Βίος Ἁγίου καί Πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Πέτρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Ο Ἀπόστολος Πέτρος

Ὁ Πέτρος ἦταν γιὸς τοῦ Ἰωνά (Βαριωνᾶ) καὶ ἀδελφὸς τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα (Ἰω. 1,43. 21,15-17). Ὁ ἴδιος ἀναφέρεται ὡς Σίμωνας (Ματθ. 10,2. Μάρκ. 3,16), Συμεὼν (Πράξεις 15,14). Ὁ Ἰησοῦς ὅμως ὅταν τὸν κάλεσε τὸν ὀνόμασε Κηφὰ (Κηφᾶς στὰ Ἀραμαϊκὰ καὶ Πέτρος στὰ Ἑλληνικά) ποὺ σημαίνει Πέτρα, θέλοντας νὰ τονίσει τὴ σταθερότητα τοῦ χαρακτήρα τοῦ (Ἰω. 1,43).
Ἦταν Ἰουδαῖος καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας (Ἰω. 1, 45). Μαζὶ μὲ τὸν ἀδερφὸ του ασκοῦσαν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ψαρά στη λίμνη Γεννησαρέτ (Μάτθ. 4,18).

Ὁ Πέτρος ἦταν ἔγγαμος (Ματθ. 8,14. Μάρκ. 1,30. Λουκ. 4,38). Κατοικοῦσε στὴν Καπερναοὺμ ἀπὸ ὅπου καταγόταν ἡ γυναίκα του καὶ ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκε μετὰ τὸ γάμο του (Μάτθ. 5,14. Μάρκ. 1,21). Γιὰ τὴ γυναίκα του δὲν ἀναφέρεται τίποτε στὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Πέτρος ἦταν ἔγγαμος, γιατί ὁ Χριστὸς θεράπευσε τὴν πεθερὰ του (Ματθ. 8,14-15. Λουκ. 4,38-39). Ἡ γυναίκα του τὸν ἀκολούθησε στὶς περιοδεῖες του καὶ τοῦ συμπαραστεκόταν στὸ ἔργο του (Α’ Κορ. 9,5).

Η ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ
Ο ΠΕΤΡΟΣ ΩΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Ὁ Πέτρος μιλοῦσε τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα μιᾶς καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴ “Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν” καὶ τὴν ἀραμαϊκή, ἡ ὁποία ἦταν ἡ μητρική του μὲ βαριὰ ὅμως προφορὰ (Ματθ. 26,73. Μάρκ. 14,70). Ἦταν πιστὸς τηρητὴς τῶν θρησκευτικῶν ἐθίμων (Πράξ. 10,14), ἂν καὶ δὲν ἦταν καλὸς γνώστης τοῦ Νόμου (Πράξ. 4,13).

Ὁ Πέτρος ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ ἀκολούθησαν τὸν Κύριο καὶ ἀναδείχτηκε ὡς ἡ πλέον ἐμβληματικὴ μορφὴ τῶν δώδεκα μαθητῶν. Ἡ κλήση του στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα ἔγινε σταδιακά. Πρῶτα παρουσίασε τὸν Πέτρο στὸν Ἰησοῦ ὁ ἀδελφός του Ἀνδρέας. Ὁ Ἰησοῦς τὸν βεβαίωσε ὅτι θὰ ὀνομαστεῖ “Κηφᾶς”, ποὺ σημαίνει “Πέτρος”. Ὅπως μᾶς πληροφοροῦν τὰ Εὐαγγέλια, ὅταν λίγο ἀργότερα ὁ Ἰησοῦς ἔφθασε στὴ λίμνη τῆς Γεννησαρὲτ συνάντησε τοὺς δυὸ ἀδελφοὺς Πέτρο καὶ Ἀνδρέα οἱ ὁποῖοι ἔριχναν τὰ δίχτυα τους. Ἀμέσως μετὰ τὴν κλήση τους, ἄφησαν τὰ δίχτυα καὶ τὶς οἰκογένειές τους καὶ τὸν ἀκολούθησαν (Μάρκ. 1,16-20).

Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ὁ Πέτρος κατέλαβε πρωτεύουσα θέση στὸν ἀποστολικὸ κύκλο. Ἀναφέρεται πάντοτε πρῶτος μεταξὺ τῶν μαθητῶν στοὺς καταλόγους τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ἀποτελοῦσε, μαζὶ μὲ τοὺς ἀδελφοὺς Ἰάκωβο καὶ Ἰωάννη, τὸν πιὸ στενὸ κύκλο τῶν μαθητῶν πρὸς τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς ἔδειξε ἰδιαίτερη προτίμηση.
Ἦταν δυναμικὸς χαρακτήρας καὶ παρορμητικὸς (Μάτθ. 14,28. 16,16). Ἦταν ἐνθουσιώδης, ἐνεργητικὸς καὶ γεμάτος αὐτοπεποίθηση, ἀναλαμβάνοντας διαρκῶς πρωτοβουλίες. Διακρινόταν γιὰ τὴν εἰλικρίνεια καὶ τὸν αὐθορμητισμό του. Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἀφοσίωσή του πρὸς τὸν Κύριο ἦταν ὑποδειγματική. Πολλές φορὲς μιλοῦσε ὡς ἐκπρόσωπος τῶν δώδεκα μαθητῶν (Ματθ. 15,15 καὶ 18,21. Μάρκ. 8,29 καὶ 11,21. Λουκ. 5,5 καὶ 12,41). Ξεχώριζε γιὰ τὸ θάρρος καὶ τὴν τόλμη του. Γιὰ τὴ ζωὴ του κοντὰ στὸν Ἰησοῦ τὴ μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ τέσσερα Εὐαγγέλια, ἐνῶ τὴν ἀποστολική του δράση, ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων.

Ἦταν παρών, προφανῶς, στὸ γάμο τῆς Κανὰ καὶ ἀμέσως μετὰ ἐγκαταστάθηκε μὲ τὸν Ἰησοῦ καὶ ἄλλους μαθητὲς στὴν Καπερναοὺμ (Ἰωάννης 2-11-12).
Στὴν Καπερναοὺμ ὁ Ἰησοῦς εἶπε στοὺς ἀκροατές του, ὅτι γιὰ νὰ ἔχουν ζωὴ αἰώνιο πρέπει νὰ τρώγουν τὸ Σῶμα Του καὶ νὰ πίνουν τὸ Αἷμα Του. Ἐκεῖνοι δὲν ἀντιλήφθηκαν τὸ μήνυμά Του καὶ σκανδαλιζόμενοι ἔφυγαν. Ρωτώντας ὁ Κύριος τους Δώδεκα μαθητές Του, ἐὰν θέλουν καὶ αὐτοὶ νὰ φύγουν, ὁ Πέτρος ἀπάντησε ἀμέσως “Κύριε, σὲ ποιὸν νὰ πᾶμε; Ἔχεις λόγια ζωῆς αἰωνίου καὶ ἐμεῖς πιστεύσαμε καὶ γνωρίσαμε ὅτι σὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος”.
Μετὰ ἀπὸ προτροπὴ τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Πέτρος βάδισε στὴ θάλασσα (Ματθ. 14,28-32). Ἐπίσης μετὰ ἀπὸ προτροπὴ τοῦ Ἰησοῦ, ψάρεψε ἕνα ψάρι ποὺ εἶχε στὴν κοιλιὰ του ἕνα νόμισμα, γιὰ νὰ πληρώσει τὸν φόρο στοὺς Ρωμαίους (Ματθ. 17,24-27).
Στὴν Καισάρεια τοῦ Φιλίππου, λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος, ὁ Χριστὸς ὑπέβαλε στοὺς μαθητὲς του τὴν ἐρώτηση ποιὰ γνώμη εἶχαν οἱ ἄνθρωποι γιὰ Ἐκεῖνον. Ὁ Πέτρος ἀπάντησε ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ (Ματθ. 16,13-16). Τότε ὁ Ἰησοῦς ἀπεκάλεσε τὸν Πέτρο μακάριο, ἐπειδὴ δέχτηκε τὴν ἀποκάλυψη ὄχι ἀπὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Θεό. Τοῦ εἶπε πὼς σὲ αὐτὴ τὴν πέτρα, δηλαδὴ στὴν ὁμολογία ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, θὰ οἰκοδομήσει τὴν Ἐκκλησία Του.
Στὴ συνέχεια ζήτησε ἀπὸ τοὺς μαθητές Του νὰ κρατήσουν κρυφὸ ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας, καὶ τοὺς φανέρωσε ὅτι θὰ μεταβεῖ στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου θὰ σταυρωθεῖ καὶ θὰ ἀναστηθεῖ τὴν τρίτη ἡμέρα. Ὁ Πέτρος πῆρε τὸ Ἰησοῦ ἰδιαιτέρως καὶ προσπάθησε νὰ τὸν ἀποτρέψει ἀπὸ τὴν πορεία του πρὸς τὸ Πάθος. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τὸν ἐπιτίμησε αὐστηρὰ (Ματθ. 16,23).

Ὁ Πέτρος, μαζὶ μὲ τοὺς Ἰωάννη καὶ Ἰάκωβο, ἦταν παρὼν στὴ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου στὸ Ὅρος Θαβὼρ (Ματθ. 17,1-8. Μάρκ. 9,2-8, Λουκ. 9,28-36).
Λίγο πρὶν τὸ Πάθος, μαζὶ μὲ τὸν Ἰωάννη στάλθηκε ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ νὰ ἑτοιμάσει τὸ πασχαλινὸ τραπέζι (Λουκ. 22,8). Το βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν Του, ὁ Πέτρος ἀρνήθηκε σθεναρὰ (Ἰω. 13,11). Τὸ ἴδιο βράδυ διακατεχόταν ἀπὸ ἔντονη ἀγωνία γιὰ νὰ μάθει ποιὸς εἶναι ὁ προδότης τοῦ Ἰησοῦ (Ἰω. 13, 24), ἐνῶ διαμαρτυρήθηκε διότι ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε πὼς ἐκεῖ ποὺ ὁδεύει, δὲν μπορεῖ ὁ ἴδιος ἀκόμα νὰ τὸν ἀκολουθήσει. Ὁ Πέτρος ὑποσχέθηκε στὸν Κύριο ὅτι εἶναι ἕτοιμος νὰ θυσιάσει τὴ ζωὴ του γι’ Αὐτὸν (Ἰω. 13,36-37. Ματθ. 26,33. Μάρκ. 14,29). Ὁ Κύριος ὅμως προφητικὰ τοῦ προανήγγειλε ὅτι θὰ τὸν ἀρνιόταν τρεῖς φορές.
Ὅταν ὁ Ἰησοῦς προσευχήθηκε στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ὁ Πέτρος ἀποκοιμήθηκε μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μαθητὲς (Ματθαῖος 26,37-46. Μάρκ. 14,37), ἐνῶ κατὰ τὴ σύλληψη τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Πέτρος μὲ μαχαίρι ἔκοψε τὸ αὐτὶ ἑνὸς ἀπὸ τοὺς δούλους τοῦ ἀρχιερέα. Ὁ Κύριος τὸν ἐπετίμησε θεραπεύοντας τὸ αὐτὶ τοῦ δούλου (Ματθ. 26,51. Μάρκ. 14,47. Λουκ. 22,50. Ἰω. 18, 10-11). Κατόπιν Ὁ Πέτρος τὸν ἀκολούθησε μέχρι τὴν αὐλὴ τοῦ ἀρχιερέως. Στὴ συνέχεια πρὶν ξημερώσει καὶ πρὶν ὁ πετεινὸς λαλήσει τρεῖς φορές, ὁ Πέτρος Τὸν ἀρνήθηκε τρεῖς φορὲς καί μὲ ὅρκο. Τότε θυμήθηκε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου ποὺ τοῦ εἶχε προαναγγείλει αὐτὴ τὴν πτώση, καὶ μετανιώνοντας, ἔκλαψε πικρά (Ματθ. 26,58 καὶ 26,69-75. Μάρκ. 14,54. Λουκ. 22,54-62. Ἰω. 18,15-16).
Ὁ Κύριος συγχώρεσε τὸν Πέτρο καὶ γιὰ νὰ τὸν ἀποκαταστήσει μάλιστα στὰ μάτια τῶν ἄλλων μαθητῶν, παράγγειλε μὲ τὶς μυροφόρες γυναῖκες, ν’ ἀναγγείλουν ξεχωριστὰ στὸν Πέτρο τὴν Ἀνάστασή Του. Τό πρωὶ ἔτρεξε μαζὶ μὲ τὸν Ἰωάννη στὸν τάφο (Ἰω. 20,1-10).
Τὸ ἴδιο καὶ στὴ λίμνη Γεννησαρέτ, ὁ Κύριος μπροστὰ στοὺς ἄλλους μαθητές, τοῦ ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ κηρύττει τὸ θεῖο λόγο, ἀποκαθιστώντας τὸν ἔτσι στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα.

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Ὁ Πέτρος κατὰ τὴν Πεντηκοστὴ

Οἱ πληροφορίες γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ Πέτρου μετὰ τὴν Ἀνάσταση δὲν εἶναι πολλὲς καὶ δὲ μποροῦμε νὰ ἔχουμε ἕνα διάγραμμα τῆς πορείας του καὶ κανένα σταθερὸ σημεῖο γιὰ μία σωστὴ χρονολόγηση. Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς πρωτοστατεῖ πάλι ὁ Πέτρος στὴν πρώτη διοικητικοῦ χαρακτήρα πράξη τῶν Ἀποστόλων, ὅταν ὑπέδειξε σὲ κοινὴ σύναξη τῶν πιστῶν νὰ ἐκλέξουν τὸν ἀντικαταστάτη τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτου (Πράξ. 1,13-26). Ἀμέσως μετὰ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πάλι ὁ Πέτρος σηκώθηκε μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἕντεκα Ἀποστόλους καὶ μίλησε πρὸς τὸ συγκεντρωμένο πλῆθος ὥστε νὰ πιστέψουν καὶ νὰ βαπτιστοῦν 3.000 (Πράξ. 2,14-41).

Ἡ θεραπεία τοῦ χωλοῦ
Ἡ πρώτη φυλάκιση τοῦ Πέτρου

Λίγες μέρες ὕστερα ἀπὸ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἰωάννης πήγαιναν στὸ Ναὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Ἡ ὥρα ἦταν τρίτη ἀπογευματινή. Στὴν πόρτα τῆς αὐλῆς τοῦ Ναοῦ, καθόταν κάποιος ποὺ εἶχε γεννηθεῖ χωλός, δηλαδὴ κουτσός, ζητώντας ἐλεημοσύνη. Αὐτὸς λοιπὸν σὰν εἶδε τοὺς Ἀποστόλους μὲ παρακλητικὴ φωνὴ τοὺς ζητοῦσε κάποια βοήθεια. Τότε ὃ Πέτρος, ποὺ κατάλαβε ὅτι ἦταν καλὸς ἄνθρωπος, τοῦ εἶπε: «Χρήματα δὲν ἔχω νὰ σοῦ δώσω. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἔχω, σοὺ τὸ δίνω. Στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου σήκω ὄρθιος καὶ περπάτα». Συνάμα τὸν βοήθησε νὰ σηκωθεῖ ὄρθιος. Τὸ θαῦμα εἶχε γίνει. Ὁ χωλὸς περπάτησε χωρὶς καμιὰ δυσκολία. Γεμάτος χαρὰ καὶ εὐγνωμοσύνη μπῆκε μαζί τους στὴν αὐλὴ τοῦ Ναοῦ καὶ δοξολογοῦσε τὸ Θεό (Πράξ. 3,1-11).
Ἡ θεραπεία τοῦ χωλοῦ ξάφνιασε τὸ πλῆθος, ποὺ εἶχε μαζευτεῖ. Ὅλοι τους γύρευαν νὰ μάθουν, πὼς ἔγινε τὸ θαῦμα. Τότε ὁ Πέτρος ἄρχισε νὰ ἐξηγεῖ ὅτι ἔγινε μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τοὺς κάλεσε νὰ πιστέψουν στὸν Κύριο (Πράξ. 2,12-26).

Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁμιλίας τῶν Ἀποστόλων ὅρμησαν ἐναντίον τοὺς οἱ ἱερεῖς καὶ ὁ ὑπεύθυνος γιὰ τὴν τήρηση τῆς τάξεως μαζὶ μὲ στρατιῶτες. Τὸ ἴδιο ἔκαμαν καὶ οἱ Σαδδουκαῖοι, ποὺ ἐξοργίστηκαν ὅταν ἄκουσαν τοὺς Ἀποστόλους νὰ μιλοῦν γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ὅλοι τους, χωρὶς νὰ ἔχουν καμιὰ διαταγή, συνέλαβαν τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς φυλάκισαν γιὰ νὰ τοὺς δικάσουν τὴν ἄλλη μέρα.
Ἡ ἄδικη σύλληψη τῶν Ἀποστόλων, τὸ κήρυγμά τους καὶ μάλιστα ἡ θεραπεία τοῦ χωλοῦ ἔκαμαν μεγάλη ἐντύπωση στὸ πλῆθος. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ πιστέψουν πολλοὶ καὶ νὰ φτάσει ἔτσι ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν περίπου τὶς πέντε χιλιάδες, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά.

Τὴν ἄλλη μέρα συγκεντρώθηκαν τὰ μέλη τοῦ μεγάλου Συνεδρίου. Αὐτὸ εἶχε δικαστικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἐξουσία. Σ’ αὐτὸ παρουσιάστηκαν οἱ Ἀπόστολοι μὲ θάρρος καὶ ἀκλόνητη πίστη στὸν Κύριο. Εἶχαν ἀποφασίσει νὰ κηρύξουν τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μπροστὰ στὸ μεγάλο Συνέδριο. Ἐκεῖ ποὺ καταδικάστηκε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Ἡ εὐκαιρία δόθηκε στοὺς Ἀποστόλους, ὅταν τοὺς ρώτησαν γιὰ τὴ θεραπεία τοῦ χωλοῦ. Τότε ὁ Πέτρος μὲ παρρησία καὶ μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπάντησε. «Ἄρχοντες τοῦ λαοῦ καὶ πρεσβύτεροι τοῦ Ἰσραήλ, μάθετε ὅλοι ὅτι ἡ θεραπεία τοῦ χωλοῦ ἔγινε ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ὁποῖο ἐσεῖς σταυρώσατε. Αὐτὸν ὁ Θεὸς τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς…» (Πράξ. 4,1-12).
Οἱ δικαστὲς ἔμειναν κατάπληκτοι ἀπὸ τὸ θάρρος καὶ τὴ σοφία τῶν Ἀποστόλων. Ἤθελαν βέβαια νὰ τοὺς καταδικάσουν, ἀλλὰ δὲν τόλμησαν, ἐπειδὴ φοβήθηκαν τὸ λαό. Ἔτσι περιορίστηκαν νὰ τοὺς διατάξουν, νὰ μὴν κηρύττουν πιὰ γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἀλλὰ οἱ Ἀπόστολοι ἀπάντησαν ὅτι εἶναι προτιμότερο νὰ ὑπακούουν στὸ Θεὸ παρὰ στοὺς ἀνθρώπους. Δὲν μποροῦμε, εἶπαν, νὰ μὴν κηρύττουμε ὅσα εἴδαμε καὶ ἀκούσαμε (Πράξ. 4,20). Τότε ἐκεῖνοι ἀφοῦ δὲν ἔβρισκαν δικαιολογία γιὰ νὰ τοὺς τιμωρήσουν καὶ ἀφοῦ ἀπείλησαν τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς ἄφησαν ἐλεύθερους. Ὁ Πέτρος μὲ τὸν Ἰωάννη συναντήθηκαν μὲ τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους καὶ τοὺς διηγήθηκαν ὅσα εἶχαν γίνει. Ὅλοι μαζί, μὲ θερμὴ προσευχή, εὐχαρίστησαν τὸ Θεὸ γιὰ τὴν προστασία του.

Τὰ πρῶτα θαύματα τοῦ Πέτρου
Ἡ δεύτερη φυλάκιση καὶ ἡ ἀπολογία στὸ μεγάλο Συνέδριο

Γεγονότα, ὅπως ἡ θαυμαστὴ τιμωρία τοῦ Ἀνανία καὶ τῆς συζύγου τοῦ Σαπφείρας (Πράξ. 5,1-11) καὶ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε στὸ Ναὸ μεγάλωσαν πολὺ τὴ φήμη τοῦ Πέτρου. Πολλοὶ ἔφερναν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς ξάπλωναν σὲ κρεβάτια σὲ φορεῖα γιὰ νὰ πέσει πάνω τοὺς ἔστω καὶ ἡ σκιὰ τοῦ Πέτρου. Ἀκόμη συγκεντρώνονταν ἀπὸ τὶς γύρω πόλεις στὸ Ναὸ φέρνοντας ἀρρώστους καὶ δαιμονισμένους καὶ θεραπεύονταν (Πράξ. 5,15-16).

Οἰ Απόστολοι συνέχισαν τὸ κήρυγμά τους καὶ τὰ θαύματα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συλληφθοῦν ἀπὸ τοὺς Σαδδουκαίους καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν πάλι στὴ φυλακή. Τὴ νύχτα ἕνας ἄγγελος Κυρίου ἀπελευθέρωσε τοὺς Ἀποστόλους, οἱ ὁποίοι συνέχισαν νὰ διδάσκουν στὸ Ναὸ (Πράξ. 5, 17-42).
Τὴν ἑπόμενη μέρα ἡ φρουρὰ τοὺς ὁδήγησε πάλι μπροστὰ στὸ Συνέδριο. Ὁ ἀρχιερέας τοὺς ἔκανε αὐστηρὴ παρατήρηση γιὰ τὴ συνεχιζόμενη διδασκαλία στὸ Ναό. Ὁ Πέτρος μὲ παρρησία διακήρυξε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοὺ καὶ τόνισε ὅτι εἶναι προτιμότερο νὰ ὑπακούουν στὸ Θεὸ παρὰ στοὺς ἀνθρώπους (Πράξ. 5,29-32).
Τὰ μέλη τοῦ Συνεδρίου ὅταν τ’ ἄκουσαν αὐτὰ ἔγιναν ἔξαλλα καὶ θὰ θανάτωναν τοὺς Ἀποστόλους, ἂν δὲν παρενέβαινε ἕνας νομοδιδάσκαλος, ὁ Γαμαλιήλ, λέγοντας γιὰ τοὺς Ἀποστόλους «Ἂν αὐτὸ ποὺ σκέφτονται ἢ αὐτὸ ποὺ κάνουν προέρχεται ἀπὸ ἀνθρώπινη δύναμη, θὰ διαλυθεῖ μόνο του. Ἂν ὅμως προέρχεται ἀπὸ τὸ Θεό, δὲ θὰ μπορέσετε νὰ τὸ διαλύσετε, γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅτι μπορεῖ νὰ βρεθεῖτε τελικὰ καὶ θεομάχοι (Πράξ. 5,38-39)».
Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ λόγια οἱ Ἀπόστολοι, ἀφοῦ μαστιγώθηκαν καὶ ἀπειλήθηκαν, ἀφέθηκαν ἐλεύθεροι.

Ἡ διδασκαλία στὴν Ἰουδαία καὶ στὴ Σαμάρεια
Ἄλλα θαύματα τοῦ Πέτρου

Τὸ κήρυγμα τοῦ Πέτρου περιορίστηκε κυρίως στὴν Παλαιστίνη. Το θάρρος καὶ ὁ ζῆλος τοῦ Πέτρου παρακινοῦσαν κι ἄλλους στὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ὁ διωγμὸς ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, ποὺ ἔγινε ὕστερα ἀπὸ τὸ λιθοβολισμὸ τοῦ Στεφάνου, εἶχε σταματήσει. Οἱ Χριστιανοὶ ἀνενόχλητοι πιὰ προόδευαν στὴν εὐσέβεια καὶ πληθύνονταν συνεχῶς. Μαζί μὲ τὸν Ἰωάννη στάλθηκαν ἀργότερα ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους στὴ Σαμάρεια (Πράξ. 8,14), ὅπου προϋπῆρχαν Χριστιανοί, καὶ κήρυξαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ σὲ πολλὰ χωριὰ τῆς (Πράξ. 8,25).
Στὴ Σαμάρεια ὁ Πέτρος συναντήθηκε μὲ τὸ Σίμωνα τὸ μάγο (Πρ. 8,14-24). Ὁ Πέτρος ἐπιτίμησε τὸν Σίμωνα, γιατί θέλησε νὰ δώσει χρήματα στοὺς Ἀποστόλους, προκειμένου νὰ μπορεῖ κι αὐτὸς νὰ μεταδίδει τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Σίμωνας μετανόησε γιὰ τὴν ἐνέργειά του.

Μὲ κέντρο τὰ Ἱεροσόλυμα, πολλὲς φορὲς μετέβαινε σὲ περιοδεῖες καὶ ἐπισκεπτόταν τὶς κοντινὲς Ἐκκλησίες (Πρ. 9,32), γὶ αὐτὸ καὶ μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφόθεο Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη θεωροῦνταν οἱ “στύλοι» τῆς Ἐκκλησίας” (Γάλ. 2,9).
Ὁ Πέτρος σὲ κάποια περιοδεία τοῦ πῆγε καὶ στὴν κοντινὴ πόλη Λύδδα, ὅπου ἐνίσχυσε τοὺς πιστοὺς στὸ θεῖο θέλημα. Ἐκεῖ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ θεράπευσε κάποιο, ποὺ ὀνομαζόταν Αἰνέας καὶ ἦταν ὀχτὼ χρόνια παράλυτος. Μ’ αὐτὸ τὸ θαῦμα ὅσοι κατοικοῦσαν στὴ Λύδδα καὶ στὸ Σάρωνα πίστεψαν στὸν Κύριο (Πράξ. 9,32-35).

Ὁ Πέτρος ἀνασταίνει τὴν Ταβιθὰ

Στὴν ὡραία παραλιακὴ πόλη Ἰόππη, τὴ σημερινὴ Γιάφφα, ὑπῆρχαν πολλοὶ πιστοί. Ἀνάμεσά τους, σὰν καρποφόρο δέντρο γεμάτο καρπούς, διακρινόταν γιὰ τὰ καλὰ τῆς ἔργα ἡ εὐσεβὴς κόρη Ταβιθὰ (ἢ Δορκάδα). Μία μέρα, ἡ Ταβιθά, ἀρρώστησε βαριὰ καὶ παρὰ τὶς φροντίδες τῶν πιστῶν, πέθανε. Τότε ἡ ἐλπίδα ὅλων στράφηκε στὸν Πέτρο, ποὺ βρισκόταν στὴ γειτονικὴ πόλη Λύδδα.
Χωρὶς ἀναβολὴ λοιπὸν ἔστειλαν στὴ Λύδδα δυὸ ἄντρες, ποὺ τὸν παρακάλεσαν καὶ ἦρθε στὴν Ἰόππη. Ὁ Πέτρος συγκινήθηκε πολύ, ὅταν εἶδε τὰ ὀρφανὰ καὶ τὶς χῆρες νὰ τὸν παρακαλοῦν μὲ δάκρυα γιὰ τὴν Ταβιθά. Ἔδειχναν μάλιστα καὶ τὰ φορέματα, ποὺ τοὺς εἶχε ἑτοιμάσει ἐκείνη. Τότε ὁ Πέτρος, γιὰ ν’ ἀποφύγει κάθε ἐπίδειξη, ζήτησε νὰ βγοῦν ὅλοι ἔξω ἀπὸ τὸ δωμάτιο τῆς νεκρῆς. Κι ἀφοῦ γονάτισε προσευχήθηκε μὲ θέρμη στὸν Κύριο. Σὲ μία στιγμὴ σταμάτησε τὴν προσευχή του καὶ πρόσταξε «Ταβιθὰ σήκω» (Πράξ. 9,36-41). Τὸ θαῦμα, ποὺ ὅλοι τους περίμεναν, ἔγινε. Ἡ χαρὰ τοὺς ἦταν ἀπερίγραπτη. Τὸ θαῦμα διαδόθηκε σὰν ἀστραπὴ κι ἔγινε ἀφορμὴ νὰ πιστέψουν στὸν Κύριο πολλοὶ Ἰουδαῖοι καὶ ἐθνικοί.

Ὁ Πέτρος στὴν Καισάρεια
Ἡ συνάντηση τοῦ Πέτρου μὲ τὸν Κορνήλιο

Στὴν Ἰόππη ὁ Πέτρος ἔμεινε ἀρκετὲς ἡμέρες (Πράξ. 9,43) καὶ κατόπιν μὲ θεία ἐντολὴ πορεύτηκε πρὸς τὴν παραλιακὴ πόλη Καισάρεια. Εκεί ἦταν ἡ ἕδρα τοῦ Ρωμαίου διοικητῆ τῆς Παλαιστίνης. Γι’ αὐτὸ στρατοπέδευε ἐκεῖ μεγάλη στρατιωτικὴ δύναμη. Ἀνάμεσά τους διακρινόταν γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ τὰ καλὰ τοῦ ἔργα ὁ ἑκατόνταρχος Κορνήλιος. Αὐτός, ἂν καὶ ἦταν ἐθνικός, πίστευε στὸν ἀληθινὸ Θεό, ἐλεοῦσε τοὺς φτωχοὺς καὶ παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ νὰ τὸν φωτίζει. Τὸ καλὸ παράδειγμα τοῦ Κορνηλίου εἶχε φέρει κι ὅλη τὴν οἰκογένειά του στὸν ἀληθινὸ Θεό.

Μία μέρα, περίπου στὶς τρεῖς τ’ ἀπόγευμα, κι ἐνῶ ὁ Κορνήλιος προσευχόταν, εἶδε σὲ ὅραμα Ἄγγελο Κυρίου νὰ τοῦ λέει: «Κορνήλιε οἱ προσευχές σου καὶ οἱ ἐλεημοσύνες σου ἔφτασαν στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ Θεὸς δὲν σὲ ξέχασε. Στεῖλε λοιπὸν ἄνδρες στὴν Ἰόππη καὶ κάλεσε ἐδῶ τὸ Σίμωνα, ποὺ ὀνομάζεται Πέτρος. Αὐτὸς φιλοξενεῖται στὸ σπίτι τοῦ Σίμωνα, ποὺ κατεργάζεται δέρματα καὶ κατοικεῖ κοντὰ στὴ θάλασσα». Κατόπιν ὃ Ἄγγελος ἐξαφανίστηκε. Εἶχε κάμει τὸ ἔργο του.
Ὁ Κορνήλιος γεμάτος πιὰ ἀπὸ χαρὰ καὶ εὐγνωμοσύνη στὸν Κύριο γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ τοῦ ἔκαμε, ἐφάρμοσε ἀμέσως τὴ θεϊκὴ ἐντολή. Ἔστειλε στὴν Ἰόππη δυὸ ὑπηρέτες τοῦ μαζὶ μὲ ἕναν εὐσεβῆ στρατιώτη καὶ κάλεσε τὸν Πέτρο νὰ ἔρθει στὴν Καισάρεια.

Στὸ διάστημα ποὺ ὁ Πέτρος φιλοξενεῖτο στὸ σπίτι τοῦ Σίμωνα, εἶδε ἕνα ὅραμα. Ἦταν μεσημέρι καὶ βρισκόταν στὸ πάνω μέρος τοῦ σπιτιοῦ καὶ προσευχόταν. Ξαφνικὰ εἶδε νὰ κατεβαίνει ἀπὸ τὸν οὐρανό, κάτι ποὺ ἔμοιαζε μὲ σεντόνι. Κρεμόταν ἀπὸ τὶς τέσσερις ἄκρες καὶ ὑπῆρχαν μέσα σ’ αὐτὸ ὅλα τὰ ζῶα τῆς γῆς, θηρία, ἑρπετὰ καὶ πτηνά. Πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ οἱ Ἰουδαῖοι δὲν τὰ ἔτρωγαν ὡς ἀκάθαρτα. Μ’ αὐτὰ συμβόλιζαν τοὺς εἰδωλολάτρες ποὺ ἔπρεπε ν’ ἀποφεύγουν, γιὰ νὰ μὴν παρασύρονται ἀπὸ αὐτοὺς στὴν ἁμαρτία. Συγχρόνως ὁ Πέτρος ἄκουσε μία φωνὴ νὰ τοῦ λέει: «Πάρε ἀπὸ αὐτά, Πέτρο, σφάξε καὶ φάε». Ὁ Πέτρος ὅμως ἀπάντησε. «Ποτέ, Κύριε, δὲν θὰ φάω ἀκάθαρτο ζῶο, καθὼς δὲν ἔφαγα μέχρι τώρα». Ξανὰ ὅμως ἐπέμεινε ἡ ἴδια φωνή: «Ἐκεῖνα ποὺ καθάρισε ὁ Θεός, σὺ μὴν τὰ νομίζεις μολυσμένα». Αὐτὸ ἀφοῦ ἐπαναλήφτηκε τρεῖς φορές, τὸ σεντόνι μὲ τὰ ζῶα ἐξαφανίστηκε στὸν οὐρανό. Ὁ Πέτρος κατάπληκτος σκεφτόταν, τί νὰ σήμαινε ἄραγε τὸ περίεργο αὐτὸ ὅραμα; Μήπως μ’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἤθελε νὰ τὸν διδάξει κάποια μεγάλη ἀλήθεια;

Τότε ἔφτασαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Κορνήλιου καὶ φανέρωσαν στὸν Πέτρο τὸ σκοπὸ τοῦ ταξιδιοῦ τους. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὸν φώτισε νὰ καταλάβει τί σήμαινε τὸ ὅραμα καὶ νὰ τοὺς ἀκολουθήσει. Ἔτσι τὴν ἄλλη ἥμερα ἔφυγαν γιὰ τὴν Καισάρεια. Ἐκεῖ περίμεναν τὸν Πέτρο ὁ εὐσεβὴς Κορνήλιος μὲ τοὺς συγγενεῖς του καὶ τοὺς στενότερους φίλους του. Ὁ Κορνήλιος ὑποδέχτηκε τὸν Πέτρο μὲ μεγάλο σεβασμὸ καὶ τοῦ φανέρωσε ὅσα εἶχε ἀκούσει ἀπὸ τὸν Ἄγγελο. Κατόπιν ὁ Πέτρος τοὺς εἶπε ὅτι, ἂν καὶ ἦταν Ἰουδαῖος, ἐρχόταν σ’ αὐτοὺς τοὺς εἰδωλολάτρες γιατί ἦταν θέλημα Θεοῦ. Στὴ συνέχεια μὲ καλοσύνη καὶ ἀγάπη τοὺς μίλησε γιὰ τὸν Κύριο καὶ γιὰ τὸν τρόπο τῆς σωτηρίας. Τὸ σπουδαῖο αὐτὸ κατηχητικὸ μάθημα τοῦ Πέτρου εἶχε ἐκπληκτικὰ ἀποτελέσματα. Ἐνῶ μιλοῦσε ὁ Πέτρος τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἄκουγαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔκαμε μάλιστα κι αὐτοὺς ἱκανοὺς νὰ μιλοῦν ξένες γλῶσσες καὶ νὰ δοξολογοῦν τὸ Θεό. Ὅλοι ἔμειναν ἔκπληκτοι. Εἶδαν καθαρὰ πιὰ ὅτι ὁ Θεὸς καλοῦσε καὶ τοὺς εἰδωλολάτρες στὴ λύτρωση καὶ στὴ σωτηρία. Στὴ συνέχεια ὁ Πέτρος τοὺς βάπτισε στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους ἐθνικοὺς ποὺ δέχονταν τὸ ἅγιο Βάπτισμα του (Πράξ. 10,1-48).
Ὅλοι τους, καὶ ἰδιαίτερα ὁ Κορνήλιος, μὲ χαρὰ παρακάλεσαν τὸν Πέτρο καὶ ἔμεινε κοντά τους λίγες ἡμέρες ἀκόμη. Ὕστερα ἔφυγε γιὰ τὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου φανέρωσε στοὺς ἐκεῖ «ἐξ Ἰουδαίων Χριστιανούς» ὅτι ἦταν θέλημα Θεοῦ ἡ νέα πίστη νὰ διαθοθεῖ καὶ στὰ ἔθνη. Ὅλοι τους χάρηκαν καὶ δόξασαν τὸ Θεό (Πράξ. 11,1-17).

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ

Βασιλιὰς τῶν Ἰουδαίων ἀπὸ τὸ 41 ὡς τὸ 44 μ.Χ. ἦταν ὁ Ἡρώδης ὁ Ἀγρίππας, ἐγγονὸς τοῦ Ἡρώδη ποὺ ἔσφαξε τὰ νήπια κατὰ τὴ Γέννηση τοῦ Κυρίου. Αὐτὸς λοιπὸν γιὰ νὰ μετριάσει τὴν ἀντιπάθεια τῶν Ἰουδαίων ἀπέναντί του, ἐπειδὴ τοὺς κυβερνοῦσε τυραννικά, ἔκαμε διωγμὸ ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν. Μὲ διαταγὴ τοῦ μάλιστα τὸ 44 μ.Χ. ἀποκεφαλίστηκε ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος, ὁ ἀδερφὸς τοῦ Ἰωάννη. Πρῶτος αὐτὸς ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους πρόσφερε τὴ ζωή του γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἡρώδης εἶδε πὼς ἡ πράξη τοῦ αὐτὴ ἱκανοποίησε ἀρκετοὺς Ἰουδαίους καὶ ἀποφάσισε νὰ συνεχίσει τὶς θανατικὲς ἐκτελέσεις. Ἔτσι λοιπόν, κατὰ τὶς ἡμέρες τοῦ Πάσχα, συνέλαβε τὸν ἀπόστολο Πέτρο καὶ τὸν ἔκλεισε στὴ φυλακὴ μὲ αὐστηρὰ δεσμά. Ἡμέρα καὶ νύχτα δεκαέξι στρατιῶτες τὸν φρουροῦσαν «ἀνὰ τέσσερις». Ἤθελε νὰ τὸν ἐκτελέσει ὕστερα ἀπὸ τὸ Πάσχα. Ὁ Πέτρος ἐμπιστεύτηκε τὸν ἑαυτό του στὴν προστασία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ οἱ Χριστιανοὶ προσεύχονταν θερμὰ στὸν Κύριο, γιὰ νὰ τὸν σώσει. Ὥσπου ἔφτασε τὸ τελευταῖο βράδυ, πρὶν ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση τοῦ Ἀποστόλου (Πράξ. 12,1-5).

Πολλοὶ Χριστιανοὶ ἐκείνη τὴν κρίσιμη νύχτα συγκεντρώθηκαν στὸ σπίτι τῆς Μαρίας, μητέρας τοῦ Εὐαγγελιστῆ Μάρκου. Ἔκαναν ὁλονύχτια προσευχὴ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ Πέτρου. Καὶ νὰ ἡ ἀπάντηση στὶς θερμὲς προσευχές τους. Ἕνας Ἄγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στὸ δεσμωτήριο, ξύπνησε τὸν Πέτρο καὶ τοῦ εἶπε νὰ ἑτοιμαστεῖ. Συγχρόνως μὲ θαυματουργικὸ τρόπο ἔπεσαν οἱ ἁλυσίδες ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Πέτρου. Ἄνοιξαν οἱ πόρτες τῆς φυλακῆς καὶ πέρασαν, ὁ Ἄγγελος μαζὶ μὲ τὸν Πέτρο, μπροστὰ ἀπὸ τοὺς φρουρούς, χωρὶς ἐκεῖνοι νὰ πάρουν εἴδηση. Ἀφοῦ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴ φυλακή, ὁ Ἄγγελος ἐξαφανίστηκε. Δὲν ὑπῆρχε πιὰ κίνδυνος. Τότε συνῆρθε ὁ Πέτρος ἀπὸ τὴν ἔκπληξή του καὶ κατάλαβε, πὼς εἶχε σωθεί (Πράξ. 12,6-11).
Γρήγορα ἦρθε στὸ σπίτι, ποὺ προσεύχονταν οἱ πιστοί (Πράξ. 12,1-17). Σὰν τὸν εἶδαν, ὅλοι τους χάρηκαν καὶ εὐχαρίστησαν τὸ Θεό. Διδάχτηκαν ἔτσι, γιὰ μία φορᾶ ἀκόμη, ὅτι ὁ Θεὸς εἰσακούει τὶς προσευχὲς τῶν πιστῶν καὶ τοὺς χαρίζει τὴν προστασία του. Ὁ Πέτρος ἀμέσως ἔφυγε γιὰ ἄλλο τόπο, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴ φονικὴ μανία τοῦ Ἡρώδη, ἀλλὰ καὶ νὰ κηρύξει κι ἀλλοῦ τὸ Εὐαγγέλιο (Πράξ. 12,17).

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ

Ὁ Πέτρος ὕστερα ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ Ἡρώδη ξαναγύρισε στὰ Ἱεροσόλυμα. Τὸ 49 μ.Χ. ὁ Πέτρος λαμβάνει μέρος στὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο, ὅπου διαδραματίζει σπουδαῖο ρόλο μαζὶ μὲ τὸν Παῦλο, τὸν ἀδελφόθεο Ἰάκωβο καὶ τὸ Βαρνάβα (Πράξ. 15,14-21. Γάλ. 2,7-8). Τάχτηκε μὲ σθένος ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τῶν ἐθνικοχριστιανῶν σὲ σχέση μὲ τὴν περιτομὴ καὶ τὶς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ὑποστηρίζοντας ὅτι δὲν ἦταν ὑποχρεωμένοι οἱ ἐξ Ἐθνικῶν Χριστιανοὶ νὰ συμμορφώνονται μὲ αὐτὲς γιατί καὶ οἱ ἐθνικοί, ὅπως καὶ οἱ Ἰουδαῖοι, σώζονται μόνο μὲ τὴν πίστη στὸ Χριστὸ (Πράξ. 15,1-29).

Ἀργότερα συναντήθηκε μὲ τὸν Παῦλο στὴν Ἀντιόχεια, ὁ ὁποῖος τὸν παρατήρησε γιατί ἔκανε παραχωρήσεις στοὺς ἰουδαΐζοντες σὲ βάρος τῶν ἐξ ἐθνῶν Χριστιανῶν (Γάλ. 2,11-21).

ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἔγραψε δυὸ Καθολικὲς Ἐπιστολές, οἱ ὁποῖες δὲν εἶναι μεγάλες σὲ ἔκταση, εἶναι ὅμως πλούσιες σὲ θεολογικὲς καὶ φιλοσοφικὲς ἰδέες. Ονομάστηκαν Καθολικὲς γιατί ἀπευθύνονται σ’ ὅλους τους Χριστιανούς.

Ἡ Α’ ἐπιστολὴ Πέτρου (64 μ.Χ.) ἀναφέρεται κυρίως στὸν ἐξαγνισμὸ καὶ τὴν ὑπακοή. Στὴν ἐπιστολὴ τονίζεται πὼς δὲν εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς πίστεως ἢ ἡ πίστη γενικὰ ποὺ φέρνει ὡς ἀποτέλεσμα τὴ σωτηρία, ἀλλὰ τὸ «τέλος τῆς πίστεως» ποὺ ἐπιτυγχάνει τὴ σωτηρία. Ἀκόμη γίνεται λόγος γιὰ τὸν πόλεμο ποὺ διεξάγεται ἀνάμεσα στὸν ἄνθρωπο καὶ στὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες του.

H Β’ ἐπιστολὴ Πέτρου (67 μ.Χ.) χαρακτηρίζεται καὶ ὡς «ἀντιαιρετική», γιατί δίνει μία κατοχυρωμένη ἀπάντηση στοὺς ἀμφισβητίες τῆς ὀρθῆς πίστης. Συνάμα ἔχει καὶ «ἀπολογητική» διάθεση, ἀφοῦ ἀναπτύσσει τὴν πίστη τῆς χριστιανικῆς κοινότητας χρησιμοποιώντας ἐπιχειρήματα ποὺ ἀπαντοῦν τόσο στὴν ἰουδαϊκὴ καὶ τὴν εὐρύτερη χριστιανικὴ παράδοση ὅσο καὶ στὴ θύραθεν γραμματεία.
Κεντρικὸ θέμα τῆς B’ ἐπιστολῆς ἀποτελεῖ ἡ ἐσχατολογία, ἡ ὁποία ἀναπτύσσεται στὴν ἐπιστολὴ ἐξαιτίας τῆς ἐμφάνισης στὴν κοινότητα Χριστιανῶν ποὺ ἀμφισβητοῦσαν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Κυρίου, τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὴν ἐξάρτηση τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸν δημιουργὸ Θεό.
Ἀκόμη τονίζεται ὅτι ἡ διαφθορὰ μέσα στὸν κόσμο ὑπάρχει λόγω τῶν κακῶν ἐπιθυμιῶν. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως μποροῦν νὰ ἀποφύγουν τὴ διαφθορὰ ἀλλὰ καὶ νὰ γίνουν μέτοχοι ἢ κοινωνοὶ τῆς Θείας φύσεως, μία ἰδέα ποὺ ἀναπτύσσεται στὴν Ἀρχαία Ἐκκλησία καὶ στὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη σκέψη, θέτοντας ἔτσι τὸ θεμέλιο γιὰ τὸ δόγμα τῆς θεώσεως.

ΟΙ ΠΕΡΙΟΔΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΕΤΡΟΥ
ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ

Τὸ κήρυγμα τοῦ Πέτρου περιορίστηκε κυρίως στοὺς Ἰουδαίους καὶ μάλιστα στὴν Παλαιστίνη. Κήρυξε στὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας (Γάλ. 2,11-21), καὶ στοὺς Ἰουδαίους τῆς διασπορᾶς (Α’ Πέτρου 1,1). Ὁ Εὐσέβιος Καισαρείας (Ἐκκλ. Ἱστορία, 3,1. 4,2) ἀναφέρει ὅτι ὁ Πέτρος ἔκανε περιοδεῖες καὶ κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὸν Πόντο, τὴ Γαλατία, τὴ Βιθυνία, τὴν Καππαδοκία καὶ τὴν Ἀσία.

Ἀρχαία ὅμως παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας λέει ὅτι ἡ Ρώμη ἦταν ὁ τελευταῖος τόπος τῆς ἱεραποστολικῆς δράσεως τοῦ κορυφαίου Ἀποστόλου. Ἐκεῖ κατὰ τὸ διωγμὸ τοῦ Νέρωνα συνέλαβαν τὸν Πέτρο καὶ τὸν θανάτωσαν μὲ μαρτυρικὸ τρόπο στις 13 Ὀκτωβρίου 64 μ.Χ. στὸ Ἰπποδρόμιο της Ρώμης. Ὁ Ὠριγένης λέει ὅτι ὁ Πέτρος θεωρώντας ἀνάξιο τὸν ἑαυτό του νὰ σταυρωθεῖ κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ σταυρώθηκε ὁ Διδάσκαλός του, ζήτησε νὰ σταυρωθεῖ ἀνάποδα, δηλαδή με τὸ κεφάλι πρὸς τὰ κάτω. Ἔτσι μὲ σταυρικὸ θάνατο τελείωσε ἡ ἀποστολικὴ ζωὴ τοῦ Πέτρου, μία ζωὴ ποὺ τὴ χαρακτήριζε ὁλόθερμη ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση στὸν Κύριο.
Ἡ Ἐκκλησία μας τιμάει καὶ τοὺς δυὸ μαζὶ κορυφαίους ἀποστόλους, Πέτρο καὶ Παῦλο, στὶς 29 Ἰουνίου.

Ἔρευνες ποὺ ἔχουν γίνει στὶς κατακόμβες τῆς Ρώμης πιστεύεται ὅτι ἔχουν ἀνακαλύψει τὸν τάφο τοῦ Ἀποστόλου, ὁ ὁποῖος βρίσκεται στὶς κρύπτες κάτω ἀπὸ τὴ Βασιλική του Ἁγίου Πέτρου στὴ Ρώμη, ἂν καὶ ὑπάρχουν καὶ ἀντίθετες ἀπόψεις. Ἐπίσης πιστεύεται ὅτι ἔχουν ἀνακαλυφθεῖ καὶ οἱ ἁλυσίδες μὲ τὶς ὁποῖες ἦταν δεμένος στὴ φυλακὴ τοῦ Μαμερτίνου στὴ βασιλικὴ Σὰν Πιέτρο ἲν Βίνκολι.

Ὁ Πέτρος συχνὰ εἰκονίζεται σὲ Καθολικὲς καὶ Ὀρθόδοξες εἰκόνες καὶ ἔργα τέχνης νὰ κρατάει κλειδιά. Αὐτὸ εἶναι ἀναφορὰ στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου, τὸ περίφημο “Ἐσὺ εἶσαι Πέτρος καὶ πάνω σ’ αὐτὴν τὴν Πέτρα θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου…”.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΡΩΜΗ

Ἀπόστολος Πέτρος καὶ Ρώμη

Οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ πιστεύουν ὅτι ὁ Πέτρος ὑπῆρξε ὁ πρώτος Παπας, δηλ. Επίσκοπος Ρώμης, ὑποστηρίζοντας τὸ “Πρωτεῖο τοῦ Πάπα” στὸ ὑποτιθέμενο πρωτεῖο τοῦ Πέτρου ἔναντι τῶν ἄλλων Ἀποστόλων. Αὐτὸ τὸ θεμελιώνουν ἀπὸ τὰ λόγια του Ιησού στο Ευαγγελιό του Ματθαίου, “Ἐσὺ εἶσαι Πέτρος καὶ πάνω σ’ αὐτὴν τὴν Πέτρα θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου…”.
Ἡ ἄποψη ὅτι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἶναι ὁ ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης στηρίζεται κυρίως στὶς λεγόμενες Ψευδοϊσιδωρειες διατάξεις, μία συλλογὴ κειμένων ἀγνώστου συγγραφέα, ποὺ ἔγινε στὴ Γαλλία κατὰ τὸν 9ο αἰώνα μ. Χ.. Πρόκειται γιὰ νόθα κείμενα ποὺ ἀποβλέπουν στὴν ἐνίσχυση τῆς παπικῆς ἐξουσίας. Στὴν Καινὴ Διαθήκη δὲ βρίσκουμε ἱστορικὲς μαρτυρίες γιὰ ἐπίσκεψη τοῦ Πέτρου στὴ Ρώμη. Κάτι τέτοιο εἶναι πολὺ σημαντικὸ διότι ὁ Πέτρος δὲ φαίνεται νὰ εἶχε ἐπισκεφτεῖ τὴ Ρώμη μέχρι τουλάχιστον τὸ 55, τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις τὸν ἀναφέρουν ὡς ἐπίσκοπο γιὰ 25 περίπου ἔτη καὶ μέχρι τὸ θάνατό του, δηλαδὴ ἀρκετὰ πρὶν ἀπὸ τὸ 50, ἐνῶ καὶ οἱ ἐπιστολές του δὲ φαίνεται νὰ ἀπευθύνονται πρὸς τοὺς Ρωμαίους.
Ἡ ἱστορικὴ ἔρευνα σήμερα καταλήγει πὼς ὁ Πέτρος δὲν εἶναι ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ὅπου ὁ Χριστιανισμὸς δὲν κηρύχτηκε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους, γιατί κανένας δὲν φαίνεται νὰ πῆγε στὴ Ρώμη γιὰ νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο. Στὴ Ρώμη ὁ Χριστιανισμὸς κηρύχτηκε ἀπὸ ἄγνωστους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι προφανῶς ἄκουσαν τὸν Πέτρο στὰ Ἱεροσόλυμα τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καὶ κάποιους ἀκόμα ποὺ εἶχαν διδαχθεῖ τὸ Χριστιανισμὸ ἀπὸ τὸν Παῦλο στὶς διάφορες πόλεις, ὅπου κήρυξε. Ἐπίσης, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δὲν ὑπῆρξε ὁ πρῶτος Πάπας τῆς Ρώμης, ἀφοῦ σύμφωνα μὲ τοὺς διασωθέντες ἐπισκοπικοὺς καταλόγους, ἀλλὰ καὶ τὶς ἱστορικὲς μαρτυρίες ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων, ὡς πρῶτος Ἐπίσκοπός της Ρώμης οὐδέποτε ἀναφέρεται ὁ Πέτρος, ἀλλὰ ὁ Λίνος, ἄλλοτε δέ, ἂν καὶ ἐσφαλμένως ὑπὸ τοῦ Τερτυλλιανοῦ, ὁ Κλήμεντας Ρώμης.

πηγή