Ἀπελπισία καὶ Ἀμέλεια. Ἁγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Στὴ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ ἀμέλεια εἶναι καταστροφικές. Ἐκεῖνον ποὺ ἔπεσε σὲ ἁμάρτημα, ἡ ἀπελπισία δὲν τὸν ἀφήνει νὰ σηκωθεῖ? κι ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ὄρθιος, ἡ ἀμέλεια τὸν κάνει νὰ πέσει. Ἡ ἀπελπισία στερεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τ’ ἀγαθὰ ποὺ ἔχει ἀποκτήσει ? ἡ ἀμέλεια δὲν τὸν ἀφήνει ν’ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ κακὰ ποὺ τὸν βαραίνουν. Ἡ ἀμέλεια σὲ κατεβάζει καὶ ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς οὐρανούς, ἐνῶ ἡ ἀπελπισία σὲ γκρεμίζει ὁλότελα στὴν ἄβυσσο τῆς κακίας. Κοίτα νὰ δεῖς τὴ δύναμη ποὺ ἔχουν καὶ οἱ δύο.

Ὁ διάβολος πρῶτα ἦταν ἀγαθὸς ἄγγελος? ἐπειδὴ ,ὅμως, ἔδειξε ἀμέλεια καὶ κυριεύθηκε ἀπὸ ἀπόγνωση, ἔπεσε σὲ τόση κακία, ποὺ δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ σηκωθεῖ. Τὸ ὅτι ἦταν ἀγαθὸς πρῶτα, τὸ βεβαιώνει ὁ Κύριος, ποὺ λέει: «Εἶδα τὸ σατανᾶ νὰ πέφτει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σὰν ἀστραπὴ» (Λουκ. 10:18 ) . Ἡ παρομοίωσή του μὲ τὴν ἀστραπὴ φανερώνει καὶ τὴ λαμπρότητα τῆς προηγούμενης καταστάσεώς του καὶ τὴ σφοδρότητα τῆς πτώσης του.

Ὁ Παῦλος ἦταν βλάσφημος καὶ διώκτης καὶ ὑβριστῆς? ἐπειδὴ , ὅμως, δὲν κυριεύθηκε ἀπὸ ἀπόγνωση καὶ σηκώθηκε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἔγινε ἴσος μὲ τοὺς ἀγγέλους. Ὁ Ἰούδας ἦταν ἀπόστολος? ἐπειδὴ ,ὅμως, ἔδειξε ἀμέλεια, ἔγινε προδότης. Ὁ ληστὴς , ὓστερ’ ἀπὸ τόσα κακουργήματα ποὺ ἔκανε, δὲν ἀπελπίστηκε? ἔτσι μπῆκε πρῶτος ἀπ’ ὅλους στὸν παράδεισο.

Ὁ Φαρισαῖος ,ἐπειδὴ ὑπερηφανεύθηκε, ἔπεσε ἀπὸ τὰ ὕψη τῆς ἀρετῆς? καὶ ὁ τελώνης , ἐπειδὴ δὲν ἀπελπίστηκε, ἀνέβηκε τόσο ψηλά, ὥστε ξεπέρασε τὴν ἀρετὴ τοῦ Φαρισαίου.

Θέλεις νὰ σοῦ δείξω καὶ ὅλη ὁλόκληρη ποῦ ἔκανε τὸ ἴδιο; Ἡ πόλη τῶν Νινευϊτῶν μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο σώθηκε, μολονότι ἡ ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ τοὺς ὁδηγοῦσε σὲ ἀπόγνωση? γιατί δὲν εἶπε πὼς , ἂν μετανοήσουν ,θὰ σωθοῦν, ἀλλά : «Τρεῖς μέρες ἀκόμα καὶ ἡ Νινευὴ θὰ καταστραφεῖ» (Ἴων.3:4 ) . Ὅμως, ἂν καὶ ἀπειλοῦσε ὁ Θεός, ἂν καὶ φώναζε ὁ προφήτης Ἰωνάς, ἂν καὶ ἡ ἀπόφαση δὲν εἶχε ἀναβολὴ ἢ περιορισμό, οἱ Νινευϊτες δὲν ἔχασαν τὸν θάρρος καὶ τὴν ἐλπίδα τους. Καὶ γιατί δὲν ἔβαλε κανέναν ὄρο; Γιατί δὲν εἶπε: «Ἂν μετανοήσουν, θὰ σωθοῦν»; Γιὰ νὰ παραδειγματιστοῦμε ἐμεῖς καί, ὅταν ἀκοῦμε καταδικαστικὴ ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ χωρὶς ὄρο κι περιορισμό, οὔτε τότε ν’ ἀπελπιζόμαστε, ἀλλὰ νὰ μετανοοῦμε.

Αὐτά, λοιπόν, ἔχοντας ὑπόψη μας, ποτὲ νὰ μὴν ἀπελπιζόμαστε. Κανένα ὅπλο δὲν εἶναι τόσο ἀποτελεσματικὸ στὰ χέρια τοῦ διαβόλου ὅσο ἡ ἀπόγνωση. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τοῦ προξενοῦμε τόση εὐχαρίστηση ὅταν ἁμαρτάνουμε, ὅση ὅταν ἀπελπιζόμαστε…

… Γνωρίζοντας λοιπόν, πὼς ὁ οὐράνιος Πατέρας μᾶς , ὁ Καλὸς Ποιμένας , ὄχι μόνο δὲν μᾶς περιφρονεῖ, ὅταν ἐπιστρέφουμε σ’ Αὐτόν, ἀλλὰ καὶ μὲ μεγαλύτερη προθυμία καὶ στοργὴ μᾶς δέχεται ἀπ’ ὅ,τι ἐκείνους ποὺ κατόρθωσαν τὴν ἀρετή, γνωρίζοντας πὼς ὄχι μόνο δὲν τιμωρεῖ τοὺς πλανεμένους, ἀλλὰ καὶ βγαίνει σὲ ἀναζήτησή τους καὶ χαίρεται περισσότερο γι’ αὐτούς, ὅταν τοὺς βρεῖ, παρὰ γιὰ ὅσους ἔχει κοντά Του, οὔτε ν’ ἀπελπιζόμαστε πρέπει, ὅταν βρισκόμαστε στὴν ἁμαρτία, οὔτε ὅμως καὶ νὰ ξεθαρρεύουμε ὅταν κάνουμε τὸ καλό? ἀλλά, καὶ ὅταν ἁμαρτάνουμε, νὰ μετανοοῦμε, καὶ ὅταν ἀσκοῦμε τὴν ἀρετή, νὰ προσέχουμε μὴν πέσουμε. Γιατί προδοσία τῆς σωτηρίας μᾶς εἶναι καὶ τὰ δυὸ τοῦτα, δηλαδὴ τόσο το νὰ ξεθαρρεύουμε , ὅταν βρισκόμαστε στὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς, ὅσο καὶ τὸ ν’ ἀπελπιζόμαστε, ὅταν πέφτουμε στὴν ἁμαρτία…

… «Σήμερα», λοιπόν, ὅσο δηλαδὴ διαρκεῖ ἡ παροῦσα ζωή, ἃς μὴν ἀπελπιζόμαστε. Στηρίζοντας τὶς ἐλπίδες μας στὸν Κύριο καὶ ἀναγνωρίζοντας τὴν ἄπειρη φιλανθρωπία Του, ἃς πετάξουμε πρόθυμοι μακριὰ μας κάθε κακία, ἃς πιαστοῦμε ἀπὸ τὴν ἀρετή, ἃς δείξουμε ἀπέραστη μετάνοια, ἃς καθαριστοῦμε ἐδῶ ἀπ’ ὅλα τ’ ἁμαρτήματά μας, γιὰ νὰ μπορέσουμε μὲ παρρησία νὰ σταθοῦμε στὸ φοβερὸ βῆμα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μποῦμε στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ μας.

ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Θέματα Ζωῆς» Β Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου

ΠΗΓΗ