8 Ὀκτωβρίου)
Ἐκ τοῦ ρύπου σμιχθεῖσα τῆς ἀσωτίας
φαιδρὰ προσεισι τῷ Θεῶ Ταϊσία.
Ἡ μακαριωτάτη Ταϊσία ἦτο καλὴ εἰς τὴν ὄψιν, χαριεστάτη καὶ πολὺ ὡραία, ὄτε δὲ ἦτο δέκα ἑπτὰ περίπου χρόνων, λαβοῦσα ταύτην ἡ μήτηρ της, ἡ ὁποία ἀπὸ μικρᾶν τὴν ἐξώθει εἰς τὸ κακόν, τὴν ὠδήγησεν εἰς τὸν τόπον τῆς ἀπωλείας, ἤτοι εἰς τόπον πορνείας. Ἐπειδὴ δὲ ἦτο ὡραία, διέδραμε πανταχοῦ ἡ φήμη τοῦ κάλλους τοῦ προσώπου της, ὡς φλόγα δὲ κατέκαιεν ἡ μανία τῆς ἀγάπης της τὰς καρδίας τῶν ἐραστῶν της. Πλεῖστοι δὲ ἄλλοι ἀκούοντες τὰ περὶ τοῦ κάλλους της, ἐπώλουν πάντα τά ὑπάρχοντά των, προκειμένου νὰ ἀπολαύσουν τῆς ἀγάπης της.
Ἀκούσας ὁ ἀββᾶς Σεραπίων περὶ αὐτῆς, προσηυχήθη πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτῆς λέγων: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἠμῶν, ὁ θέλων πάντας σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, οὕτω καὶ νῦν ἐμφύτευσον τὸν φόβον σου εἰς τὴν καρδίαν αὐτῆς, δια νὰ ἐπιστρέψη, μετανοήση καὶ σωθῆ». Μετὰ ταῦτα ἐφόρεσε ροῦχα κοσμικά, ἔλαβε μεθ’ ἐαυτοῦ ἓν νόμισμα καὶ ἀπῆλθε πρὸς αὐτήν, ὡς δῆθεν στρατιώτης. Ἐλθῶν δὲ εἰς τὸν τόπον εἰς τὸν ὁποῖον διέμενεν, ἔδωκεν εἰς αὐτὴν τὸ νόμισμα, τὸ ὁποῖον λαβοῦσα μετὰ χαρᾶς ἡ Ταϊσία εἶπε πρὸς αὐτόν: «Ἃς εἰσέλθωμεν εἷς τὸν κοιτώνα μου». Λέγει δὲ καὶ ὁ Ἀββᾶς Σεραπίων: «ἃς εἰσέλθωμεν». Εἰσελθῶν δὲ ὁ ὅσιος βλέπει κλίνην ἐστρωμένην ὑψηλοτάτην, ἀνελθοῦσα δὲ ἡ κόρη εἰς τὴν κλίνην ἐκάλει καὶ τὸν γέροντα νὰ ἀνὲλθη εἰς αὐτήν. Ὁ δὲ Γέρων εἶπεν εἰς αὐτήν: «δὲν ὑπάρχει ἕτερον κελλίον ἐνταύθα;» Λέγει του ἡ κόρη: «ὑπάρχει». Λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ Γέρων «Ἃς ὑπάγωμεν νὰ καθίσωμεν ὀλίγον ἐκεῖ». Λέγει ἡ Ταϊσία: «Ἐφ’ ὅσον οὐδεὶς ἄνθρωπος βλέπει ἠμᾶς εἰς τὸν τόπον τοῦτον, καλὸν εἶναι νὰ συνομιλήσωμεν καὶ νὰ ποιήσωμεν ἐδῶ τὴν ἐπιθυμίαν μας, διότι ὅπου καὶ ἂν ἀπέλθωμεν βλέπει ἠμᾶς ὁ Θεός».
Ἀκούσας ὁ Γέρων τὸν λόγον τοῦτον εἶπε πρὸς αὐτήν: «Γνωρίζεις ὅτι ὑπάρχει Θεὸς καὶ κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις καὶ Βασιλεία καὶ Κόλασις»; Λέγει ἐκείνη: «Ναὶ, γνωρίζω» Τῆς ἀπεκρίθη ὁ Γέρων: «Ἒφ΄ ὅσον λοιπὸν γνωρίζεις διατὶ καταστρέφεοις τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων». Ταῦτα καὶ ἄλλα πολλὰ εὐρῶν τὴν εὐκαιρίαν νὰ τῆς ἀναπτύξη ὁ Γέρων, τῆς ἔδειξεν ὕστερον καὶ τὸ μοναχικὸ Σχῆμα, τὸ ὁποῖον ἐφόρει ἐσωτερικῶς, ἀποκαλύψας εἰς αὐτὴν καὶ τὴν αἰτίαν διὰ τὴν ὁποίαν ἦλθεν εἰς τὸ κελλί της.
Τότε ἡ Ταϊσία ρίψασα ἐαυτὴν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Γέροντος ἔλεγε μετὰ δακρύων: «Γνωρίζεις, τίμιε πάτερ, ἐὰν ὑπάρχη μετάνοια καὶ διὰ τοὺς ἁμαρτήσαντας; Δέχεται καὶ ἐμὲ ὁ Θεὸς ἐὰν μετανοήσω;» Λέγει ὁ Γέρων: «Εὔσπλαγχνος εἶναι ὁ Θεὸς καὶ πολὺ μακρόθυμος δεχόμενος πάντας τούς μετανοοῦντας μετὰ χαρᾶς, διὸ καὶ πολλὴ χαρὰ γίνεται ἐν οὐρανῶ «ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῶ μετανοούντι». Ἡ δὲ λέγει πρὸς αὐτόν: «Ἀνάμεινόν μέ, πάτερ, τρεῖς μόνον ὥρας ἔπειτα δὲ, πράξον εἰς ἐμὲ ὅ,τι καὶ ἂν βούλεσαι ὑπὲρ τῶν κακῶν τά ὁποῖα ἔπραξα, διότι γνωρίζω ὅτι ἀπὸ Θεοῦ ἀπεστάλης εἰς ἐμέ». Ὁ δὲ ὅσιος ὑποδείξας εἰς αὐτήν τό ποῦ θὰ τὸν εὔρη ἀνεχώρησεν ἐκ τοῦ κελλίου της. Ἡ δὲ μακαρία παραλαβοῦσα ὅσα εἶχεν ἀποκτήσει ἐκ τῆς πορνείας, ἔκαυσε ταῦτα εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως λέγουσα: «Ἐλᾶτε πάντες οἱ μετ΄ ἐμοῦ πορνεύσαντες καὶ ἴδετε κατὰ τὴν ὥραν ταύτην πῶς κατέκαυσα πάντα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐκ τῆς πορνείας ἀπέκτησα». Ἤσαν δὲ τὰ καυθέντα ὑπὸ τῆς ἁγίας ἀξίας ἑξακοσίων λίτρων χρυσίου, ἐκτός του ἱματισμοῦ καὶ τῶν στολῶν.
Ἀφοῦ ἐποίησε ταῦτα ἡ ἁγία ἀπῆλθε πρὸς τὸν Γέροντα. Παραλαβῶν δὲ αὐτὴν ὁ Γέρων τὴν εἰσήγαγεν εἰς φροντιστήριον παρθένων (μοναστήριον) καὶ ἐνέκλεισεν αὐτὴν εἰς ἓν κελλίον, ἐσφράγισε δὲ τὴν θύραν διὰ σφραγίδος μολυβδίνης, ἀφήσας μόνον μικρᾶν θυρίδα, διὰ τῆς ὁποίας θὰ ἐλάμβανε ἡ Ταϊσία τά πρὸς συντήρησιν. Παρήγγειλε δὲ ὁ Γέρων εἰς τὴν ἡγουμένην τοῦ Μοναστηρίου νὰ παρέχη εἰς αὐτὴν ἀνὰ δύο ἡμέρας ἄρτον ξηρὸν ὀλίγον καὶ ὀλιγοστὸν ὕδωρ. Εἶπε δὲ πρὸς τὸν Γέροντα ἡ μακαρία ἀπὸ τῆς θυρίδος: «Προσεύχου, τίμιε πάτερ, εἰς τὸν Θεὸν διὰ νὰ συγχωρήση ὁ Θεὸς τὰς πολλά μου ἁμαρτίας». Λέγει δὲ πρὸς αὐτὴν ὁ γέρων: «Ἔχε πρὸς τὸν Θεὸν συνεχῶς τὴν διάνοιάν σου λέγουσα ἀεὶ τὸν λόγον τοῦτον: «Κύριε ὁ Θεός μου, ὁ πλάσας με, ἐλέησόν με κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος».
Παρέμεινε λοιπὸν ἡ μακαρία Ταϊσία εἰς τὸ κελλίον ἐκεῖνο ἔτη τρία πράττουσα πάντα τα ἀνωτέρω μετὰ πάσης κατανύξεως καὶ προθυμίας. Βλέπων δὲ ὁ ἀββᾶς Σεραπίων τὴν μετάνοιά της, τὴν εὐσπλαγχνίσθη καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν Μέγαν Ἀντώνιον νὰ τὸν ἐρωτήση, ἐὰν ἐδέχθη ὁ Θεὸς τὴν ἐπιστροφήν της. Ἀφοῦ λοιπὸν διηγήθη εἰς τὸν Μ. Ἀντώνιον ὅλον τὸν βίον της καὶ τὴν μετάνοιάν της, τότε ὁ μέγας πατὴρ ἐκάλεσε τοὺς μαθητάς του καὶ τοὺς εἶπε: «κλείσατε ἑαυτοὺς εἰς τὰ κελλία σας ὅλην τὴν νύκτα προσευχόμενοι θερμῶς διὰ τὸ ζήτημα τοῦ ἀββᾶ Σεραπίωνος, διὰ νὰ ἴδωμεν τί θὰ μᾶς ἀποκαλύψη ὁ Θεός». Ἐποίησαν δὲ ἕκαστος ἐξ αὐτῶν καθὼς προσετάχθησαν. Πολλῆς δὲ ὥρας παρελθούσης τῆς νυκτός, προσέχει ὁ ἀββᾶς Παῦλος, ὁ μεγαλύτερος τῶν μαθητῶν τοῦ Μ. Ἀντωνίου, καὶ βλέπει εἰς τὸν οὐρανὸν κλίνην ἐστρωμένην ἐν μεγάλη δόξη καὶ μεγαλοπρεπεία, καὶ τρεῖς παρθένους κρατοῦσας λαμπάδας ἔμπροσθεν τῆς κλίνης, στέφανος δὲ ἀμάραντος εὐρίσκετο ἒπ΄αὐτῆς. Ἐσκέφθη τότε ὁ ἀββᾶς Παῦλος ὅτι αὐτὴ ἡ κλίνη καὶ ὁ στέφανος ἀσφαλῶς θὰ ἀνήκουν εἰς τὸν Γέροντά του, τὸν Μ. Ἀντώνιον. Ταῦτα αὐτοῦ διαλογιζομένου ἦλθε πρὸς αὐτὸν λέγουσα: «Δὲν εἶναι, Παῦλε, τοῦ πατρός σου Ἀντωνίου, ἀλλὰ τῆς Ταϊσίας τῆς πάλαι πόρνης». Πρωϊας δὲ γενομένης διηγήθη εἰς τοὺς πατέρας τὴν ὀπτασίαν καὶ ἐπληροφορήθησαν ἅπαντες ὅτι ἐδέχθη ὁ Θεὸς τὴν μετάνοιαν τῆς μακαρίας Ταϊσίας.
Ἐπιστρέψας ὁ ἀββᾶς Σεραπίων ἐκ τοῦ Μ. Ἀντωνίου ἐπῆγε κατ΄εὐθείαν εἰς τὸ Μοναστήριον τῆς Ταϊσίας καὶ διέταξεν αὐτὴν νὰ ἐξέλθη πλέον τοῦ κελλίου της, διὰ νὰ συνδιάγη μετὰ τῶν ἄλλων ἀδελφῶν, διότι ὁ Θεὸς ἐδέχθη τὴν μετάνοιάν της. Ἡ δὲ μακαρία του ἔλεγε: «Πίστευσόν μοι, τίμιε πάτερ, ὅτι ἀφ΄ ἧς ὥρας ἦλθον εἰς τὸ κελλίον τοῦτο, ποιήσασα τὰς ἁμαρτίας μου ὡς φορτίον μέγα ἔστησα αὐτὸ πρὸ τοῦ προσώπου μου καὶ ὅπως ἡ πνοή μου δὲν ἐσταμάτησε οὐδὲ στιγμήν, οὕτω καὶ ἐγὼ δὲν ἔπαυσα καθόλου νὰ σκέπτομαι τὰ πλήθη τῶν ἀνομιῶν μου ἕως τῆς ὥρας ταύτης».
Καὶ ὁ γέρων τῆς ἀπεκρίθη: «Τοῦτο ἐγένετο (δηλαδὴ ἡ συγχώρησίς της) ὄχι διὰ τὴν ἰδικήν σου ἀξίαν, ἀλλὰ διὰ τὸν ταπεινὸν λογισμόν σου, εἰς τὸν ὁποῖον εὐαρεστεῖται ὁ Θεός». Οὕτως ἐξέβαλεν αὐτὴν τοῦ κελλίου ὁ Γέρων διὰ νὰ παραμείνη μετὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν αὐτῆς μετάνοιαν δεκαπέντε μόνον ἡμέρας μετὰ τῶν ἀδελφῶν!
Κατόπιν μετέστη πρὸς τὸν Κύριον μετὰ δόξης καὶ τιμῆς μεγάλης ἀπολαβοῦσα τὴν ἐπουράνιον βασιλείαν. Ταύτης καὶ ἠμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφαί, ἃς ζηλώσωσμεν τὴν μετάνοιαν, διότι τὶς εὑρίσκεται καθαρός ἀπὸ ρύπου ἔστω καὶ μία ἡμέρα ἐὰν εἶναι ὁ βίος του ἐπὶ τῆς γῆς, ὥστε νὰ ἀξιωθῶμεν τῆς ἐπουρανίου μακαριότητος εὐφραινόμενοι μετὰ πάντων των ἁγίων εἰς αἰώνας αἰώνων. Ἀμήν.
