Βίος Ἁγίου Μάρτυρος Καλλινίκου

Οὗτος ὁ θεῖος καὶ μέγας Καλλίνικος ἦτον ἀπὸ τὴν καλὴν καὶ εὔφορον χώραν τῶν Κυλίκων• καὶ ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἔσεβετο τὸν ἄληθη Θεόν, τὸν Σωτήρα κι Ποιητὴν ἅπασής της κτίσεως ,τὰ δὲ εἴδωλα ὡς δόλια ὃ ἄδολος πρὸς τὸν Χριστόν, καὶ εὔχρηστος νέος ἐμίσει ἓξ ὅλης του τῆς καρδίας, καὶ τὰ ἔπομπευε, κηρύττωντας φανερὰ μεγαλοφώνως τὴν πλάνην ἔκεινων καὶ ματαιότητα.
Ἦτον δὲ καταπολλὰ γνωστικὸς καὶ λόγιος, ὅθεν μὲ τὰ γλυκύτατα, καὶ φρόνιμά του λόγια, ἔσυρνεν ὡς ἄλλη τὶς σειρήνα τοὺς ἄκροατας πρὸς τοῦ λόγου τοὺ• καὶ ὡς ὃ μαγνίτης τὸν σίδηρον, οὕτως ἔτραβιζε καθένα μὲ τὴν ἐνάρετον καὶ θαυμασίαν πολιτείαν του. Ἔχωντας οὒν πόθον νὰ φέρη καὶ ἄλλους πολλοὺς ἄχρηστους εἷς τὸν Χριστὸν ὃ χρηστότατος, ὑπῆγε καὶ ὡς ἄλλα Κάστρη, καὶ ἔκηρυτε παντοῦ τὴν εὐσέβειαν.

Διαβαίνωντας οὒν ἀπὸ διαφόρους πόλεις καὶ χωρία ἔδιδασκε τὸ Ἱερὸν Εὔαγγελιον• καὶ φθάνωντας εἷς Ἄγκυραν τῆς Γαλατίας, ἤτις εἶναι μεγάλη πόλις καὶ πολυάνθρωπος, ἐκήρυξε καὶ ἐκεῖ τὴν εὐσέβειαν• καὶ οἳ μὲν συνετοὶ καὶ καλόγνωμοι ἀκούσαντες τὴν ἀλήθειαν ὤφεληθησαν, ἔκδεχομενοι τὸν σπόρον τῆς πίστεως, οἳ δὲ ἀσύνετοι καὶ κακότροποι, ὡς γῆ πετρώδης, καὶ ἀνωφέλευτος, οὗ μόνον ποσῶς δὲν ἔτελεσφορησαν, ἄλλα καὶ τὸν διδάσκαλον καὶ εὐεργέτην ἀδίκως οἳ ἄδικοι ὡς δίκαιον τελείως ἐμίσησαν, καὶ ἔκαταβαλαν εἰς τὸν Ἡγεμόνα τῆς πόλεις οἳ ἄχρηστοι τὸν φιλόχριστον.
Ὁ δὲ φιλόχρυσος καὶ μισόχριστος Ἄρχων, ὃς τὶς ὤνομαζετο Σακέρδως, ἔπροσταξε νὰ τὸν φέρουν καὶ λέγει του μὲ θρασύτητα• ὅλοι θυσιάζουσι τοὺς θεούς, διὰ νὰ τοὺς ἔχουσι βοήθειαν, οἳ ὅποιοί μας δίδουσι ὅλα τὰ καλὰ καὶ εὔεργετουσί μᾶς, καὶ μόνον ἔσυ τολμᾶς καὶ τοὺς καταφρονῆς ἄναιδεστατε• καὶ δὲ φθάναι ὅπου ἔσυ δὲν τοὺς προσκυνής; ἄλλα καὶ τοὺς ἄλλους σπουδάζεις νὰ βυθίσης εἰς τὴν πλάνην αὔτην μὲ ταὶς φλυαρίαις σου;
Ὁ δὲ Ἅγιος πράος καὶ ταπεινὸς ταῦτα ἄπεκρινατο. Ὡς δοῦλος ὅπου εἶμαι τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοὺ• (ὃς τὶς εἶναι ἢ δύναμίς μου, ὃ πλοῦτος, καὶ καύχημα ) σπουδάζω, καὶ ἀγωνίζομαι πρώτον μὲν νὰ φυλάξω τὸν λόγον μου καθαρόν, καὶ ἀμέτοχον ἀπὸ τὴν θανάσιμον βλάβην τῆς εἴδωλολατρειας• δεύτερον ἐπιποθῶ, καὶ κοπιάζω τὸ κατὰ δύναμιν νὰ ἐπιστρέψω καὶ τοὺς πλανεμένους ἀπὸ τὴν ἀγνωσίαν εἷς τὴν εὔλαβειαν• ὅτι αἳ ἅγιαί μας Γραφαὶ λέγουσιν, ὅτι ὅποιος ἐπιστρέψει ἁμαρτωλὸν εἷς μετάνοιαν, νὰ τὸν κάμη μὲ τὴν διδαχήν του νὰ ἄφηση τὴν πλάνην του, θέλει σώσει καὶ αὖτος τὴν ψυχήν του ἀπὸ τὸν αἰώνιον θάνατον. Λοιπὸν μακάρια ἢ ὤρα, νὰ ἔκαμνες καὶ ἐσὺ τὸν λόγον μέν, Ἡγεμὼν ἐκλαμπρότατε, νὰ ἄφησης τὴν πλάνην σου, νὰ δράμης εἷς τὴν ἀλήθειαν καὶ τότε ἤθελες γνωρίση, πόση διαφορὰ εἶναι ἀπὸ τὸν Χριστόν, ἕως αὐτὰ τὰ κωφὰ καὶ ἀναίσθητά σας εἴδωλα, τὰ ὅποιά σας ὅδηγουν εἷς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν.
Ταῦτα ἢ μισόκαλος καὶ φαύλη ψυχὴ τὰ ψυχωφελῆ ἀκούσασα λόγια ἔθυμωθη ἄμετρα, καὶ κυττάζωντας μὲ ἄγριον ὄμμα τὸν Ἅγιον, εἶπεν αὐτὼ• θαρρῶ νὰ ἐπιθυμεῖς τὸν θάνατον, κακοθάνατε, διὰ τοῦτο φλυαρεῖς τοιαῦτα παιδικὰ καὶ μάταια λόγια. Ἀλλὰ γίνωσκε, ὅτι αὐτὰ δὲν σὲ ὤφελουσιν ὁλότελα • οὔτε τινὰς θέλει δυνηθῆ νὰ σὲ λυτρώση ἀπὸ τᾶς χείρας μου, οὔτε αὖτος ὅπου ὀνομάζεις Θεὸν καὶ Σωτήρα σοὺ• διατὶ θέλω νὰ σπαράξω ὅλα τὰ μέλη σου, καὶ νὰ σοὺ δώσω τόσα πικρὰ κολαστήρια, ὅπου νὰ γνωρίσης μὲ ταῦτα, πόσον κακὸν εἶναι ἢ ἀπείθεια, καὶ πόσας τιμωρίας λαμβάνουσιν ὅσοι τοὺς θεοὺς καταφρονούσι καὶ μυκτηρίζουσι.
Τότε ὁ Ἅγιος τὸν ἐκοίταξε χαρούμενος, λέγωντας• Μὴν ἀμελήσεις, οὔτε βάλης καιρὸν εἷς τὸ μέσον ὁλότελα• ἀλλὰ ταχέως ἐτοίμασον ὅλα σου τὰ κολαστήρια ὄργανα, πῦρ, ξίφη, τροχούς, στρεβλώσεις, καὶ μάστιγας, καὶ εἴτι ἄλλην συλλογισθῆς δριμύτεραν βάσανον• ὅτι αὐτὰ ὅλα, καὶ ἄλλα περισσότερα ἐπιποθῶ, καὶ δεινότερα παιδευτήρια διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μου. Τὰ δὲ ἀπολαυστικὰ καὶ τερπνά του βίου τούτου νομίζω σκιὰς καὶ ὀνείρατα, καὶ μόνον φαντάζομαι τὰ μετὰ θάνατον, ὡς ἀθάνατα ὄντως καὶ ἀτελεύτητα . Ὅθεν ἄλλο δὲν φοβοῦμαι, εἰμὴ μόνον νὰ μὴν ὑστερηθῶ τῆς αἰωνίου ἐκείνης μακαριότητος, καὶ θείας τοῦ Χριστοῦ ἀπολαύσεως• ἀμῆ αὐτὰ ὅλα τὰ πρόσκαιρα κολαστήρια λογίζομαι ἡδονήν, καὶ ἀπόλαυσιν διὰ τὸν δεσπότην μου Χριστὸν τὸν ἀληθῆ Θεὸν καὶ Σωτήρα μου.
Τότε ὃ Ἡγεμὼν προστάσσει καὶ τὸν ἔδερναν εἷς ὄλον τὸ σῶμα μὲ ὠμὰ βούνευρα, φωνάζων πρὸς αὐτὸν ὁ διαλαλητής, καὶ ταῦτα λέγων• Προσκύνησον τοὺς θεοὺς Καλλίνικε, καὶ ἐπικαλέσου τους νὰ σὲ λυτρώσουν ἀπὸ ταύτην τὴν βάσανον. Ὁ δὲ Ἅγιος ἔδεχετο τᾶς πληγᾶς τόσον ἄφοβα, ὀποῦ σου ἔφαινετο πὼς δὲν ἦτον ἔκεινος ὃ τιμωρούμενος • καὶ μόνον εἷς τὸν Θεὸν εἶχεν ὑψουμένην ὅλην του τὴν διάνοιαν, καὶ τοῦ εὐχαρίστα πὼς τὸν ἠξίωσεν νὰ πάθη ταῦτα διὰ τὴν ἄγαπην τοὺ• καὶ ὅσον ἔβλεπε τὸ σῶμα τοῦ καταξεσχισμένον, καὶ κόκκινον- ἀπὸ τὸ πλῆθος τοῦ αἵματος, τοσούτον ἔπεριγελα ἔκεινους ὅπου τὸν ἔδερναν, πὼς δὲν ἔδυνοντο νὰ τοῦ κτυποῦν δυνατώτερα, ἄμη ἐκουράζουνταν τόσον γρήγορα.
Ὁ δὲ Σακερδῶς ἐμάνισε, καὶ προστάσσει νὰ τὸν καταξεσχίζουν μὲ σιδηρᾶ ὀνύχια ἄλλοι στρατιῶται ὠμοὶ καὶ ἄγριοι. Οἳ τίνες τόσον τὸν ἐξέσχισαν, ὀποῦ δὲν ἀφήκαν κανένα μέλος τοῦ σώματος ἀτιμώρητον. Ἀλλὰ ἤθελες εἰπεῖ, ὅτι εἶχε φύσιν λίθινην, καὶ ὄχι σαρκίνην ὁ ἀδαμάντινος βλέπωντάς τους ὅτι ποσῶς δὲν ἐψήφα τᾶς ὀδείνας ἐκείνας. Ἀλλὰ τὸν ἔκαμνεν ὃ θεῖος ἔρως, τόσον δυνατὸν καὶ στομωμένον, ὅπου ἔδειχνε τὰ σῶμά του σιδηρόν, ἢ ἄλλο μέταλλον μᾶλλον, ἢ σάρκινον. Ἀλλὰ τοῦτον ὅλον ἔγινετο διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν ἄγαπην, ὅπου εἶχε, καὶ πόθον πρὸς τὸν ποθούμενον, ὃς τὶς τὸν ἔκαμνε καὶ δὲν ἐσυλλογίζετο ποσῶς τᾶς μάστιγας, ἀλλὰ μάλλον• ἔπεριγελα τὸν Τύραννον, ὄνομαζωντας αὐτὸν μωρὸν καὶ ἀδύνατον, ἐπειδὴ δὲν ἔδυνετο νὰ νικήση ἕνα γυμνὸν καὶ ἄοπλον ἄνθρωπον. Ταῦτα ἀκούων καταισχύνετο ὃ ἀvαίσχυντος • καὶ βλέπων ὄλας τοῦ τᾶς μηχανουργίας, καὶ κολάσεις ματαίας ὃ μάταιος ἀπελπίσθη ὁλότελα, γνωρίσας, ὅτι δὲν ἔδυνετο νὰ νικήση τὸν ἀήττητον ἄριστεα καὶ ἴσχυρον ὃ ἀνίσχυρος. Ὅθεν ἦλθεν εἷς ταύτην τὴν τελευταίαν καὶ δεινήν, καὶ πανόδυνον παίδευσιν• καὶ προστάσσει ὃ ἄσπλαγχνος νὰ τοῦ βάλουν σιδηρᾶ ὑποδήματα, ὅπου εἴχασιν ἀτόφυα καρφιὰ ἀπὸ μέσα σουβλωτὰ καὶ ὀξύτατα• παραγγέλλωντας τοὺς στρατιώτας νὰ τὸν τραβίζουν, νὰ περιπατῆ γρήγορα, ἕως νὰ τὸν ὑπάγουν εἷς τὴν Γάγγραν• καὶ φθάνοντας ἐκεi, νὰ ἐκκαύσουν δυνατὰ κάμινον, νὰ τὸν ρίψουν ἔσω οὕτω μισαποθαμμένον ἀπό τους ἥλους, νὰ τὸν καύσουν τελείως• διὰ νὰ τὸν ἴδουν οἳ ἐπίλοιποι Χριστιανοὶ (τοὺς ὁποίους αὐτὸς ὁ σοφὸς Καλλίνικος ἔδιδαξεν ἐκεῖ εἷς τὴν Γάγγραν, καὶ τοὺς ἐπίστρεψε) νὰ φοβηθούσι καὶ αὐτοί, νὰ στρέψουν εἷς τὴν προτέραν πλάνην, προτοῦ νὰ πάθουν τὰ ὅμοια.
Λαβόντες οὒν οἱ τοῦ ἄσπλαγχνου Τυράννου ἄσπλαγχνοι ὑπηρέται τὸν Μάρτυρα, αὐτοὶ μὲν ἔκαβαλικευσαν εἷς τὰ ἄλογα, τὸν δὲ Ἅγιον ἔσυρναν κατόπι μὲ βίαν πολλήν, διὰ νὰ καρφώνουνται βαθύτερα εἷς τους πόδας τοῦ τὰ σίδηρα, νὰ τοῦ δίδουσι δριμυτέραν τὴν βάσανον• καὶ τόσον πόνον τοῦ ἔδιδαν, ὅπου ὅσοι τὸν ἔβλεπον ἐσυμπονοῦσαν, καὶ ἐδάκρυζαν. Ὁ δὲ Μακάριος ὑπέμενε μεγαλοψύχως, δοξάζων τὸν Κύριαν, ὁ Ὁποῖος ἀοράτως τὸν ἔδυναμωνεν, ἐλαφραίνων τοὺς πόνους του μὲ τὴν θείαν χάριν αὐτοῦ, καὶ βοήθειαν ἄμαχον. Ὅθεν ἔλπιζωντας εἷς τὸν Κύριον, ἔτρεχεν• ὄπισθεν τῶν ἄλογων, εὐχόμενος μετὰ τοῦ Δαβὶδ τοῦ παμμάκαρος, λέγωντας• Ὑπομένων ὑπέμενα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοί. Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου, καὶ κατεύθυνέ μου τὰ διαβήματα καὶ Κύριος φωτισμός μου, καὶ Σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι; καὶ ἄλλα παρόμοια. Τρέχοντες οὒν ἔκαμαν ἑξήκοντα μίλια.
Ἦτον ἐκείνην τὴν ἥμεραν ἄμετρος καῦσις Ἡλίου, καὶ ὃ τόπος περισσὰ ἄνυδρος. Οἳ δὲ στρατιῶται ἀπὸ τὴν πολλὴν δίψαν, ὅπου εἴχασιν, εὔγαναν ἔξω ὡς σκύλοι τᾶς γλώσσας τυγανιζόμενοι καὶ καταφλεγόμενοι τόσον, ὅπου ἐκινδύνευαν εἷς θάνατον- ἀπὸ τὴν ἄμετρον ἔκεινην ταλαιπωρίαν, ἤγουν τὸν Ἰούλιον, ὅπου γίνονται ἢ μεγάλαις καύσαις. Καὶ μὴ δυνάμενοι πλέον νὰ τρέχουσιν, ἔπεσαν εἰς τὴν γῆν ὡς ἄψυχοι. Ὅθεν μὴν ἔχοντες ποσῶς νερὸν νὰ πίουσcν, ἔμελλεν εἷς ὀλίγον νὰ ξεψυχήσουν. Λοιπὸν μὴν ἐλπίζοντες ἀπὸ ἄλλον τινὰ βοήθειαν, ἔπεσον εἷς τους πόδας τοῦ Μάρτυρος, μὲ θερμότατα δάκρυα λέγοντες• Μὴν ἐνθυμηθῆς τὰ κακά, ὅπού σου ἔκαμαμεν ἀμνησίκακε Ἅγιε, ἄλλα συμπάθησόν μας ὡς συμπαθέστατος, καὶ βοηθησαί μας εἷς τοιοῦτον κίνδυνον• δός μας νερὸν νὰ μὴν ἀποθάνωμεν ἀπὸ τὴν κακουχίαν οἳ τάλανες, ὅτι ὅλη ἢ φυσικὴ ὑγρότης ἤφανισθη ὁλότελα καὶ ἢ δύναμίς μας, καθὼς βλέπεις ἀπὸ τὴν ἄμετρον καῦσιν ἔχαθηκε, καὶ ὅλα τὰ δεινά μας εὔρηκασιν• ὅθεν εἷς ἄλλον τινὰ δὲν ἔλπιζομεν νὰ μᾶς βοηθήση, εἰ μὴ εἷς του λόγου σου .
Ταῦτα ἄκουσας, ἔλυπηθή τους φονευτᾶς τοῦ τοὺς πρώην ἀσυμπαθὴς ὁ συμπαθέστατος καὶ πίπτει δί΄αὐτοὺς εἷς προσευχήν, δεόμενος τὸν ἀμνησίκακον Χριστὸν ὁ χριστομίμητος, λέγωντας• Δέσποτα Θεὲ παντοδύναμε σπλαχνίσου τοὺς ταλαίπωρους ἀνθρώπους τούτους• καὶ καθὼς παραδόξως ἐπρόσταξες τὴν σκληρᾶν πέτραν, καὶ εὐγῆκεν νερὸν ἀναρίθμητον, μὲ τὸ ὁποῖον ἐπότισες ἄπειρον λαὸν εἷς τὴν ἔρημον• οὕτω καὶ τώρα εὐδόκησον νὰ εὔγη ὕδωρ ἠδύτατον εἷς τοῦτον τὸν ἄνυδρον τόπον, εἷς δόξαν τού σου Ἁγίου Ὀνόματος, νὰ μὴν ἀποθάνουν ἀπὸ τὴν δίψαν οἳ τάλανες. Ταῦτα τοῦ Μαρτύρος λέγοντος• (ὢ μεγίστου καὶ θαυμασίου τερατουργήματος) εὐγῆκεν ἀπὸ μίαν πέτραν νερόν, ἀναρίθμητον ὥσπερ νὰ ἦτον ἀπὸ παλαιὰ βρύσις μεγάλη καὶ ἄποσος. Τὸ ὁποῖον ὕδωρ δὲν εὐγῆκε μόνον τότε, ἔπειτα νὰ στύψη ὡς εἷς ἔρημον, ἀλλὰ ἀναβλύζει ἄφθονα πλῆθος ὡς τὴν σήμερον. Ὅθεν οὗ μόνον, τότε οἱ στρατιῶται ἐκεῖνοι ἐνεπλήσθησαν τοῦ ποσίμου ἐκείνου καὶ γλυκυτάτου νάματος, ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ μεταγενέστεροι καὶ τὴν ὀνομάζουν Βρύσιν τοῦ Καλλινίκου Μάρτυρος.
Οὕτω δοξάζει ὃ Κύριος τους αὐτὸν δοξάζοντας, καὶ ἀνατέλλει ἐπὶ δικαίους καὶ ἄδικους τὸν Ἥλιον, καὶ τρέφει καλοὺς καὶ κακοὺς ὃ ἄμνησικακος• καὶ ἔλυπηθη ὡς οἰκτίρμων καὶ εὔπλαγχνος ἔκεινούς τους γονεῖς, ὅπου ὕπηγεναν νὰ θανατώσουν τὸν δουλόν του. Οἵτινες ἄπολαυσαντες τοσαύτης εὐεργεσίας, καὶ ἀναζήσαντες ἀπὸ τὴν προτέραν ὄλιγοθυμιαν, ἐκίνησαν πάλιν τὴν ὅδον ὡς καὶ πρότερον• καὶ εὔλαβουντο μὲν τὸν Ἅγιον διὰ τὴν ἄνωθεν θαυματουργίαν, ἀμὴ πάλιν διὰ τὸν φόβον τοῦ Ἄρχοντος ἐπήρασι τὸν Μάρτυρα, καὶ ἐπήγασιν εἰς τὴν Γάγγραν κατὰ τὸ πρόσταγμα. Καὶ φθάσαντες ἐκεῖ, ἐδίσταξαν, καὶ ἀμελοῦσαν νὰ τὸν θανατώσουν, ἐνθυμούμενοι τὴν πολλὴν αὐτοῦ ἀγαθότητα. Ἀμὴ ἔκεινός τους ἔσυμβουλευσε νὰ τελέσουν τὸ προσταττόμενον, διὰ νὰ μὴ τοὺς θανατώση ὃ Τύραννος• καὶ νὰ λυτρωθῆ καὶ ἐκεῖνος ἀπὸ τὰ βάσανα, νὰ ὕπαγη μὲ τὸν πρόσκαιρον θάνατον εἰς ζωὴν ἀθάνατον, νὰ βασιλεύη αἰώνια, εὐφραινόμενος, καὶ ἄπολαμβανωντας τὸν ποθούμενον. Ἄναψαντες οὒν οἱ ὑπηρέται τὴν κάμινον, ὅταν σφοδρῶς ἐκοκκίνησεν, ἔριψαν ἔσω τὸν Ἅγιον χαίροντα καὶ ἀγαλλιώμενον. Ὁ ὁποῖος ἐδοξολόγα τὸν Θεόν, καὶ τοῦ εὐχαρίστα μεγάλα, πὼς τὸν ἐδυνάμωσε νὰ τελειώση καλῶς τὸν ἀγώνα τῆς ἀθλήσεως.
Ταῦτα λέγων, παρέδωκε τὴν μακαρίαν ψυχὴν εἷς τᾶς ἀχράντους χείρας τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, τὴ κθ. τοῦ Ἰουλίου μηνός.
Ἀλλὰ σὺ μὲν ὢ παμμάκαρ Καλλίνικε, καλλώπισμα ὄντως καθαρῶς πολιτευσάμενος, καὶ καλῶς ἀγωνισάμενος, καὶ μεταστᾶς ἀπὸ ταῦτα τὰ ρευστὰ καὶ μάταια, καθαρὸς τῷ καθαρῷ νυμφίω Χριστῷ παριστᾶσαι, ἐστολισμένος μὲ πολύτιμον καὶ ἁμαράντινον Στέφανον.
Ἠμεῖς δὲ εὐρισκόμεσθεν ἀκόμη εἷς τὴν μεγάλην φουρτούναν τῆς νοητῆς θαλάσσης περιφερόμενοι. Λοιπὸν δεόμεθά σου, ἐνθυμήσου καὶ ἠμᾶς, καθὼς καὶ ἠμεῖς οἱ ἀνάξιοί σου ἐνθυμούμεσθεν, ἑορτάζοντες εὐλαβῶς τὴν ἱεράν σου πανήγυριν• καὶ ἀξιῶσαι μας νὰ τελέσωμεν τὴν πρόσκαιρον ζωὴν ταύτην ἀτάραχα, καὶ ἀναμάρτητα• καὶ νὰ περάσωμεν ἀχείμαστα τῶν πειρασμῶν τὴν ἄγριαν θάλασσαν διὰ νὰ φθάσωμεν κατευόδιον εἷς τὸν ἀκειμάστου λιμένα τῆς ἀναπαύσεως, ἔχοντες κυβερνήτην καὶ ὁδηγόν, διὰ πρεσβειῶν σου, τὸν δεσπότην καὶ Σωτήρα Χριστόν. Ὢ πρέπει δόξα, τιμή, καὶ προσκύνησις, σὺν Πατρί, καὶ Ἁγίω Πνεύματι. ΑΜΗΝ
Πηγή: Καλοκαιρινή (Περιέχουσα βίους Ἁγίων τινῶν τοῦ Καλοκαιρίου) Παρά Άγαπίου Μοναχοῦ.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νίκος καλλίστον, ἤρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονῶς ὁ προκέκλησαι, σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγώνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.