Βίος Ὁσίας Ἄννης τῆς ἐν τῷ Λευκαδίῳ ( ἤ ἐν τῷ Λευκάτῃ).

Σὸς δέσμιος νοῦς σαρκικὸς ρίψας πέδας, Εἵργοντος Ἄννα μηδενὸς Θεὸν βλέπει.

Ἄννα ἡ Ὅσία ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου, ἐν ἔτει ωπυ’ (829), κατήγετο δὲ ἐκ γένους λαμπροῦ, ἔχουσα πλοῦτον καὶ περιουσίαν πολλήν. Ἀποθανόντος δὲ τοῦ πατρός της ἐπεμελεῖτο αὐτὴν ἡ μήτηρ της, ἥτις ἐπεδίωκε νὰ ἀναθρέψῃ αὐτὴν μὲ κοσμιότητα καὶ εὐλάβειαν, ἐπιζήσασα δὲ μετὰ τὸν θάνατον τοῦ ἀνδρός της ὀλίγον χρόνον, ὅσος ἐξήρκει, ὅπως ἡ Ἁγία συγκεντρώσῃ εἰς ἑαυτὴν στάσας τὰς ἀρετάς, διά τε τῆς ἰδίας αὐτῆς ὰγαθῆς προαιρέσεως καὶ διὰ τῆς Χριστιανικῆς παρακινήσεως τῆς μητρός της, ἀπέθανε καὶ αὕτη. Ὅθεν ἔγινεν ἡ μακαρία Ἄννα, κάτοχος πλούτου πολλοῦ, διὰ τοῦ ὁποίου ἀνεκοῦφιζε τοὺς πτωχοὺς καὶ ἐνδεεῖς εἰς τὰς ἀνάγκας των. Ἐνῷ δὲν ἡ Ὁσία αὕτη ἐφημἰζετο διὰ τὰ τοιαῦτα καλὰ ἔργα, ἔτυχε νὰ ἔλθῃ εἰς τὴν χώραν τοῦ Βυζαντίου ἄνθρωπός τις, Ἄγαρηνὸς κατὰ τὸ γένος, πονηρὸς δὲ κατὰ τὸν τρόπον, βασιλεύοντος τότε Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος, ἐν ἔτει ωξζ’ (867). Ὁ Ἀγαρηνὸς λοιπὸν οὗτος, ζητήσας ἄδειαν παρὰ τοῦ βασιλέως νὰ λάβῃ εἰς γυναῖκα τὴν μακαρίαν Ἄνναν, ἔλαβε παρ᾿ αὐτοῦ τὴν ἄδειαν, ἀλλ᾿ ἡ ἀοίδιμος Ἄννα μὴ στέργουσα εἰς τοῦτο ἐδοκίμαζε πολλὰς θλίψεις καὶ στενοχωρίας παρὰ τοῦ μιαροῦ Ἀγαρηνοῦ. Οὗτος λοιπὸν ἐφιλονείκει μὲ τὴν Ἄνναν καὶ ἔλεγεν ὅτι θὰ τὴν λάβῃ εἰς γυναῖκα, αὕτη δὲ ἡ μακαρία παρεκάλει τὸν Θεόν, μὲ προσευχὰς καὶ δάκρυα, νὰ τὴν ἀπαλλάξῃ ταχέως ἀπὸ τοῦ πειρασμοῦ τούτου.

᾿Επήκουσε λοιπὸν ὁ πανοικτίρμων καὶ δίκαιος Θεὸς τῆς δεήσεώς της, στερήσας τῆς ζωῆς τὸν βιαστὴν Ἀγαρηνόν, ἐξετέλεσε δὲ τὴν εὐχὴν τῆς Ἄννης φοβουμένης αὐτόν. Τί δὲ ἐκ τούτου ἡκολούθησεν; ἀπέρριψεν ἡ μακαρία Ἄννα ὅλα τὰ τοῦ βίου ἀγαθά, εἰσελθοῦσα δὲ εἴς τινα Ναὸν τῆς Θεοτόκου παρεδόθη εἰς νηστείαν, ἀγρυπνίαν καὶ ἐγκράτειαν, μένουσα νῆστις καθ᾿ ὅλην τὴν ἑβδομάδα. Ὅθεν τοσοῦτον κατεμάρανε τὸ σῶμά της, ὥστε ἐφαίνοντο ἔξωθεν ὅλα τὰ νεῦρα καὶ οἱ ἁρμοὶ τῶν μελῶν, διότι τῶν σαρκῶν αὐτῆς καταξηρανθεισῶν ὡς ἐκ τῆς ὑπερβολικῆς σκληραγωγίας καὶ νεκρωθεισῶν, ἡ ἐσωτερικὴ σύνδεσις καὶ ἁρμονία τῶν νεύρων, διὰ τῆς ὁποίας ὁ Πλάστης συνέδεεν ὅλον τὸ σῶμα, καθαρῶς διεκρίνετο ἔξωθεν, καὶ μόνον ἡ ἐπιδερμὶς εὑρίσκετο ἐπὶ τῶν ἁρμῶν καὶ τῶν ὀστῶν.

Τοιουτοτρόπως λοιπὸν βιώσασα ἡ Ἁγία πεντήκοντα ὅλα ἔτη, καὶ εἶτα δὲ ὀλίγον ἀσθενήσασα, παρέδωκε τὴν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ· τὸ δὲ πολυπαθὲς καὶ καρτερικὸν αὐτῆς σῶμα ἐτέθη παρὰ τῶν συγγενῶν της ἐντὸς κιβωτίου καὶ ἐνεταφιάσθη εἰς τόπον, ὅπου καὶ ἄλλοι πολλοὶ συγγενεῖς αὐτῆς ἧσαν ἐνταφιασμένοι.

Μετὰ παρέλευσιν πολλοῦ χρόνου ἠνωχλοῦντο τινὲς ὑπὸ ἀκαθάρτων πνευμάτων, ἐλθόντες δὲ ἐξήγαγον ἐκ τοῦ τάφου τὸ σῶμα τῆς Αγίας, τὸ ὁποῖον, ὦ τοῦ θαύματος! εὑρέθη λαμπρόν, σῶον, ἅφθαρτον καὶ ἐκπέμπον πολλὴν εὐωδίαν θείκήν τε καὶ ἀνθρωπίνην. Θαῦμα δὲ ἧτο τοῦτο βεβαίως ὑπερφυσικὸν καὶ παράδοξον, καθὼς ἐκ τούτου δύναται πᾶς τις νὰ τὸ ἐννοήσῃ, διότι ἂν καὶ ἦσαν καὶ ἄλλα πολλὰ σώματα ἐντεταφιασμένα εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον ὁμοῦ μὲ τὸ σῶμα τῆς μακαρίας, ἐκεῖνα ὅμως φυσικῶς διελύθησαν καὶ ἐφθάρησαν, τὸ δὲ σῶμα τῆς Ὀσίας Ἄννης ἔμεινεν ὑπερφυσικῶς σῶον καὶ ἀδιάφθορον. Ὅθεν ἀληθῶς ἐπληρώθη εἰς τὴν Ὁσίαν ταύτην τὸ Δαβιδικὸν ἐκεῖνο: «Φυλάσσει Κύριος πάντα τὰ ὀστᾶ τῶν Ἁγίων καὶ ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ συντριβήσεται». ᾿Εκ τῆς χάριτος δὲ τοῦ λειψάνου τούτου δαίμονες ἐδιώχθησαν, τυφλοὶ ἀνέβλεψαν, χωλοὶ περιεπάτησαν, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν πᾶσα ἀσθένεια, ἐκ τῆς ὁποίας οἱ ἄνθρωποι πάσχουσι, καὶ τότε καὶ τώρα δι᾿ αὐτοῦ ἰατρεύονται. Τοιουτοτρόπως ἠξεύρει ὁ Θεὸς νὰ ἀντιδοξάζῃ τοὺς αὐτὸν δοξάζοντας.