Συνομιλία μέ τόν Ἀββᾶ Παφνούτιο. (Περὶ πλούτου). Ἀββᾶς Κασσιανός

Ὁ Ἀββάς Κασσιανός ταξιδεύει στήν ἔρημο τῆς Αἰγύπτου καί συνομιλεῖ μέ τούς πατέρες τῆς ἐρήμου. Ρωτᾶ τόν Ἀββά Παφνούτιο τόν ὄρο για τά «Πλούτη»

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟ

Τὰ ὑπάρχοντα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τριῶν εἰδῶν.
Ὁ ὅρος «πλούτη» ἔχει μέσα στὴν Ἁγία Γραφή, τρεῖς διαφορετικὲς σημασίες. Ὑπάρχει ὁ «καλὸς πλοῦτος», ὁ «κακὸς πλοῦτος», και αυτὸς ποὺ δὲν εἶναι οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο.
Τὰ κακὰ πλούτη ειναι αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία ἔχει εἰπωθεῖ: «Πλούσιοι σὲ φτώχεια ξέπεσαν καὶ πείνασαν» (Ψαλμό. 33, 11)• καὶ «ἀλίμονο σ’ ἐσᾶς τοὺς πλούσιους, γιατί τὴν ἀμοιβή σας τὴν ἔχετε πάρει ἤδη σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο» (Λούκ. 6, 24). Τὸ νὰ ἀπαρνηθεῖ κανεὶς αὐτὰ τὰ πλούτη εἶναι ἔνδειξη πνευματικῆς τελείωσης. Ἀπόδειξη τῆς ἀλήθειας αὐτοῦ ποὺ λέω εἶναι τὸ ὅτι οἱ ἀληθινοὶ φτωχοὶ εἶναι αὐτοὶ τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος μακαρίζει στὸ Εὐαγγέλιο, λέγοντας: «Μακάριοι ὅσοι νιώθουν τὸν ἑαυτὸ τοὺς φτωχὸ μπροστὰ στὸν Θεό, γιατί δική τους εἶναι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Μάτθ. 5, 3). Τὰ ἴδια λέει καὶ ὁ Ψαλμωδός: «Φώναξε ὁ φτωχὸς καὶ ὁ Κύριος τὸν ἄκουσε» (Ψαλμό. 33, 7). Καὶ ἀκόμα λέει: «Ὁ φτωχὸς καὶ ὁ ἀκτήμονας θὰ ὑμνήσουν τὸ ὄνομά Σου» (Ψαλμό. 73, 21).

Ὑπάρχουν ἐπίσης καὶ τα καλὰ πλούτη. Ἡ ἀπόκτηση αὐτῶν εἶναι σημάδι μεγάλης ἀρετῆς καὶ σπάνιας ἀξίας. Ὁ Προφήτης Δαυὶδ ἐγκωμιάζει τὸν δίκαιο ποὺ κατέχει αὐτὰ τὰ πλούτη καὶ λέει: «Ἰσχυροὶ καὶ ἀκατάβλητοι θὰ εἶναι στὴ γῆ οἱ ἀπόγονοί του, ὡς γενεὰ δικαίων καὶ εἰλικρινῶν ἀνθρώπων θὰ ἀπολαύσει τὶς εὐλογίες τοῦ Κυρίου. Δόξα καὶ πλούτη θὰ πλεονάζουν στὸ σπιτικό του, ἡ ἀρετή του θὰ ἐγκωμιάζεται ἀπὸ τοὺς ἐπιζῶντες στοὺς αἰῶνες» (Ψαλμό. 111, 2-3). Ἡ Ἁγία Γραφὴ ἐπίσης λέει: «Ὁ πλούσιος μὲ τὰ πλούτη τοῦ μπορεῖ νὰ γλιτώσει τὴ ζωὴ τοῦ» (Παροιμ. 13, 8). Γι’ αὐτὰ τὰ πλούτη τὰ καλὰ γίνεται λόγος καὶ στὴν Ἀποκάλυψη, ἡ ὁποία ἐπικρίνει τὸν φτωχὸ ποὺ στερεῖται αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ ἀγαθὰ καὶ τὸν ἐπιτιμὰ γιὰ τὴν ἀνέχειά του καὶ γιὰ τὴ γυμνότητά του καὶ τοῦ λέει: «Θὰ σὲ ἀποβάλλω σὰν ἐμετὸ ἀπὸ τὸ στόμα μου». Διότι λές: “Εἶμαι πλούσιος, ἔχω ἀποκτήσει μεγάλη περιουσία, δὲν ἔχω ἀνάγκη ἀπὸ τίποτα”. Ξεχνᾶς, φαίνεται, πὼς στὴν πραγματικότητα εἶσαι ταλαίπωρος καὶ ἀξιοθρήνητος, φτωχός, τυφλὸς καὶ γυμνός. Γὶ αὐτὸ σὲ συμβουλεύω ν’ ἀγοράσεις ἀπὸ μένα χρυσάφι καθαρισμένο στὴ φωτιά, γιὰ ν’ ἀποκτήσεις πλούτη. Λευκὰ ροῦχα γιὰ νὰ ντυθεῖς καὶ νὰ μὴ ντρέπεσαι ποὺ φαίνεται ἡ γύμνια σου»(Ἀποκ. 3, 16-18).
Ὑπάρχουν ἐπίσης και πλούτη ποὺ μποροῦν νὰ εἶναι καλὰ ἢ κακά. Τὸ ἂν θὰ εἶναι καλὰ ἢ κακά, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν προαίρεση τοῦ κατόχου τους καὶ ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς ἀξιοποίησής τους. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει γι’ αὐτὰ τὰ πλούτη: «Στοὺς πλούσιους αὐτοῦ ἐδώ του κόσμου νὰ παραγγείλεις νὰ μὴν ὑπερηφανεύονται οὔτε νὰ στηρίζουν τὶς ἐλπίδες τους σὲ κάτι ἀβέβαιο ὅπως εἶναι ὁ πλοῦτος, ἀλλά, στὸν Θεὸ τὸν ἀληθινό, πού μας τὰ δίνει ὅλα πλουσιοπάροχα, γιὰ νὰ τὰ ἀπολαμβάνουμε. Νὰ τοὺς παραγγείλεις νὰ κάνουν τὸ καλό, νὰ γίνονται πλούσιοι σὲ καλὰ ἔργα, νὰ εἶναι πρόθυμοι, νὰ δίνουν καὶ νὰ μοιράζονται μὲ τοὺς ἄλλους ὅτι ἔχουν. Ἔτσι θὰ ἀποταμιεύσουν τὸ θησαυρό τους καὶ θὰ βάλουν ἕνα καλὸ θεμέλιο γιὰ τὸ μέλλον, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴν αἰώνια ζωή» (Ἀ’ Τίμ. 6, 17-19). Αὐτὰ ἦταν ἐπίσης τὰ πλούτη ποὺ ἐκεῖνος ὁ πλούσιος του Εὐαγγελίου φύλαγε ζηλότυπα γιὰ τὸν ἑαυτό του, τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ φτωχὸς Λάζαρος, ξαπλωμένος μπροστὰ στὴν πόρτα του, ἐπιθυμοῦσε νὰ χορτάσει ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ πλούσιο τραπέζι του. Αὐτὴ ἡ σκληροκαρδία τοῦ ὅμως τὸν ἔριξε στὸ ἄσβεστο πῦρ καὶ στὴν αἰώνια φωτιά.

(ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ, “ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ”, ΤΟΜΟΣ Ἅ, Ἐκδόσεις “ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ”)

πηγή