Βίος Ὁσίου Πέτρου τοῦ Ἀθωνίτου

Ἀπό τοὺς πρώτους ἀσκητὲς ποὺ κατοίκησαν στὸ Ἅγιο Ὅρος, ἦταν καὶ ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Ἀθωνίτης, τὸν 9ον αιώνα μ.χ.

Πρὶν γίνει μοναχὸς κι ἔρθει στὸ Ἅγιο Ὅρος, ἦταν στρατιωτικὸς στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ σὲ κάποια μάχη μὲ τοὺς Ἀγαρηνούς, αἰχμαλωτίστηκε καὶ ὁδηγήθηκε στὴν χειρότερη φυλακή τῆς τότε ἐποχῆς, τὴν λεγομένη τοῦ “Σαμαρά”.

Εὐλαβὴς ὅπως ἦταν ὁ Ὅσιος, προσεύχονταν στὸν Θεὸ γιὰ νὰ τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς φυλακῆς, ὅμως αἰσθανόταν καὶ ἔνοχος, διότι εἶχε τάξει πολλὲς φορὲς στὸν Θεὸ νὰ γίνει μοναχός, ἀλλὰ δὲν ἔγινε.

Εἶχε ἰδιαίτερη εὐλάβεια στὸν Ἅγιο Νικόλαο, στὸν ὁποῖο εἶχε ἐναποθέσει ὅλες του τὶς ἐλπίδες καὶ τὸν ἐπικαλοῦνταν μὲ πολλὴ θέρμη, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει στὶς δυσκολίες ποὺ περνοῦσε μέσα στὴν φυλακή.

Πράγματι ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἄκουσε τὶς προσευχές του καὶ τοῦ ἐμφανίστηκε στὸ κελί του, ἀλλὰ τοῦ εἶπε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ τὸν βοηθήσει, διότι εἶχε ἀθετήσει πολλὲς φορὲς τὴν ὑπόσχεση ποὺ εἶχε δώσει στὸν Θεὸ ὅτι θὰ γίνει μοναχός. Ὁ Ὅσιος ὅμως, μὲ περισσότερη ἀκόμη θέρμη, παρακαλοῦσε τὸν Ἅγιο νὰ τὸν βοηθήσει. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ τοῦ ἐμφανιστεῖ ὁ Ἅγιος πάλι καὶ νὰ τοῦ πεῖ τὰ ἑξῆς: “ἐπειδὴ εἶναι δύσκολο νὰ κάμψω τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μόνος μου, πρέπει νὰ παρακαλέσεις καὶ τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Θεοδόχο, ὁ ὁποῖος ἔχει μεγάλη παρρησία στὸν Θεὸ καὶ δύναται νὰ δώσει λύση στὸ αἴτημά σου”.

Χωρὶς νὰ χάσει χρόνο ὁ Ὅσιος Πέτρος ἄρχισε νὰ προσεύχεται στὸν Ἅγιο καὶ Δίκαιο Συμεὼν τὸν Θεοδόχο καὶ νὰ τὸν παρακαλάει νὰ τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ δεσμά.

Πράγματι, μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες τοῦ ἐμφανίστηκε ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Θεοδόχος καὶ τὸν ρώτησε: “ἐὰν σὲ ἐλευθερώσω ἀπὸ τὰ δεσμά, θὰ κρατήσεις τὴν ὑπόσχεση ποὺ ἔδωσες στὸν Θεὸ ὅτι θὰ γίνεις μοναχός;” ὁ Ὅσιος Πέτρος δεσμεύτηκε μὲ ὅρκους πλέον, ὅτι θὰ κρατήσει τὴν ὑπόσχεσή του κι ἔτσι ὁ Ἅγιος Συμεών, ἀκουμπώντας μὲ τὴν ράβδο του τὰ σιδερένια δεσμὰ τοῦ Πέτρου, τὸν ἐλευθέρωσε. Ἡ πόρτα τοῦ κελιοῦ τοῦ ἄνοιξε μόνη της καὶ ὁ Ὅσιος δραπέτευσε σὰν νὰ μὴν ὑπῆρχαν φρουροί.

Χωρὶς νὰ ἐπιστρέψει στὴν Κωνσταντινούπολη, μετέβηκε στὴν Ρώμη, ὅπου ἔγινε μοναχός, κρατώντας ἔτσι τὴν ὑπόσχεσή του.

Ἀπ’ ἐκεῖ ἐπιβιβάστηκε σὲ πλοῖο μὲ ἄγνωστο προορισμό, μὴ ξέροντας ποὺ νὰ πάει νὰ μονάσει. Καθὼς καθόταν μόνος του στὸ κατάστρωμα καὶ εἶχε ἀρχίσει νὰ τὸν παίρνει ὁ ὕπνος ἀπὸ τὴν κούραση, βλέπει πάλι ἐν ὀράματι τὸν Ἅγιο Νικόλαο, ἀλλὰ αὐτὴ τὴν φορὰ μαζὶ μὲ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, νὰ συνομιλοῦν γιὰ τὸ ποὺ πρέπει νὰ μονάσει καὶ σὲ ποιὸν τόπο. Στὴν συνομιλία τοὺς ἄκουσε καθαρὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο νὰ λέει στὸν Ἅγιο Νικόλαο τὰ ἑξῆς: “Εἶναι ἕνας τόπος ποὺ τὸν ἔχω διαλέξει ἀπὸ ὅλη τὴν Γῆ καὶ ζήτησα ἀπὸ τὸν Υἱό μου νὰ εἶναι κλῆρος δικός μου καὶ περιβόλι μου. Μπαίνει κατὰ πολὺ μέσα στὴν θάλασσα καὶ ἔχει ὅρος ὑψηλό. Θὰ τὸν παραδώσω στὸν ἀνδρῶο μοναχισμὸ καὶ θὰ εἶναι ἄβατος γιὰ τὶς γυναῖκες. Ὅποιος μονάσει σ’ αὐτὸ τὸ Ὅρος καὶ μείνει ὅλη του τὴν ζωὴ ἐν μετανοία, ἐγὼ θὰ πρεσβεύσω γιὰ τελεία ἄφεση ἁμαρτιῶν. Ἐγὼ θὰ εἶμαι τροφός, ἰατρὸς καὶ παραμυθία, σύμβουλος γι’ αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ κάνουν καὶ γι’ αὐτὰ ποὺ δὲν πρέπει. Ἐγὼ θὰ προστατεύω αὐτὸ τὸ Ὅρος, τὸ ὁποῖο θὰ ὀνομαστεῖ Ἅγιο καὶ θὰ εἶναι περιβόλι δικὸ μου”. Αὐτὰ ἄκουσε ὁ Ὅσιος Πέτρος νὰ λέει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος στὸν Ἅγιο Νικόλαο καὶ ἀμέσως συνῆλθε ἀπὸ τὴν ὀπτασία. Συνεχίζοντας τὸ πλοῖο τὴν πορεία του, περνοῦσε μπροστὰ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὅρος, ἀλλὰ πρὸς ἔκπληξη ὅλων τό πλοῖο σταμάτησε νὰ πλέει καὶ ἀκινητοποιήθηκε. Ὁ καπετάνιος καὶ οἱ ναῦτες δὲν μποροῦσαν νὰ ἐξηγήσουν τὸ γεγονός, ὅμως ὁ Ὅσιος Πέτρος κατάλαβε ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ τόπος γιὰ τὸν ὁποῖο μιλοῦσε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Ἀφοῦ ἔπεισε τὸν καπετάνιο καὶ τοὺς ναῦτες, τὸν κατέβασαν στὴν ξηρὰ καὶ τὸ πλοῖο ἀμέσως συνέχισε τὴν πορεία του. Ὁ Ὅσιος κατευθύνθηκε πρὸς τοὺς πρόποδες τοῦ Ἄθωνα καὶ κατοίκησε μέσα σὲ σπηλιά, ὅπου ἔμεινε ἐκεῖ μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, τρώγοντας μόνο ἄγρια χόρτα.

Οἱ μεγάλοι ἀσκητικοί του ἀγῶνες μέσα στὸ σπήλαιο, ἐπιβραβεύτηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔτσι ἔφτασε σὲ μέτρα πνευματικῆς τελιότητος. Λίγο πρὶν τὴν ὀσιακὴ του κοίμηση, τὸν ἐπισκέφθηκε κάποιος κυνηγός, στὸν ὁποῖο καὶ διηγήθηκε ὅλα τά προαναφερθέντα γεγονότα. Ὁ κυνηγὸς μὲ τὴν σειρὰ του τὰ κατέγραψε καὶ παρέδωσε τὸ χειρόγραφό (το ὁποῖο σώζεται μέχρι σήμερα σὲ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ὅρους) στοὺς πρώτους μοναχοὺς ποὺ εἶχαν ἀρχίσει νὰ συνάζονται στὰ ὅρια τῆς σημερινῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων. Ἀργότερα ἀπ’ αὐτὸ τὸ χειρόγραφο, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τὸν 14ον αιώνα, συνέγραψε τὸν βίο τοῦ Ὁσίου Πέτρου τοῦ Ἀθωνίτη καὶ ἡ ἐκκλησία μας τὸν τιμᾶ στὶς 12 Ἰουνίου.

Τὰ ὅσα ἄκουσε ὁ Ὅσιος Πέτρος ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἐπαληθεύτηκαν ὅλα, στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων. Τὸ Ὅρος ὀνομάστηκε Ἅγιο καὶ γέμισε ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη μὲ μοναχούς. Χτίστηκαν Μοναστήρια, Σκῆτες, Καλύβες καὶ κατοχυρώθηκε τὸ Ἄβατο μὲ Αὐτοκρατορικὰ χρυσόβουλα. Ἡ ἴδια ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος προστάτευσε αὐτὸ ἀπὸ πειρατές, Τούρκους, Γερμανοὺς καὶ πολλοὺς ἄλλους ἐχθρούς. Δὲν ἔλειψε ποτὲ τὸ σιτάρι καὶ τὸ λάδι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὅρος, σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεση τῆς Παναγίας, ποὺ εἶπε ὅτι αὐτὴ θὰ εἶναι τροφός. Πάντα μὲ θαυματουργικὸ τρόπο γέμιζαν οἱ ἀποθῆκες τροφίμων τῶν Μονῶν, μὲ τὰ ἀπαραίτητα τρόφιμα. Καὶ σὰν ἀπόδειξη ὅτι πρεσβεύει γιὰ τελεία ἄφεση ἁμαρτιῶν, εἶναι ὅτι οἱ μοναχοὶ στὸ Ἅγιο Ὅρος ὅταν πεθαίνουν δὲν παγώνουν, ἀλλὰ παραμένουν εὔκαμπτοι καὶ μὲ θερμοκρασία σώματος, μέχρι τὴν ἄλλη ἡμέρα ὅπου καὶ τοὺς θάπτουν στὸν τάφο.

Μέχρι σήμερα ἡ ἴδια ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος , στέκεται φρουρὸς ἀπροσπέλαστος γιὰ τὸ Ἅγιο Ὅρος καὶ ἀλίμονο σ’ αὐτὸν ποὺ θὰ τολμήσει νὰ βλάψει μὲ τὸν ὁποιονδήποτε τρόπο αὐτὸν τὸν τόπο.

http://www.agion-oros.gr