Ὅσιοι Ανδρόνικος καί Αθανασία

(9 Οκτωβρίου) 

Ἀνδρόνικος ὁ ὅσιος ἧτο ἀπὸ τὴν μεγάλην Ἀντιόχειαν, ἐν ἔτει 594, ἀργυροπράτης κατὰ τὴν τέχνην, πολὺ εὐλαβής, γεμᾶτος ἀπὸ ἀγαθὰ ἔργα καὶ πλούσιος ἀπὸ τὰ κοσμικὰ ἀγαθά. Οὗτος ἔλαβεν εἰς γάμον τὴν Ἀθανασίαν, ἥτις καὶ αὐτὴ ἧτο σεμνὴ καὶ θεοφιλής. Συμφωνήσαντες δὲ εἰς καλὸν καὶ θεάρεστον πρᾶγμα, διεμοίρασαν εἰς τρία τὸν πλοῦτον των. Καὶ ἀπὸ μὲν τὸ ἕν μέρος ἔδιδον ἀφθονοπαρόχως ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχούς· ἀπὸ τὸ ἄλλο ἔδιδον δάνεια, χωρὶς τόκους καὶ κέρδη, εἰς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην· ἀπὸ δὲ τὸ τρίτον μέρος ὠκονόμουν τὰ τοῦ ἐργαστηρίου τοῦ ἀργυροπρατείου, διὰ νὰ κερδίζουν τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαῖα. Ἀπέκτησαν δὲ καὶ δύο τέκνα, τὸ μὲν ἀρσενικόν, τὸ δὲ θηλυκόν.

Τοσοῦτον δὲ διῆγον οὖτοι ἐνάρετα, ὥστε ἀφοῦ ἐγεννήθησαν τὰ παιδία ὁ εἷς τὸν ἄλλον δὲν ἤγγισεν, ἀλλὰ διῆγον τὴν ζωὴν των καὶ οἱ δύο μὲ σωφροσύνην καὶ μὲ προσευχάς, κατεγίνοντο δὲ εἰς τὸ νὰ ἐλεῶσι τοὺς πτωχοὺς καὶ νὰ ἐπισκέπτωνται τοὺς ἀσθενεῖς. Ὕστερον δὲ ἀπὸ δώδεκα ἔτη τῆς αὐτῶν συνοικήσεως, ὅταν τὰ τέκνα των ἦσαν εἰς ἐκείνην τὴν ἡλικίαν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔμελλον νὰ χαροποιῶσι τοὺς γονεῖς των, τότε, λέγω, ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ ἀπέθανον ἐν ταὐτῷ καὶ τὰ δύο. Ὁ μέν, λοιπόν, Ἀνδρόνικος δὲν ἔδειξε κἀνὲν ἄνανδρον κίνημα διὰ τὸν θάνατον τῶν τέκνων του, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν ἀοίδιμον ἐκείνην φωνὴν τοῦ Ἰὼβ ἐξεφώνησεν· «αὐτὸς γυμνὸς ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσομαι». Ἡ δὲ σύμβιος αὐτοῦ Ἀθανασία εἶχε λύπην ἀπαρηγόρητον· ὅθεν ἀφ᾿ οὗ ἐνεταφιάσθησαν τὰ παιδία εἰς τὸ μαρτύριον, ἤτοι εἰς τὸν ναὸν τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἰουλιανοῦ, δὲν ἠθέλησε πλέον νὰ ἐξέλθῃ ἐκεῖθεν, ἀλλ᾿ ἔλεγεν· «ἐδῶ θέλω συναποθάνει καὶ ἐγὼ καὶ ἐδῶ θέλω ἐνταφιασθῇ καὶ ἐγὼ μετὰ τῶν τέκνων μου!».

Καὶ τὸν μὲν Ἀνδρόνικον παρέλαβεν ὁ Πατριάρχης εἰς τὸ Πατριαρχεῖον, ὅπως τὸν παρηγόρησῃ· ἡ δὲ Ἀθανασία δὲν ὑπέφερε νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὸν ναὸν τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἰουλιανοῦ, ἀλλ᾿ ἔμεινεν ἐκεῖ θρηνοῦσα καὶ κλαίουσα γοερῶς. Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον φαίνεται εἰς αὐτήν, ἔξυπνον οὖσαν, ὁ Μάρτυς εἰς σχῆμα μοναχοῦ καὶ λέγει εἰς αὐτήν· «τί ἔχεις, ὦ γύναι, καὶ κλαίεις; διατὶ δὲν ἀφήνεις τοὺς ἐδῶ εὑρισκομένους νὰ ἡσυχάσωσιν;». Ἡ δὲ ἀποκριθεῖσα, εἶπε· «μὴ βαρυνθῇς, αὐθέντα μου, κατ᾿ ἐμοῦ τῆς δούλης σου, ὅτι πολὺ πόνον καὶ θλῖψιν ἔχω, ἐπειδὴ δύο μόνον τέκνα ἔχουσα καὶ τὰ δύο τὰ ἔθαψα σήμερον». Ὁ δὲ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «μὴ κλαῖε δι᾿ αὐτά. Διότι λέγω σοί, ὦ γύναι, ὅτι, καθὼς ἡ φύσις τοῦ ἀνθρώπου ζητεῖ τὸ φαγητὸν καὶ ἀδύνατον εἶναι νὰ μὴ δώσῃ τὶς εἰς τὸν ἑαυτὸν του νὰ φάγῃ, τοιουτοτρόπως καὶ τὰ παιδία ζητοῦσιν ἀπὸ τὸν Θεὸν χρεωστικῶς νὰ δώσῃ εἰς αὐτὰ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τὰ μέλλοντα ἀγαθά του, λέγοντα: Δικαιοκρίτα Κύριε, ἀντὶ τῶν ἐπιγείων ἀγαθῶν, τῶν ὁποίων μᾶς ἐστέρησας, μὴ στερήσῃς ἡμᾶς καὶ τῶν ἐπουρανίων ἀγαθῶν σου». Ταῦτα ἡ Ἀθανασία ἀκούσασα, κατενύχθη, καὶ μετέβαλε τὴν λύπην της εἰς χαράν, λέγουσα· «λοιπὸν ζῶσι τὰ τέκνα μου ἐν οὐρανοῖς, καὶ διατὶ ἐγὼ νὰ κλαίω;». Ὅθεν στραφεῖσα ἐζήτει τὸν μοναχὸν ἐκεῖνον, ὅστις τῆς εἶπε ταῦτα. Περιελθοῦσα δὲ τὸν Ναὸν ὅλον καὶ μὴ εὑροῦσα αὐτόν, ἠρώτησε τὸν θυρωρὸν λέγουσα· «ποῦ εἶναι ὁ Μοναχὸς ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐμβῆκε τώρα ἐδῶ;». Ὁ δὲ θυρωρὸς ἐννοήσας, ὅτι εἶδε ὀπτασίαν τινά, ἀπεκρίθη· «βλέπεις, ὅτι ὅλαι αἱ θύραι εἶναι σφαλισμέναι καὶ λέγεις ποῦ εἶναι ὁ Μοναχός;». Ἡ δὲ Ἀθανασία φοβηθεῖσα ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκόν της, καὶ διηγήθη εἰς τὸν ἄνδρα της ὅ,τι εἶδε καὶ ἐζήτησεν ἀπὸ αὐτὸν νὰ τὴν εἰσαγάγῃ εἰς Μοναστήριον.

Ὁ δὲ Ἀνδρόνικος, ἀποδεξάμενος τὸν λόγον μετὰ χαρᾶς, διότι καὶ αὐτὸς ἐπόθει τοῦτο, διεμοίρασε τὸ περισσότερον μέρος τῆς περιουσίας του εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ ἠλευθέρωσε τοὺς δούλους, τοὺς ὁποίους εἶχεν ἐξηγορασμένους· τὰ δὲ λοιπὰ ὑπάρχοντα του ἀφῆκεν εἰς τὸν πενθερὸν του, παραγγείλας εἰς αὐτὸν νὰ ἱδρύσῃ νοσοκομεῖα καὶ ξενοδοχεῖα μοναχῶν. Λαβόντες λοιπὸν ὀλίγα ἔξοδα διὰ τὸν δρόμον, κατὰ τὴν νύκτα ἐξῆλθον τῆς πόλεως Ἀντιοχείας αὐτὸς καὶ ἡ γυνή του, οἱ δύο μόνοι. Βλέπουσα δὲ ἡ Ἀθανασία μακρόθεν τὸν οἶκόν της, ὕψωσε τὰ ὄμματά της εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· «Κύριε Θεέ μου, σὺ ὁ εἰπὼν εἰς τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὴν Σάρραν: «ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ τῆς συγγενείας σου, καὶ δεῦρο εἰς γῆν, ἣν ἄν σοι δείξω», Σύ, καὶ τώρα ὁδήγησον ἡμᾶς εἰς τὸν φόβον σου· διότι ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν διὰ τὸ ὄνομά σου ἀνοικτὸν τὸν οἶκόν μας καὶ ἐφύγομεν, λοιπὸν μὴ κλείσῃς εἰς ἡμᾶς τὴν θύραν τῆς Βασιλείας σου». Κλαύσαντες δὲ καὶ οἱ δύο, ἀνεχώρησαν ἀπὸ τὴν πατρίδα των.

Φθάσαντες οἱ Ἅγιοι εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, προσεκύνησαν τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ ἐπεσκέφθησαν καὶ πολλοὺς πατέρας ὁσίους. Φεύγοντες δὲ ἐκεῖθεν, ἐπῆγαν καὶ οἱ δύο εἰς τὴν Αἴγυπτον, πρὸς τὸν περίφημον ἀββᾶν Δανιήλ. Καὶ ἐπειδὴ ἐφανέρωσαν εἰς αὐτὸν τὸν σκοπὸν των καὶ τὸν παρεκάλεσαν νὰ τοὺς ὁδηγήσῃ εἰς ὁδὸν σωτηρίας, διὰ τοῦτο ὁ Ὅσιος τὴν μὲν Ἀθανασίαν ἀπέστειλεν εἰς γυναικεῖον Μοναστήριον τῶν Ταββεννησιωτῶν, τὸν δὲ Ἀνδρόνικον ἐκράτησε παρ᾿ ἑαυτῷ καὶ τὸν ἐνέδυσε τὸ Ἀγγελικὸν σχῆμα τῶν μοναχῶν· ὅθεν καὶ ἔμεινεν εἰς τὴν ὑποταγήν του δώδεκα ὁλόκληρα ἔτη. Ἀφ᾿ οὗ δὲ τὰ δώδεκα ἔτη παρῆλθον, παρεκάλεσεν ὁ Ἀνδρόνικος τὸν ἀββᾶν Δανιὴλ νὰ δώσῃ εἰς αὐτὸν ἄδειαν διὰ νὰ μεταβῇ καὶ πάλιν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ νὰ προσκυνήσῃ καὶ δεύτερον τοὺς Ἁγίους Τόπους· ὁ δὲ ἀββᾶς Δανιήλ, ποιήσας εὐχήν, ἀπέλυσεν αὐτόν.

Περιπατῶν λοιπὸν ὁ ὅσιος Ἀνδρόνικος εἰς τὸν δρόμον τῆς Αἰγύπτου, ἐκάθησεν ὑποκάτω εἰς ἓν δένδρον, διὰ νὰ ἀναψύξῃ ὀλίγον ἀπὸ τὸ καῦμα. Καὶ ἰδού, κατ᾿ οἰκονομίαν Θεοῦ, ἦλθεν ἐκεῖ καὶ ἡ γυνή του Ἀθανασία, ἥτις ἐπορεύετο καὶ αὐτὴ εἰς Ἱεροσόλυμα μὲ σχῆμα ἀνδρικὸν ὡς μοναχός, μετονομασθεῖσα Ἀθανάσιος. Καὶ ἀφ᾿ οὗ ἀντεχαιρετίσθησαν, ἡ μὲν Ἀθανασία ἀνεγνώρισε τὸν Ἀνδρόνικον, ὁ δὲ Ἀνδρόνικος δὲν ἐγνώρισε τὴν Ἀθανασίαν· ἐπειδὴ καὶ ἐμαράνθη τὸ κάλλος αὐτῆς ἀπὸ τὴν πολλὴν ἄσκησιν καὶ ἐφαίνετο ὡς αἰθίωψ. Τότε λέγει ἡ Ἀθανασία πρὸς τὸν Ἀνδρόνικον· «ποῦ πηγαίνεις, αὐθέντα μου ἀββᾶ;» Ὁ Ἀνδρόνικος ἀπεκρίθη· «εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους». Λέγει εἰς αὐτὸν ἐκείνη· «ἐκεῖ θέλω νὰ ὑπάγω καὶ ἐγώ». Τῆς λέγει πάλιν ἐκεῖνος· «θέλεις νὰ περιπατῶμεν καὶ οἱ δύο ὁμοῦ;». Λέγει ἡ Ἀθανασία· «ναί, καθὼς ὁρίζεις, πλὴν νὰ περιπατήσωμεν εἰς τὸν δρόμον μὲ σιωπὴν οὕτως, ὡς νὰ μὴ ἤμην ἐγὼ μαζί σου». Τότε καὶ ὁ Ἀνδρόνικος λέγει· «καθὼς ὁρίζεις, ἂς ὑπάγωμεν σιωπῶντες». Πάλιν δὲ ἡ Ἀθανασία τὸν ἐρωτῷ· «δὲν εἶσαι μαθητὴς τοῦ ἀββᾶ Δανιήλ;». Ἀποκρίνεται ὁ Ἀνδρόνικος· «ναί». Λέγει αὐτῷ ἐκείνη· «δὲν ὀνομάζεσαι Ἀνδρόνικος;». Ἀπεκρίθη αὐτῇ· «ναί». Ἡ Ἀθανασία εἶπεν· «αἰ εὐχαὶ τοῦ γέροντος εἴθε νὰ μᾶς συνδοδεύσωσιν εἰς τὸν δρόμον μας». Λέγει ὁ Ἀνδρόνικος· «γένοιτο! Ἀμήν».

Μὲ τοιοῦτον τρόπον λοιπὸν ἐπῆγαν σιωπῶντες καὶ οἱ δύο εἰς Ἱερουσαλήμ· καὶ ἀφ᾿ οὗ προσεκύνησαν τοὺς Ἁγίους Τόπους, πάλιν ἐπέστρεψαν σιωπῶντες εἰς Ἀλεξάνδρειαν. Τότε ἡ Ἀθανασία ἠρώτησε τὸν Ἀνδρόνικον· «θέλεις νὰ μείνωμεν μαζὶ εἰς ἓν κελλίον;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἀλέξανδρος· «ὡς ὁρίζεις ἂς μείνωμεν, πλὴν θέλω πρῶτον νὰ ὑπάγω εἰς τὸν γέροντά μου καὶ νὰ ζητήσω τὴν ἄδειαν καὶ τὴν εὐχήν του». Ἐκείνη εἶπεν· «ὕπαγε καὶ σὲ προσμένω εἰς τὸν τόπον, τὸν καλούμενον Ὀκτωκαιδέκατον. Καὶ ἐὰν ὑποφέρῃς νὰ μένῃς μετ᾿ ἐμοῦ σιωπηλῶς, καθὼς ἐβαδίσαμεν καὶ ἐπήγαμεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἤλθομεν πάλιν ἐδῶ, καλῶς ἐλθέ· εἰ δὲ δὲν ὑποφέρῃς νὰ σιωπᾷς, μὴ ἔλθῃς». Ὁ δὲ Ἀνδρόνικος, πορευθεὶς εἰς τὸν γέροντά του, τὸν ἀββᾶν Δανιήλ, ἐφανέρωσεν εἰς αὐτὸν τὴν ὑπόθεσιν. Ὁ δὲ γέρων ἐγνώρισεν ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ Ἀνδρονίκου, ὅτι ἦτο εἰς μεγάλην προκοπὴν ἀρετῆς ὁ Ἀθανάσιος. Ὅθεν τοῦ ἔδωκε τὴν ἄδειαν καὶ εἶπεν εἰς αὐτόν· «ὕπαγε, ἀγάπα τὴν σιωπὴν καὶ μεῖνον μὲ τὸν ἀδελφόν· ἐπειδὴ αὐτὸς εἶναι τῇ ἀληθείᾳ τοιοῦτος ὁποῖος πρέπει νὰ εἶναι ὁ μοναχός». Τότε ἐπιστρέψας ὁ Ἀνδρόνικος ἔμεινεν ὁμοῦ μὲ τὴν Ἀθανασίαν δώδεκα ἔτη, χωρὶς νὰ γνωρίσῃ ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ σύζυγός του. Πολλάκις δὲ μετέβαινεν ὁ ἀββᾶς Δανιὴλ εἰς ἐπίσκεψιν αὐτῶν καὶ συνομιλῶν συνεβούλευεν αὐτοὺς περὶ ὠφελείας ψυχῆς.

Μίαν φορὰν ἔτυχε νὰ ὑπάγῃ πάλιν ὁ ἀββᾶς Δανιὴλ ὅπως τοὺς ἐπισκεφθῇ· καὶ ἀφ᾿ οὗ ἐλάλησεν ἱκανῶς τὰ πρέποντα, τοὺς ἀπεχαιρέτησε καὶ ἐπανήρχετο εἰς τὸ κελλίον του. Τότε ἔτρεξε κατόπιν αὐτοῦ ὁ ὅσιος Ἀνδρόνικος καὶ φθάσας αὐτὸν τῷ εἶπεν· «ὁ ἀββᾶς Ἀθανάσιος ἠσθένησε καὶ εἶναι διὰ νὰ ὑπάγῃ πρὸς Κύριον». Ὁ δὲ γέρων ἐπέστρεψε καὶ εὗρε τὸν Ἀθανάσιον πάσχοντα ἀπὸ θέρμην· ὅστις βλέπων τὸν γέροντα, ἤρχισε νὰ κλαίῃ. Ὁ δὲ γέρων λέγει· «ἀντὶ νὰ χαρῇς, διότι ὑπάγεις νὰ ἀπολαύσῃς τὸν Θεόν, σὺ κλαίεις;». Ὁ δὲ εἶπε· «δὲν κλαίω δι᾿ ἐμαυτόν, ἀλλὰ διὰ τὸν ἀββᾶν Ἀνδρόνικον· ὅθεν παρακαλῶ σε, ποίησον ἀγάπην. Καὶ ἀφ᾿ οὗ μὲ θάψῃς, ἐξέτασον πλησίον εἰς τὴν κεφαλήν μου, καὶ θέλεις εὗρει πινακίδιον γεγραμμένον· ἀνάγνωσον αὐτό, καὶ δός το καὶ εἰς τὸν ἀββᾶν Ἀνδρόνικον».

Ἐποίησαν λοιπὸν εὐχὴν καὶ οἱ τρεῖς καὶ ἐκοινώνησε τὰ ἄχραντα Μυστήρια ἡ μακαρία Ἀθανασία, καὶ οὕτως ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Τότε εὗρε καὶ ὁ ἀββᾶς Δανιὴλ τὸ πινακίδιον καὶ τὸ ἀνέγνωσε καὶ ἐκ τούτου ἐγνώρισεν, ὅτι ἦτο ἡ σύζυγος τοῦ Ἀνδρονίκου, ἡ ἀοίδιμος Ἀθανασία. Ἐπληροφορήθησαν δὲ τοῦτο καὶ ὅταν ἐκήδευον αὐτὴν διότι εὑρέθη οὐχὶ ἀνήρ, ἀλλὰ γυνή. Ἠκούσθη δὲ τοῦτο εἰς ὅλην τὴν Λαύραν. Ὅθεν ἔστειλεν ὁ ἀββᾶς Δανιὴλ εἴδησιν εἰς τοὺς ἀδελφούς, καὶ συνέδραμον ὅλοι οἱ πατέρες οἱ κατοικοῦντες εἰς τὰ ἐνδότερα τῆς ἐρήμου, καὶ ὅλαι αἱ Λαῦραι καὶ τὰ Μοναστήρια τῆς Ἀλεξανδρείας, καὶ ὅλη ἡ πόλις καὶ ὅλη ἡ Σκήτη συνήχθησαν εἰς τὸν ἐνταφιασμόν της. Οἱ δὲ Σκητιῶται ἔφερον ὅλοι λευκὰ ἐνδύματα· διότι τοιαύτην συνήθειαν εἶχον εἰς τὴν Σκήτην, νὰ ἐνδύωνται λευκὰ ἐνδύματα, ὅταν ἐνεταφίαζον τοὺς ἀδελφούς, ὡς νικητὰς τῶν τριῶν ἐχθρῶν, σαρκός, κόσμου καὶ κοσμοκράτορος, ἤτοι τοῦ διαβόλου. Προπέμψαντες, λοιπόν, μετὰ βαΐων καὶ κλάδων τὸ τίμιον λείψανον τῆς μακαρίας Ἀθανασίας, τὸ ἐνεταφίασαν μετὰ μεγάλης εὐλαβείας, δοξάζοντες τὸν Θεόν, τὸν δόντα εἰς τὴν Ἁγίαν τόσην μεγάλην ὑπομονήν. Ἔμεινε δὲ ἐκεῖ ὁ ἀββᾶς Δανιήλ, διὰ νὰ τελέσῃ τὰ ἕβδομα μνημόσυνα τῆς Ὁσίας.

Ἀφ᾿ οὗ ἐτελέσθησαν τὰ μνημόσυνα, ἀναχωρῶν ὁ ἀββᾶς Δανιὴλ ἠθέλησε νὰ συμπαραλάβῃ μετ᾿ αὐτοῦ καὶ τὸν ἀββᾶν Ἀνδρόνικον. Ὁ δὲ Ἀνδρόνικος δὲν ἠθέλησε νὰ τὸν ἀκολουθήσῃ, λέγων· «ἐδῶ θέλω ἀποθάνει καὶ ἐγὼ μαζὶ μὲ τὴν κυρίαν μου Ἀθανασίαν!». Καὶ οὕτως ἀποχαιρετήσας αὐτὸν ὁ γέρων, ἀνεχώρησε. Κατόπιν δὲ φθάνει τὸν γέροντα εἷς ἀδελφός, καὶ λέγει εἰς αὐτόν· «ὁ ἀββᾶς Ἀνδρόνικος ἀσθενεῖ ἀπὸ θέρμην». Καὶ εὐθὺς ὁ ἀββᾶς Δανιὴλ στέλλει εἴδησιν εἰς τοὺς ἀδελφοὺς τῆς Σκήτης, λέγων· «ὁ ἀββᾶς Ἀνδρόνικος ἀκολουθεῖ τὸν ἀββᾶν Ἀθανάσιον, καὶ λοιπὸν συνέλθετε». Ὅθεν συνέδραμον πάντες οἱ πατέρες καὶ προέφθασαν αὐτὸν ζῶντα. Καὶ ἀφ᾿ οὗ ἐζήτησαν ὅλοι καὶ ἔλαβον τὴν εὐλογίαν του, τότε καὶ ὁ ἀοίδιμος Ἀνδρόνικος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Ἔγινε δὲ φιλονικία καὶ ἀντίστασις περὶ τοῦ λειψάνου τοῦ Ἀνδρονίκου, ποῖοι νὰ τὸ λάβωσιν, οἱ ἐν τῷ τόπῳ τοῦ Ὀκτωκαιδεκάτου κατοικοῦντες, ἢ οἱ Σκητιῶται. Μόλις δὲ καὶ μετὰ βίας κατέπαυσεν ὁ ἀββᾶς Δανιὴλ τὴν φιλονικίαν αὐτῶν, εἰπών, ὅτι πρέπει νὰ ταφῇ ἐκεῖ εἰς τὸν Ὀκτωκαιδέκατον μετὰ τοῦ συναγωνιστοῦ του, τὴν ὁσίαν, λέγω, Ἀθανασίαν. Καὶ οὕτως ἐνεταφίασαν αὐτὸ ἐκεῖ, δοξάζοντες τὸν ἐπὶ πάντων Θεόν. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ