Ὁ Θεομητορικός ὕμνος πού ἔβγαινε ἀπό τήν καρδιά ἑνός εὐλαβούς μοναχοῦ. Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία

Εἰς τὴν πόλιν τῆς Ρώμης ἦτον εἶς ἄνθρωπος ὀνόματι ᾿Ιωάννης, κατὰ πολλὰ εὐλαβὴς καὶ πλούσιος ἀμὴ εἶχε τὸν νοῦν δύσκολον τόσον, ὁποῦ δὲν ἐδύνετὸ νὰ μάθῃ γράμματα, οὔτε κἂν μίαν Προσευχήν, νὰ τὴν λέγη κατὰ τὴν τάξιν τῶν Χριστιανῶν. Διὰ τοῦτο ἀπῆλθεν εἰς Μοναστήριον, καὶ ἀφιερώσας εἰς αὐτὸ ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα ἐκουρεύθη, διὰ νὰ τὸν μανθάνουν οἱ ᾿Αδελφοὶ γράμματα· οἱ ὁποῖοι τὸν ὑποδέχθησαν ἀσπασίως διὰ τὸν πολὺν πλοῦτον, ὁποῦ τούς ἔδωκε καὶ ὅλοι τοῦ ἑρμήνευσαν Ψαλμούς, καὶ Εὐχάς ἀλλά δὲν ἐδύνετο νὰ μάθῃ τίποτα.

Τότε εἶς ᾿Αδελφός ἔμπειρος καὶ ἐνάρετος, ἀναγνώσας αὐτῷ πάσας τὰς Εὐχὰς μίαν πρὸς μίαν, τὸν ἠρώτησε, ποία ἀπὸ ὅλαις τοῦ ἐφαίνετο ὡραιότερη, νὰ μάθη:

Ὁ δὲ εἶπεν ὅτι τὸ, Χαῖρε Μαρία, τοῦ ἤρεσε περισσότερον. Ἔβαλον οὖν κόπον πολύν, καὶ τοῦ ἔμαθαν τὸν Χαιρετισμὸν τοῦ ᾿Αγγέλου. Ἤγουν τό Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, καὶ τὰ ἐξῆς· τὸν ὁποῖον ἔμαθε μὲ τὴν πολυκαιρίαν, καὶ ἔλαβε τόσην χαρὰν καὶ εὐφροσύνην, πῶς ἔμαθεν αὐτὸν τὸν ᾿Αρχαγγελικὸν ᾿Ασπασμόν, ὁποῦ τοῦ ἐφαίνετο ὅτι ηὔρε θησαυρὸν πολυτίμητον· καὶ πᾶσαν ὦραν ἄλλον δὲν ἔλεγεν, εἰμὴ τοῦτον. Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία. Ὅθεν πάντες οἱ ᾿Αδελφοὶ τοῦ εὔγαλαν ἀπ᾿ αὐτὸν τὴν ἐπωνυμίαν, καὶ τὸν ἔλεγαν ὅλοι, Χαῖρε Μαρία· τὸ ὁποῖον αὐτὸς τὸ εἶχεν εἰς πολλὴν ἀγαλλίασιν, καὶ πάντοτε προσηύχετο πρὸς τὴν ᾿Αειπάρθενον, λέγωντας αὐτὸν τὸν Ἀσπασμὸν μὲ ἠδύτητα καὶ θυμηδίαν ἀνείκαστον· καὶ τοῦτον ἔλεγεν ὁ ἀείμνηστος ἕως τὴν ὥραν ὁποῦ εὐγῆκεν ἡ μακαρία ψυχή του.

᾿Αφ᾽ οὔ γοῦν τὸν ἔψαλαν κατὰ τὴν τάξιν, τὸν ἐνταφίασαν εἰς ἕνα τόπον ξεχωριστόν, διατὶ εὐωδίασε τὸ ἱερὸν αὐτοῦ Λείψανον· ἡ ὁποία εὐωδία δὲν ὠλιγόστευσεν, ἀφ᾽ οὗ τὸν ἐσκέπασαν, ἀλλὰ μᾶλλον ηὔξανε καθ᾽ ἑκάστην, καὶ ἠσθάνοντο οἱ ᾿Αδελφοὶ θυμηδίαν ἄρρητον. Τὴν ἐννάτην ἡμέραν, ὅταν τὸν ἑμνημόνευαν, θεωροῦσιν ἕνα θαῦμα παράδοξον καὶ ἐξέστησαν ἤγουν, ἐφύτρωσεν εἰς τὸν τάφον του ἕνας ὡραιότατος κρίνος καὶ εἰς κάθε φύλον ἦτον γεγραμμένα ταῦτα μὲ χρυσᾶ γράμματα:

«Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία». Καὶ ἡ τοῦ κρίνου εὐωδία ἦτον τόσον πολλή, ὁποῦ δὲν ὡμοίαζε μὲ κανένα ἄνθος ἐπίγειον. Ὁ δὲ ἡγούμενος εἶπε τοῖς ᾿Αδελφοῖς· Πατέρες μου, ἀπὸ τὸ θαυμάσιον τοῦτο νὰ γνωρίσωμεν ὅτι ποταπὴν ἁγιωσύνην εἶχεν οὗτος ὁ μακάριος, καὶ πόσον πόθον πρὸς τὴν Κυρίαν μας ἀλλὰ πρέπον εἶναι νὰ ἰδοῦμεν καὶ τὴν ρίζαν τούτου τοῦ κρίνου, διὰ νὰ καταλάβετε πόσον χαριτώνεται ὅστις ἀγαπᾷ ἐξ ὅλης του τῆς καρδίας τὴν ᾿Αειπάρθενον. Ἔσκαψαν οὖν τὸν τάφον καὶ βλέπουσιν ὅτι εὔγενεν ὁ κρίνος ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ὁσίου, καὶ ἐξεπλάγησαν. Ὁ δὲ ἡγούμενος ἐπρόσταξε καὶ ἔσχισαν τὸ ἱερὸν Λείψανον, καὶ εἴδασιν, ὅτι εὔγενεν ἀπὸ τὴν καρδίαν του, εἰς τὴν ὁποίαν ἦτον ἱστορισμένη ἡ εἰκὼν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ πάντες ἐξέστησαν.

Λαβόντες δὲ μετὰ Λιτανείας καὶ θυμιάματος ἐκεῖνον τὸν ἱερώτατον κρίνον, τὸν ἐφύλαξαν μὲ τὰ ἅγια Λείψανα, καὶ ὅλοι τὸν ἐτιμοῦσαν, καὶ τὸν ἐσέβοντο διὰ τὴν ἀγάπην τῆς Θεομήτορος.

Ἧς ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς τῆς οὐρανίου Μακαριότητος.

Ἀμαρτωλῶν Σωτηρία