Ὁ νεκρέγερτος λόγος τοῦ Ἱερέως. Ἁγίου Άναστασίου τοῦ Σιναϊτου

Ὁ ὅσιος καὶ θαυματουργὸς πατέρας μας Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης μᾶς διηγήθηκε μία θαυμαστὴ καὶ παράδοξη διήγηση λέγοντας τὰ ἑξῆς:

«Κάποτε ποὺ βρέθηκα στὴ Λαοδίκεια τῆς Συρίας, κοντὰ στὸ ὅρος τοῦ Λιβάνου, ἀπέναντι τῶν Γαυθισῶν, ἄκουσα ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ γέροντες ἕνα ἀξιομνημόνευτο γεγονός.

Ὑπῆρχε, λέει, ἐκεῖ κάποιος πρεσβύτερος ποὺ ζοῦσε μέχρι πρὶν δυὸ χρόνια. Μία νύχτα πῆγε σ’ αὐτὸν ἕνας ἄνθρωπος καὶ τοῦ ζητοῦσε μὲ πολλὴ βιασύνη νὰ σηκωθεῖ νὰ βαπτίσει τὸ παιδί του ποὺ ἦταν βρέφος καὶ κινδύνευε ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ νὰ πεθάνει.

Σηκώθηκε λοιπὸν ἀπὸ τὸ κρεβάτι τοῦ ὁ πρεσβύτερος καὶ ἄρχισε ἀμέσως νὰ λέει τὴν ἀκολουθία τοῦ βαπτίσματος. Καθὼς ὅμως ἑτοίμαζαν τὸ νερὸ καὶ τὸ ἅγιο ἔλαιο καὶ ἐνῶ ὁ πρεσβύτερος συνέχιζε τὴν ἀκολουθία, τὸ παιδὶ πέθανε ἀβάπτιστο.
Πῆρε τότε ὁ πρεσβύτερος τὸ παιδί, τὸ ἔβαλε μπροστὰ στὸ βαπτιστήριο καὶ εἶπε: “Σὲ σένα, τὸν σύνδουλό μου ἄγγελο, λέω, μ’ ἐκείνη τὴν ἐξουσία ποὺ ἔδωσε ὁ Χριστὸς σ’ ἐμᾶς τοὺς ἱερεῖς νὰ δένουμε καὶ νὰ λύνουμε στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ (πρβλ. Μάτθ. 18, 18), δῶσε τὴν ψυχὴ αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ πίσω στὸ σῶμα του μέχρι νὰ βαπτιστεῖ, διότι δὲν στάλθηκες γιὰ νὰ τὸ πάρεις ἀβάπτιστο. Διότι ξέρει ὁ Κύριός σου, ποὺ εἶναι καὶ δικός μου Κύριος, ὅτι δὲν ἀμέλησα, ἀλλὰ μόλις ξύπνησα ἀμέσως ἄρχισα τὴν ἀκολουθία τοῦ βαπτίσματος”.

Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ πρεσβυτέρου πρὸς τὸν ἄγγελο ἀναστήθηκε τὸ παιδί, τὸ βάπτισαν καὶ ἀμέσως κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ.

Ὅταν ἐγὼ τὸ ἄκουσα αὐτό, θεώρησα δίκαιο νὰ μὴν τὸ ἀποσιωπήσω, ἀλλὰ νὰ τὸ γράψω γιὰ τὴ δόξα καὶ τὴν τιμὴ τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶν ἀκροατῶν.

Κανεὶς λοιπὸν νὰ μὴν κρίνει ἱερέα τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη καὶ ἂν τὸν δεῖ νὰ πέφτει σὲ κάποιο σφάλμα. Διότι, ἂν ὁ λόγος καὶ ὁ δεσμὸς τοῦ ἱερέα ἰσχύει γιὰ τοὺς ἀγγέλους, πόσο περισσότερο ἰσχύει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους;».

«Ἄγνωστες σελίδες τοῦ Γεροντικοῦ», μέρος Α΄, κεφ. 11ο, σελ. 58–61, μετάφραση–ἐπιμέλεια: Δήμ. Χρισταφακόπουλος, ἐκδόσεις «Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας»,
πηγή