Περὶ μοναχισμοῦ. (Πατερικά Σταχυολοχήματα).

• Κάποιος ἱερομόναχος εἶχε φήμη εὐλαβοῦς καὶ πολλοὶ τὸν θεωροῦσαν σεβαστὸ λόγω τοῦ ἐξωτερικοῦ του σχήματος, μέσα του ὅμως κρυφὰ μολυνόταν ἀπὸ λογισμοὺς λαγνείας. Κάποτε ποὺ ἐπιτελοῦσε τὴ θεία καὶ ἱερὴ λατρεία, ὅταν ἔφτασε ἡ ὥρα τοῦ χερουβικοῦ ὕμνου καὶ αὐτὸς ἔσκυψε ὡς συνήθως διαβάζοντας τὴν εὐχὴ «Οὐδεὶς ἄξιος…», πέθανε ξαφνικὰ καὶ ἡ ψυχή του, τὸν ἄφησε σ’ αὐτὴ τὴ στάση. (Ὅσιος Θεόγνωστος)
• Σοφότεροι ἀπὸ τοὺς πολλοὺς εἶναι, ὅσοι ἀποχωρίστηκαν ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἀφιερώθηκαν στὸν Θεό. (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
• Ἐὰν κανεὶς δὲν ἀπαρνηθεῖ ὅλα τὰ ἐγκόσμια, δὲν μπορεῖ νὰ γίνει μοναχός. Τὸν μοναχὸ δὲν τὸν κάνει ἡ κουρά, οὔτε τὸ ράσο, ἀλλὰ ὁ οὐράνιος πόθος ποὺ τὸν κατέχει. (Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος)

• Οἱ ἐργασίες τοῦ μοναχοῦ εἶναι: ἅ) ἡ ἡσυχία, ἡ ὁποία ἔχει τρόπο ζωῆς ἀπερίσπαστο, ποὺ εἶναι μακριὰ ἀπὸ κάθε βιοτικὴ μέριμνα, ὥστε νὰ μπορέσει μὲ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ προσκοληθεῖ στὸν Θεό β) ἡ πρέπουσα νηστεία, δήλ. νὰ τρώει κανεὶς μία φορᾶ κάθε μέρα ἁπλὲς τροφές, χωρὶς νὰ χορταίνει γ) ἡ πρέπουσα ἀγρυπνία δήλ. τὸ νὰ διαθέτει τὴ μισὴ νύχτα σὲ ψαλμωδία καὶ στεναγμοὺς καὶ δάκρυα δ) ἡ ψαλμωδία δήλ. ἡ σωματικὴ προσευχὴ μὲ ψαλμοὺς καὶ γονυκλισίες ε) ἡ πνευματικὴ προσευχή, ποὺ γίνεται μὲ τὸν νοῦ καὶ ποὺ εἶναι μακριὰ ἀπὸ κάθε σκέψη στ) ἡ ἀνάγνωση ἀπὸ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων Πατέρων και ζ) ἡ ἐρώτηση ἐμπείρων, σχετικὰ μὲ κάθε λόγο καὶ κάθε προσπάθεια, γιὰ νὰ μὴν ὁδηγηθεῖ στὴν ἀπώλεια, σκεπτόμενος καὶ κάνοντας τὰ ἀντίθετα ἀπὸ ἀπειρία καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτόν του. (Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος)
• Δὲν ὑπάρχουν καλύτεροι ἄνθρωποι στὸν κόσμο ἀπὸ τοὺς πιστοὺς μοναχοὺς καὶ δὲν ὑπάρχουν χειρότεροι ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς μοναχούς. (Ἱερὸς Αὐγουστίνος)
• Ἐὰν κάποιος μοναχός, πάθει ἀθέλητα ρεύση (σπέρματος), θὰ κάνει τὴν ἴδια ὥρα 100 μετάνοιες καὶ θὰ διαβάσει τὸν 50ο ψαλμό. (Μέγας Παχώμιος)
• Ὁ μοναχὸς πρέπει νὰ ἐγκρατεύεται καὶ νὰ νηστεύει μὲ μέτρο, σὰν νὰ ἦταν νὰ παραμείνει στὴ ζωὴ ἑκατὸ χρόνια καὶ ὀφείλει νὰ χαλιναγωγεῖ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς του, ὑπερβαίνοντας συνεχῶς τὶς προσβολές, τὴ λύπη, τὸν πόνο καὶ γενικὰ ὅλα τὰ βάσανα, σὰν νὰ πρόκειται νὰ πεθάνει τὴν ἴδια μέρα. (Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος)
• Ὅποιος κάνει ὑπακοὴ μὲ ἀγάπη ἀγόγγυστη στὸ μοναστήρι, ἐπιτελεῖ λειτουργία καὶ μαρτύριο καὶ θὰ στεφανωθεῖ, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ μάρτυρες. (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης)
• Οἱ μοναχοὶ τῶν κοινοβίων σώζονται κατὰ χιλιάδες, ἐνῶ τῆς ἰδιορρύθμου ζωῆς, ἕνας στοὺς χίλιους. (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης)
• Ὅποιος βοηθάει τὰ μοναστήρια (μὲ διάφορους τρόπους), ἔχει διπλὸ μισθὸ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ πολλαπλάσιο ἐν οὐρανοίς. (Ἅγιος Νεκτάριος)
• Στοὺς ὀσιότατους μοναχοὺς ποὺ ὑπόσχονται νὰ ζοῦν ἐνάρετη ζωὴ ἐπικράτησε ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ὀνόματός τους. Αὐτὸ γίνεται γιὰ δυὸ σπουδαιότατους λόγους: Πρῶτος λόγος εἶναι ἡ ἀπάρνηση ὁλοκληρωτικὰ τῆς προηγούμενης ζωῆς καὶ ἡ συνεχὴς ἐνθύμηση τῆς μεταβολῆς της, καὶ δεύτερον, γιὰ νὰ ἔχουμε παράδειγμα τὸν Ἅγιο στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας, τοῦ ὁποίου φέρουμε τὸ ὄνομα. Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ὀνόματος, μᾶς βοηθᾶ νὰ ξεχνοῦμε τὸ παρελθὸν καὶ συνεχῶς ὑπενθυμίζει τὴν μεταβολὴ ποὺ ἔγινε σ’ αὐτὸν ποὺ ἄλλαξε τὸν τρόπο τῆς ζωῆς του καὶ τὶς ἀνειλημμένες ὑποχρεώσεις, ποὺ ὀφείλει νὰ ἐκπληρώνει μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ προθυμία. (Ἅγιος Νεκτάριος)
• Μακάριος ὁ μοναχός, ποὺ μετὰ τὸ Θεὸ θεωρεῖ κάθε ἄνθρωπο σὰν Θεό. Μακάριος ὁ μοναχός, ποὺ βλέπει μὲ ὅλη του τὴ χαρά, σὰν δική του τὴ σωτηρία καὶ τὴν προκοπὴ ὅλων. Μακάριος ὁ μοναχός, ποὺ θεωρεῖ τὸν ἑαυτόν του, σὰν παλιοσκούπιδο ὀλωνῶν. (Ἅγιος Νεῖλος ὁ Ἀσκητής)
• Τὸ νὰ γίνει κανεὶς Μοναχός, δὲν σημαίνει νὰ φύγει ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ ἀφήσει τὸν ἑαυτό του, νὰ φύγει ἀπὸ τὰ θελήματα τῆς σάρκας καὶ νὰ πάει στὴν κατάσταση, τὴν ἔρημη ἀπὸ πάθη. (Ἅγιος Νικήτας ὁ Στηθάτος)
• Μοναχὸς εἶναι ὁ νοῦς ποὺ ἀπαρνήθηκε τὴν αἴσθηση καὶ δὲν καταδέχεται οὔτε καὶ νὰ δεῖ ἕναν λογισμὸ ἡδονῆς. (Ὅσιος Θαλάσσιος)
• Παρακινεῖται νὰ γίνει κάποιος μοναχός, γιὰ τοὺς ἑξῆς 3 παρακάτω αἰτίες: ἅ) εἴτε γιὰ τὴν μέλλουσα Βασιλεία β) εἴτε γιὰ τὰ πολλὰ τοῦ ἁμαρτήματα και γ) εἴτε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν κάποιος γίνει μοναχός, χωρὶς νὰ τὸν ἔχει παρακινήσει μία ἀπὸ τὶς παραπάνω αἰτίες, τότε ἡ ἀναχώρησή του εἶναι παράλογη… (Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος)
• Ἀποκρύπτει ὁ Κύριος ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν στὸν κόσμο, τὴν δυσκολία, – ἢ μᾶλλον τὴν εὐκολία – τοῦ μοναχικοῦ ἀγῶνος. Διότι ἂν τὴν γνώριζαν, κανεὶς δὲν θὰ ἀποφάσιζε νὰ γίνει μοναχός. (Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος)
• Αὐτὸς ποὺ ἀπαρνήθηκε τὸν κόσμο καὶ ἔγινε μοναχὸς ἀπὸ τὸν φόβο τῆς κολάσεως, εἶναι ὅμοιος μὲ τὸ θυμίαμα, ποὺ ἐνῶ καίγεται στὶς ἀρχὲς καὶ ἀναδίδει εὐωδία, στὸ τέλος ὅμως καπνίζει. Ἐκεῖνος ποὺ τὸν ἀπαρνήθηκε, μὲ τὴν ἐλπίδα τοῦ μελλοντικοῦ μισθοῦ, καταντάει μία μυλόπετρα, ποὺ γυρίζει συνεχῶς στὸ ἴδιο μέρος. Ὅποιος ὅμως ἀναχώρησε ἀπὸ τὸν κόσμο, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, εὐθὺς ἐξαρχῆς ἔχει μέσα τοῦ φλόγα, ἡ ὁποία ἂν τυχὸν πέσει σὲ ξύλα ἢ σὲ δάσος, αὐξάνει ὑπερβολικὰ καὶ συνεχῶς ἐπεκτείνεται πρὸς τὰ ἐμπρός. (Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος)
• Ἂς προσέξουμε μήπως, ἐνῶ μας προσκαλεῖ ὁ Κύριος στὴν οὐράνια παράταξη τῶν μοναχῶν, ἀρνηθοῦμε τὴν πρόσκληση ἀπὸ ὀκνηρία καὶ ραθυμία καὶ σταθοῦμε ἔτσι ἀναπολόγητοι στὸ μεγάλο καὶ φοβερὸ βῆμα τῆς Κρίσεως. (Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος)
• Μοναχὸς εἶναι ἐξαγνισμένο σῶμα καὶ καθαρὸ στόμα καὶ φωτισμένος νοῦς. Μοναχὸς σημαίνει, ἀδιάκοπη ἔκσταση τοῦ νοῦ καὶ ἀκατάπαυστη λύπη γιὰ τὴν παροῦσα ζωή. Μοναχὸς εἶναι μία συνεχὴς βία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ μία ἀδιάκοπη φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων. Μοναχὸς σημαίνει, ἄνθρωπος ποὺ ἔγινε ἕνα μὲ τὶς ἀρετές, ὅπως ἕνας ἄλλος ἔγινε ἕνα μὲ τὶς ἡδονές. Μοναχὸς σημαίνει, ἄβυσσος ταπεινώσεως ποὺ γκρέμισε καὶ ἔπνιξε μέσα τῆς κάθε πονηρὸ πνεῦμα. (Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος)
• Τὸ σχῆμα τῶν μοναχῶν ὀνομάζεται ἀγγελικό, γιὰ τὴν ἀγγελικὴ ζωὴ ποὺ πρέπει νὰ ζοῦν οἱ μοναχοί. Καὶ ὅπως οἱ Ἄγγελοι στὸν Οὐρανὸ δὲν κάνουν ἄλλο ἔργο, παρὰ νὰ δοξολογοῦν ἀπαύστως τὸν Θεό, ἔτσι παρομοίως καὶ οἱ μοναχοὶ στὴ γῆ πρέπει νὰ ἔχουν ἀκατάπαυστο ἔργο, τὸ νὰ προσεύχονται καὶ νὰ δοξολογοῦν τὸ Θεό. (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)
• Ἐκεῖνος ποὺ ἐγκατέλειψε τὰ ἐξωτερικὰ μόνο πράγματα π.χ. γυναῖκες, χρήματα κ.λ.π. ἔγινε μοναχὸς μόνο ἐξωτερικά, ὄχι ὅμως ἐσωτερικά. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἀπαρνήθηκε καὶ τὶς ἐμπαθεῖς σκέψεις τοῦ νοῦ, αὐτὸς εἶναι ἀληθινὸς μοναχός. (Ἅγιος Ἠσύχιος ὁ Πρεσβύτερος)
• Ὅπως ἀκριβῶς τὰ ψάρια πεθαίνουν, ὅταν μένουν γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα στὴ στεριά, ἔτσι καὶ οἱ μοναχοὶ ὅταν καθυστεροῦν ἔξω ἀπὸ τὸ κελὶ ἢ περνοῦν τὴν ὥρα τους μὲ κοσμικούς, χαλαρώνει μέσα τοὺς ὁ ρυθμὸς τῆς ἄσκησης. Ὅπως λοιπὸν τὸ ψάρι βιάζεται νὰ ἐπιστρέψει στὴ θάλασσα, ἔτσι καὶ ἐμεῖς νὰ βιαζόμαστε νὰ γυρίσουμε στὸ κελί μας, γιατί ἀργοπορώντας ἔξω, ὑπάρχει κίνδυνος νὰ λησμονήσουμε τὴν ἐσωτερικὴ ἀγρύπνηση. (Μέγας Ἀντώνιος)
• Οἱ μοναχοί, αὐτοὶ οἱ φωστῆρες τῆς οἰκουμένης, σὰν ἀνατείλει ὁ ἥλιος, μᾶλλον πρὸς τῆς Ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου, ἀφοῦ σηκωθοῦν ἀπὸ τὸ κρεβάτι τοὺς ὑγιεῖς, γεμάτοι πνευματικὴ διαύγεια καὶ νηφαλιότητα, στήνουν ψαλμικὸ χορὸ καὶ ὅλοι μαζὶ μὲ χαρούμενή τη συνείδηση καὶ μὲ ἕνα στόμα, ψέλνουν ὕμνους στὸν οὐράνιο Θεὸ τῶν πάντων. Τὸν δοξολογοῦν καὶ Τὸν εὐχαριστοῦν, γιὰ ὅλες τὶς εὐεργεσίες Τοῦ στὸ ἄτομό τους, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Τὰ μοναστήρια εἶναι σὰν τοὺς φάρους, ποὺ εἶναι τοποθετημένοι στὰ λιμάνια καὶ φαίνονται ψηλὰ καὶ δὲν ἐπιτρέπουν νὰ γίνονται ναυάγια. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Τόσο χειρότερο ἁμάρτημα ἀπὸ τὴν μοιχεία κάνει ὁ μοναχὸς ποὺ παντρεύεται, ὅσο ἀνώτερος εἶναι ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Μοναχὸς εἶναι αὐτός, ποὺ ἀπομάκρυνε τὸν νοῦ του ἀπὸ κάθε ὑλικὸ πράγμα. (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής)
• Πιὸ μεγάλος ἡρωισμὸς ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι κανεὶς μοναχὸς δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο. (Ἅγιος Γαβριὴλ ὁ διὰ Χριστὸν Σαλός)
• Μοναχὸς εἶναι ὁ τηρητὴς τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ὁ τέλειος Χριστιανός, ὁ μιμητὴς καὶ μέτοχός του πάθους τοῦ Κυρίου, ὁ καθημερινὸς μάρτυρας, ὁ ἑκούσιος νεκρός, ποὺ πρόθυμα νεκρώνεται μὲ τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες. Μοναχὸς εἶναι ὁ στύλος τῆς ὑπομονῆς, τὸ βάθος τῆς ταπεινώσεως, ἡ πηγὴ τῶν δακρύων, ὁ χλευαστὴς ὅλων ὅσα θεωροῦνται λαμπρά, ἔνδοξα καὶ ἑλκυστικὰ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Μοναχὸς εἶναι μία ψυχὴ γεμάτη πένθος, διαρκῶς ἀπασχολημένη μὲ τὴν μνήμη τοῦ θανάτου, εἴτε εἶναι ξύπνια εἴτε κοιμᾶται. Μοναχὸς εἶναι μία συνεχὴς βία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ μία ἀδιάκοπη φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων. Μοναχὸς εἶναι τάξη καὶ κατάσταση τῶν ἀσωμάτων (ἀγγέλων), ἂν καὶ βρίσκεται μέσα σὲ ὑλικὸ σῶμα, ποὺ συλλογίζεται σὲ κάθε ὥρα καὶ τόπο μόνο, ὅ,τι εἶναι Θεϊκό. (Ὅσιος Παϊσιος Βελιτσκόφσκυ)
• Ὅπως τὸ ψάρι ποὺ σπεύδει νὰ ἁρπάξει τὸ δόλωμα, πιάνεται στὸ ἀγκίστρι καὶ τραβιέται ἔξω ἀπὸ τὸ νερὸ καὶ πεθαίνει, ἔτσι καὶ ὁ μοναχὸς ποὺ εἶναι μέσα στὸν κόσμο, ἑλκύεται μὲ τὸ λογισμὸ ἀπὸ τὰ κοσμικὰ ἔργα καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλει, λὲς καὶ τραβιέται ἀπὸ ἕνα ἀγκίστρι, πέφτει στὰ δίχτυα τοῦ ἐχθροῦ καὶ χάνεται, ξεπέφτοντας ἀπὸ τὴν ἀγγελικὴ ζωή. Θανατώνει τὴν ψυχή του καὶ τὴν παραδίνει στὴν κόλαση. (Ὅσιος Παϊσιος Βελιτσκόφσκυ)
• Γιὰ νὰ ζήσεις σὲ ἕνα μοναστήρι, πρέπει νὰ ἔχεις ὑπομονή, ὄχι ὅσο ἕνα κάρο, ἀλλὰ ὅσο ἕνα ὁλόκληρο καραβάνι. (Ἅγιος Ἀμβρόσιος τῆς Ὄπτινα)
• Γιὰ νὰ γίνεις μοναχός, πρέπει νὰ εἶσαι σιδερένιος καὶ χρυσός… Σιδερένιος σημαίνει, νὰ ἔχεις μεγάλη ὑπομονὴ καὶ χρυσὸς σημαίνει, νὰ ἔχεις μεγάλη ταπεινοφροσύνη. (Ἅγιος Ἀμβρόσιος τῆς Ὄπτινα)
• Ὁ μοναχισμὸς αὐτὸς καθ’ αὐτὸς ἔχει μεγάλη πνευματικὴ σημασία καὶ προσφέρει μεγάλο ψυχικὸ ὄφελος σὲ αὐτὸν ποὺ τὸν ἀσπάζεται εἰλικρινῶς καὶ βαδίζει ταπεινοφρόνως τὴν ὁδὸ τοῦ μοναχισμοῦ μὲ ἁπλότητα καὶ ἔλλειψη κακίας. (Ἅγιος Ἀμβρόσιος τῆς Ὄπτινα)
• Ὁ μοναχὸς πρέπει νὰ ζεῖ μόνος, μὲ μόνη συντροφιὰ τοῦ Κυρίου. Ἡ χαρά του καὶ ἡ εὐφροσύνη τοῦ εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή. Ἀγαπᾶ βέβαια ὅλους τους ἀνθρώπους, ἀλλὰ στενοχωριέται μαζί τους, γιατί τὸν στεροῦν ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό. (Ἅγιος Παρθένιος τῆς Ὄπτινα)
• Μοναχὸς ποὺ ἀμελεῖ γιὰ τὴν σωτηρία του, εἶναι βλάσφημος ἀπέναντι στὸν Θεό. Θὰ ἦταν προτιμότερο νὰ πέθαινε στὰ σπλάχνα τῆς μητέρας του, παρὰ νὰ ζεῖ καὶ νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν μοναχική του ἰδιότητα. (Ἅγιος Παρθένιος τῆς Ὄπτινα)
• Τὸν μοναστικὸ βίο, θὰ πρέπει νὰ τὸν καλοσκεφτεῖ κανεὶς ὄχι 7 φορές, ἀλλὰ ἐβδομηκοντάκις ἑπτὰ καὶ ἔπειτα, ἀφοῦ τὸ ἀποφασίσει ἅπαξ διὰ παντός, νὰ εἰσέλθει στὸ ἱερὸ ἐνδιαίτημα γιὰ τὸν μοναστικὸ βίο. (Ὅσιος Ἀντώνιος τῆς Ὄπτινα)
• Ὁ μοναχισμὸς εἶναι ἐξωτερικὸς καὶ ἐσωτερικός. Εἶναι ἀδύνατον νὰ παραβλέψουμε τὸν ἐξωτερικὸ μοναχισμό, οὔτε καὶ νὰ ἀρκεστοῦμε μόνο σ’ αὐτόν. Τὸν ἐξωτερικὸ μοναχισμὸ μποροῦμε νὰ τὸν παρομοιάσουμε μὲ τὸ ὄργωμα τῆς γῆς. Ὅσο καὶ ἂν ὀργώνεις, δὲν θὰ ἀναπτυχθεῖ τὸ παραμικρό, ἂν ἐσὺ δὲν σπείρεις κάτι. Ὁ ἐσωτερικὸς μοναχισμὸς λοιπόν, εἶναι ἡ σπορὰ καὶ τὸ σιτάρι, εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ προσευχὴ φωτίζει ὁλόκληρη τὴν ἐσωτερικὴ ζωὴ τοῦ μοναχοῦ, τοῦ δίνει δύναμη γιὰ τὸν ἀγώνα, εἶναι ἰδιαιτέρως ἀπαραίτητη, γιὰ νὰ ἀντέξουμε τὶς θλίψεις καὶ τοὺς πειρασμούς. (Ὅσιος Βαρσανούφιος τῆς Ὄπτινα)
• Ὁ μοναχισμὸς εἶναι μακαριότητα, ἡ μεγαλύτερη ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἐπὶ τῆς γῆς γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀνώτερή της ὁποίας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει. Καὶ τοῦτο ἐπειδὴ ὁ μοναχισμὸς παρέχει τὸ κλειδὶ γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ ζωή. Ἡ μακαριότητα εἶναι ἐντός μας, τὸ μόνο ποὺ πρέπει νὰ γίνει εἶναι, νὰ τὴν ἀνακαλύψουμε. Ἡ ἀπόλυτη μακαριότητα βρίσκεται στὸν Οὐρανό, στὴν μέλλουσα ζωή, αὐτὴ ἁπλῶς συνεχίζεται… (Ὅσιος Βαρσανούφιος τῆς Ὄπτινα)
• Ἂν ὁ μοναχὸς βρεθεῖ σὲ σπίτι λαϊκῶν, τότε τὸν κοιτοῦν σὰν λαϊκό. Δὲν πρέπει ὁ μοναχὸς νὰ βρίσκεται γιὰ μεγάλο διάστημα στὸν κόσμο. Ὅπως εἶναι τὸ ψάρι ἔξω ἀπὸ τὸ νερό, ἔτσι εἶναι καὶ ὁ μοναχὸς ἔξω ἀπὸ τὸ μοναστήρι. (Ὅσιος Νίκων τῆς Ὄπτινα)
• Τὸ μοναχικὸ Σχῆμα φανερώνει, ὅτι ὁ μοναχὸς ποὺ τὸ φοράει εἶναι νεκρὸς ἢ μᾶλλον ζωντανὸς – νεκρός. Εἶναι νεκρὸς γιὰ τὴν παροῦσα ζωὴ καὶ ζωντανὸς γιὰ τὴν μέλλουσα. Πάνω στὸ Σχῆμα εἶναι κεντημένος ἕνας μεγάλος σταυρός. Αὐτὸ σημαίνει, πὼς ὁ μοναχὸς εἶναι καρφωμένος, δήλ. νεκρὸς γιὰ τὸν κόσμο, τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη. Ἂν θέλετε νὰ γίνετε μοναχός, πρέπει νὰ βιώνετε βαθιὰ καὶ μόνιμα τὸ αἴσθημα τῆς αὐτοσταυρώσεως. Διαφορετικά, μὴν βιαστεῖτε νὰ λάβετε τὸ Σχῆμα. (Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος)
• Ὑπάρχουν τρία εἴδη μοναχικῆς κλήσης: ἅ) ὅταν κληθοῦμε στὸν μοναχισμὸ ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ κάποιο “σημεῖο”, μὲ κάποια “ἔμπνευση” β) ὅταν κληθοῦμε μὲ τὴν μεσολάβηση ἀνθρώπινου παράγοντα. Ἐμπνέουν δήλ. τὸν ἄνθρωπο τὰ παραδείγματα ἢ οἱ διδαχὲς Ἁγίων ψυχῶν καὶ ἀνάβει μέσα μας ἡ φλόγα τῆς σωτηρίας και γ) ὅταν κληθοῦμε ἀπὸ ἀνάγκη. Π.χ. χάνει κάποιος τὴν περιουσία του ἢ κάποιο ἀγαπημένο πρόσωπο καὶ αὐτὸς ὁ πόνος, τὸν ἐξαναγκάζει παρὰ τὴν θέλησή του, νὰ ριχτεῖ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ. Οἱ 2 πρῶτες κλήσεις φαίνεται, ὅτι μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ὅτι ἔχουν καὶ κάποια πιὸ εὐγενῆ προέλευση. Ὡστόσο δὲν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις, ποὺ κάποιοι ἐξ ἀνάγκης ἔγιναν μοναχοί, ἀλλὰ στὴν πορεία ἀπὸ χλιαροὶ ἔγιναν ὄχι μόνο ἔνθερμοι, ἀλλὰ ἀποδείχτηκαν καὶ τέλειοι ἀτὸν μοναχικό τους βίο. Καὶ ἄλλοι πάλι κλήθηκαν ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Κύριο, ἀλλὰ στὴν πορεία κατάντησαν χλιαροὶ καὶ εἶχαν τέλος ὀδυνηρό… Τί ὠφελήθηκε ὁ Ἰούδας, ποὺ κλήθηκε ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ Τὸν προδώσει; (Ἀββᾶς Παφνούτιος)

ΠΗΓΉ