Περὶ φθόνου. (Πατερικά Σταχυολοχήματα)

• Ὅπου γὰρ ζῆλος καὶ ἐριθεία, ἐκεῖ ἀκαταστασία καὶ πᾶν φαῦλον πράγμα. [Γιατί ὅπου ὑπάρχει φθόνος καὶ διάθεση φιλονικίας, ἐκεῖ ὑπάρχει ἀναστάτωση καὶ κάθε εἴδους κακό.] (Ἰακώβου 3,16)
• Ἐνὶ δὲ ἐκάστω ἠμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ. [Στὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς δόθηκε ἡ χάρις, τὰ χαρίσματα καὶ οἱ δωρεές, σύμφωνα μὲ τὸ μέτρο, μὲ τὸ ὁποῖο δικαίως καὶ σαφῶς μοιράζει ὁ Χριστὸς τὶς δωρεές Του. (Ἂς μὴν ὑπάρχουν, λοιπόν, ζηλοφθονίες μεταξύ σας, διότι τὰ χαρίσματα εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση ὅλων).] (Πρὸς Ἐφεσίους 4,7)
• Τοῦ βασκαίνοντος ἑαυτὸν οὐκ ἔστι πονηρότερος, καὶ τοῦτο ἀνταπόδομα τῆς κακίας αὐτοῦ. [Δὲν ὑπάρχει δυστυχέστερος ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν ζηλόφθονο. Αὐτὸ τοῦτο τὸ πάθος του, ἀποτελεῖ τὴν τιμωρία τῆς κακίας του.] (Σοφία Σειράχ 14,6)

• Ζήλοςκαιθυμοςελαττουσινημερας. [Ἡ ζηλοφθονία καὶ ὁ θυμός, λιγοστεύουν τὶς ἡμέρες τῆς ζωῆς μας.] (ΣοφίαΣειραχ 30,24)
• Ἂν ἐλεήμων θυμὸς καὶ ὀξεία ὀργή, ἀλλ’ οὐδὲν αὐφίσταται ζῆλος. [Ἄσπλαγχνος καὶ σκληρὸς εἶναι ὁ θυμός, ὀξεία καὶ κοφτερή, σὰν μαχαίρι εἶναι ἡ ὀργή. Τίποτε ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ πρὸς τὴν ἀγριότητα τῆς ζηλοτυπίας καὶ τοῦ φθόνου.] (Παροιμίες 27,4)
• Οὔτε μὴν φθόνω τετηκότι συνοδεύσω, ὅτι οὗτος οὐ κοινωνήσει σοφία. [Δὲν θὰ συμπερπατήσω, οὔτε θὰ συναναστραφῶ μὲ ἄνθρωπο, ποὺ τὸν λυώνει ὁ φθόνος, διότι αὐτὸς δὲν θέλει νὰ ἔχει καμμία ἐπικοινωνία καὶ σχέση μὲ τὴν σοφία.] (Σοφία Σολομώντος 6,23)
• Φθόνος εἶναι λύπη γιὰ τὴν εὐτυχία ἢ ἡ χαρὰ γιὰ τὴ δυστυχία τοῦ ἄλλου. Εἶναι τὸ ἀντίστροφό της Θείας ἐντολῆς: ”Χαίρετε μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίετε μετὰ κλαιόντων.” (Μέγας Βασίλειος)
• Κανένα πάθος δὲν φυτρώνει πιὸ καταστρεπτικὸ ἀπὸ τὸ φθόνο στὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως τὸ σίδηρο τὸ τρώει ἡ σκουριά, ἔτσι καὶ ὁ φθόνος τὴν ψυχὴ ἐκείνου ποὺ τὴν ἔχει. (Μέγας Βασίλειος)
• Ὁ φθόνος εἶναι ἕνα δυσκολομεταχείριστο εἶδος ἔχθρας. Γιατί ὅσο περισσότερο εὐεργετεῖ κανεὶς τὸν φθονερό, τόσο ἐκεῖνος περισσότερο στενοχωριέται καὶ λυπᾶται γιὰ τὴ δύναμη τοῦ εὐεργέτη, παρὰ νὰ εὐχαριστεῖ γι’ αὐτὰ ποὺ γίνονται σ’ αὐτόν. Ποιὰ ἀπὸ τὰ ἄγρια θηρία, ὑπερβαίνουν αὐτὴν τὴν ἀγριότητα τοῦ φθονεροῦ; Οἱ σκύλοι ἐξημερώνονται μὲ τὴν τροφὴ καὶ τὰ λιοντάρια γίνονται ἥμερα μὲ τὴν περιποίηση. Οἱ δὲ φθονεροὶ ἀξαγριώνονται ἀκόμη περισσότερο μὲ τὶς περιποιήσεις… (Μέγας Βασίλειος)
• Ὁ φθόνος εἶναι δίδαγμα τοῦ διαβόλου, ἀρραβώνας κολάσεως, ἐμπόδιο στὴν εὐσέβεια, πρόσθετη σπορὰ ἐχθροῦ, δρόμος γιὰ τὴν κόλαση, στέρηση τῆς Βασιλείας τοῦ Οὐρανοῦ. (Μέγας Βασίλειος)
• Τὸ πάθος τοῦ φθόνου, εἶναι τὸ χειρότερο ὅλων τῶν παθῶν. Τὸν φθονερὸ δὲν τὸν ἐγκαταλείπουν ποτὲ οἱ ἀνίες καὶ οἱ στενοχώριες. Καὶ τὸ φοβερό της ἀρρώστιάς του εἶναι, ὅτι δὲν μπορεῖ καθόλου νὰ τὴν ὁμολογήσει καὶ ἔτσι τὸν κατατρώει τὰ σπλάχνα του καὶ τοῦ ὀξύνει τὴν ἀρρώστιά του. (Μέγας Βασίλειος)
• Ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια γεννιέται ὁ φθόνος καὶ ὁ φθόνος γεννάει ὅλα τὰ κακά. Ἀπὸ τὸν φθόνο γεννιοῦνται ὅλα καὶ οἱ κατακρίσεις καὶ οἱ ἔχθρες, ὁ θυμός, ἡ κατηγόρια, ἡ ἀρχομανία καὶ γενικὰ ὅλα τὰ κακά… (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Ὁ φθόνος εἶναι τὸ καταστρεπτικότερο ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη, διότι δὲν βλάπτεις ἐκεῖνον ποὺ φθονεῖς, ἀλλὰ σπρώχνεις τὸ ξίφος ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ σου. Τὸ πάθος τοῦ φθόνου εἶναι ἐφεύρεση τοῦ πονηροῦ διαβόλου καὶ εἶναι αὐτό, ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἄγριο δαίμονα. Ἐξαιτίας αὐτοῦ συνέβη καὶ ὁ πρῶτος φόνος. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Ὅπως τὰ σκαθάρια τρέφονται μὲ τὴν κοπριά, ἔτσι καὶ οἱ φθονεροὶ ἄνθρωποι, τρέφονται μὲ τὶς συμφορὲς τῶν ἄλλων. Ὁ φθονερὸς δὲν ἀνέχεται νὰ βλέπει τὴν εὐτυχία τῶν ἄλλων, διότι τὴν λογαριάζει ὡς δική του συμφορά. Εὐχαρίστηση δοκιμάζουμε, ὅταν ὁ συνάνθρωπός μας ὑποφέρει, θεωρώντας τὴ συμφορὰ ἐκείνου ὡς παρηγοριὰ γιὰ τὴ δική μας δυστυχία. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Ὅποιος φθονεῖ, τὸν Θεὸ μάχεται… καὶ χαίρετε μ’ αὐτὰ ποῦ χαροποιοῦν τὸν διάβολο! Διότι, γιὰ πές μου: Γιατί ζηλεύεις τὸν ἀδερφό σου; Ἐπειδὴ ἔχει πνευματικὴ χάρη; Καὶ λοιπόν; Ἀπὸ ποιὸν τὴν ἔχει πάρει; Δὲν τὴν ἔχει πάρει ἀπὸ τὸν Θεό; Ἄρα ἡ ἔχθρα σου μεταβαίνει κατὰ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔδωσε τὴν δωρεά… (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Τί σὲ κάνει, ἄνθρωπέ μου, νὰ λυπᾶσαι ἐπειδὴ ὁ διπλανός σου ἔχει ἀγαθά; Νὰ λυπηθεῖς γιὰ τὶς δυστυχίες τὶς δικές σου, τὸ καταλαβαίνω, ὄχι ὅμως ἐπειδὴ βλέπεις τοὺς ἄλλους καὶ προκόβουν! Νὰ γιατί τὸ ἁμάρτημα τοῦ φθόνου δὲν παίρνει καμμιὰ συγχώρηση. Ὁ κλέφτης ἔχει νὰ πεῖ κάποια πρόφαση, τὴν φτώχεια. Ὁ φονιὰς τὸν θυμό. Παράλογες βέβαια καὶ ἀβάσιμες προφάσεις, ἀλλὰ τέλος πάντων, προφάσεις. Ἐσὺ ὅμως ὁ φθονερὸς ποιὰ αἰτία ἔχεις νὰ προβάλεις; Τίποτε, μόνο κακία καὶ πονηριά! (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Τέτοιος εἶναι ὁ φθόνος. Δὲν ἀνέχεται νὰ βλέπει τὴν εὐτυχία καὶ τὴν πρόοδο τῶν ἄλλων, διότι νομίζει, ὅτι ἡ εὐτυχία καὶ ἡ πρόοδος τοῦ πλησίον εἶναι δική του συμφορὰ καὶ λιώνει γιὰ ὅλα τὰ καλὰ τοῦ πλησίον του. Μοιάζει μὲ τὸν κηφήνα, ποὺ καταστρέφει τοὺς ξένους κόπους. Ὁ ἴδιος δὲν προσπαθεῖ ποτὲ νὰ σηκωθεῖ νὰ ἐνεργήσει καλό. Θλίβεται ὅμως, ὅταν δεῖ τὸν ἄλλον δραστήριο. Καὶ κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ τὸν μειώσει. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Ὁ φθόνος φθείρει τὸν ἄνθρωπο, ὅπως ὁ σκῶρος τὰ ροῦχα. Δὲν ὑπάρχει χειρότερο ἐλάττωμα ἀπὸ τὸν φθόνο καὶ τὴν ζηλοτυπία. Γιατί ὁ φθονερὸς θεωρεῖ εὐτυχία, τὴ δυστυχία τῶν ἄλλων καὶ ὄχι τὴ δική του εὐημερία καὶ περιφέρεται ὡς κάποιος κοινὸς ἐχθρός της ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ χτυπᾶ τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ. Ποιὸς λοιπὸν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει περισσότερο μανιακός; Προτιμᾶ ὁ ἴδιος του νὰ ὑποφέρει παρὰ νὰ δεῖ τὸν πλησίον τοῦ νὰ εὐτυχεῖ. Τί ἀθλιότερο θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρχει ἀπ’ αὐτό; (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Ὁ φθονερός, ὅταν δεῖ τὸν ἄλλον νὰ προκόπτει, λειώνει. Μοιάζει μὲ τὸν κηφήνα, ποὺ καταστρέφει τοῦ ξένους κόπους. Ὁ ἴδιος δὲν προσπαθεῖ ποτὲ νὰ σηκωθεῖ νὰ ἐνεργήσει τὸ καλό. Θλίβεται ὅμως, ὅταν δεῖ τὸν ἄλλον δραστήριο. Καὶ κάνει τὰ πάντα, γιὰ νὰ τὸν μειώσει… (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Καὶ ἂν κάνει κάποιος θαύματα, παρουσιάζει παρθενία, νηστεία, χαυμενία καὶ μὲ τὶς ἀρετὲς τοῦ φτάσει τὶς ἀρετὲς τῶν Ἀγγέλων, εἶναι ὅμως κυριευμένος ἀπὸ τὸ πάθος τοῦ φθόνου, εἶναι περισσότερο ἁμαρτωλὸς ἀπὸ ὅλους τους ἁμαρτωλούς. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Ἐὰν τὸ νὰ ἀγαπᾶμε ἐκείνους πού μας ἀγαποῦν, μᾶς κάνει νὰ μὴν διαφέρουμε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες (καὶ τοὺς ἄπιστους), τότε νὰ φθονεῖ κάποιος ἐκείνων ποῦ τὸν ἀγαπᾶ, αὐτὸ ποῦ μπορεῖ νὰ σταθεῖ; (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Ὅποιος κατέχεται ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τοῦ φθόνου, δὲν θὰ περάσει στὸν οὐρανό. Γι’ αὐτὸν καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τούτη ἡ ζωὴ εἶναι κόλαση. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Ὁ Χριστός μας δίδαξε νὰ ἀγαποῦμε καὶ τοὺς ἐχθρούς μας. Ὁ φθονερὸς ἐχθρεύεται, ἀκόμα καὶ ἐκείνους ποὺ τὸν ἀγαποῦν! (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Ὁ φθόνος, ἡ φοβερὴ αὐτὴ ἀρρώστια, εἶναι πολὺ χειρότερη ἀπὸ τὴν φιλαργυρία. Διότι ὁ φιλάργυρος τότε εὐχαριστεῖτε, ὅταν ὁ ἴδιος πάρει κάτι, ἐνῶ ὁ φθονερὸς τότε εὐχαριστιέται, ὅταν ὁ ἄλλος δὲν λάβει κάτι, θεωρώντας εὐτυχία του, τὴν δυστυχία τῶν ἄλλων. Εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει μεγαλύτερη παραφροσύνη ἀπ’ αὐτήν; (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Τὸ νὰ φθονεῖς κάποιον εἶναι χειρότερο, ἀπὸ τὸ νὰ τὸν ἐχθρεύεσαι. Διότι ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἐχθρός μας, ὅταν λείψει ἡ αἰτία ποὺ δημιούργησε τὴν ἔχθρα, τὸ μίσος ἐξαφανίζεται. Ἐνῶ ὁ φθονερὸς ἄνθρωπος, ποτὲ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει ἀληθινὸς φίλος. Ὁ ἐχθρός μας δείχνει φανερὰ τὴν ἔχθρα του, ἐνῶ ὁ φθονερὸς ἄνθρωπος τὴν διατηρεῖ κρυφή. Καὶ ὁ μὲν ἐχθρός, πολλὲς φορὲς ἔχει δικαιολογημένη ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἐχθρότητά του, ἐνῶ ὁ φθονερός, ἔχει μόνο τὸ σατανικὸ πάθος του. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Τὸ ἐλάττωμα τοῦ φθόνου εἶναι χειρότερο ἀπὸ τὴν πορνεία καὶ τὴν μοιχεία. Καὶ αὐτὸ γιατί ὁ μοιχὸς ἀπολαμβάνει κάποια ἡδονὴ καὶ σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα, ὁλοκληρώνει τὴν ἁμαρτία του, ἀλλὰ ὁ φθονερὸς οὐδέποτε σταματᾶ τὴν ἁμαρτία του, ἀφοῦ ἐξακολουθεῖ νὰ πράττει συνέχεια αὐτήν. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Φοβερὸ πράγμα ἡ ζήλεια. Μ’ αὐτὸ τὸ πάθος, κατέστρεψε ὁ Κάϊν τὸν ἑαυτόν του καὶ πρὶν ἀπ’ αὐτὸν ὁ διάβολος κατέστρεψε τὸν πατέρα τοῦ Κάϊν (τὸν Ἀδάμ). Καὶ ὁ Σαοὺλ δέχτηκε τὸν πονηρὸ διάβολο τοῦ φθόνου κατὰ τῆς ψυχῆς του. Ὁ φθόνος τὸν ἔκανε νὰ ζηλεύει τὸν γιατρὸ τοῦ (τὸν Δβὶδ ποὺ τὸν ψυχαγωγοῦσε). Τόσο μεγάλο κακὸ εἶναι ἡ ζήλεια! Καὶ ὅταν ὁ Δαβὶδ σώθηκε, προτιμοῦσε νὰ πεθάνει, παρὰ νὰ δεῖ νὰ χαίρεται ἐκεῖνος ποὺ τὸν ἔσωσε. Ποιὸ ἄλλο πάθος εἶναι χειρότερο ἀπ’ αὐτό; Δὲν θὰ κάνει λάθος ὅποιος θὰ ὀνομάσει τὸ φθόνο, γέννημα τοῦ διαβόλου. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Ὁ φθονερὸς ἄνθρωπος εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν δαίμονα. Ὁ δαίμονας φθονεῖ μέν, ἀλλὰ φθονεῖ ἀνθρώπους, κανένα ὅμως δαίμονα, ἐνῶ ἐσὺ ἄνθρωπε, φθονεῖς ἀνθρώπους καὶ πολεμεῖς πλάσματα τῆς ἴδια φυλῆς, πράγμα ποὺ δὲν κάνει οὔτε ὁ δαίμονας… Καὶ ποιὰ συγχώρεση θὰ ἔχεις; (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Ὁ φθόνος μετατρέπει τὸν ἄνθρωπο σὲ διάβολο. Τὸν μετατρέπει σὲ ἄγριο δαίμονα. Ἀπὸ φθόνο ἔγινε ὁ πρῶτος φόνος. Τίποτα πιὸ ὀλέθριο δὲν τρυπώνει στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ τὸ πάθος τοῦ φθόνου, ποὺ πολὺ λίγο κακὸ κάνει στοὺς ἄλλους, ἀφοῦ τὸ μεγαλύτερο κακὸ τὸ παθαίνει, πρῶτα αὐτὸς ποὺ φθονεῖ. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Τέτοιο πράγμα εἶναι ὁ φθόνος: Κάνει παράφρονες ἐκείνους ποὺ καταλαμβάνει, ὥστε νὰ μὴν κατανοοῦν, οὔτε ὅσα λένε. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Προτιμότερο νὰ ἔχει κανεὶς φίδι στὰ σπλάχνα του, παρὰ νὰ ἔχει ζήλεια, ποὺ σύρεται μέσα του. Τὸ μὲν φίδι, πολλὲς φορὲς μπορεῖ νὰ τὸ ξεράσει μὲ τὴν βοήθεια φαρμάκων. Ὁ φθόνος ὅμως, δὲν σύρεται μέσα στὰ σπλάχνα μας, ἀλλὰ φωλιάζει στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας καὶ εἶναι πάθος, ποὺ δύσκολα ἐξαλείφεται… (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Βγάλε ἀπὸ τὴν καρδιά σου τὴν πηγὴ τοῦ φθόνου καὶ ἔβγαλες τὸν ποταμὸ ὅλων τῶν κακῶν. Κόψε τὴ ρίζα καὶ κατέστρεψες ταυτόχρονα καὶ τὸν καρπό. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Κανεὶς δὲν φθονεῖται τόσο πολύ, ὅσο ὁ πλούσιος. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Τὸ νὰ μὴν ἐμποδίζεις ἐκεῖνον ποὺ πρόκειται νὰ πέσει, εἶναι δεῖγμα ἀναισθησίας. Τὸ νὰ ρίχνεις κάτω ἐκεῖνον ποὺ στέκεται ὄρθιος, εἶναι δεῖγμα φθόνου. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Εἶναι εὐκολότερο νὰ συμπονᾶς στὸν πόνο τοῦ ἄλλου, παρὰ νὰ χαίρεσαι μαζί του γιὰ τὴ χαρά του. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κατηγορεῖ, ἐκεῖνος ποὺ δὲν φθονεῖ. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Τὰ ἄγρια θηρία, τότε ἐπιτίθενται ἐναντίον μας, ὅταν πεινοῦν ἢ ἐμεῖς τὰ ἐρεθίζουμε. Ἐνῶ οἱ φθονεροὶ ἄνθρωποι καὶ ὅταν πολλὲς φορὲς εὐεργετηθοῦν, ἐπιτίθενται στοὺς εὐεργέτες τους, σὰν νὰ τοὺς ἔχουν ἀδικήσει. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Πολλὲς φορὲς τὸ παιδὶ δὲν ὑποχωρεῖ στὶς παρακλήσεις τοῦ πατέρα. Ὅταν ὅμως βλέπει ἄλλο παιδὶ συμφιλιωμένο κοντὰ στὸν πατέρα, τότε καὶ χωρὶς παράκληση τοῦ πατέρα, ἔρχεται στὴν ἀγκαλιά του. Ὅ,τι δὲν ἔκανε ἡ παράκληση, τὸ πέτυχε ἡ ζήλεια. (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
• Ὁ φθόνος εἶναι πατέρας ὄχι τοῦ μίσους μόνο, ἀλλὰ καὶ τοῦ φόνου, τὸν ὁποῖο ἐπέφερε σὲ ἐμᾶς ἀναμιγνύοντας τὸν μὲ δόλο, ὁ δολερὸς καὶ ἀληθινὰ μισάνθρωπος ὄφις (διάβολος). Διότι καταλήφθηκε ἀπὸ ”έρωτα”, γιὰ καταστροφὴ τοῦ πλασθέντος κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση Θεοῦ ἀνθρώπου. (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς)
• Ὁ Κύριος τυφλώνει τὸν φθονερὸ νοῦ, γιατί λυπᾶται ἀδίκως γιὰ τὰ ἀγαθὰ τοῦ πλησίον. (Ὅσιος Θαλάσσιος)
• Ὁ φθόνος εἶναι ἰδίωμα τῆς ὑπερηφανείας. (Ὅσιος Θαλάσσιος)
• Κρύβει φθόνο κάτω ἀπὸ πλαστῆ φιλία, ἐκεῖνος ποὺ μεταφέρει στὸν ἀδελφὸ τὶς κατηγορίες κάποιου ἄλλου ἐναντίον του. (Ὅσιος Θαλάσσιος)
• Ὁ φθονερὸς ἔχει στὴν καρδιὰ τοῦ τὸν διάβολο. (Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος)
• Ὅποιος διορθώνει στὰ κρυφὰ τὸν ἀδελφό του, δὲν εἶναι φθονερός. Ἐκεῖνος ὅμως, ποὺ μπροστὰ σὲ ἄλλους προσπαθεῖ νὰ διορθώσει τὸν ἀδελφό του, εἶναι φθονερός. (Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος)
• Ὅποιος μὲ φθονερὸ βλέμμα κοιτάζει τὴν ἀξιότητα τοῦ ἄλλου, αὐτοῦ ἡ καρδιὰ δὲν εἶναι ἐντελῶς καθαρή. (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)
• Ὁ φθόνος ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη, εἶναι τὸ πιὸ ἄδικο καὶ τὸ πιὸ δίκαιο. Τὸ πιὸ ἄδικο, γιατί κάνει κακὸ στοὺς καλοὺς καὶ τὸ πιὸ δίκαιο, γιατί βασανίζει ἐκείνους ποὺ τὸ ἔχουν. (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
• Τίποτε δὲν τυφλώνει τόσο, ὅσο ὁ φθόνος. (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
• Ὁ φθόνος ἅπτεται καὶ τῶν τελείων. (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
• Χάρισμα τὸ νὰ σὲ φθονοῦν, αἶσχος καὶ μέγα, νὰ φθονεῖς ἐσύ. (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
• Ὁ φθόνος εἶναι ρίζα ὅλων τῶν κακῶν. (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
• Ὁ φθόνος εἶναι πάθος τῆς μοχθηρῆς ψυχῆς ποὺ λιώνει ἀπὸ ζήλεια, ὅταν βλέπει νὰ προκόβει ὁ διπλανός. Εἶναι ἐμπαθὴς κριτὴς γιὰ τὰ ἀγαθὰ τῶν ἄλλων. Εἶναι ρίζα ὅλων τῶν κακῶν, πηγὴ κάθε συμφορᾶς καὶ φυτώριο ἀνοσιουργημάτων. Εἶναι ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη τὸ πιὸ ἄδικο καὶ τὸ πιὸ δίκαιο. Στὴν πρώτη περίπτωση, ἐνοχλεῖ ἰδιαίτερα τοὺς καλούς, στὴ δεύτερη λιώνει αὐτοὺς ποὺ τὸ ἔχουν. (Ἅγιος Νεκτάριος)
• Ὁ φθονερὸς μισεῖ αὐτοὺς ποὺ εὐτυχοῦν καὶ ποθεῖ τὴν δυστυχία τους, χαίρεται μὲ τὴν καταστροφή τους καὶ εὐχαριστιέται μὲ τὶς συμφορές τους. (Ἅγιος Νεκτάριος)
• Ἡ πονηρὶα εἶναι ἡ μητέρα τοῦ φθόνου. Δὲν μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸν φθόνο, ὅποιος δὲν ἀγωνίζεται ἐναντίον τῆς πονηριᾶς. (Ἅγιος Ἠλίας ὁ Πρεσβύτερος)
• Ἡ ζήλεια καὶ ὁ φθόνος κατέληξαν σὲ ἀδελφοκτονία (ὁ Κάϊν σκότωσε τὸν Ἄβελ). Ἀπὸ τὴν ζήλεια, ὁ Ἰακὼβ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Ἠσαύ, τὸν ἀδερφό του. Ἡ ζήλεια καταδίωξε τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸν ἔβαλε μέχρι τὴν σκλαβιά. Ἡ ζήλεια ἀνάγκασε τὸν Μωϋσῆ, νὰ φύγει ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Φαραώ, τοῦ βασιλέως τῆς Αἰγύπτου, ὅταν ἄκουσε τὸν συμπατριώτη του νὰ λέει: Ποιὸς σὲ διόρισε κριτὴ καὶ δικαστῆ γιὰ ἐμᾶς; Μήπως θέλεις νὰ μὲ σκοτώσεις, ὅπως σκότωσες χθὲς τὸν Αἰγύπτιο; (Ἔξοδος 2,14) Ὁ ζήλεια ἔκανε τὸν Δαβὶδ νὰ μισηθεῖ, ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ἀλλοφύλους, ἀλλὰ καὶ νὰ διωχθεῖ ἀπὸ τὸν Σαούλ, τὸν βασιλιὰ τοῦ Ἰσραήλ… (Ἅγιος Κλήμης Ρώμης)
• Ὁ φθόνος εἶναι ἡ σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. (Ἅγιος Νεῖλος ὁ Μυροβλύτης)
• Ὁ φθόνος κατατρώει ἐσωτερικὰ τὴν καρδιὰ σὰν τὴ φωτιὰ ποὺ κατακαίει κάποιο συμπιεσμένο σωρὸ ἀπὸ ἄχυρα. Καὶ κρύβει μὲν ἀπὸ ντροπὴ τὴν ἀρρώστια, ἀλλὰ δὲν εἶναι δυνατὸς νὰ τὴν κρύψει παντοτινά. (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης)
• Ἡ ζήλεια γεννάει φιλονικία. (Ἅγιος Θεοφύλακτος)
• Ἐκεῖνος ποὺ συγχρόνως ἐπαινεῖ καὶ κατηγορεῖ τὸν ἄλλον, αὐτὸς κατέχεται ἀπὸ κενοδοξία καὶ φθόνο. Καὶ μὲ τοὺς ἐπαίνους προσπαθεῖ νὰ κρύψει τὸ φθόνο, ἐνῶ μὲ τὶς κατηγορίες συνιστᾶ τὸν ἑαυτὸ τοῦ ὡς καλύτερο ἀπὸ ἐκεῖνον. (Ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητής)
• Ὁ φθόνος εἶναι ἡ ἀπόλαυση τοῦ διαβόλου. (Μέγας Φώτιος)
• Ἡ κενοδοξία εἶναι ἡ μητέρα τοῦ φθόνου, ἐνῶ ἡ δυσφήμιση, ἡ συκοφαντία καὶ ὁ φόνος εἶναι παιδιὰ τοῦ φθόνου. (Μέγας Φώτιος)
• Ὁ φθόνος γεννιέται ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια. (Ἅγιος Δημήτριος τοῦ Ροστώφ)
• Ἡ ζήλεια καὶ ὁ φθόνος εἶναι αἰτία κάθε κακοῦ καὶ ἐχθρὸς κάθε καλοῦ. Ἀπ’ αὐτὴν τὴν αἰτία ὁ Κάϊν φόνευσε τὸν Ἄβελ, ὁ Ἠσαὺ θέλησε νὰ ἐξοντώσει τὸν Ἰακώβ, ὁ Σαοὺλ καταδίωξε τὸν Δαβίδ. Ἡ ζήλεια καὶ ὁ φθόνος τυφλώνουν τὸν νοῦ, ἀμαυρώνουν τὴν ψυχή, σκοτίζουν τὴ συνείδηση, θλίβουν τὸν Θεό, χαροποιοῦν τοὺς δαίμονες, κλείνουν τὸν οὐρανό, ἀνοίγουν τὴν κόλαση. (Ἅγιος Δημήτριος τοῦ Ροστώφ)
• Μὴν λειώνεις ἀπὸ τὸν φθόνο, βλέποντας ἄλλους νὰ ἔχουν ὅσα, ἐσὺ δὲν ἔχεις. Ὁ δικαιοκρίτης Κύριος γνωρίζει καλύτερα ἀπὸ σένα, σὲ ποιὸν θὰ δώσει καὶ ἀπὸ ποιὸν θὰ στερήσει, πότε θὰ χαρίσει καὶ πότε θὰ ζητήσει, τί θὰ δώσει καὶ τί θὰ ἀφαιρέσει. (Ἅγιος Δημήτριος τοῦ Ροστώφ)
• Νὰ ζηλεύεις καὶ νὰ μιμεῖσαι τὸν ἐργάτη τῆς ἀρετῆς, τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ τὸν χαριτωμένο ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸν πιὸ ἔνδοξο ἀπὸ τοὺς ἔνδοξους καὶ τὸν πιὸ πλούσιο ἀπὸ τοὺς πλουσίους, ποὺ ἀποταμιεύει “θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὀποῦ κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν” (Μάτθ. 6. 20). Μὴν ζηλεύεις αὐτὸν ποὺ ἐπαινοῦν καὶ κολακεύουν οἱ ἄνθρωποι. Οἱ ἀνθρώπινοι ἔπαινοι, εἶναι ἀσταθεῖς καὶ εὐμετάβλητοι. (Ἅγιος Δημήτριος τοῦ Ροστώφ)
• Ἡ ἀρρώστια τῆς ζήλειας θεραπεύεται πολὺ πιὸ δύσκολα ἀπὸ τὰ ἄλλα πάθη. Ὅταν ἡ ψυχὴ χτυπηθεῖ ἀπὸ τὸ δηλητήριό της, θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ, ὅτι δὲν ὑπάρχει γι’ αὐτὴν κανένα φάρμακο. Αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ ὁ ζηλόφθονος ἄνθρωπος εἶναι ἡ καταστροφὴ τοῦ ἀδερφοῦ του, ὁ θάνατός του καὶ τίποτε ἄλλο… (Ἀββᾶς Πιαμοῦν)
• Ὁ φθόνος εἶναι μία λύπη καὶ μία πικρία γιὰ τὴν ὑπεροχή, τὴν προκοπὴ ἢ τὰ ἀγαθὰ τοῦ πλησίον. Ἀλλὰ καὶ ἀντίστροφα, φθόνος εἶναι ἐπίσης ἡ χαρὰ γιὰ τὴ δυστυχία τοῦ πλησίον. Ὁ χειρότερος φθόνος ἀπὸ ὅλους εἶναι, ὅταν κάποιος θλίβεται γιὰ τὰ Θεϊκὰ χαρίσματα τοῦ πλησίον, τὸ ὁποῖο ἁμάρτημα, συγκαταλέγεται μὲ τὶς ἁμαρτίες κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. (Μοναχὸς Ἀγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Ἀπὸ τὸν φθόνο γεννιοῦνται 5 ἁμαρτήματα: Πρῶτο καὶ χειρότερο εἶναι τὸ μίσος, ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸν φθονερὸ ἄνθρωπο μέχρι καὶ τὸν φόνο. Δεύτερο εἶναι ἡ καταλαλιὰ καὶ τρίτο εἶναι ἡ κατάκριση, γιατί ὁ φθονερὸς κοιτάζει πάντα νὰ κατηγορήσει, νὰ διαβάλλει καὶ νὰ μειώσει ἐκεῖνον ποὺ φθονεῖ. Τέταρτο εἶναι ἡ χαιρεκακία, δηλαδὴ ἡ χαρὰ γιὰ τὶς συμφορὲς τοῦ ἄλλου καὶ πέμπτο ἡ κατάθλιψη ποὺ κυριεύει τὸν φθονερὸ καὶ τὸν κατατρώει, ὅπως ἡ σκουριὰ τὸ σίδηρο. (Μοναχὸς Ἀγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Γιὰ νὰ ξέρεις, πότε ὁ φθόνος εἶναι ἁμάρτημα καὶ πότε δὲν εἶναι, ὥστε νὰ φυλάγεσαι, νὰ ξέρεις ὅτι μὲ 2 τρόπους θλίβεται κάποιος γιὰ τὸ καλό του ἄλλου: Ὁ πρῶτος εἶναι ἀπὸ τὴν φύση, χωρὶς νὰ θέλει ἑκουσίως ὁ ἄνθρωπος ἐκείνη τὴν λύπη. Λ.χ. ἀκοῦς νὰ ἐπαινοῦν κάποιον, ὅτι εἶναι σοφὸς ἢ πλούσιος καὶ αἰσθάνεσαι μέσα σου λίγη λύπη, αὐτὴ τὴ στιγμή, μόνο ὅταν τὸ ἄκουσες. Τότε δὲν ἔχεις ἁμαρτία, γιατί δὲν ἔγινε μὲ τὸ θέλημά σου, ἀλλὰ εἶναι ἐνέργεια τῆς φύσης μας, ἡ ὁποία ρέπει πρὸς τὸ κακό. Αὐτὰ οἱ Πατέρες τὰ ὀνομάζουν πρῶτα κινήματα. Ὁ ἄλλος τρόπος εἶναι, ὅταν ἑκουσίως λυπᾶσαι καὶ θλίβεσαι ἀκούγοντας νὰ ἐγκωμιάζουν ἄλλον. Καὶ ἡ ὅποια λύπη, ὅσο ὑπάρχει γιὰ σπουδαιότερη ὑπόθεση, τόσο βαρύτερο εἶναι τὸ ἁμάρτημα. (Μοναχὸς Ἀγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Ὁ φθόνος ἔχει γιὰ γονεῖς τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν φιλαυτία, ἐνῶ γιὰ δάσκαλο ἔχει τὸν διάβολο. (Μοναχὸς Ἀγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Πολλὲς φορὲς συμβαίνει νὰ νιώθουμε λύπη, ὄχι γιὰ τὸ ὅτι ὁ πλησίον ἔχει ἀγαθά, ἀλλὰ γιὰ τὸ ὅτι, δὲν ἔχουμε καὶ ἐμεῖς, ὅσα καὶ ἐκεῖνος. Μᾶς πικραίνει δηλαδὴ ἡ εὐτυχία τοῦ πλησίον, καθὼς τὴ συγκρίνουμε μὲ τὴ δική μας δυστυχία, χωρὶς ὅμως νὰ θέλουμε τὸ κακό του. Αὐτὸ λέγεται ζήλεια. Δὲν εἶναι καθαυτὸ φθόνος, πλὴν ὅμως καὶ αὐτὴ εἶναι μία λιγότερο σοβαρὴ ἐκδήλωση τοῦ ἴδιου πάθους καὶ μία πιὸ ἐλαφριὰ ἁμαρτία. (Μοναχὸς Ἀγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Ἡ ζήλεια γιὰ πνευματικὰ πράγματα δὲν εἶναι ἁμαρτία. Ὅταν δηλαδὴ βλέπουμε τὸν συνάνθρωπό μας νὰ εἶναι ἐλεήμων, πράος, ταπεινός, φιλεύσπλαχνος καὶ γενικά, ἐνάρετος, εἶναι καλὸ νὰ ζηλέψουμε τὶς ἀρετές του καὶ νὰ τὸν μιμηθοῦμε. ”Νὰ ἐπιθυμεῖτε μὲ ζῆλο τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ἀ’ Κόρ. 14,1). Καὶ ἀλλοῦ γράφει: ”Σας ζηλεύω μὲ Θεϊκὴ ζήλεια” (Β’ Κόρ. 11,2). Μία τέτοια ζήλεια, εἶναι καὶ ἐπαινετὴ καὶ ὠφέλιμη. (Μοναχὸς Ἀγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Ρωτήθηκε μία φορᾶ ἕνας σοφός: Ποιὰ εἶναι ἐκεῖνα τὰ μάτια ποῦ βλέπουν καλύτερα; Τὰ μαῦρα ἢ τὰ γαλανά; Τῶν ἀνδρῶν ἢ τῶν γυναικῶν; Τῶν ἀνθρώπων ἢ τῶν ἀλόγων ζώων; Καὶ ὁ σοφὸς ἀπεκρίθηκε: Τὰ μάτια ποὺ βλέπουν καλύτερα, εἶναι ἐκεῖνα τῶν φθονερῶν, διότι βλέπουν καὶ ἀπὸ μακριὰ καὶ τὰ μικρότερα πράγματα. Ἕνα μόνο πράγμα δὲν βλέπουν: τὸ καλό. Μάλιστα βλέπουν καὶ τοῦτο, μὰ τότε ”κλαίγοντας” ἀσφαλίζουν τὰ μάτια τους, γιὰ νὰ μὴν τὸ βλέπουν. (Ἠλίας Μηνιάτης)

πηγή