Ἄλλο ἡ κρίση κι’ ἄλλο ἡ κατάκριση. Μεγάλου Βασιλείου

Ἐπειδὴ ὁ Κύριος ἄλλοτε μὲν λέγει: «Μὴν κατακρίνετε καὶ δὲν θὰ κατακριθεῖτε ἀπὸ τὸ Θεό», ἄλλοτε δὲ προστάζει νὰ κρίνουμε δίκαια «Μὴ κρίνετε κατ’ ὄψιν, ἀλλὰ τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνετε» (Ἰω. 7,24), συνάγεται ὅτι δὲν ἀπαγορεύεται ἐξολοκλήρου νὰ κρίνουμε, ἀλλὰ διδασκόμαστε ὅτι ἡ μία κρίση ἀπὸ τὴν ἄλλη εἶναι διαφορετική.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἔδειξε καθαρὰ σὲ ποιὲς περιπτώσεις πρέπει νὰ κρίνουμε καὶ σὲ ποιὲς ὄχι.
Γιατί ὡς πρὸς ἐκεῖνα μὲν ποὺ ἀνήκουν στὴ διάκριση τοῦ καθενὸς καὶ δὲν διατάσσονται ἀπὸ τὴ Γραφὴ εἶπε: «Σὺ λοιπὸν γιατί κατακρίνεις τὸν ἀδελφό σου;» (Ρvμ. 14,10), καὶ «Ἂς μὴν κατακρίνουμε πλέον ὁ ἕνας τὸν ἄλλον» (Ρvμ. 14,13).

Ὡς πρὸς ἐκεῖνα δὲ ποὺ δυσαρεστοῦν τὸ Θεό, καταδίκασε ἐκείνους ποὺ δὲν κρίνουν καὶ ὁ ἴδιος διατύπωσε τὴν κρίση του μὲ τὰ ἕξης λόγια: «Γιατί ἐγώ, ἂν καὶ εἶμαι ἀπῶν σωματικά, εἶμαι ὅμως παρὼν ἀνάμεσά σας μὲ τὸ πνεῦμα μου, ἔχω πλέον κρίνει καὶ καταδικάσει, σὰν νὰ ἤμουνα παρών, αὐτὸν ποὺ ἔχει διαπράξει τὴ φοβερὴ αὐτὴ ἁμαρτία (νὰ συζεῖ μὲ τὴ μητρυιά του).

Νὰ συναχθεῖτε λοιπὸν στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅλοι σας καὶ σεῖς καὶ τὸ πνεῦμα μου μαζὶ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ παραδώσουμε αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο στὸ σατανᾶ (μὲ τὴν ἀποκοπή του ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία), γιὰ νὰ τιμωρηθεῖ σκληρὰ τὸ σῶμα του, ὥστε νὰ σωθεῖ ἡ ψυχὴ τοῦ κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ.5,3-5).
Συνεπῶς, ἂν κάτι ἀνήκει στὴ δική μας διάκριση ἢ εἶναι ἀμφίβολο, δὲν πρέπει νὰ κρίνουμε γι’ αὐτὸ τὸν ἀδελφό, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ποὺ ἀναφέρεται σ’ ἐκεῖνα ποὺ ἀγνοοῦμε: «Ὥστε μὴ σπεύδετε νὰ κάνετε κρίσεις πρόωρα, ἕως ὅτου ἔλθει ὁ Κύριος, ποὺ θὰ φωτίσει καὶ θὰ ἀποκαλύψει ὅσα εἶναι κρυμμένα στὸ σκοτάδι καὶ θὰ φανερώσει τὶς ἐπιθυμίες τῶν καρδιῶν» (Ἀ’ Κόρ.4,5).
Εἶναι δὲ ἀπαραίτητη ἀνάγκη νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὰ δικαιώματα τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μὴ δεχθεῖ μαζὶ μὲ τὸν ἔνοχο κι ἐκεῖνος ποὺ σιωπᾶ (καὶ δὲν διαμαρτύρεται) τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, ἐκτὸς ἐάν, ἐπειδὴ κάνει τὰ ἴδια μὲ τὸν κατηγορούμενο, δὲν ἔχει παρρησία νὰ κρίνει τὸν ἀδελφό του (τὸν πλησίον), ἀκούγοντας τὸν Κύριο ποὺ λέγει: «βγάλε πρῶτα τὸ δοκάρι ἀπὸ τὸ μάτι σου καὶ τότε θὰ δεῖς καθαρά, ὥστε νὰ βγάλεις (μὲ προσοχὴ καὶ ἀγάπη) τὸ ἀχυράκι ἀπὸ τὸ μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Μάτθ.7,5).
Σὲ δυὸ περιπτώσεις κατὰ τὴ γνώμη μου, ἐπιτρέπεται νὰ ποῦμε κάτι κακὸ γιὰ κάποιον: Ὅταν ὑπάρχει ἀνάγκη νὰ συσκεφτεῖ κανεὶς μὲ ἄλλους πεπειραμένους πὼς θὰ διορθωθεῖ ἐκεῖνος ποὺ ἁμάρτησε, κι’ ὅταν χρειαστεῖ νὰ προφυλάξουμε ἐκείνους ποὺ ἀπὸ ἄγνοια μποροῦν πολλὲς φορὲς νὰ συναναστραφοῦν μὲ κάποιον κακό, σὰν νὰ ἦταν καλός.
Γιατί ὁ ἀπόστολος Παῦλος παρήγγειλε νὰ μὴ συναναστρέφεται κανεὶς μὲ ἀνθρώπους τέτοιου εἴδους (Β’ Θέσ. 3,14), γιὰ νὰ μὴ δεχθεῖ κάποτε ἀγχόνη στὴν ψυχή του.
Δηλαδὴ νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ βρίσκουμε ἀκριβῶς, ὅ,τι ἔκαμε ὁ ἴδιος Ἀπόστολος γράφοντας στὸν Τιμόθεο: «Ἀλέξανδρος ὁ χαλκουργός μου προξένησε πολλὰ κακά. Ἀπ’ αὐτὸν νὰ φυλάγεσαι καὶ σύ, γιατί ἐναντιώθηκε πολὺ στὸ κήρυγμά μου» (Β Τίμ.4,14).
Ἐὰν λοιπὸν δὲν ὑπάρχει τέτοια ἀνάγκη, σὰν τὴν παραπάνω, ἐκεῖνος ποὺ κατακρίνει μὲ σκοπὸ νὰ συκοφαντήσει καὶ νὰ διασύρει, εἶναι ἐπικριτής, ἀκόμη κι’ ὅταν εἶναι ἀληθινὸ αὐτὸ ποὺ λέγει.
(Μ. Βασιλείου, «ΟΡΟΙ ΚΑΤ’ ΕΠΙΤΟΜΗΝ»)
hristospanagia3.blogspot.cοm