Περί καταθλίψεως καί μελαγχολίας. (Πατερικά Σταχυολοχήματα).

• Ἡ ἀθυμία (κατάθλιψη) εἶναι τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα τὰ παθήματα, ἡ κορωνίδα καὶ τὸ κορύφωμα τῶν δοκιμασιῶν. Ἡ κατάθλιψη εἶναι φοβερὸ βασανιστήριο τῶν ψυχῶν, εἶναι ἕνας πόνος ἀνέκφραστος, εἶναι ἕνας πόνος ἀνέκφραστος καὶ ποινὴ πικρότερη, ἀπὸ κάθε ποινὴ καὶ τιμωρία. Γιατί μιμεῖται τὸ σκουλήκι, ποὺ ἔχει δηλητήριο καὶ προσβάλλει ὄχι μόνο τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴν ψυχή. Εἶναι σαράκι, ποὺ κατατρώει ὄχι μόνο τὰ κόκκαλα, ἀλλὰ καὶ τὴν σκέψη καὶ καταστρέφει τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς. Ἡ ὑπερβολικὴ ἀθυμία ἔχει τὴν δύναμη, νὰ βγάλει πολλὲς φορὲς τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ λογικά του, νὰ καταποντίσει τὴν ψυχὴ καὶ νὰ τὴν κάνει ἄχρηστη γιὰ ὅλα τὰ καλά. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)

• Ἂν συνέχεια σκεπτόμαστε, ἐνδιατρίβουμε καὶ ἀσχολούμαστε μὲ τὴν ἀθανασία, μὲ τὴν αἰώνια ζωή, μὲ τὴν χορεία τῶν ἀγγέλων, μὲ τὴν συμβίωσή μας μὲ τὸν Χριστό, μὲ τὴν ἀπερίγραπτη ἐκείνη δόξα, μὲ τὴν ζωὴ ποὺ εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπὸ κάθε πόνο, τότε δὲν θὰ πέσουμε σὲ ἀθυμία, ἀπὸ τὰ λυπηρὰ τῆς παρούσης ζωῆς. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ μελαγχολοῦμε. Ὁ Χριστὸς νίκησε τὰ πάντα! Ἀνέστησε τὸν Ἀδάμ! Ἐλευθέρωσε τὴν Εὕα! Θανάτωσε τὸν θάνατο! (Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ)
• Ὅποιος νίκησε τὰ πάθη αὐτὸς νίκησε καὶ τὴν κατάθλιψη. Ὅποιος νικιέται ἀπὸ τὰ πάθη δὲν θὰ ἀποφύγει τὰ δεσμὰ τῆς θλίψεως. Ὅπως ὁ ἄρρωστος φαίνεται ἀπὸ τὸ χρῶμα τοῦ προσώπου του, ἔτσι ὁ ἐμπαθὴς ἀπὸ τὴν κατάθλιψη. (Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ)
• Στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἁμαρτάνει, ἡ Θεία Χάρη τὸν ἐγκαταλείπει, γιατί ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ πηγαίνει μὲ τὸν ἐχθρό του. Τότε ὁ ἄνθρωπος μαραζώνει, λυγίζει, αἰσθάνεται νὰ συντρίβεται κάτω ἀπὸ ἕνα βαρὺ φορτίο. Σ’ αὐτὸν ἐκπληρώνεται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου γιὰ τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα, ποὺ ἐπιστρέφει μὲ ἄλλα ἑφτὰ πιὸ πονηρὰ δαιμόνια (Μάτθ. 12,43-45). Μελαγχολία, ἀνησυχία, ψυχοπλάκωμα – νὰ ποιὸς εἶναι ὁ μισθὸς τοῦ πάθους ποὺ ἱκανοποιήθηκε. Ἀπίστευτο! Ἀπὸ τὴν ἱκανοποίηση τοῦ πάθους ὁ ἄνθρωπος περιμένει ἕναν παράδεισο: «Θὰ εἶστε σὰν θεοί» (Γέν. 3,5). Μόλις ὅμως τὸ ἱκανοποιήσει, βγαίνει ἀπὸ τὴν πλάνη καὶ διαπιστώνει πὼς ὁ ποθητὸς ”παράδεισος”, δὲν ἦταν, παρὰ μία αὐταπάτη. Τώρα ἔχει μείνει μὲ τὸ κενό, τὴν ὀδύνη, τὴν στενοχώρια, τὸ βάρος. Βλέπει, πὼς ἡ προσδοκία τοῦ διαψεύστηκε. Περίμενε νὰ χαρεῖ, μὰ ἔγινε τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο. Ὁ δρόμος ποὺ πῆρε, δρόμος ἐνδόσεως στὸ πάθος, τὸν ὁδήγησε στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν κατάθλιψη… (Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος)
• Ἡ μελαγχολία γεννᾶ τὴ ἀπόγνωση καὶ αὐτὴ πλέον εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα. (Ὅσιος Βαρσανούφιος τῆς Ὄπτινα)
• Φύγε μακριὰ ἀπὸ τὴν μελαγχολία. Ἂν σὲ κυριεύσει ἡ μελαγχολία, διάβασε τὸ Εὐαγγέλιο. (Ἅγιος Ἀμβρόσιος τῆς Ὄπτινα)
• Σᾶς προτείνω μία συμβουλὴ κατὰ τῆς μελαγχολίας: ὑπομονή, ψαλμωδίες καὶ προσευχή. (Ἅγιος Μακάριος της Ὄπτινα)
• Στὴ βάση τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν, βρίσκεται ἡ ὑπερηφάνεια. Θεμέλιο τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν εἶναι ἡ θεώρηση τοῦ ἑαυτοῦ μας ὡς κέντρου τῶν πραγμάτων. Ὅλοι οἱ ψυχικὰ ἀσθενεῖς ἔχουν ὡς κέντρο τὸν ἑαυτόν τους. Κάθε ψυχικὴ ἀσθένεια ἔχει στὴν βάση τῆς πνευματικὰ προβλήματα. (Στάρετς Σέργιος)
πηγή