• Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος.[Κανείς, παρασυρόμενος ἀπὸ τὴν φιλαυτία του, νὰ μὴν ἐπιζητεῖ ὅ,τι τοῦ ἀρέσει ἢ ὅ,τι τὸν ἐξυπηρετί, ἀλλὰ ἂς ἐπιδιώκει καὶ ἂς ἐνδιαφέρεται ὁ καθένας καὶ γιὰ τὸ καλό του ἄλλου.] (Πρὸς Κορινθίους Α’ 10,24)
• Φιλαυτία εἶναι ἡ πρὸς τὸ σῶμα ἐμπαθὴς καὶ παράλογος φιλία, στὴν ὁποία ἀντίκειται ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐγκράτεια. Ὁ ἔχων τὴν φιλαυτία ἔχει ὅλα τὰ πάθη. (Ἅγιος Νεκτάριος)
• Ἡ φιλαυτία εἶναι ἡ παράλογη ἀγάπη τοῦ σώματος. Ἀπὸ αὐτὴ γεννιοῦνται, οἱ πρῶτοι καὶ ἐμπαθεῖς καὶ γενικότατοι τρεῖς μανιώδεις λογισμοί, τῆς γαστριμαργίας, τῆς φιλαργυρίας καὶ τῆς κενοδοξίας, ξεκινώντας ἀπὸ τὴν ἀνυπέρβλητη τάχα ἀνάγκη τοῦ σώματος, κι ἀπὸ αὐτοὺς γεννιέται ὅλος ὁ κατάλογος τῶν κακῶν. Ἡ φιλαυτία ἀποτελεῖ τὴν μητέρα ὅλων τῶν παθῶν καὶ ὅταν ξεριζωθεῖ αὐτή, οὔτε τo παραμικρo ἴχνος ἢ εἶδος κακίας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει. (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής)
• Ἡ πολυλογία καὶ ἡ πολυφαγία εἶναι αἴτια τῆς ἀκολασίας. Ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ κενοδοξία εἶναι αἴτια τοὺς μίσους πρὸς τὸν πλησίον. Ἡ μητέρα τους, ἡ φιλαυτία, εἶναι αἴτια καὶ τῶν δυό. (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής)
• Μὴν θέλεις ν’ ἀρέσεις στὸν ἑαυτόν σου, καὶ δὲν θὰ μισεῖς τὸν ἀδελφό σου. Μὴν εἶσαι φίλαυτος καὶ θὰ γίνεις φιλόθεος. (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής)
• Ὅσον περισσότερο περιποιεῖται κανείς, χωρὶς λόγο τὴν σάρκα του, τόσο περισσότερο πλεονάζουν μέσα τοῦ τὰ πάθη. Καὶ ὅταν ἡ ψυχὴ καταπιέζεται ἀπὸ τὴν κακὴ συνήθεια τοῦ σώματος, τότε γίνεται ἄκαρπος. (Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος)
• Ἡ φιλαυτία μία ἄτακτη φιλία τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀπὸ τὴν ὁποία νικώμενοι, κάνουμε ὅλα τὰ κακὰ καὶ τὰ πάθη γιὰ νὰ θεραπεύσουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ ἡ ὁποία μας κάνει νὰ μὴν στοχαζόμαστε καὶ νὰ θέλουμε τὸ καλό του πλησίον μας, ἀλλὰ μόνο τὸ δικό μας, διότι φίλαυτος λέγεται ἐκεῖνος, ποὺ φιλεῖ μόνο τὸν ἑαυτόν του, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀκολουθεῖ, τὸ νὰ μὴ φιλεῖ οὔτε τὸν ἑαυτόν του. (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)
• Ἀπὸ τὴν κακία τῆς φιλαυτίας, τὴν ὑπερβολικὴ δήλ. ἀγάπη, τιμὴ καὶ ὑπόληψη ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸν ἑαυτόν μας, προέρχεται μία ἄλλη κακία, πού μας προξενεῖ πάρα πολὺ μεγάλη ζημιά. Εἶναι ἡ αὐθάδης κρίση καὶ κατάκριση, ποὺ κάνουμε σὲ βάρος τοῦ πλησίον μας. (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)
• Τόσο μεγάλο ἐμπόδιο γίνεται ἡ φιλαυτία, ὥστε νὰ μὴν διακρίνουμε τὸ δίκαιο. Γι’ αὐτό, ὅταν κρίνουμε τοὺς ἄλλους, ἐξετάζουμε τὰ πάντα μὲ κάθε λεπτομέρεια, ὅταν ὅμως δικάζουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ρίχνουμε σκόνη στὰ πράγματα. (ἹερόςΧρυσοστομος)
• Τίποτε ἄλλο δὲν ἐμποδίζει ἀπὸ τὴν ἐργασία τῶν Ἐντολῶν ἐκεῖνον, ποὺ μόλις ξεκίνησε τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες, ὅσο ἡ παγκάκιστη φιλαυτία. Αὐτὴ εἶναι τὸ ἐμπόδιό της προκοπῆς τῶν ἀγωνιστῶν. Αὐτὴ βάζει στὸ νοῦ ἀρρώστιες καὶ δυσκολοθεράπευτα σωματικὰ πάθη καὶ μὲ αὐτὸ ψυχραίνει τὴ θέρμη τῆς ψυχῆς καὶ τοὺς πείθει νὰ παραιτοῦνται εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ἀπὸ τὴν κακοπάθεια, ὡς ἐχθρό της τρυφηλῆς ζωῆς. Φιλαυτία εἶναι ἡ ἄλογη ἀγάπη τοῦ σώματος καὶ ἡ ὁποία κάνει τὸν ἄνθρωπο φιλόψυχο καὶ φιλοσώματο καὶ τὸν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὴ Βασιλεία Του, σύμφωνα μὲ τὸν ἱερὸ λόγο: ”Όποιος ἀγαπᾶ τὴν ψυχή του θὰ τὴν χάσει”. (ἍγιοςΝικηταςοΣτηθατος)
• Δὲν ὑπάρχει δυνατότερο δηλητήριο, ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῆς ἀσπίδας καὶ τοῦ βασιλίσκου. Καὶ δὲν ὑπάρχει κακία χειρότερη ἀπὸ τὴν φιλαυτία. Παιδιὰ τῆς φιλαυτίας ποὺ κινοῦνται μὲ ὁρμὴ εἶναι: ὁ αὐτοέπαινος μέσα στὴν καρδιά, ἡ αὐταρέσκεια, ἡ γαστριμαργία, ἡ πορνεία, ἡ κενοδοξία, ὁ φθόνος, καὶ ἡ κορωνίδα ὅλων, ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ ὁποία γνωρίζει ὄχι μόνο ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ Ἀγγέλους νὰ ρίχνει ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ καὶ νὰ τοὺς ντύνει μὲ σκοτάδι ἀντὶ μὲ φῶς. (Ἅγιος Ἠσύχιος ὁ Πρεσβύτερος)
• Τίποτα δὲν κάνει τόσο ἄτονη καὶ ἀποχαυνωμένη, ἀμελῆ καὶ ἀλόγιστη τὴν ψυχὴ τῶν ἀγωνιστῶν, ὅσο ἡ παραμάνα τῶν παθῶν φιλαυτία. (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης)
• Ἂν θέλεις νὰ ἀπαλλαγεῖς μονομιᾶς ἀπὸ τὰ κακά, ἀπαρνήσου τὴν μητέρα τῶν κακῶν φιλαυτία. (Ὅσιος Θαλάσσιος)
• Ἐκεῖνος ποὺ ἔβγαλε μὲ τὴ ρίζα ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ τὴν φιλαυτία, εὔκολα θὰ νικήσει καὶ τὰ λοιπὰ πάθη μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Κυρίου. Γιατί ἀπὸ τὴ φιλαυτία γεννιοῦνται καὶ ἡ ὀργὴ καὶ ἡ λύπη καὶ ἡ μνησικακία καὶ ἡ φιληδονία καὶ ἡ θρασύτητα• ἐπειδὴ ἐκεῖνος ποὺ νικήθηκε ἀπὸ τὴ φιλαυτία, εἶναι αἰχμάλωτος καὶ τῶν λοιπῶν παθῶν. Φιλαυτία εἶναι ἡ ἐμπαθὴς διάθεση καὶ φιλία πρὸς τὸ σῶμα καὶ ἡ ἐκπλήρωση τῶν σαρκικῶν θελημάτων. (Ἅγιος Θεόδωρος Ἐδέσσης)
• Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτόν του, δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπᾶ τὸ Θεό. Ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτόν του, ἐξαιτίας τοῦ ὑπερβολικοῦ πλούτου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ἀγαπᾶ τὸ Θεό. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, δὲν ζητεῖ ποτὲ τὴ δική του δόξα, ἀλλὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτό του, ζητεῖ τὴ δική του δόξα, ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸ Θεό, ἀγαπᾶ τὴν δόξα τοῦ Δημιουργοῦ του. (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς)
• Ἡ φιλαυτία εἶναι μία ἄλογη ἀγάπη γιὰ τὸν ἑαυτόν μας, πού μας κάνει παντοῦ καὶ σὲ κάθε περίσταση, νὰ διαλέγουμε, ὅ,τι μας συμφέρει. Ἡ κακὴ αὐτὴ ρίζα τῶν παθῶν, ξεριζώνεται μὲ τὰ μέσα τῆς ἀγάπης, τῆς εὐσπλαχνίας καὶ τῆς ἐκκοπῆς τοῦ ἰδίου θελήματος. (Ὅσιος Παϊσιος Βελιτσκόφσκυ)
• Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπάει τὸν ἑαυτόν του, δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπήσει τὸν Θεό. Ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ γιὰ χάρη τοῦ Θεοῦ δὲν ἀγαπάει τὸν ἑαυτόν του, ἀγαπάει τὸν Θεό. (Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ)
• Ἡ φιλαυτία καὶ ἡ ὑπερηφάνεια ἀποκαλύπτονται ἰδιαίτερα μὲ τὴν ἀνυπομονησία καὶ τὸν ἐκνευρισμό μας. Αὐτὸ φανερώνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ὑπομένουμε θεληματικᾶ, ἢ ἔστω καὶ ἀθέλητα, ἀκόμα καὶ τὴν παραμικρότερη θλίψη πού μας προξενοῦν οἱ ἄλλοι. (Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης)
