ΘΕΟΘΕΝ ΒΕΒΑΙΩΣΙΣ

14/9/1925 ( ΜΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ )

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 90 ΧΡΟΝΙΑ.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΙΣ 10/3/1924 ΟΙ ΜΗ ΑΠΟΣΧΙΣΘΕΝΤΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ( ΧΛΕΥΑΣΤΙΚΩΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ) ΚΑΙ ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΙ , ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΗΚΑΝ ΤΗΝ ΝΥΚΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΣΟΥΝΕ ΚΡΥΦΑ ΤΗΝ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ, ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΤΟΥ ΥΜΜΗΤΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΟΛΑΡΓΟ.
ΠΕΡΙΠΟΥ ΚΑΤΑ ΤΙΣ 11:30 μ.μ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΛΕΥΚΟΤΑΤΟΣ ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ , ΚΑΤΑΥΓΑΖΩΝ ΜΟΝΟ ΤΟ ΜΟΝΥΔΡΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΕΡΙΒΟΛΟ ΑΥΤΟΥ . ΣΗΜΕΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΕ ΠΩΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟΝ ΠΑΛΑΙΟΝ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ.

ΤΟ ΜΕΓΑ ΑΥΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟ ΕΙΔΑΝ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝΕ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ.

ΘΕΟΘΕΝ ΒΕΒΑΙΩΣΙΣ

Ἡ πληροφορία περί τῆς θείας ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τό μονύδριον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἔφθασε στόν Ἑλληνικό λαό τήν 15ην Σεπτεμβρίου 1925 κατά τό πάτριον ἑορτολόγιον (28 Σεπτεμβρίου ν. ἡμ.) μέσω τῆς Ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδας «Σκρίπ», ἡ ὁποία ἐδημοσίευσε στήν πρώτη σελίδα τήν ἔναντι εἰς φωτοτυπίαν ἀναδημοσιευμένη ἀνακοίνωση τοῦ «Συλλόγου τῶν Ὀρθοδόξων».

Τό κείμενο τῆς ἐν λόγω ἀνακοινώσεως ἔχει ὡς ἑξῆς :

«Ὁ “Σύλλογος τῶν Ὀρθοδόξων” ἀνεγνωρισμένον Σωματεῖον, συμφώνως πάντοτε πρός τό Παλαιόν Ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον εἰς τό ὁποῖον ἐμμένει ἀκλόνητος, τήν εἰσαγωγήν τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου εἰς τήν Ἐκκλησίαν θεωρῶν ἀντιθρησκευτικήν καί ἀντικανονικήν, ἑώρτασε σήμερον 14ην Σεπτεμβρίου, κατά τό ἐν λόγω ἡμερολόγιον, τήν ἑορτήν τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Πρός τοῦτο ἀπό τῆς 9ης νυκτερινῆς τῆς χθές, πλέον τῶν δισχιλίων μελῶν τοῦ Συλλόγου συνηθροίσθησαν ἐν τῷ ἐξοχικῷ ναῷ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ὅπου ἐτελέσθη ἀγρυπνία. Ἐννοεῖται ὅτι ἡ συγκέντρωσις αὕτη τῶν πιστῶν δέν διέλαθε τήν προσοχήν τῶν ὀργάνων τῆς ἐξουσίας, ἅτινα ἀπό τῆς 11ης νυκτερινῆς παρηκολούθησαν τήν ἀκολουθίαν χάριν τῆς τάξεως, ὡς εἶπον.

Ἀλλά οἱαδήποτε κι ἄν ἦτο ἡ ἐκεῖ ἀποστολή των, ὀλίγα λεπτά μετά τήν ἄφιξίν των ἐκόντα ἄκοντα ἠναγκάσθησαν νά προστεθῶσι καί ταῦτα εἰς τό πλῆθος τῶν πιστῶν, τούς ὁποίους δέν ἐχώρει ἤδη οὐδέ ὁ ἐξωτερικός περίβολος τοῦ ναοῦ, ἕνεκα λόγων ἀνωτέρω πάσης ἀνθρωπίνης διαταγῆς καί ἐξουσίας.

Ἡ ὥρα ἦτο 11η καί ἡμίσεια πρό τοῦ μεσονυκτίου, ὅτε ἀκριβῶς ἄνωθεν τοῦ ναοῦ καί μέ κατεύθυνσιν ἐξ Ἀνατολῶν πρός Δυσμᾶς ἐνεφανίσθη φωτεινός λευκός Σταυρός τοῦ ὁποίου ἡ λάμψις περιοριζομένη μόνον ἐπί τοῦ ναοῦ καί τοῦ ἐκκλησιαζομένου πλήθους ἐξηφάνιζεν ἐντελῶς τήν λάμψιν τῶν ἀστέρων, κατηύγαζε δέ τόν ναόν καί τόν περίβολον ὡς νά κατηυθύνετο ἐπ΄ αὐτῶν ἠλεκτρικός προβολεύς.

Ἡ ὁριζοντία γραμμή τοῦ οὐρανίου τούτου Σταυροῦ ἔκλινεν πρός τά δεξιά, πρός τό κάτω δέ μέρος τῆς καθέτου γραμμῆς του, ἐσχηματίζετο μικρότερος Σταυρός διά τῆς παρεμβολῆς ἑτέρας μικροτέρας ὁριζοντίας γραμμῆς.

Τό οὐράνιον τοῦτο σημεῖον ἦτο ὁρατόν συνεχῶς ἐπί ἠμισειαν ὥραν καί κατόπιν ἤρξατο σβενύμμενον ὀλίγον κάτ΄ ὀλίγον.

Τό τί ἐπακολούθησε τήν ἐμφάνισιν τοῦ οὐρανίου τούτου σημείου ἀδύνατον νά περιλάβει ἀνθρωπίνη ἀφήγησις. Πάντες οἱ ἐκκλησιαζόμενοι γονυπετεῖς καί κλαίοντες ἐκ τῆς συγκινήσεως, ἤρχισαν ψάλλοντες καί δοξολογοῦντες τόν Κύριον ἐν ἐνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ. Τά ὄργανα τῆς ἐξουσίας παραιτοῦνται τῆς ἀποστολῆς των καί ἀνευρίσκουσι εἰς τά βάθη τῆς καρδίας των τήν παιδικήν πίστιν τῶν παιδικῶν των χρόνων. Ὅλος ὁ χῶρος ἐκεῖνος μεταβάλλεται εἰς μίαν γωνίαν ἄλλου τινός κόσμου ὑπεργείου. Ὅλοι κατέχονται ὑπό ἀνεκφράστου ἱερᾶς συγκινήσεως, ὅλοι κλαίουσιν. Ἡ ἀγρυπνία συνεχισθεῖσα ἐτελείωσε περί τήν 4ην πρωϊνήν, ὁπότε ὁλόκληρος ἐκεῖνος ὁ ἀνθρώπινος χείμαρρος ἤρχισε κατερχόμενος πρός τήν πόλιν διηγούμενος ἀνά πᾶν βῆμα τό νυκτερινόν θαῦμα, ἐκ τῆς συγκινήσεως τοῦ ὁποίου συνείχοντο πάντες.

Ἴσως θά ὑπάρξωσι ἄπιστοι οἵτινες θά ἀμφησβητήσωσι τό γεγονός, ἴσως θά εὑρεθῶσι δοκησίσοφοι, οἵτινες θά ζητήσωσι νά ἐρμηνεύσωσι τό φαινόμενον διά τῆς αὐθυποβολῆς ἤ δι’ οἱασδήποτε ἄλλης βεβιασμένης αἰτιολογίας, πάντως ὅμως, καί τῶν μέν καί τῶν δέ τά ἐπιχειρήματα ὡς σαθρά, ἀνατρέπονται, ἄν ληφθεῖ ὑπ΄ ὄψιν ὅτι δέν πρόκειται περί στιγμιαίου φαινομένου διαλάμψαντος δίκην διάττοντος, ἀλλά περί φαινομένου ὁρατοῦ ἐπί ἡμισείαν καί πλέον ὥραν, τό ὁποῖον ἔβλεπον καί ἐθαύμαζον συνεχῶς δισχίλιοι καί πλέον ἄνθρωποι.

Εὐτυχῶς δέ, ὅτι μεταξύ τῶν ἰδόντων καί θαυμασάντων τόν οὐράνιον τοῦτον φωτεινόν Σταυρόν, συμπεριλαμβάνονται καί ὄργανα τῆς ἐξουσίας καί κατά συνέπειαν καί ἡ Ἐκκλησία καί τό ἐπίσημον κράτος ἔχουσι καθῆκον νά ἐξετάσωσι, νά ἑξακριβώσωσι καί ἐπισημοποιήσωσι τό γεγονός.

Ἐκτός ὅμως τούτου, νομίζομεν ὅτι ἡ ἐμφάνισις τοῦ οὐρανίου τούτου Σταυροῦ, καθ΄ ἥν ἡμέραν ἑορτάζεται κατά τό παλαιόν ἡμερολόγιον ἡ ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀποτελεῖ μίαν ἐπί πλέον ἐπίσημον Θεόθεν βεβαίωσιν περί τῆς ὀρθότητος τῶν ἐπί τοῦ προκειμένου πεποιθήσεων τῶν ἀκολουθούντων τό ἡμερολόγιον τοῦτο, παρέχει δέ καί εἰς τούς διευθύνοντας σήμερον τά τῆς Ἐκκλησίας, χεῖρα βοηθείας οὐρανόθεν πρός ἀναθεώρησιν τῆς ἀντικανονικῆς ἀποφάσεώς των περί εἰσαγωγῆς εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας μονομερῶς τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου δι΄ ἀποσχίσεως ἐκ τοῦ μεγάλου σώματος τῆς Ὀρθοδοξίας.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Μετά τόν Σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ, ὁ Σταυρός ἀπό ἀτιμωτικό ξύλο ἒγινε ἱερό σύμβολο γιά τούς Χριστιανούς καί μέσα στό διάβα τῶν αἰώνων ἐμφανίστηκε ὡς φωτεινό σημεῖο στόν οὐρανό, τρεῖς φορές. Οἱ δύο πρῶτες συνέβησαν τόν 4ο μ. Χ. αἰώνα (τό 312 μ. Χ. καί τό 346 μ. Χ.) ἐνῶ ἡ τρίτη τόν 20ο αἰώνα (τό 1925 μ. Χ.).

Ἡ πρώτη ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἒγινε τό 312 μ. Χ. λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τήν λαμπρή νίκη τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἒναντι τοῦ Μαξεντίου καί τήν θριαμβευτική εἲσοδο τοῦ πρώτου στήν κοσμοκράτειρα Ρώμη. Ὓστερα ἀπό τήν θεϊκή ὑπόδειξη “ἐν τούτῳ νίκα”, ὁ Ἃγιος καί Ἰσαπόστολος βασιλέας ἒκανε σύμβολο τοῦ στρατοῦ του τόν Σταυρό, θέτοντας ἒτσι τά θεμέλια τῆς ἐπισημοποιήσης τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς θρησκείας τῆς αὐτοκρατορίας.

Ἡ δεύτερη ἐμφάνιση τοῦ Σταυροῦ συνέβη ὃταν αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου ἦταν ὁ υἱός τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, Κωνστάντιος Α’. Συγκεκριμένα, στίς 7 Μαΐου 346 μ. Χ. , ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὁ Σταυρός ἁπλώθηκε πάνω ἀπό τόν Γολγοθᾶ μέχρι τό ὂρος τῶν Ἐλαιῶν καί σταδιακά ἐξαφανίστηκε.

Ἡ τρίτη ἐμφάνιση τοῦ Σταυροῦ ἒλαβε χώρα στίς 14 (27 Ν.Η.) Σεπτεμβρίου 1925, ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τήν νύχτα αὐτή πλῆθος πιστῶν πού δέν ἀκολούθησαν τό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο τελοῦσαν ἀγρυπνία στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στόν Ὑμηττό. Στίς 11.30μ.μ. ἐμφανίστηκε στόν οὐρανό ἓνας λευκός φωτεινός Σταυρός, ἡ λάμψη τοῦ ὁποίου ἦταν τόσο δυνατή πού ἒσβηνε τό φῶς τῶν ἀστεριῶν.

Ἡ ὁριζόντια γραμμή τοῦ Σταυροῦ ἒκλινε πρός τά δεξιά, ἐνῶ στό μέρος τῆς κάθετης γραμμῆς σχηματιζόταν ἓνας δεύτερος μικρότερος Σταυρός.

Τό θαῦμα αὐτό παρακολουθοῦσαν μέ βαθιά συγκίνηση καί κατάνυξη 2.000 πιστοί. Ὁ Σταυρός φώτιζε μόνο τό ἐκκλησίασμα, τόν Ναό καί τόν περίβολό του καί ἂρχισε να χάνεται σταδιακά.

Ἡ θαυμαστή αὐτή ἐπέμβαση ἒγινε πιστευτή καί ἀπό τίς Ἀρχές τῆς πρωτεύουσας μετά ἀπό μαρτυρία ὁμάδας ἀστυνομικῶν, οἱ ὁποῖοι ἦσαν παρόντες καί μπῆκε ὡς εἲδηση στό πρωτοσέλιδο τῆς ἐφημερίδας ΣΚΡΙΠ.