνομιλήσει μαζί του. Πὰρ ὅλα αὐτὰ ὅμως δυσπιστεῖ καὶ γὶ αὐτὸ ὁ Ἀρχάγγελος ἀγανάκτησε καὶ τὸν τιμώρησε. Ὅταν ὁ Θεὸς ὁμιλεῖ δὲν πρέπει νὰ κινεῖ κανεὶς τοὺς λογισμούς του, οὔτε νὰ ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὴν ἀνάγκη τῆς φύσεως, ἢ ἀπὸ κανένα ἄλλο πράγμα, ἀλλὰ νὰ δέχεται τὶς ἀποφάσεις τοῦ Θεοῦ μὲ πίστη. Ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει τίποτε, ποὺ νὰ εἶναι ἀνώτερο ἀπὸ τὴν δύναμη τῆς ἀποφάσεως τοῦ Θεοῦ”. Καὶ συνεχίζει: “Γὶ αὐτὸ καὶ τὸν τιμώρησε ὁ ἄγγελος χωρὶς νὰ ὑπολογίσει τὴν ἱεροσύνη του καὶ κατὰ κύριο λόγο τιμωρήθηκε, ἐπειδὴ ὡς ἱερεὺς εἶχε μεγαλύτερη τιμὴ ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει καὶ μεγαλύτερη πίστη”.
Μετὰ ἀπὸ ἐννέα μῆνες ἦρθε στὸν κόσμο τὸ παιδί, σύμφωνα μὲ τὸ μήνυμα τοῦ Ἀγγέλου. Τότε ὅλοι, συγγενεῖς καὶ γείτονες ἦρθαν να μοιραστοῦν μὲ τὴν Ἐλισάβετ καὶ τὸ Ζαχαρία τὴ μεγάλη τους χαρά, ποῦ ἀπόκτησαν παιδὶ στὰ γηρατειά τους.
Τὸ ὄνομα τοῦ παιδιοῦ δινόταν τὴν ὄγδοη μέρα, στὴν τελετὴ τῆς περιτομῆς, καὶ ὅλοι λογάριαζαν νὰ τοῦ δώσουν τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του. Ἀλλὰ ὁ Ζαχαρίας ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ μιλήσει ζήτησε μιὰ πλάκα καὶ ἔγραψε: “Τὸ ὄνομά του εἶναι Ἰωάννης”. Τότε λύθηκε ἡ γλώσσα του καὶ χαρούμενος δοξολόγησε τὸ Θεὸ καὶ τὸν εὐχαρίστησε γιὰ τὴν μεγάλη Του δωρεά.
Στὴ συνέχεια, ὁ Ζαχαρίας, γεμάτος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, προφητεύει θαυμαστὰ πράγματα γιὰ τὸν Ἰωάννη: “Καὶ ἐσύ, παιδί μου, θὰ ὀνομαστεῖς προφήτης τοῦ Ὑψίστου. Θὰ ἀνοίξεις τὸ δρόμο τοῦ Κυρίου καὶ θὰ ἑτοιμάσεις τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ δεχτοῦν τὴ σωτηρία ποὺ Ἐκεῖνος θὰ φέρει στὸν κόσμο, τὴ συχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν, ποὺ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ θὰ μᾶς χαρίσει, ὅταν θὰ ἀνατείλει ἐπάνω μας ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Χριστός. Αὐτὸς ποῦ θὰ ‘ρθει γιὰ νὰ φωτίσει ὅσους κάθονται στὸ σκοτάδι καὶ στὸ θάνατο. Αὐτὸς ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ δρόμο τῆς εἰρήνης”.
πηγή
Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
Οὗτος, ἐπειδὴ παρρησίᾳ ἐκήρυττε τὴν Θεοτόκον Μαρίαν, ὅτι ἡ αὐτὴ εἶναι ὁμοῦ Μήτηρ καὶ Παρθένος· καὶ ἐπειδὴ ἐπρόσταξε τὴν Θεοτόκον, ἀφ’ οὗ ἐγέννησε τὸν Χριστόν, νὰ μὴν εὐγαίνῃ ἔξω ἀπὸ τὸν τόπον ἐκεῖνον, ὅστις ἦτον διωρισμένος ἐν τῷ Ναῷ νὰ στέκωνται αἱ παρθένοι (1)· καὶ πρὸς τούτοις, ἐπειδὴ ὁ υἱός του Ἰωάννης ἐζητεῖτο ἐν τῷ καιρῷ τῆς βρεφοκτονίας καὶ δὲν εὑρίσκετο, μὲ τὸ νὰ ἐκρύπτετο πέραν τοῦ Ἰορδάνου μέσα εἰς ἕνα σπήλαιον μαζὶ μὲ τὴν μητέρα του (2), διὰ ταῦτα, λέγω, τὰ τρία αἴτια, φονεύεται εἰς τὸ μέσον τοῦ θυσιαστηρίου ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, κατὰ προσταγὴν τοῦ Ἡρώδου.
(1) Τοῦτο βεβαιοῖ ὁ Μέγας Βασίλειος ἐν τῷ εἰς τὴν Χριστοῦ γέννησιν λόγῳ αὐτοῦ, λέγων· «Λόγος γάρ τίς ἐστι, καὶ οὗτος ἐκ παραδόσεως εἰς ἡμᾶς ἀφιγμένος, ὅτι ὁ Ζαχαρίας ἐν τῇ τῶν παρθένων χώρᾳ τὴν Μαρίαν κατατάξας μετὰ τὴν τοῦ Κυρίου κύησιν, ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων κατεφονεύθη μεταξὺ τοῦ Ναοῦ καὶ τοῦ θυσιαστηρίου, ἐγκληθεὶς ὑπὸ τοῦ λαοῦ, ὡς διὰ τούτου κατασκευάζων τὸ παράδοξον ἐκεῖνο καὶ πολυΰμνητον σημεῖον, Παρθένον γεννήσασαν, καὶ τὴν παρθενίαν μὴ διαφθείρασαν». Τοῦτο τὸ ἴδιον βεβαιοῖ καὶ ὁ Νικηφόρος εἰς τὸ δεύτερον βιβλίον τῆς Ἱστορίας του, φέρων τὸν Ἱππόλυτον μάρτυρα. Ὅθεν καὶ θῦμα τῆς παρθενίας φημίζεται ὁ θεῖος οὗτος Ζαχαρίας, ὁ μισηθεὶς ὑπὸ πάντων τῶν ἱερέων, διὰ τὸ κηρύττειν τὴν παρουσίαν τοῦ Μεσσίου. Ἐπειδὴ ἔλεγε· «Καὶ σὺ παιδίον Προφήτης ὑψίστου κληθήσῃ» κτ. (σελ. 267 τῆς Δωδεκαβίβλου). Σημείωσαι, ὅτι εἰς τὸν Ἅγιον τοῦτον Ζαχαρίαν λόγον πανηγυρικὸν ἔχει Κοσμᾶς Βεστίτωρ, σῳζόμενον ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Παντοκράτορος, καὶ ἐν τῇ τοῦ Διονυσίου, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὡς χρυσοῦν θυμιατήριον». Ὁ αὐτὸς εἰς τὸν αὐτόν, οὗ ἡ ἀρχή· «Μῦστα τῶν ἀρρήτων ἱερουργημάτων». (Σῴζεται ἐν τῇ τοῦ Διονυσίου Μονῇ, ἐν τῇ τοῦ Βατοπαιδίου καὶ τῇ τῶν Ἰβήρων, καὶ πρὸ αὐτῶν ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ.)
(2) Τοῦτο βεβαιοῖ ὁ ιγ΄ Κανὼν τοῦ Ἁγίου Πέτρου Ἀλεξανδρείας: «Ὁ αἱμοβόρος Ἡρώδης τὸ πρὸ Χριστοῦ γεννηθὲν ἕτερον παιδίον (ἤτοι τὸν Ἰωάννην) ζητήσας ἀποκτεῖναι καὶ μὴ εὑρών, τὸν πατέρα αὐτοῦ Ζαχαρίαν ἐφόνευσε μεταξὺ τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ θυσιαστηρίου, ἐκφυγόντος τοῦ παιδὸς μετὰ τῆς μητρὸς Ἐλισάβετ». Ποῦ δὲ εὑρέθη τὸ λείψανον τοῦ προφήτου τούτου Ζαχαρίου, ὅρα κατὰ τὴν ἑνδεκάτην τοῦ Φευρουαρίου. Ὅτι δὲ ὁ Ζαχαρίας οὗτος ἦτον Ἀρχιερεύς, βεβαιοῦσιν ὁ Χρυσόστομος, ὁ Αὐγουστῖνος, ὁ Ἀμβρόσιος, ὁ Θεοφύλακτος, καὶ ὁ Θεοδώρητος. Μαρτυρεῖ δὲ καὶ ἡ Ἁγία Γραφὴ λέγουσα, ὅτι νὰ μὴ εὑρίσκεται ἄνθρωπος μέσα εἰς τὴν Σκηνήν, ὅταν ἐξιλάσεται ὁ Ἀρχιερεύς. «Καὶ πᾶς ἄνθρωπος (δῆλον δὲ ἐκ τούτου ὅτι οὐδὲ ἱερεύς) οὐκ ἔσται ἐν τῇ Σκηνῇ τοῦ Μαρτυρίου, εἰσπορευομένου αὐτοῦ ἐξιλάσασθαι ἐν τῷ Ἁγίῳ, ἕως ἂν ἐξέλθῃ» (Λευϊτικ. ις΄, 17). Τοῦτο δὲ εἶναι σύμφωνον μὲ ἐκεῖνο, ὁποῦ διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, περὶ τοῦ Ζαχαρίου, ὅτι «Καὶ πᾶν τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ ἦν προσευχόμενον ἔξω τῇ ὥρᾳ τοῦ θυμιάματος». Τὸ ἀνωτέρω ῥητὸν τῆς Γραφῆς μεταχειρίζεται καὶ ὁ θεῖος Χρυσόστομος, καὶ ἀποδεικνύει, ὅτι ὁ Ζαχαρίας ἦν Ἀρχιερεύς, καὶ ὅτε εἰσελήλυθεν εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἦτον ὁ καιρὸς τῆς Σκηνοπηγίας, ἥτις ἐτελεῖτο κατὰ τὸν ἕβδομον μῆνα, τὸν Σεπτέμβριον δηλαδή. Τοῦτο συμμαρτυρεῖ καὶ ὁ Θεοδώρητος· «Δῆλον ἐντεῦθεν, ὡς ἐκτὸς τοῦ καταπετάσματος τὸ θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος ἔκειτο. Οὐ γὰρ ἄν, εἴπερ ἔνδον ἦν, εἰς τὸ πυρεῖον τοὺς ἄνθρακας λαβεῖν ἐκελεύσθη, καὶ τούτῳ εἴσω τοῦ καταπετάσματος ἐμβαλεῖν τὸ θυμίαμα». Ἐδίδαξε δὲ τοῦτο ἡμᾶς καὶ ὁ μακάριος Λουκᾶς, τὰ κατὰ τὸν Ζαχαρίαν διηγούμενος, τὸν Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ πατέρα. Κατὰ τοῦτον γὰρ τὸν καιρόν (ἤτοι τῆς Σκηνοπηγίας, τῆς κατὰ τὸν ἕβδομον μῆνα, δηλαδὴ τὸν Σεπτέμβριον τελουμένης, ὡς εἴπομεν) κᾀκεῖνος εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων εἰσελήλυθε, καὶ τῆς ἀγγελικῆς ὀπτασίας ἀπήλαυσε. Τοῦτο τὸ ἴδιον φρόνημα ἔχει καὶ ὅλη ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ὅτι δηλαδὴ ὁ Ζαχαρίας ἦτον Ἀρχιερεύς, καὶ ὅτι κατὰ τὸν καιρὸν τοῦ Σεπτεμβρίου, ὅτε ἐτελεῖτο ἡ Σκηνοπηγία, εὐηγγελίσθη. Διὸ καὶ κατὰ τὴν εἰκοστὴν τρίτην τοῦ Σεπτεμβρίου, ἑορτάζει τὴν τοῦ υἱοῦ του Προδρόμου σύλληψιν. Ἀκολούθως δέ, ἑορτάζει καὶ τὴν Γέννησιν τοῦ αὐτοῦ Προδρόμου κατὰ τὴν εἰκοστὴν τετάρτην τοῦ Ἰουνίου, μετὰ παρέλευσιν δηλαδὴ ἐννέα ὁλοκλήρων μηνῶν. Ἐντεῦθεν ἀκολούθως τῇ συλλήψει τοῦ Προδρόμου, ἑορτάζει καὶ τὴν σύλληψιν τοῦ Θεοῦ Λόγου κατὰ τὴν εἰκοστὴν πέμπτην Μαρτίου, μετὰ ἓξ μῆνας δηλαδὴ τῆς τοῦ Προδρόμου συλλήψεως, ὅτε εὐηγγελίσθη ἡ Θεοτόκος. Ἀκολούθως δὲ τῇ τοῦ Θεοῦ Λόγου συλλήψει, ἑορτάζει καὶ τὴν αὐτοῦ Γέννησιν κατὰ τὴν εἰκοστὴν πέμπτην τοῦ Δεκεμβρίου. Ἀκολούθως δὲ τῇ τοῦ Θεοῦ Λόγου γεννήσει, ἑορτάζει καὶ τὴν Ὑπαπαντὴν μετὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας. Ὅθεν ἐὰν δώσωμεν (ὡς λέγουσί τινες) ὅτι ὁ Ζαχαρίας δὲν ἦτον Ἀρχιερεύς, καὶ δὲν εὐηγγελίσθη κατὰ τὸν ἕβδομον μῆνα, ἀνατρέπομεν τὴν ἀνωτέρω τάξιν τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν, καὶ ὅλον τὸν κύκλον αὐτῶν συγχέομεν. Καθ’ ὅτι ὅλαι αἱ ἀνωτέρω ἑορταί, βάσιν καὶ θεμέλιον ἔχουσι τὴν ἐν τῷ ἑβδόμῳ μηνὶ γενομένην σύλληψιν τοῦ Προδρόμου.
Εἰ δὲ καὶ προβάλοι τινάς, διατί ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς Ἱερέα ὀνομάζει τὸν Ζαχαρίαν καὶ ὄχι Ἀρχιερέα; ἀποκρινόμεθα, ὅτι ὁ Ἱερεὺς πλατυτέρως ἐκλαμβάνεται καὶ ἐπὶ τοῦ Ἀρχιερέως. Ἔτζι γὰρ τὸ Λευϊτικὸν Ἱερέα ὀνομάζει, τὸν Ἀρχιερέα Ἀαρών· «ἐλεύσεται (ὁ λεπρὸς) πρὸς Ἀαρὼν τὸν Ἱερέα» (Λευϊτ. ιγ΄, 2). Καὶ ὁ Δαβὶδ προφητεύων περὶ τοῦ Ἀρχιερέως Χριστοῦ, Ἱερέα αὐτὸν καλεῖ· «Σὺ γάρ φησιν Ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ» (Ψαλ. ρθ΄, 4). Ὁμοίως καὶ ὁ Παῦλος Ἱερέα τὸν Χριστὸν ὀνομάζει λέγων· «Καὶ περισσότερον ἔτι κατάδηλόν ἐστιν, εἰ κατὰ τὴν ὁμοιότητα Μελχισεδὲκ ἀνίσταται Ἱερεὺς ἕτερος» (Ἑβρ. ζ΄, 15). Ὅρα καὶ εἰς τοὺς Ἀριθμούς, καὶ θέλεις ἰδῇς τὸν Ἀρχιερέα Ἀαρὼν νὰ ὀνομάζεται εἰς πάμπολλα μέρη Ἱερεύς. Οὕτω καὶ ὁ Θεολόγος Γρηγόριος καὶ ὁ Χρυσορρήμων, γράφοντες λόγους περὶ Ἱερωσύνης, πλατυτέρως ἐνόουν τὴν Ἱερωσύνην, καὶ ἐπὶ τῆς Ἀρχιερωσύνης λαμβανομένην.
Ἤθελε δὲ ἀπορήσῃ τινάς, ἂν ὁ Γαβριὴλ ἐφάνη εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος καὶ εὐηγγέλισε τὸν Ζαχαρίαν, τὸ δὲ θυσιαστήριον τοῦτο, ἦτον ἔξω τῶν Ἁγίων ἐν τῇ μέσῃ Σκηνῇ. Λοιπὸν ὁ Ζαχαρίας δὲν εἰσῆλθεν εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων; Ἡμεῖς δὲ εἰς τοῦτο ἀποκρινόμεθα, ὅτι δὲν εἶναι ἀπίθανον νὰ συνέδραμον καὶ τὰ δύω. Καὶ ὁ μὲν Ζαχαρίας, ὡς Ἀρχιερεύς, εἰσῆλθεν εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων νὰ θυμιάσῃ μὲ χρυσοῦν θυμιατήριον. Ἐν τῷ εἰσέρχεσθαι δέ, ἢ καὶ μετὰ τὸ ἐξελθεῖν, ἐφάνη αὐτῷ ἔξωθεν ὁ Γαβριὴλ ἐκ δεξιῶν τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος. Ἐκεῖνο δὲ ὁποῦ λέγουσί τινες, ὅτι ἐν τοῖς παρ’ Ἑβραίοις καταλόγοις τῶν Ἀρχιερέων, οὐ γράφεται κᾀνένας Ἀρχιερεύς, ὀνομαζόμενος Ζαχαρίας, τοῦτο οὐδεμίαν δύναμιν ἔχει. Καθ’ ὅτι οἱ Ἑβραῖοι πολλάκις αἰχμαλωτισθέντες, καὶ μάλιστα ὑπὸ Τίτου, ἀπώλεσαν καὶ τοὺς καταλόγους τῶν ἀρχιερέων τους, καὶ τὰς γενεαλογίας τῶν φυλῶν τους. Ὅρα καὶ εἰς τὴν σύλληψιν τοῦ Προδρόμου ἐν ταῖς ὑποσημειώσεσι κατὰ τὴν εἰκοστὴν τρίτην Σεπτεμβρίου.
