Μέσα στὴ σεπτὴ χορεία τῶν πολυάριθμων ἁγίων, ποὺ γεννήθηκαν, ἔζησαν ἢ τέλειωσαν τὴν ἐπίγεια βιοτή τους στὸ μυροβόλο καὶ εὐλογημένο νησὶ τῆς Χίου, ξεχωριστὴ θέση κατέχει ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος, ὁ πρωτομάρτυς τοῦ ἁγιοτόκου αὐτοῦ νησιοῦ τοῦ Αἰγαίου, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ἔνδοξο μαρτύριο τοῦ κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν τοῦ αὐτοκράτορος Δεκίου (249 – 251μ.Χ.) ἑδραίωσε τὸ δένδρο τῆς χριστιανικῆς πίστεως στὴ μυροβόλο Χίο καὶ πότισε μὲ τὸ ἁγνό του αἷμα τὴν εὐλογημένη χιακὴ γῆ. Ἐπιπλέον κατέστη φωτεινὸ παράδειγμα καὶ σημεῖο εὐλαβικῆς ἀναφορᾶς γιὰ τοὺς πολυάριθμους μάρτυρες, νεομάρτυρες, ἀσκητὲς καὶ ὁσίους, ποὺ ἁγίασαν καὶ λάμπρυναν πνευματικά το ἀκριτικὸ αἰγαιοπελαγίτικο νησὶ μὲ τὴ χριστομίμητη ζωὴ καὶ τὸ ἀγωνιστικό τους φρόνημα.
Ὁ πρωτομάρτυς τῆς νήσου Χίου Ἅγιος Ἰσίδωρος ἦταν γόνος εὐγενοῦς καὶ ἀρχοντικῆς οἰκογένειας καὶ γεννήθηκε περὶ τὸ 230μ.Χ. στὴν Ἡλιούπολη τῆς Ἀλεξάνδρειας. Ἂν καὶ οἱ γονεῖς τοῦ ἦταν εἰδωλολάτρες, ὁ νεαρὸς Ἰσίδωρος, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσε ὡς ἀξιωματικός του ρωμαϊκοῦ στόλου, ἀσπάσθηκε τὸν χριστιανισμό.Ὅταν μάλιστα ἡ μοίρα τοῦ στόλου, στὴν ὁποία ὑπηρετοῦσε, ἀγκυροβόλησε στὴ Χίο, ἐρχόταν συχνὰ σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴ χριστιανικὴ κοινότητα τοῦ νησιοῦ. Τὸ γεγονὸς τῆς χριστιανικῆς ταυτότητος τοῦ νεαροῦ Ἰσιδώρου κατήγγειλε ὁ Ρωμαῖος ἑκατόνταρχος Ἰούλιος στὸν εἰδωλολάτρη ναύαρχο Νουμέριο, ὁ ὁποῖος κάλεσε τὸν Ἰσίδωρο νὰ ἀπολογηθεῖ καὶ νὰ ἀρνηθεῖ τὴ χριστιανική του πίστη, θυσιάζοντας στοὺς ψεύτικους θεούς. Ὁ Ἰσίδωρος ὅμως ἔμεινε σταθερὸς καὶ ἀκλόνητος στὴν πίστη του στὸν Σταυρωθέντα καὶ Ἀναστάντα Κύριο καὶ καμμία ἀπειλῆ δὲν κατόρθωσε νὰ τὸν μεταπείσει.
Τότε ὁ Νουμέριος ἔδωσε ἐντολὴ νὰ φυλακιστεῖ καὶ νὰ μαστιγωθεῖ ἀλύπητα. Στὴ συνέχεια ρίφθηκε μέσα σὲ πυρακτωμένο καμίνι, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὅμως μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ βγῆκε σῶος καὶ ἀβλαβής.
Τότε ὁ Νουμέριος ἀποφάσισε νὰ ἐνημερώσει τὸν εἰδωλολάτρη πατέρα τοῦ Ἰσιδώρου καὶ μάλιστα τὸν κάλεσε νὰ ἔρθει ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια στὴ Χίο γιὰ νὰ παροτρύνει τὸν γιό του νὰ ἐπιστρέψει στὴν ψεύτικη θρησκεία τῶν εἰδώλων. Ὁ πατέρας, ἐρχόμενος στὴ Χίο, προσπάθησε μὲ κολακευτικὰ λόγια νὰ πείσει τὸν νεαρὸ Ἰσίδωρο νὰ ἐγκαταλείψει τὴ χριστιανικὴ θρησκεία καὶ νὰ θυσιάσει στὰ ψεύτικα εἴδωλα. Οἱ ἄκαρπες προσπάθειες ἐξαγρίωσαν τόσο πολὺ τὸν πατέρα του, ὥστε καταράστηκε τὸ ἴδιο του τὸ παιδὶ καὶ τὸ παρέδωσε στὸν Νουμέριο μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ βασανιστεῖ ἀνελέητα. Ὁ νεαρὸς Ἰσίδωρος, ὁ γενναῖος αὐτὸς ἀθλητὴς τῆς πίστεως, ἦταν τόσο πλημμυρισμένος ἀπὸ ἀγάπη στὸν Νυμφίο Χριστό, ὥστε ἀνέμενε μὲ ἠρεμία καὶ πραότητα τὸ ἐπίγειο μαρτυρικό του τέλος. Τότε ὁ σκληρόκαρδος καὶ ἐξαγριωμένος πατέρας τοῦ ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ δέσουν τὸν γιό του σὲ ἄλογα καὶ νὰ τὸν σύρουν σὲ μία διαδρομὴ ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Χίου ἕως τὸ χωριὸ Νεοχώρι. Ὁ αἱμόφυρτος καὶ τραυματισμένος Ἰσίδωρος ἔμεινε ζωντανὸς χάρη στὸ ἀκμαῖο του φρόνημα καὶ τὴν ἀκλόνητη πίστη στὸν Σωτήρα Χριστό, ἐνῶ συνέχισε νὰ προσεύχεται, μέχρι ποὺ ὁ ἑκατόνταρχος Ἰούλιος διέταξε τὸν ἀποκεφαλισμό του. Τὸ μαρτύριο τοῦ πρωτομάρτυρος τῆς Χίου ἔλαβε χώρα στὶς 14 Μαΐου 250μ.Χ., ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τιμᾶ καὶ γεραίρει τὴ μνήμη του. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁ γενναῖος καὶ νεαρὸς ἀθλητὴς τῆς πίστεως, Ἅγιος Ἰσίδωρος, ἔλαβε τὸν στέφανο τῆς ἁγιότητος καὶ τῆς θεϊκῆς δόξης γιὰ νὰ παραδειγματίζει καὶ νὰ καθοδηγεῖ τὶς νεότερες γενιὲς ὡς σύμβολο ἁγνότητος, ἀκμαίου φρονήματος καὶ σταθερῆς πίστεως.
Ἀξιοσημείωτο εἶναι καὶ τὸ γεγονὸς τῆς σύνδεσης τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου μὲ τὸ πολύτιμο καὶ ἀρωματικὸ προϊόν της μαστίχας, τὸ ὁποῖο ἔχει καταστήσει τὴ Χίο γνωστὴ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Σύμφωνα μὲ τὴν τοπικὴ παράδοση οἱ μαστιχοφόροι σχίνοι, ποὺ φύονται στὸ νότιο τμῆμα τοῦ νησιοῦ, ἦταν ἄγριοι καὶ ἄκαρποι. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ὅμως ποὺ τὸ αἱμόφυρτο σῶμα τοῦ νεαροῦ ἀγωνιστοῦ καὶ μάρτυρος Ἁγίου Ἰσιδώρου σύρθηκε ἀνάμεσά σε αὐτούς, ἄρχισαν νὰ δακρύζουν. Τὰ δάκρυα αὐτὰ τοῦ «Ἁγίου Ἰσιδώρου», ὅπως τὰ ἀποκαλεῖ χαρακτηριστικὰ ὁ εὐσεβὴς χιακὸς λαός, ἀποτελοῦν τὴ φημισμένη χιώτικη μαστίχα, γνωστὴ γιὰ τὶς θεραπευτικές της ἰδιότητες ἀπὸ τὰ πολὺ παλιὰ χρόνια.
Μετὰ τὸν ἀποκεφαλισμὸ τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου ὁ Νουμέριος ἔριξε τὸ σῶμα τοῦ μάρτυρος μέσα σὲ φαράγγι καὶ διέταξε νὰ τὸ φρουροῦν. Ὅμως μία εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετη γυναίκα, ἡ μετέπειτα Ἁγία Μυρόπη, κατόρθωσε καὶ πῆρε τὸ σῶμα κρυφὰ καὶ τὸ ἐνταφίασε μὲ τὶς πρέπουσες τιμές. Τὸ ἀπρόσμενο αὐτὸ γεγονὸς ἐξαγρίωσε τὸν Νουμέριο σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε ἀπείλησε μὲ θάνατο τοὺς φρουρούς, ἐὰν δὲν ἔβρισκαν αὐτὸν ποὺ ἔκλεψε τὸ σῶμα. Τότε ἡ Μυρόπη παρουσιάστηκε μόνη της στὸν ναύαρχο καὶ ὁμολόγησε μὲ παρρησία τὴν πράξη της. Στὴ συνέχεια βασανίστηκε ἀνελέητα, ἐπειδὴ ἀρνήθηκε νὰ προσκυνήσει τὰ ψεύτικα εἴδωλα, ἐπιδεικνύοντας περιφρόνηση ἀπέναντί σε αὐτά, ἀλλὰ καὶ ἀμέτρητο θάρρος. Κατόπιν φυλακίστηκε καὶ μέσα στὸ δεσμωτήριο παρέδωσε τὴν ἁγία της ψυχὴ στὸν Θεό. Ἐνταφιάστηκε δίπλα ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου καὶ κατὰ τὸν 4ο αἰώνα ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἀνεγέρθηκε περικαλλὴς ναὸς πρὸς τιμὴν τῶν δύο πρωτομαρτύρων τῆς Χίου Ἰσιδώρου καὶ Μυρόπης.
Μετὰ τὴν κατάληψη τοῦ νησιοῦ ἀπὸ τοὺς Ἐνετοὺς κατὰ τὴν περίοδο τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορος Ἰωάννου Β΄ Κομνηνοῦ (1118-1143) τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου ἐκλάπηκε καὶ μεταφέρθηκε στὴ Βενετία τὸ 1125μ.Χ., ὅπου μαζὶ καὶ μὲ τὴν τιμία κάρα τοῦ φυλάσσεται μέχρι σήμερα στὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου στὸν μεγαλοπρεπῆ Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Μάρκου. Στὶς 18 Ἰουνίου 1967 καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν ἀποδοχὴ σχετικοῦ ὑποβληθέντος αἰτήματος, μεταφέρθηκε μὲ κάθε ἐπισημότητα ἀπὸ τὴ Βενετία στὴ Χίο τμῆμα ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου, τὰ ὁποῖα μέχρι σήμερα φυλάσσονται καὶ ἐκτίθενται πρὸς προσκύνηση στὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῶν Ἁγίων Μηνᾶ, Βίκτωρος καὶ Βικεντίου στὴν πόλη τῆς Χίου.
Ἡ τιμὴ τοῦ πρωτομάρτυρος τῆς μυροβόλου Χίου Ἁγίου Ἰσιδώρου δὲν περιορίζεται μόνο στὰ στενὰ γεωγραφικὰ ὅρια τοῦ νησιοῦ, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται μὲ τὴν ὕπαρξη ἱερῶν ναῶν ἐπ’ ὀνόματί του τόσο στὰ γειτονικὰ νησιὰ τῆς Λέσβου, τῆς Σάμου καὶ τῆς Ἰκαρίας, ὅσο καὶ σὲ νησιὰ τῆς Δωδεκανήσου (Ρόδος, Λέρος), ἀλλὰ καὶ τῶν Κυκλάδων (Νάξος, Μύκονος).
Ἅγιος Ἰσίδωρος: ὁ ἔνδοξος πρωτομάρτυς τῆς Χίου, ὁ ὁποῖος ἀποτέλεσε τὴν ἀπαρχὴ μίας πολυάριθμης χορείας ἁγίων, ποὺ λαμπρύνουν τὸ πνευματικὸ στερέωμα αὐτοῦ του εὐλογημένου νησιοῦ, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἀποτελεῖ καὶ ἕναν φωτεινὸ ὁδοδείκτη γιὰ ὅλους ὅσους ἀγωνίζονται γιὰ τὴν κατὰ Θεὸν προκοπὴ καὶ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία στοὺς δύσκολους καὶ ἀπαιτητικοὺς καιρούς μας.
Ἀριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος Ἐκπαιδευτικός
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Χαλκιὰ – Στεφάνου Πόπης, Οἱ Ἅγιοί της Χίου, Ἐκδόσεις Ἑπτάλοφος, Β΄ Ἔκδοσις, Ἀθῆναι 2008.
Leave a Reply
Want to join the discussion?Feel free to contribute!