Βίος Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Μοδέστου Ἀρχιεπισκόπου Ἰεροσολύμων

18 Δεκεμβρίου

Ὁ Μόδεστος γεννήθηκε στὴ Σεβάστεια τῆς Μ. Ἀσίας ἀπὸ εὐσεβεῖς χριστιανοὺς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι πέθαναν στὴ φυλακὴ κατὰ τὸ διωγμὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ (περίπου 305 μ. Χ.).

Τὸ μόλις πέντε μηνῶν βρέφος Μόδεστο, οἱ δεσμοφύλακες τὸ ἀνέθεσαν σὲ ἕναν εἰδωλολάτρη ἄρχοντα. Σὲ ἡλικία δεκατριῶν ἐτῶν ἔμαθε γιὰ τοὺς πραγματικοὺς γονεῖς του καὶ ἀποφάσισε νὰ βαπτιστεῖ κι ὁ ἴδιος χριστιανός.

Σ΄ αὐτὸ συνετέλεσε καὶ κάποιος χριστιανὸς χρυσοχόος ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε τὴ φροντίδα τοῦ νεοφώτιστου Μοδέστου, τὸν ἔφερε στὴν Ἀθήνα καὶ τὸν ἀγκάλιασε σὰν παιδί του. Μετὰ τὸ θάνατο τῶν θετῶν γονέων του, ἡ ζήλεια τῶν δύο παιδιῶν τοῦ χρυσοχόου γιὰ τὴν ἀρετὴ τοῦ Μοδέστου τὰ ὁδήγησε στὸ νὰ τὸν πουλήσουν ὡς δοῦλο στὴν Αἴγυπτο.

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὅμως, δὲν τὸν ἐγκατέλειψε.

Ὁ ἀφέντης τοῦ Μοδέστου κατηχήθηκε ἀπὸ τὸ δοῦλο του, ἔγινε καὶ ὁ ἴδιος χριστιανὸς καὶ ἐλευθέρωσε τὸ Μόδεστο, τὸν ἐλευθερωτή του ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ διαβόλου.

Φεύγοντας ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο ὁ Μόδεστος κατευθύνεται γιὰ προσκύνημα στοὺς Ἁγίους Τόπους, καὶ ἐκεῖ, ἀφοῦ ἄνοιξαν μπροστά του οἱ πύλες τοῦ Παναγίου Τάφου, ὁ πιστὸς λαὸς τῶν Ἱεροσολύμων, ποὺ εἶδε τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονός, ἐξέλεξε τὸ Μόδεστο ἀρχιεπίσκοπο τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, διάδοχό του Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸ Μόδεστο ἕνα χάρισμα, ὥστε νὰ θεραπεύει τὰ κατοικίδια ζῶα, καὶ ἰδιαίτερά τα βόδια καὶ τοὺς ἡμιόνους.  

Ἄλλωστε, καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ μαρτυρίου τοῦ πραγματοποίησε θαυμαστὰ γεγονότα ποὺ σχετίζονταν μὲ τὰ ζῶα. Ἐνῶ βρίσκονταν μπροστὰ στὸ βασιλιὰ ὀμολογώντας τὴν πίστη του στὸν Ἀληθινὸ Θεό, μπροστὰ στὸ βασιλιά, ἐκεῖνος διέταξε τοὺς στρατιῶτες του νὰ δέσουν τὸν Ἅγιο σὲ δύο ἄγριους ἡμιόνους καὶ νὰ τοὺς ἀφήσουν νὰ τρέξουν, προκειμένου νὰ διαμελισθεῖ τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου ἐπάνω στὶς πέτρες. Ὁ Ἅγιος Μόδεστος, ὅμως, σήκωσε τὸ χέρι του πρὸς τοὺς ἡμιόνους, τοὺς εὐλόγησε καὶ τότε αὐτοὶ ἔφυγαν, ἀφήνοντάς τον λυμένο καὶ ἀβλαβῆ. Ὁ βασιλιὰς ἔξαλλος διέταξε νὰ τὸν ξαναδέσουν στοὺς ἡμιόνους, ὄχι μόνο ἀπ’ τὰ χέρια ἀλλὰ καὶ ἀπ’ τὰ πόδια, καὶ νὰ χτυπήσουν μὲ πολλὴ δύναμη τὰ ζῶα, ὥστε νὰ τρέξουν. 

Ὁ Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ ἔλεγε, καθὼς τὸν ἔσερναν οἱ ἡμίονοι: «Ἐὰν ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας, κανεὶς δὲν εἶναι ἐναντίον μας».

Κάποιος βοσκὸς βλέποντας τὸν Ἅγιο κι ἀναγνωρίζοντας τὸν, τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Λυπήσου μέ, Πάτερ,  καὶ βοήθησέ με, ὥστε μὲ τὶς εὐχές σου ν’ ἀποκτήσω ἕνα μοσχάρι».

ὁ Ἅγιος Μόδεστος πρόσταξε τοὺς ἄγριους ἡμιόνους νὰ σταματήσουν νὰ τὸν τραβοῦν. Κάλεσε τότε τὸ βοσκὸ νὰ πλησιάσει μαζὶ μὲ τὸ κοπάδι του κι εὐχήθηκε:

«Ὁ Θεός, ποὺ εὐλόγησε τὰ βόδια καὶ τὰ πρόβατα τοῦ Ἀβραάμ, νὰ σοῦ χαρίζει κάθε χρόνο δύο μοσχάρια, ἕνα ἀρσενικὸ κι ἕνα :θηλυκό». Ἀμέσως μετὰ ὁ βοσκὸς ἀποχώρησε εὐχαριστημένος καὶ ὁ Ἅγιος διέταξε τοὺς ἡμιόνους νὰ ἐπιστρέψουν στὸ μέρος ἀπ’ ὅπου εἶχαν ξεκινήσει νὰ τὸν σέρνουν.

Πράγματι, οἱ ἡμίονοι ὑπάκουσαν γεγονὸς ποὺ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ ἐξαγριωθεῖ ἀκόμα περισσότερο ὁ βασιλιάς.

Ἀνείπωτα ἦταν τὰ βασανιστήρια ποῦ ἐπακολούθησαν: ἔμπηξαν καρφιὰ στὰ πόδια του, τὸν λιθοβόλησαν, τὸν ἔριξαν σ’ ἕνα λέβητα μὲ καυτὸ μολύβι, τὸν ἔδεσαν σὲ μία κολώνα καὶ ἄναψαν γύρω του μεγάλη φωτιά, ἀφοὺ  πρῶτα ἄλειψαν τὸ κεφάλι του μὲ πίσσα καὶ λάδι.

Τίποτε, ὅμως, ἀπ’ αὐτὰ δὲν κατέβαλε τὸν Ἅγιο Μάρτυρα.

Καὶ τότε ὁ βασιλιὰς διέταξε τὸν ἀποκεφαλισμό του.

Λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος του, ὁ Ἅγιος Μόδεστος προσευχήθηκε  καὶ τὰ τελευταῖα του λόγια ἦταν:  «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, δημιουργέ του φωτός, καταξίωσον μὲ τῆς Βασιλείας Σου. Σέ, Δέσποτα, καὶ μόνον ἐπόθησεν ἡ ψυχή μου καὶ γιὰ Σένα κατεφρόνησα τὸ θάνατο καὶ τὰ βασανιστήρια. Μὴ μὲ κρίνεις λοιπόν, ἀνάξιο τῶν ἀγαθῶν Σου, φιλάνθρωπε, καὶ δέομαί Σου, ὅποιος μὲ ἐπικαλεστεῖ καὶ μὲ ἑορτάζει καὶ ὅποιος ἀναγνώσει τὸ Μαρτύριό μου, βοήθησε τὸν πάντοτε, χάριζέ του πλούσια τα ἐλέη σου καὶ ἀποδίωξε ἀπὸ τὸν οἶκον αὐτοῦ καὶ ἀπὸ ὅλα τά ζῶα του κάθε βλάβη καὶ ἀσθένεια καὶ πλήθηνέ τα, ὅπως εὐλόγησες καὶ ἐπλήθηνες τὰ ποίμνια τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακὼβ καὶ ὅλων των δούλων Σου, διότι εἶσαι εὐλογητὸς στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν».

Αὐτὸς εἶναι ὁ Ἅγιος Μόδεστος ὁ προστάτης τῶν ζώων, καὶ γιορτάζεται στὶς 18 Δεκεμβρίου.

ΠΗΓΉ

Μιὰ γυναίκα χήρα καὶ φτωχή, εἶχε πέντε ζεύγη βοδιῶν, ὡς μοναδικὸ πόρο γιὰ τὴν συντήρησή της, ποὺ ὅμως τὰ βρῆκε κακὴ καὶ μεγάλη ἀσθένεια, καὶ ἡ γυναίκα λυπήθηκε θρηνώντας ἀπαρηγόρητα, καταφεύγοντας στὶς Ἐκκλησίες καὶ παρακαλώντας ὅλους τούς Ἁγίους νὰ τὴν βοηθήσουν στὴν συμφορά της. Ἀφοῦ δὲν ἔβρισκε βοήθεια, παρεκάλεσε τοὺς Ἁγίους Ἀναργύρους, Κοσμᾶ καὶ Δαμιανό, νὰ ἐλεήσουν τὴν ἁμαρτωλή, διότι διὰ τὶς ἁμαρτίες τῆς κινδύνευαν τὰ βόδια της νὰ χαθοῦν. Φανερώθηκε τότε στὸν ὕπνο της ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς καὶ τῆς εἶπε ὅτι σὲ ἐκείνους δὲν δόθηκε τὸ χάρισμα νὰ ἰατρεύουν τὰ ζῶα, διότι αὐτὴ ἡ Χάρις δωρίθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν μεγάλο Ἀρχιερέα τῶν Ἱεροσολύμων Μόδεστο, καὶ ἂν πάει σ’ αὐτὸν θὰ ἰατρεύσει τὰ βόδια της.
Ἐκείνη ξύπνησε καὶ ἔτρεξε εὐθὺς ἀναζητώντας τὸν Ἅγιο Μόδεστο χωρὶς νὰ τὸν βρίσκει, διότι κατοικοῦσε μακριὰ ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα, προσευχόμενη μὲ θερμὴ πίστη νὰ τῆς φανερωθεῖ ὁ Θαυματουργὸς ἰατρός.
Μία νύκτα, ἡ γυναίκα εἶδε σὲ ὅραμα τὸν Ἅγιο ποὺ τὴν ρώτησε γιατί θρηνεῖ πολὺ καὶ τῆς ἀπεκάλυψε ὅτι ἐκεῖνος εἶναι ὁ Μόδεστος ποὺ ζητεῖ καὶ ἀκούγοντας τὴν προσευχὴ της ἦρθε γιὰ νὰ θεραπεύσει τὰ βόδια της! Τὴν συμβούλευσε τότε νὰ κόψει ἕνα μέρος ἀπὸ τὰ σιδερένια ἐργαλεῖα ποὺ εἶχε καὶ τὰ τεμάχια αὐτὰ νὰ τὰ πάει σὲ ἕναν τόπο ποὺ τὸν ἔλεγαν «Λαγήνας» ὅπου βρισκόταν ἕνας Ναὸς τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ καὶ ἐκεῖ μπροστὰ στὴν κόγχη τοῦ Ναοῦ διέμενε ἕνας καλὸς τεχνίτης ποὺ ὀνομαζόταν Εὐστάθιος καὶ μὲ τὰ σιδερικὰ αὐτὰ νὰ τῆς κατασκευάσει ἕναν Σταυρό, ποὺ θὰ τὸν φέρει στὸ σπίτι της καὶ τὸ πρωὶ ἃς λειτουργήσουν οἱ Ἱερεῖς ἀλείφοντας τὸν Σταυρὸ μὲ λάδι καὶ μ’ αὐτὸ τὸ λάδι ἃς ραντίσουν τὰ βόδια καὶ εὐθὺς διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἐπικλήσεώς τους θὰ θεραπευθοῦν ἀπὸ τὴν ἀσθένεια.
Αὐτὰ ἡ γυναίκα ἔκαμε καθὼς διετάχθη ἀπὸ τὸν Ἅγιο καὶ ἰατρεύτηκαν τὰ βόδια της καὶ τὰ εἶχε πάλι στὴ δούλεψή της χωρὶς κανένα πρόβλημα δοξάζοντας ὅλοι τὸν Θεό, ποὺ ἔδωσε τέτοια Θαυματουργὴ ἐξουσία στὸν δοῦλο τοῦ Μόδεστο. Ἀπὸ τότε ἐξαφανίστηκε ἡ τέχνη τῶν ἀπίστων καὶ τῶν μάγων, καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ βλάψουν τὰ σπίτια τῶν πιστῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι προσέτρεχαν στὴ δύναμη τοῦ θαυμαστοῦ ἐκείνου Σταυροῦ. Ἀλλὰ καὶ τώρα, ὅποιος μὲ πίστη ἑορτάσει τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου Μοδέστου, κατασκευάζοντας Σταυρὸ καὶ κάνει κάθε ἔτος τὰ προαναφερθέντα φυλάσσεται τὸ σπίτι του καὶ ὅλα τά ζῶα του ἀβλαβῆ, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ κάθε διαβολικὴ ἐνέργεια καὶ ἀνθρώπινη βλάβη.

http://agiameteora.net

Ἀπολυτίκιον

Ὁσίως τὸν βίον σου διαπεράσας σοφέ, ποδήρει κεκόσμησαι ἱερωσύνης φαιδρῷ, ἱερόαθλε Μόδεστε, ὅθεν καὶ ἐναθλήσας προθυμότατα πάτερ, νῦν ἐν ἀγαλλιάσει τῷ Χριστῷ συναγάλλη, πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων ἡμῶν τῶν εὐφημούντων σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείων ἔργων σου, τὴ ἐπιδείξει, πάσαν εὔφρανας, Σιῶν τὴν θείαν, τῶν Ἀποστόλων πλουτήσας τὴν ἔλλαμψιν, καὶ τῷ Σωτήρι ὁσίως ἱερεύσας, ἱεραρχία καὶ βίου λαμπρότητι. Πάτερ Μόδεστε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.

Ιακώβου μάκαρ σε, του αδελφού του Κυρίου, αρετών διάδοχον, ως και του θρόνου και τέλους, στέφομεν την θείαν σου κάραν ως ειδότες, κράζοντες` μη υπερίδης τους σους ικέτας, τους την μνήμην σου τελούντας, Ιερέων και Μαρτύρων Μόδεστε καύχημα.

ΕΥΧΗ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Λεγομένη εἰς πάσαν ἀσθένειαν θανατηφόρον, καὶ βλάβην, Βοῶν, Ἵππων, Ὄνων, Ἡμιόνων, Προβάτων, Αἰγων, Μελισσῶν, καὶ τῶν λοιπῶν ζῴων. (ποίημα Ἅγίου Νικοδἡμου τοῦ ἁγιορείτου)
Κὑριε, ᾽Ιησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός μου, ὁ ἐλεήμων πανάγαθος, ὁ πᾶσαν τὴν νοητὴν καὶ αἰσθητὴν κτίσιν ἐν σοφίᾳ δημιουργήσας· ὁ τοὺς οἰκτιμούς σου ὲκχέων ἐπὶ πάντα τὰ ὑπὸ σοῦ δημιουργηθέντα· ὁ διὰ τῆς παναγάθου προνοίας σου πάντων προνοῶν καὶ πάντων κηδόμενος τῶν κτισμάτων σου, ἀῦλων, ὑλικῶν, λογικῶν, ἀλόγων, ἐμψύχων, ἀψύχων, ἀπὸ τῶν πρώτων ἕως τῶν ἐσχάτων οὐδὲν γὰρ ἀπρονόητον, οὐδὲ ἠμελημένον παρὰ σοὶ τῷ ποιητῆ καὶ προνοητῇ τοῦ παντός· σὺ γὰρ εἶ ὁ ἀνοίγων τὴν χεῖρά σου καὶ ἐμπιπλῶν πᾶν ζῷον εὐδοκίας· σὺ εἱ ὁ ἐξανατέλων χόρτον τοῖς κτήνεσι καὶ χλόην τῇ δουλείᾳ τῶν ἄνθρώπων· σὺ εἶ ὁ πάλαι τὰς τῶν ζῴων ἀγέλας τοῦ ᾽Ισραήλ, ἀνωτέρας διαφυλάξας τῆς θανατηφόρου πληγῆς τῶν πρωτοτόκων ζῴων τῶν Αἰγυπτίων· σὺ εἶ ὁ διὰ τῆς ἐνσάρκου σου οἰκονομίας καταργήσας τὸν τὸ κράτος ἕχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τὸν διάβολον, καὶ τῷ θανάτῳ σου θανατώσας τὸ θάνατον.
Σὺ γὰρ εἶ ὁ καὶ δι’ ἐμοῦ τοῦ ἀναξίου δούλου σου, τὸν μὲν ὄφιν θανατώσας, τὸν τὴν πηγὴν τοῦ ὕδατος τῷ ἑαυτοῦ ἰῷ διαφθείραντα, τὰ δὲ ἐξ αὐτοῦ πιόντα ζῷα καὶ νεκρωθέντα, τῇ ζωοποιῷ δυνάμει σου ἀναστήσας, τὸν δὲ εἰς τοῦτο συνεργήσαντα δαίμονα, ἐμφανῆ γενέσθαι παρασκευάσας ὁμνύοντα, μηδέποτε προσεγγίσαι τολμήσει, ὅπου ἄν ἐπικληθείη τὸ ταπεινὸν ἐμοῦ ὄνομα.
Σοῦ τοίνυν δέομαι, Δέσποτα πανάγαθε καὶ ποιητὰ τοῦ παντός, καὶ σὲ ἱκετεύω τὸν τῆς ζωῆς πάσης αἴτιον· Ἐπάκουσον ταύτης μου τῆς δεήσεως καὶ ἀπέλασον πᾶσαν θανατηφόρον ἀσθένειαν καὶ βλάβην ἀπὸ τῶν Βοῶν, Ἵππων, Ὄνων, Ἡμιόνων, Προβάτων, Αἰγῶν, Μελισσῶν, καὶ τῶν λοιπῶν ζῴων τῶν εἰς χρείαν ὄντων τῆς ζωῆς τῶν δούλων σου, τῶν ἐπικαλουμένων σὲ τὸν δοτῆρα πάντων τῶν ἀγαθῶν καὶ τὸ ἐμὸν ὄνομα. Καὶ δός, Κύριε, πᾶσι τοῖς τὴν ἐμὴν μνήμην ἐπιτελοῦσι καὶ μετὰ πίστεως προστρέχουσι τοῖς λειψάνοις, εἰρήνην σταθεράν, πληθυσμὸν ζῴων, ἀφθονίαν σίτου, οἵνου καὶ ἐλαίου, ἐπὶ πᾶσιν δὲ ἄφεσιν ἀμαρτιῶν, σωμάτων ὑγείαν καὶ τὴν τῶν ψυχῶν αἰώνιον σωτηρίαν. Ναὶ, Κύριε, ᾽Ιησοῦ Χριστέ, τοῖς ἰδίοις σπλάγχνοις ἐπικαμπτόμενος, οἴκτειρον τὰ πάσχοντα ζῷα, τῇ δρεπάνῃ τοῦ θανάτου ἀγεληδὸν θεριζόμενα καὶ ὡς λόγον μὴ ἕχοντα, μόνοις τοῖς μυκηθμοῖς καὶ ταῖς γοεραῖς καὶ ἀνάρθροις φωναῖς τὸ πάθος καὶ τὴν ὀδύνην αὐτῶν ἐλεεινῶς ἐξαγγέλοντα, ὥστε καὶ τοὺς λογικοὺς εἰς συμπάθειαν τούτων ἕλκεσθαι. «Εἰ γὰρ δίκαιος οἰκτείρει ψυχὰς κτηνῶν αὐτοῦ» κατὰ τὸ γεγραμμένον, πῶς οὑκ οἰκτειρήσῃς ταῦτα, ὁ τούτων ποιητὴς καὶ προνοητὴς;
Σὺ γάρ, εὔσπλαγχνε, καὶ τῶν ἐν τῇ κιβωτῷ ζῴων ἐμνήσθης, ὑπὸ τῆς οἰκείας χρηστότητος καὶ τῶν οἰκτιρμῶν σου νικώμενος. ῞Ινα, διὰ τῆς εὐεξίας καὶ τοῦ πληθυσμοῦ τῶν βοῶν καὶ λοιπῶν τετραπόδων ζῳων, καλλιεργῆται μὲν ἡ γῆ αὐξάνωσι δὲ οἱ καρποὶ καὶ ἀφθόνως οἱ δοῦλοί σου οἱ ὲπικεκλημένοι τὸ ὅνομά σου ἀπολαύωσι τῶν ἰδίων γεωργιῶν· ἐκ τούτων δὲ πᾶσαν αὐτάρκειαν ἕχοντες, περισσεύωσιν εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν· καὶ δοξάζωσι μέν, Σὲ τὸν χορηγὸν παντὸς ἀγαθοῦ, τιμῶσι δὲ κἀμὲ τὸν σὸν δοῦλον καὶ ἱκέτην θερμότατον τῆς παντοκρατορικῆς βασιλείας Σου· ᾦ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρὶ καὶ τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἱς τοὐς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

https://www.youtube.com/watch?v=i9yb-b2gGIQ